Krwawy biznes

Jo ze zniecierpliwieniem obserwował zbierające się pielęgniarki. Pełnił dziś nocny dyżur i dzięki niewielkiemu obłożeniu oraz wiecznie brakującym środkom, odbywał go sam. Nie brzmi to, jak kariera w prosperującej klinice, ale dla niego było to wymarzone miejsce. Trafiający tu ludzie zwyczajnie nie mieli wyboru, a wśród takich najłatwiej było dokonać kilku naciągnięć.
Jeden z dzisiejszych pacjentów, Tom, leżał w sali numer sześć. Wstrząs kardiogenny. Jego stan, pozornie ustabilizowany, pozostawiał wiele do życzenia, o czym wiedział tylko Jo. Stojąc w holu, jednym uchem nasłuchiwał, jak serce Toma z coraz większym trudem pompuje krew, a drugim wyczekiwał odgłosu zamknięcia drzwi wyjściowych. Trzask - biegiem ruszył do magazynu po wstrzykiwacz adrenaliny i wparował do pokoju numer sześć, zaskakując pacjenta. Doktorze, trochę mi sła... - próbował się poskarżyć, nim jednak dokończył zdanie, Jo odsłonił mu klatkę piersiową i wtłoczył do jego serca końską dawkę hormonu. Działanie było natychmiastowe jednak, zamiast krzyknąć, pacjent wgryzł się zębami w materiał, który Jo z nadludzką prędkością obwiązał mu wokół głowy. Chwilę później przy pomocy skórzanych pasków, ofiara została unieruchomiona i podwieszona do góry nogami, niczym królik przygotowany do oskórowania. Hak w suficie, mający pomóc pielęgniarką w przerzucaniu pacjentów z wózków na łóżka, po godzinach pomagał wampirzemu lekarzowi przerzucać chorych z łóżka do trumny.
Czekając, aż ta pozycja odpowiednio rozszerzy tętnice mózgowe, Jo przygotował worki na krew, dreny i grube wenflony. Następnie wpakował w chorego kolejne dawki adrenaliny oraz leki na rozrzedzenie krwi, tym razem w uda. Najważniejsze jest wyciśnięcie jak największej ilości krwi, w jak najkrótszym czasie, najlepiej z jeszcze żywego ciała, toteż nie można przedobrzyć z mięśniem sercowym. Zdobywanie krwi, wykluczając kilka pomniejszych różnic, było dość podobne do parzenia kawy. Najlepiej smakuje świeżo zmielona (uśmiercona), na której dokonało się preinfuzji (przyśpieszenia przepływu krwi) i dobranie odpowiedniego stosunku fusów do wody (wyssanie krwi z okolic czaszki, po odpowiednio długim zwisaniu, najbogatszej w mikroskładniki).
Gdy Tom zaprzestał wierzgania, Jo przy pomocy małej latarki sprawdził jego źrenice. Definitywnie odpływał, a przy życiu trzymało go zaledwie kilka zautomatyzowanych funkcji organizmu. Był to najlepszy moment. Wampirzy lekarz wbił dwie igły, nieco ponad uszami i z cieknącą mu po języku śliną obserwował, jak ciecz zaczyna spływać do woreczków. Dryyyyyyyyyń! - dźwięk dzwonka kompletnie wybił go z równowagi. Czyżby któraś z pielęgniarek czegoś zapomniała? A może to już pierwszy klient? Na myśl o tym, że jakiś krwiopijca przybył tak wcześnie po zapasy, rozgorączkowała go. Taki pośpiech oznacza duży głód, a wampir na dużym głodzie ciągnie za sobą duże problemy. Jo wyszedł z pokoju numer sześć, zamykając drzwi na klucz. Miał około pięciu minut do momentu, aż worki będą pełne. Musi szybko załatwić tę sprawę.
Pobiegł przez korytarz do drzwi wejściowych, a powiewający za nim kitel tworzył wrażenie, jakby do holu wlatywał duch. Z pewnością iluzję tę podtrzymywał fakt, że Jo miał na sobie również białą koszulę i jasno-niebieskie spodnie, jednak z drugiej strony czerwone trampki kontrastowały z pozostałą częścią jego ubioru. Uchylił drzwi, siląc się na jak najbardziej uprzejmy uśmiech. Dobry wieczór - rzekł, widząc przed sobą młodą kobietę. Z pewnością nie była pracownikiem kliniki. Wampirzycą również, Jo by to wyczuł. Próbował więc zgadnąć, czy ma do czynienia z kolejną pacjentką, czy też krwiodawcą. Ci drudzy przychodzili ostatnio coraz rzadziej, a zdecydowanie była to wina Jo i jego nieekonomicznego podejścia do ochotników. Widząc, że dziewczyna jest przemoczona do ostatniej nitki, zaprosił ją do środka. Co Panią do nas sprowadza? - spytał, zamykając drzwi. Miał zamiar zdobyć szybkie rozeznanie w sprawie, a następnie zaproponować jej ręcznik i suszarkę. Droga do kantorka wiodła obok pokoju numeru sześć, więc mógłby niepostrzeżenie odłączyć worki. Nieznajomej i tak trzeba było zaoferować ogrzanie się, Jo bowiem świetnie wyczuwał, jak krew w jej żyłach toczy się dość nieapetycznie w wyniku wyziębienia się przez deszcz.

Ostatnimi czasy, klienci stawali się coraz bardziej wybredni. Jedni chcieli krew o większym natężeniu alkoholu, inni jak najbardziej czystą, bez żadnych dodatków. Czyli krew zdrowej osoby, bez użycia ani miligrama adrenaliny by ułatwić drenaż. A byli jeszcze tacy, co chcieli by krew była pobrana w konkretny sposób, czyli na przykład przez rozcięcie żył, albo z danej części ciała. Ech...wydziwiają. Ale cóż. Klient nasz pan czyż nie?
Kilka dni temu trafiła nam się za to perełka. Błękitna krew? Takiego czegoś nie spotyka się na codzień, a tym bardziej nie sprzedaje się tego później za niską cenę. Choć z szukaniem klientów na to, trzeba się już wziąć na poważnie i wiedzieć, komu to sprzedać by nie stracić ani kasy ani nic innego.
Dziś przyszedł dzień na zdobycie nowego towaru. Doktorek miał mieć nocny dyżur sam, do tego coś wspominał, że ma jakiegoś denata, który raczej za długo i tak nie pociągnie.
Obserwowałem wejście, czekając aż pielęgniarki się ulotnią. Jednak nie dołączyłem do doktorka, by czasem ktoś nie wrócił się chociażby dlatego, że któraś zapomniała telefonu, albo nie wiem...pomadki? Nie znam się.
Już miałem się zbierać do środka, gdy zauważyłem, jak do wejścia zbliża się...jaka przemoczona myszka? O. Czyżby coś dla tych bardziej wybrednych?
Uśmiechnąłem się i odczekałem kilka minut czy nie wyjdzie, po czym zgasiłem papierosa i...po prostu się przeniosłem do środka. Człowiek niech sobie wchodzi drzwiami ale czy wampir musi robić to samo? Raczej nie. To nudne i problematyczne. Poza tym, rola jaką chciałem teraz przybrać, raczej nie pasowała do pukania do drzwi.
Pojawiłem się w drzwiach, gdy dziewczyna nie patrzyła. Oparłem się o framugę i zapukałem w nią - wszystko w porządku doktorku? - zapytałem, zerkając z zaciekawieniem na dziewczynę. Ubrany byłem w bojówki, czarne glany, do tego dopasowany t-shirt uwidaczniający dobrze zbudowane ciało. Włosy miałem zaczesane w tył, przy pasku miałem broń a przy uchu słuchawkę. Na szyi wisiał również przewieszony identyfikator. Cóż. Raczej nawet w Klinikach przydają się ochroniarze czyż nie?
Spoglądałem na nich z góry, ukradkiem wdychając zapach dziewczyny. Pachniała...dziwnie. Ciekawe jak smakowała.

Jo przez ułamek sekundy wydawał się zdezorientowany odpowiedzią dziewczyny, lecz nie było to nic podejrzanego, bacząc, że w jednej chwili odwiedziły go aż dwie osoby i to o porze, o której zwykle korytarze kliniki zawodzą martwą ciszą. - A tak, jasne, krew... za opłatą, to znaczy, sprzedaż, tak, tak, to dziś - odpowiedział, nieco się jąkając. - Świetnie, że jesteś - uśmiechnął się w kierunku Huntera. - Zrobisz Pani coś ciepłego do picia? Wszystko jest na socjalnym. - przeniósł wzrok na klientkę - kawa czy herbata? Herbatę osobiście odradzam, mamy tylko paskudny pył w torebkach. - ponownie odniósł się do dilera - w żółtej puszcze jest świeżo zmielona. I przynieś butelkę wody - wrócił spojrzeniem do różowowłosej - przed oddaniem krwi dobrze jest się nawodnić. - wytłumaczył, zmierzając w stronę recepcji.
Z breloczka pełnego kluczy odpiął niewielkich rozmiarów pendrive i wpiął go w komputer. Chwilę później drukarka, znajdująca się za jego plecami, zaczęła pracować, zapełniając kartki w tempie strony na pół minuty. Cholerny badziew, klął w myślach Jo, starając się tego jednak zbytnio nie okazywać i zamaskować zniecierpliwienie uśmiechem pełnym profesjonalizmu. Nie był jednak typem pracownika, którego mocną stronę stanowi obsługa klientów. - To formularz dotyczący ewentualnych kontaktów. Jeśli chce Pani pozostać anonimowa, można zostawić puste. Tutaj proszę odhaczyć "tak" lub "nie", to pytania o tatuaże, substancje psychoaktywne, choroby i tym podobne. Żadna z tych sytuacji Pani nie wyklucza, ale potrzebujemy tego do utrzymania porządku i klasyfikacji. A tu jest cennik. Pragnę tylko zauważyć, że powyżej 400ml za każde kolejne 10ml dostaje się o 30% więcej zapłaty. Ponadto, za każde jednorazowe oddanie 500ml podbijamy kartę stałego dawcy. Pięć pieczątek to darmowa recepta na dowolne opioidy. - urwał, rozglądając się, czy aby na pewno wszystko już przekazał. Hunter powinien zaraz przynieść napój, a dziewczyna zapewne będzie teraz skupiona na wypełnianiu dokumentów. Wreszcie miał czas, żeby wrócić do wisielca. Zapewnił, że zaraz przyniesie coś do wysuszenia i opuścił hol.
W sali numer sześć, światło było zgaszone, więc gdy Jo wparował do środka, nie dostrzegł, że na podłodze powstała ogromna kałuża krwi. Jego lewa noga pośliznęła się, wybijając go z równowagi. Dla jej utrzymania złapał się najbliższej mu rzeczy, a że los chciał z niego najwyraźniej zakpić, rzeczą tą był zwisający trup. Hak, tak dobrze sprawujący się przez te wszystkie lata, postanowił tym razem zawieść. Wypadł, ciągnąc za sobą kawałki sufitu, a Tom grzmotnął o ziemię głową, w wyniku czego jego kręgi szyjne wydały dźwięk młynku, mielącego niezwykle gruboziarnisty pieprz. Odgłos ten echem rozniósł się po korytarzach w niemal całej klinice. Wyjątkowo szybkie działanie pozwoliło Jo odnaleźć, już pełne, worki z krwią, zatkać je i odstawić do nocnej szufladki przy łóżku. Musiał też pilnie się przebrać, co było o tyle wygodne, że ciuchy pracownicze znajdowały się w kantorku, do którego właśnie zmierzał. Wyszedł z pokoju, zamykając go na klucz, a w głowie rodziła się niekomfortowa myśl o długich godzinach, jakie zajmie mu doprowadzenie tej sali do czystości. Następnie podreptał po suszarkę, ręcznik i korzystając z okazji, zmienił ubranie. Trampki wyszorował nad zlewem jeszcze w sali numer sześć, aby nie roznieść krwi po korytarzu. Drobne plamy, niezmywalne w samej wodzie, ze względu na kolor obuwia, nie były zbyt widoczne. Natomiast pozostała część garderoby była niemal identyczna, z tym że jego spodnie wpadały już nie tyle w odcień niebieski, ile zielony, a może turkusowy. Nieistotne. Nikt przecież na to nie zwróci uwagi. Przynajmniej z takim przekonaniem Jo wrócił do holu, gdzie zostawił wcześniej gości.

Dziewczyna nie cofnęła się, a zamiast tego postanowiła mi rzucić wyzwanie. No ładnie. Albo nie jest taka zdesperowana, albo właśnie pokazuje, że umie sobie sama poradzić. No cóż. Zobaczymy jak to dalej się potoczy. Poza tym, poza ciskaniem we mnie piorunami, za chuj wie za co, skoro tylko przyszedłem (oficjalnie) upewnić się czy wszystko gra.
Gdy jednak powiedziała w jakim celu się tutaj znalazła, usunąłem się, wpuszczając wypłosza do środka. Ech...dzieciaki. W końcu krwi mają nieskończoną ilość, to mogą sobie dorobić. Skoro chcą tak myśleć proszę bardzo.
Na polecenie doktorka tylko skinąłem głową i ruszyłem we wskazanym kierunku. Przygotowałem herbatę (patrząc na jej minę raczej nie była zadowolona z kawy, a zawsze miałem przy sobie kilka rodzajów tego naparu. Taki stary nawyk.) oraz przyniosłem chłodną wodę. Nie zimną, by się bidulka nie rozchorowała. Nikt nie chce zawirusowanej krwi. Ugh....takowa jest obleśna, ale coś czułem, że jej krew nawet nie do końca czysta może robić za rarytas. Było w niej coś...dziwnego. Do tego miałem wrażenie, że bicie jej serca nie jest tak regularne jak u zwykłego człowieka. Hmmm...zupełnie jakby miała ich więcej? Mało możliwe, ale w sumie? Skoro pojawiła się istota z niebieską krwią to czemu nie z dwoma sercami? Jej krew jest pewnie doskonale natleniona do tego podwójnie mieszana. Mmmmm....aż ślinka cieknie na samą myśl. Aż szkoda byłoby, żeby zdobyć od niej tylko troszkę krwi, ale wydrenować ją na maksa też się nie opłaca. Najlepiej, byłoby ją zamknąć i pozyskiwać krew tak długo jak będzie na nią popyt. O tak.... już czułem te pieniążki, które zaczną do nas napływać. Uśmiechnąłem się okrutnie, na samą myśl, jednak ten uśmiech zniknął gdy dotarłem do sali, w której znajdowała się dziewczyna.
Postawiłem naczynia i wodę - dzieci nie powinny pić kawy, jeszcze w środku nocy - rzuciłem podsuwając kubek z parującym naparem. Długo zastanawiałem się, czy czegoś do tego nie dorzucić, ale będzie jeszcze czas.
Stanąłem na boku i sam popijałem kawę, słuchając co się dzieje na korytarzu. Nie zagadywałem młódki, bo też po co? Nie podobało mi się jednak, że po korytarzu czuć zapach krwi, do tego ten dźwięk. Ech...nie mówcie, że doktorek coś marnował? Jak tak to będę mu musiał przetrzepać dupsko raz a porządnie. Jednak to nie czas a to.
Zerknąłem na dziewczynę, czy wypełniła już te papiery czy nie, nie poganiałem jej jednak, ani nie zostawiałem. Tak ciekawa istota nie może sobie łazić bezkarnie po obiekcie. Jeszcze by sobie zrobiła krzywdę, albo wystraszyła jakiegoś pacjenta. Przecież nie możemy na to pozwolić, czyż nie?

Już wypełnione? - Jo raczej stwierdził, niż zapytał, widząc dokumenty na stole. Podał dziewczynie ręcznik i suszarkę - Tam, za rogiem, jest łazienka - powiedział, wskazując jej kierunek - nie musi się Pani śpieszyć. W międzyczasie przygotuję wszystko do pobrania krwi.
Zgarnął formularz z biurka, przekartkował go sprawnym ruchem dłoni, spiął klipsem i odłożył na biurko. Dotąd nie zwracał szczególnej uwagi na Huntera, czekając z rozmową do momentu, aż zostaną sami. Wyczuł jednak, że kieruje on w stronę pacjentki dość ciekawe intencje. Jo mógł to rozpoznać, ponieważ współdzielili ten sam instynkt łowcy, coś jakby empatyczne cieknięcie śliny. Czyżby była, aż tak interesująca? Natężył słuch, próbując uchwycić rytmikę jej pulsu i... faktycznie, wydawał się dość niecodzienny. Jednorazowa akcja - pomyślał Jo, przypominając sobie jej słowa i poczuł lekki przypływ rozczarowania. Gdy wyjdzie, nie pozostanie po niej żaden ślad.
Zwrócił porozumiewawcze spojrzenie do dilera, by poszedł za nim - Mam dla Ciebie zajęcie. Ruszył w stronę sali pobrań przyszykować wszystko do zabiegu. Na stronie zwrócił się do Huntera - Wiem, o czym myślisz i sądzę, że to dobry pomysł. Ale lepiej nie podejmować ryzyka wyłącznie na podstawie instynktu. Będąc w pomieszczeniu, przymknął drzwi i przykucnął przy jednej z półek. Przeszukując ją, kontynuował wtajemniczanie wampirzego towarzysza w swój plan - Pewność co do jej krwi będziemy mieć dopiero po pobraniu. Za dużo ostatnio ściągam na siebie uwagi, więc porwanie wchodzi w grę pod warunkiem, że to naprawdę coś wyjątkowego - przerwał, wyciągając parę pasów do unieruchamiania ręki. Domyślnie miały one powstrzymać wrzeszczące bachory przed złamaniem igły, ale nawet dorosła osoba nie da rady się z nich uwolnić, jeśli zostaną odpowiednio związane. - Pobiorę krew i sprawdzę jakość zaraz po jej wyjściu z sali. Jeśli okaże się warta zamieszania dam Ci sygnał, byś nie pozwolił jej opuścić kliniki. - powiedział, podając mu potencjalny przyrząd zbrodni. - A na razie miej ją na oku, tak na wszelki wypadek, gdyby się rozmyśliła i chciała nam zwiać.
Jo trawił przez chwilę myśl, czy powiedzieć o incydencie z dzisiejszym pacjentem. Ostatecznie wszystko zostało opanowane, a towar w umówionej ilości, zabezpieczony. Nie chciał sprawiać wrażenia nieprofesjonalnego i chyba lepiej było sprawę tę przemilczeć. Odruchowo skierował rękę do kieszeni i zmroziło go, gdy uświadomił sobie, że klucze od pokoju zostawił w zakrwawionym kitlu. Jednak z drugiej strony, nie miało to przecież większego znaczenia. Poza nim nie ma w klinice innych pracowników, którzy zaglądaliby do kantorka.

- Patrzcie jaka zabawna - burknąłem, patrząc na nią znudzonym wzrokiem - mogą dostać pierdolca, a z tym mi się tutaj nie chce użerać, mam dość swojej roboty - powiedziałem wprost, wracając do swojej kawusi. Wolałbym inny ciepły napój, który sam zacząłby napływać mi do ust, jednak musiałem być cierpliwy. Nawet jeśli będziemy musieli wydrenować ją całkiem to mam zamiar wziąć swoją działkę. Nie odpuszczę skosztowania czegoś nowego i do tego ciekawego.
- Od środka szybciej się rozgrzejesz - dodałem jeszcze i dopiłem swoją kawę. Akurat przeczesywałem czarne jak noc włosy, gdy coś się stało w głębi kliniki. Miałem to jednak rzyci. To nie była moja robota by sprawdzać co ten doktorek odwala. Poczułem jednak wzrok młódki i gdy akurat zaczesywałem włosy do tyłu, spojrzałem na nią z góry, swoim szmaragdowym okiem. Spojrzałem w głąb budynku i odłożyłem kubek na bok, by zaraz zacząć bawić się telefonem, przeglądając coś na nim. Może neta, może miałem na nim dostęp do kamer bezpieczeństwa w budynku? W naszych czasach, to bardzo możliwe. Bez zaglądania mi przez ramię...czy raczej pod ramię raczej nie będzie tego mógł nikt stwierdzić.
Odprowadziłem ją wzrokiem po czym przeniosłem go na doktorka. Ruszyłem za nim. Trochę się zapominał, ale chyba w tym wypadku musiałem przymknąć na to oko.
Wysłuchałem go i wywróciłem oczami. Spojrzałem znudzonym wzrokiem na pasy, ale przyjąłem je - tylko nie faszeruj jej nie wiadomo co. Tak krew jest zbyt cenna by ją tak niszczyć - powiedziałem, patrząc na niego z góry - nie pozwolę Ci zniszczyć kolejnej dawki towaru, ani zmarnować - powiedziałem i skierowałem w jego stronę palec prawej dłoni, która odkryła swój prawdziwy, metalowy wygląd - wtedy zwracanie na siebie za dużej ilości uwagi, będzie twoim najmniejszym problemem - dodałem jeszcze i wyszedłem z pomieszczenia, schować gdzieś pasy, by nie z nimi nie łazić, ale żeby mieć je pod ręką.

Cieniutka riposta ze strony ochroniarza sprawiła, że na moich ustach przez chwilę rozgościł się triumfalny uśmieszek. W wyobraźni wyryłam kolejną kreskę, która oznaczała zdobyty punkt w jakże nieszlachetnej, ale za to satysfakcjonującej sztuce słownych utarczek. Zawsze zastanawiało mnie, z której części mej natury wypływa umiłowanie do grania ludziom na nerwach. Tej pochodzącej od Wysoko urodzonych rogaczy a może to wpływ któregoś z bestialskich udoskonaleń ? Phantomy potrafiły miewać doprawdy złośliwą naturę, choć z akt nie wynikało, aby mój przybrany ojciec, korzystał z czegokolwiek pobranego od tej właśnie bestii. Choć nigdy nie mogłam mieć całkowitej pewności, że w moje ręce wpadła pełna dokumentacja, zaś wyciągniecie informacji od mego oprawcy, było już nieosiągalne.

Hałas, jaki rozniósł się po budynku, najwyraźniej miał pozostać zignorowanym. Być może spojrzenie, które utkwiłam w osobie, do której obowiązków jak by się wydawało, powinno należeć zachowanie czujności i pilnowanie bezpieczeństwa, było zbyt subtelne. A może płacono mu za samo stanie i wyglądanie na groźnego? Jeśli tak, to tylko pozazdrościć równie wygodnego układu. Ostatecznie moje zainteresowanie, brakiem zainteresowania zostało jednak dostrzeżone. A ja niespodziewanie, poczułam jak nieznośny dreszcz, przebiegł mi po karku. Nagle uderzyło mnie poczucie, jakbym już gdzieś wcześniej natknęła się na bruneta... w jego spojrzeniu było coś znajomego, choć z pewnymi istotnymi „ale”. Przeszukiwałam zakamarki pamięci, aby upewnić się, czy faktycznie wcześniejsze spotkanie wchodziło w grę? Rozwikłanie tej zagadki przerwało mi pojawienie się medyka.

Przyjęłam wręczony mi ręcznik i suszarkę z życzliwym uśmiechem, po czym przeniosłam wzrok na wskazaną mi trasę.
-Dziękuję.
Odparłam, po czym ruszyłam w stronę łazienki. Jasnowłosy doktor nieświadomie popełnił poważny błąd. Mówienie kobiecie, że nie musi się spieszyć. To nigdy nie kończy się dobrze dla czekającego (nawet dla takiego, który ma dla siebie w perspektywie wieczność).

Nie sądziłam, że deszcz, który zastał mnie w drodze do kliniki, okaże się moim sprzymierzeńcem. W danej mi możliwości doprowadzenia się do ładu, szybko odnalazłam dla siebie szansę. Dano mi czas, którego potrzebowałam, aby nieco powęszyć, dosłownie i w przenośni. To też, gdy już przymknęłam za sobą drzwi do damskiej toalety, zaczęłam działać według planu, który uwiłam podczas wypełniania dokumentów.
Zsunęłam z nóg przemoczone buty i wsunęłam je do kabiny toalety, tak aby stwarzać pozory obecności. Trik przydatny zarówno dla samego fortelu, jak i zapewnienia sobie lepszych szans, aby nie czynić zbędnego hałasu w czasie myszkowania. Do tego podłączyłam suszarkę do gniazdka, okręciwszy jej kabel wokół klamki. Szum pracującego urządzenia, również powinien podtrzymać pozory tego, że w dalszym ciągu jestem w łazience. Już miałam sięgnąć po bolerko niewidko, gdy natrafiłam na własne odbicie w lustrze. Przez moją twarz przebiegł grymas niezadowolenia, któremu winny był stan moich włosów. Zostawianie za sobą, śladu w postaci kropel wody również nie było wskazane, dlatego faktycznie postanowiłam poświęcić minutę na wysuszenie włosów. Wymagało to drobnej modyfikacji formuły mojego ognistego zaklęcia, tak aby pozyskać zeń jedynie ciepło, ale finalnie po kilku pociągnięciach palców po tafli włosów z tych zaczęła odparowywać woda, nadal pozostały lekko wilgotne, jednak tyle musiało wystarczyć mi do szczęścia.
Opuściła łazienkę pod osłoną bolerka niwidka, po czym ruszyłam w głąb jednego z korytarzy. Bardzo liczyłam na szczęśliwy traf, jakim byłoby natknięcie się na jakiegoś planu budynku, albo chociaż sensownych oznaczeń. Wiedziałam, gdzie najszybciej znajdę dowody, jeśli dochodziło tu do procederu, o który podejrzewałam pracowników kliniki. W prosektorium. Teraz jednak należało je odnaleźć.
Gdy przekradałam się jednym z korytarzy, nagle stanęłam jak wryta, czując jak, owiewa mnie znajoma woń. Krew.
Chwilę później poczułam przeszywające zimno, rozchodzące się po palcu, na którym nosiłam Mortis Anulum, pierścień zawsze był czuły na obecność śmierci... i to nim planowałam posłużyć się w znalezieniu prosektorium. Jednak sala, przed którą się znalazłam, nie wyglądała, na żadne specjalistyczne pomieszczenie. Była opatrzona numerem 6, jak się szybko okazało była też zamknięta.
Gdyby jednak w życiu powstrzymywały mnie takie rzeczy jak zamknięte drzwi, nie byłoby mnie tu dziś. Miałam swoje sposoby, choć i one miały ograniczenia, które tłumaczyły fakt, że zostałam zmuszona do położenia się płasko na podłodze, aby zajrzeć przez niewielką szczelinę dzielącą drzwi a podłogę. Momentalnie zamrowiło mnie w nosie od intensywnej woni szkarłatu i kurzu... Moje pole widzenia było ograniczone, ale wystarczyłoby osiągnąć swój cel. Pozbierawszy się z podłogi, wycofałam się w jeden z bocznych korytarzy, upewniając się, że to, co zaraz miałam zrobić, pozostanie niewidoczne dla potencjalnych obserwatorów. Korzystając ze swojej mocy, otworzyłam portal, którego wyjście znalazło się na granicy podłogi w sali numer 6. Przejście nie było tak stabilne, jak powinno, a to z winy tego, że nie mogłam dobrze wizualizować, gdzie chcę się znaleźć. Ryzykowałam, ale była to wszak część mojej natury, jak i pracy zawodowej (choć pewne osoby miały na tę kwestię odmienne poglądy). Wskoczyłam w niewielkie przejście, niczym do przysłowiowej króliczej nory pojawiając się w miejscu, w którym już pierwsze kroki uświadomiły mi, że coś było nie tak... Zgaszone światło, bardzo utrudniło orientację, ale gdy portal zamknął się za mną, sama zastygłam w bezruchu. Wdepnęłam w coś mokrego i szybko domyśliłam się w co. Zapach krwi nie był mi obojętny. Ciało posłuszne instynktowi reagowało nań przyspieszonym oddechem i biciem serc. Niezdrowa reakcja, której ni jak nie udało mi się w pełni poskromić. Kolejny krok i szybkie cofnięcie stopy, po tym, jak ta natrafiła na coś dziwnie miękkiego.
Było jednak zbyt ciemno, abym mogła dostrzec coś więcej niż niepokojące kontury. Już miałam zamiar rozświetlić mrok, niewielką ognistą flarą, gdy przypomniałam sobie jedno z licznych ostrzeżeń zaginionej towarzyszki. Świat ludzi pełny był czujników, a placówki tego rodzaju wręcz musiały być wyposażone w czujnik dymu. Zaklęłam w duchu, po czym zaczęłam przeszukiwać torebkę w poszukiwaniu przeklętego telefonu, który również zapewniono mi w ramach wyposażenia. Nie miał dla mnie większego pożytku, niż stanowienie atrapy, gdyż nie było czasu na szkolenie w tym zakresie... ale wiedziałam, że po odblokowaniu jednego z guzików urządzenie powinno zaświecić.
A i owszem zaświeciło...niestety jednocześnie wydając z siebie jakąś irytującą elektroniczną melodyjkę. Było to dla mnie tak niespodziewane, że wzdrygnęłam się instynktownie, zaś urządzenie upadło na ziemię, wprost w kałużkę krwi, jednocześnie oświetlając fragment tego, który jeszcze niedawno był jej posiadaczem.
Chciałam zerwać się do ucieczki, lecz krew, w której stałam, ciągnęłaby się za mną i nawet niewidzialność niewiele by tu pomogła.
Wyłowiłam z posoki, telefon, który całe szczęście umilkł i w duchu prosiłam los, o to by również ten hałas, został zlekceważony, przez leniwego ochroniarza.
Wykrwawiony trup leżący na podłodze był dostatecznym dowodem... powinnam się ewakuować. Powinnam, ale mimo to nie ruszyłam się nawet o centymetr, w skupieniu nasłuchując cudzych kroków... Dłoń mrowiła mnie, od magii a może to napięcie gromadzące się w mięśniach. Znów wystawiałam swą Fortunę, na próbę...

Najmniejszym problemem...- Jo odburknął do, już zamkniętych, drzwi. Nie zamierzał prowokować konfliktu, szczególnie z gościem, który połamałby go jedną ręką. Niemniej teatralne odreagowanie pozwoliło mu przynajmniej trochę wziąć się w garść. Ta niewdzięczna praca, jaką jest wampirzy-lekarz, wysysała z niego resztki chęci do działania. Za dnia ratowanie życia, po zmierzchu pozbawianie go. To jak otaczanie miłością swojego przydomowego ogródka, tylko po to, aby dokonać przedwczesnego zbioru. Gdyby tak osiąść gdzieś daleko, mieć własną hodowlę ludzi, którą można by odsączać nie podług nienasyconego rynku miejskich posokokrwijców, ale w kwiecie wieku ofiar. Idealne życie w harmonii.
Rozsiadł się w krześle przeznaczonym dla wyczekiwanej pacjentki. Ze znudzenia zaczął stukać obcasem o ziemię i rozmyślać o tym, ile może trwać suszenie. Czy nie sam kazał jej się nie śpieszyć? Więc ostatecznie sam jest sobie winien. Wstał, głośno ziewając i wysuwając przy tym dwa, ostre jak kocie pazury, kły. Wyszedł do holu upewnić się, że dziewczyna jeszcze nie wróciła choć słuch, zawsze nieomylny, zapewniał go, iż nie ma tu żywej duszy. Zmęczony wzrok Jo powędrował po pustych korytarzach, gdy dotarł do niego dźwięk z telefonu. Ten dowód obecności pozwolił mu odrzucić niespokojne myśli, o ucieczce dziewczyny. Zniecierpliwiony, począł jednak wpadać w paranoję podsyconą faktem, że Hunter nie odpuści mu, jeśli coś nawali.
Podszedł pod ścianę, na której znajdował się wywiew z kanału wentylacyjnego. Ostrożnym ruchem zdjął kratę i po upewnieniu się, że nikt nie patrzy, pozwolił, aby jego ciało poczęło się kurczyć, a ubranie, zgodnie z prawem braku logiki snu, znikać. Metamorfoza zajęła mu kilkadziesiąt sekund i gdy był już dorodnych rozmiarów nietoperzem, wszedł do tunelu na zwiady. Miejsce to było idealne na przeszpiegi, ponieważ lokalizacja każdego dźwięku niosła się przez wentylacje z kilkakrotnie większym natężeniem. Nasłuchując, ruszył w poszukiwaniu dziewczyny.

Miałem nadzieję, że doktorek nie popełni więcej błędów. Musiałem zająć się swoimi sprawami, skoro miałem choć sprawiać pozory, że tam pracuję. Coś jednak nie dawało mi spokoju. Babsko zbyt długo nie pojawiało się na korytarzach. Kurwa. Pieprzona prywatność, że w kiblu nie mają kamer. Akurat w szpitalach powinno coś takiego być, bo co jak ich jebnięci pacjenci zasłabną w kiblu? Ile zajmie zanim ktoś ich znajdzie? Nie, żeby mnie interesowało życie jakiś worków krwi, jednak to nie miało najmniejszego sensu. Mówmy o bezpieczeństwie o tym, że chcemy pomóc, ale zróbmy miejsce, w którym można robić co się chce bez czyjejkolwiek kontroli. No tak...ludzie to tacy hipokryci. Blah...
Przeglądałem kamery, żeby sprawdzić czy na pewno gdzieś nie myszkuje, gdy odkryłem, że drzwi do łazienki...otworzyły się, ale nikogo w nich nie było. Oho? Czyżby to była kolejna jakaś nie-ludzka istota? Aż oblizałem się na samą myśl.
Wstałem i ruszyłem w kierunku łazienki. Dla niepoznaki zapukałem i zawołałem czy tam jest, po czym wlazłem do środka bez nawet przepraszam. Uśmiechnąłem się samym kącikiem ust, gdy zobaczyłem prowizorkę. No ładnie, ładnie. Wyrwałem wtyczkę z kontaktu i dla pewności sprawdziłem kabiny. Nie musiałem wiele robić, wystarczyło zerknąć z góry, jednak nim skończyłem, usłyszałem nieznaną mi melodyjkę, dochodzącą w końca korytarza. Z tego co wiem, na tym korytarzu nikt nie "mieszka". Raczej starali się trzymać potencjalnych dawców od reszty pacjentów. Żeby prawda nie wyszła na jaw.
Ruszyłem bez namysłu w kierunku dźwięku, ten jednak szybko zniknął, dlatego nasłuchiwałem jeszcze chwilę, po czym zmieniłem się w wielkiego czarnego wilka i zacząłem węszyć. O tak. Dziewczę poszło sobie na spacerek. Nasłuchiwałem i węszyłem idąc w kierunku sali numer 6.
Już po chwili, niedoszła, wolontariuszka mogła usłyszeć pod drzwiami odgłos pazurów, uderzających o kafelki podłogi oraz odgłos węszenia pod drzwiami do sali. Krew przeszkadzała w zorientowaniu się, czy tam na pewno jest, tym bardziej, że raczej nie miała klucza. Nacisnąłem na klamkę, nie zmieniając się, były zamknięte. Zacząłem więc węszyć, jednak nigdzie indziej nie czułem tak wyraźnego jej zapachu. Wróciłem więc pod drzwi, czekając aż popełni jakiś błąd. W końcu...kiedyś musi wyjść prawda? Nikt nie lubi za długo siedzieć z trupami, choć kto wie, jakie zboczenia siedzą w tej młodej główce - panienko jesteś tam? - rzuciłem, a mój głos był bardziej zachrypnięty niż wcześniej. Kto wie, może jest na tyle głupim dzieckiem, że mi odpowie?

Małe nietoperze łapki przedzierały się przez pajęczyny i kołtuny kurzu. Wentylacja, wbrew filmowym obrazom, nie była miejscem ani przestronnym, ani czystym. Gdyby jeszcze przewiew powietrza był na tyle silny, aby przepchnąć brud, droga byłaby o wiele łatwiejsza. Niemniej miejsce nawiewu od dłuższego czasu pozostawało zatkane gołębim gniazdem, a raczej czymś, co miało nim być. Niedoszły projektant leżał bowiem martwy kilka zakrętów dalej, o czym Jo dowiedział się zawczasu z kwaśnych nut unoszącego się odoru.
Odgłosy w pewnym momencie zaczęły na siebie nachodzić, co oznaczało, że Hunter i dziewczyna znajdują się w niewielkiej odległości. Nie dobiegały one jednak z miejsca, z którego powinny, czyli łazienki. Jo przyśpieszył, zaniepokojony ich bliskością wobec jedynego pokoju w szpitalu, który powinien pozostać zamknięty. To nie mógł być przypadek, ta dziewczyna nie weszłaby przez pomyłkę akurat do tego pomieszczenia. Wampir wiedział, że rozwiązanie jest już tylko jedno, skutecznie uciszyć zbyt ciekawską pacjentkę. Przez drobne kraty dostrzegł wilczą postać znajomego, czatującą pod drzwiami numer sześć. Wywnioskował więc, że dziewczyna znajduje się w środku.
Wentylacja jest świetnym miejscem na zasadzkę pod warunkiem, że posiada się zdolność do cichego i dyskretnego przemieszczania oraz cierpliwość do czekania na odpowiedni moment. Jo pozbawiony był którejkolwiek z tych zalet, dlatego w momencie, gdy ożywione zwłoki runęły na drzwi, ten dokonując metamorfozy w wentylacji, roztrzaskał ją od wewnątrz swoim ciężarem, po czym wylądował w kącie pokoju, zaledwie dwa kroki od ofiary. Nie można stwierdzić, że po prostu wrócił do swojej ludzkiej postaci. Ubiór, łącznie z kitlem, oczywiście znalazł się na ciele zgodnie z niezapisaną zasadą metamorfozy, niemniej reszta ciała wydawała się zachować coś z nietoperzego uroku. Szczególnie uszy odstające na boki i zdecydowanie zbyt wielkie ściągały na siebie uwagę, choć w swej szkaradności, nie ustępowały krwistoczerwonym oczom oraz dwóm dziurom pod nimi, pełniących funkcję nozdrzy. Ponadto niemal całe ciało, poza częścią twarzy, pokryte było owłosieniem. Jo wyglądał, jakby zapuścił bokobrody, co jedynie dopełniało koszmarny wygląd.
Co tu robisz? Kradniesz? Szpiegujesz? - spytał, bez silenia się na uprzejmość.
Nie zamierzał dawać dziewczynie zbyt wiele czasu na odpowiedź. Zacisnął palce na umywalce, która wygięła się niczym ugniatane ciasno i wyrwał ją ze ściany z zamiarem ogłuszenia włamywaczki solidnym ciosem w głowę. Taka bezpośredniość była czysto taktycznym posunięciem, Jo założył bowiem, że nagle ożywione ciało musi skądś czerpać energię, a najlepszym sposobem jej przerwania byłoby pozbawienie źródła przytomności. Ponadto złość, z powodu ciągłych niedociągnięć, jakie tego dnia spotkały wampirzego lekarza, doprowadziły go do granic kontroli i niespecjalnie przejmował się, czy dziewczyna zostanie unieszkodliwiona tymczasowo, czy trwale.

Czekałem, nasłuchiwałem, węszyłem. Na pewno ta mała pizda tam była. Gdzie indziej by się podziała. Nie byłoby jej zapachu tutaj gdyby nie było jej w środku.
Nagle jednak usłyszałem coś czego się nie spodziewałem. Bose stopy? Kroczące po czymś mokrym...lepki. Co do chu....nie zdążyłem nawet do końca pomyśleć gdy odskoczyłem w bok, a tuż przede mną runęły drzwi, razem z...truposzem? Było toto blade jak ściana i całe upaprane krwią. Pewnie to ten nieszczęsny pacjent, którego wydrenował doktorek.
Dziewczyna, jeśli słuchała, przy moim lądowaniu, mogła usłyszeć coś więcej niż stukanie pazurów, czy lądowanie wilczego cielska. Ale również...jakby dźwięk noży, uderzających o posadzkę szpitala. Ten sam dźwięk towarzyszył warkotowi, gdy ruszyłem na zombiaka z zamiarem rozerwania go. Może i był żywym trupem, ale wyglądało na to, że poza tym nie miał żadnych mocy czy dodatkowych umiejętności.
Powietrze wypełnił dźwięk łamania kości i rozrywania skóry oraz mięśni, wymieszany z warkotem oraz stukaniem prawdziwych i metalowych pazurów o posadzę. Mięso było obrzydliwe. Takie suche. Bez krwi wcale nie było smaczne. Było świeże, ale co z tego?
Męczyłem się ładne kilka minut, to truchło nie chciało przestać się ruchać! Nawet jak odgryzłem rękę to ta nadal pełzła w moją stronę. Co to kurwa ma być?! Pieprzona rodzinka Addamsów czy ki chuj?! W pewnym momencie nawet gałka oczna zaczęła pełznąć jak jakiś robal, nadal przytwierdzona do czaszki. Obrzydlistwo! Język miałem wrażenie, że jeszcze ruszał mi się w przełyku. Co to za zjebana sytuacja!
W końcu stanąłem znów w drzwiach, pokryty resztkami krwi i ....innych części ciała. Warczałem, a metalową łapę opierałem o głowę, która zaraz rozpękła się jak jakaś piłka, wywalając z siebie szarą galaretę. Z truposza zostały strzępy, choć nie mogłem nie przyznać, że walczył długo. Zwykły człowiek by padł o wiele szybciej. Cóż. Obrzydliwe ale ciekawe przeżycie.
Powoli zbliżałem się do dziewczyny, najeżony, z obnażonymi długimi, białymi kłami. Dwubarwne oczy błyszczały pełne agresji i złości. Nie atakowałem jednak. Skoro doktorek chce ją przesłuchać proszę bardzo. Nie byłem bezmyślną bestią, która rozszarpuje wszystko co jej się nie podoba i mimo iz miałem ochotę to zrobić z tą małą piczką, to wiedziałem, że o wiele bardziej przyda nam się żywa. Przynajmniej jak na razie. Krew pompowana przez serce była smaczniejsza i więcej warta, z resztą....skądś musiał się wziąć stereotyp o tym, że krew truposza jest trująca. Była obrzydliwa! Szlam nie krew!
Sam nie zmieniałem postaci, stałem, gotowy do ataku, przestępując tylko co jakiś czas z nogi na nogę, stukając złowrogo twardymi pazurami.

- Błękitną? - powtórzył pytająco Jo. Poczuł się mile zaskoczony. Owszem, nie tylko wiedział o kogo pyta, ale również doskonale znał lokalizację, aktualnie permanentnej pacjentki jego biznesu. Niestety, poza produkowaniem unikalnej krwi, nie można było z niej wyciągnąć żadnych informacji. Liczył, że znajdzie więcej "specjalnych" dawców, a tymczasem jedna przyszła sama z siebie. Musiał na spokojnie wyprowadzić cios, tak żeby jej nie zabić, nie po tym, gdy zdał sobie sprawę jak ważną część intrygi stanowi. Torturowanie jednej osoby nie zawsze przynosi efekty, nie jeśli trafi się ktoś wyjątkowo twardy. Ale mając dwie bliskie osoby, paleta możliwości znacznie się poszerza.
Wziął głęboki oddech i wykonał niewielki zamach, planując powalić dziewczynę uderzeniem w bark. Żyły na jego przedramieniu napięły się gwałtownie, a szalejące oczy zaplanowały już trajektorię, gdy nagle rozbłysło przed nim oślepiające światło. Chciał, niczym wkurzającą muchę, przegonić je wolną dłoń, nim jednak wykonał najmniejszy ruch, poczuł w plecach świdrujący ból oraz gwałtowne, rwące ciepło. Odruchowo opuścił umywalkę, a następnie odskoczył od różowowłosej, próbując dosięgnąć broni. Pech chciał, że ostrze zanurzyło się dokładnie w tym niewielkim punkcie, do którego nie jest się w stanie dosięgnąć, gdy ma się zbyt napięte mięśnie. Transformacja Jo sprawiła natomiast, że był bardziej maszyną do zabijania niż człowiekiem gumą. Wkurzony odwrócił się plecami do ściany i z całej siły skoczył w tył. Poczuł, jak rękojeść gładko wskakuje w jego ciało, a koniec ostrza przebija skórę klatki piersiowej. Chwycił je dwoma palcami i szybkim ruchem wyrwał z siebie, po czym odłożył powoli na nocny stolik.
- Krew, potrzebuję krwi... - pomyślał, opamiętując się. Na szczęście zaraz pod ręką miał szafkę z torbami świeżo wyssanej posoki. Łapczywie złapał pierwszą lepszą, wlał w siebie całą jej zawartość i wygiął się w ekstatycznym uniesieniu, gdy jego organizm przeszył przypływ świeżej energii. Dotarła również do mózgu, co pozwoliło mu na szybszą analizę sytuacji. Hunter tu jest, poradzi sobie z dziewczyną, a jeśli nie, to tym bardziej on nie zamierzał ryzykować walki z kimś, kto robi hokus-pokus. Kluczowe było teraz jednak to, że doktor znał położenie błękitnokrwistej. Jeśli odpowiednio ją wykorzysta, nie będzie istotne, jak sprytna jest i jak wiele sztuczek zna ta wścibska włamywaczka. Jo odbił się od ziemi i z nadludzką prędkością wyskoczył przez okno, kierując się do kostnicy pod kliniką. Wtajemniczeni wiedzieli, że trzymane są tam nie tylko trupy, ale i żywe okazy, nadające się do kilkukrotnej eksploatacji.

Oblizałem się, widząc jak dziewczyna prawie się wywraca. Ilość krwi jeszcze się zwiększała na podłodze. Nie wyszedłem z tej walki bez szwanku. Jedno ucho miałem w połowie odgryzione, z boku widniała dość spora dziura, która już się leczyła, łapa też nie wyglądała najlepiej. Aż dziwne, że w ogóle byłem w stanie iść. Otrzepałem się, obryzgując krwią wszystko wokół i zaśmiałem się. Czułem zapach doktorka, ale nie było go. Czyżby zwiał? Czy sobie przypomniał o kolejnym przeciekającym wiaderku, które zostawił pod jakimś jakimś worem mięcha.
Zatrzymałem się, gdy dziewczyna, nagle zaczęła zmieniać kolorki. Do tego te różki - uhuhuhu - zaśmiałem się niskim, chrapliwym głosem - miałem rację, uznając, że będziesz ciekawym nabytkiem - oblizałem mocno pysk. O tak. Wyglądała smakowicie. Do tego ten zapach. Mmmm uwielbiałem próbować nowe smaki. A to na pewno będzie coś nowego! - Może dasz się posmakować? - rzuciłem, ruszając powoli w jej stronę - po tym gównie mam straszny niesmak w pysku - parsknąłem z niesmakiem i plasnąłem. Metalowe pazury prawej przedniej łapy, uderzały o rozwalone drzwi i posadzkę na zmianę ze zwykłymi ale również ostrymi i twardymi pazurami.
Zawarczałem i szczeknąłem na nią nisko po czym rzuciłem się, z zamiarem powalenia jej na podłogę. Chciałem rozpłatać jej gardło. Wychłeptać wszystko co w niej płynie, wycyckać każdą kosteczkę. Byłem głodny i coraz mniej miałem ochotę się dzielić tym dziwadłem, które przed sobą mam. Niech sobie biorą tę o smerfowym smaku. Zobaczymy czy ta będzie mieć pikantny smak.

Jo w amoku wybił okienko do piwnicy i wskoczył do środka, ignorując resztki szkła, które utknęły w jego ciele. Po tej całej katastrofie nie ma już dla niego miejsca w klinice, w mieście, a nawet w państwie. Czuł miły przypływ szaleństwa mający swoje podłoże w zerwaniu jakichkolwiek zobowiązań, czyste wariactwo na bazie nagłej wolności. Klinika, worki na krew, a nawet klienci, wszystko może pójść już z dymem, a nawet powinno. Jakiekolwiek powiązania byłyby kulą u nogi w nowym życiu. A poza tym musiał przeprowadzić jeszcze jeden eksperyment na ostatniej pacjentce.
Zerwał łańcuch blokujący drzwi do najgłębiej położonego pomieszczenia. Otworzył je gwałtownie, wzniecając w ciszy złowrogi odgłos. Na ten dźwięk dziewczyna w środku zerwała się, jednak przez mocno zaciśnięty kaftan, nie utrzymała równowagi i upadła na kamienną podłogę. Obrzuciła go pełnym nienawiści spojrzeniem, a gdyby nie knebel, zapewne uzupełniłaby je soczystymi przekleństwami. - Masz niesamowitą siłę - rzekł Jo, złowrogo się uśmiechając. - Pewnie chciałabyś mi wyrwać serce, ale mam złą wiadomość. Podszedł chwiejnie do ofiary i chwycił ją za gardło. Łatwość, z jaką to zrobił, sprawiała wrażenie dziecka bawiącego się bezbronnym ptaszkiem. - Nie wypijesz krwi, która Cię przemieniła - wyszeptał, rechocząc. Wbił kciuk w jej podbródek, odchylając go do góry, po czym zatopił zęby w obnażonej szyi.
Procedura przemiany była mu dobrze znana. Jednym z kłów pobierał krew, a drugim wpuszczał ją już zmutowaną. Dzięki temu mógł kontrolować tempo przemiany bez ryzyka nagłego, śmiertelnego wstrząsu. Z dziewczyną szło mu niezwykle szybko, lecz gdy miał kończyć, uświadomił sobie, że nie może wyrwać kła, z którego wciąż wysysana była posoka. Role się odwróciły i teraz to Jo stał się workiem krwi. W obronnym odruchu szarpnął głową w tył, dokonując mało higienicznej ekstrakcji górnej trójki. Upadł wpół przytomny na ziemię, nie do końca rozumiejąc sytuację.
Ciało dziewczyny tymczasem uniosło się w powietrzu i kompletnie ignorując istnienie grawitacji, poczęło obijać się o ściany i sufit. Kaftan, podobnie jak knebel, wypadły w wyniku nieludzkich przemieszczeń części ciała. Korytarz piwnicy wypełniało echo łamiących się kości, wybijanych stawów i urywanego bólem krzyku. Chwilę później do tej symfonii dołączył szaleńczy śmiech Jo, który oblizując ranny zębodół, podziwiał stworzenie najgorszego monstrum, jakie widział w świecie. Nagle, gdy wszystkie kończyny wskoczyły na swoje miejsce, a jej odmieniona świadomość osiadła w ciele, dziewczyna zawisła w bezruchu. Doktorek doskonale wiedział, czego szukała. Pierwszego posiłku. Na jej pytające spojrzenie wskazał szybko palcem w górę, nieco lękając się, że zwykła relacja krwi może w tym przypadku go nie uchronić.
Jo spodziewał się wiele po nowej wampirzycy, niemniej pierwszy raz widział, aby ktoś z ich gatunku się teleportował. Dziewczyna rozpłynęła się, pozostawiając po sobie niebieskawe opary, a chwilę później chłopak wyczuł, jak pojawia się ponad sufitem. Zaraz po tym znowu zniknęła. Przemieszczała się skokowo. Uradowany nowym odkryciem doktorek poderwał się z ziemi i powrócił do swojego pierwotnego planu. Wyszedł z niegdysiejszej celi lunatyczki i radośnie trzęsąc pudełkiem zapałek, ruszył w stronę magazynu z chemią. Jego plan był prosty, puścić tę przeklętą klinikę z dymem. Po drodze, dla wzmocnienia efektu, wstąpił do gazowani, aby połamać rury. Zastanawiał się, czy głód nowo przemienionej nie będzie na tyle duży, że nie spocznie wyłącznie na czarodziejce i zaatakuje również Huntera. - Heh... kawał chłopa z niego - pomyślał, chichocząc.

Wywróciłem oczami, coraz bardziej zmniejszając dystans między nami. Ta żarty jej się zebrało? To jej nie wyszło - trzeba było ożywić coś bardziej zjadliwego - powiedziałem, lekko przekręcając wielki, włochaty łeb.
Zaśmiałem się nisko i najeżyłem bardziej, przez co wyglądałem na jeszcze większego - on nie słonko - wymruczałem słodkim, niskim głosem - nie ze mną te numery. -  Miałem gdzieś czy wygram honorowo czy też nie. Miałem ochotę ją rozszarpać, a nie pobić na miazgę. Lubiłem tę postać i nie zamierzałem jej zmieniać. Tym bardziej, że dziewka przyznała, że nie czuje się komfortowo walcząc z wilkiem bo...je lubi. To tym bardziej utwierdziło mnie w kwestii by nie zmieniać tej postaci. W końcu....czemu mam jej iść na rękę i ułatwiać sprawę, albo nie zmuszać do czegoś, czego nie chciałaby zrobić?
Rozpędziłem się i musze przyznać, odważna była. Nie zaczęła spierdalać, a szkoda. Co to za zabawa, gdy twoja ofiara stoi ja jakiś jebany słupek? Ale co innego mnie zaskoczyło. Nagły błysk światła. Zamknąłem, wrażliwe na ostre światło ślepia, jednak nie zatrzymałem się. Nadal miałem słuch i węch. Płomienie nie były mi straszne. Czułem duszący zapach palonej krwi. Nic przyjemnego ale to nie to zwróciło moją uwagę, a raczej, że coś...zbliżało się z dołu! I to jakoś...tak dziwnie. Coraz bliżej a jednak nie przechodziło przez ściany!
Szybko wylądowałem i odskoczyłem od różowowłosej w momencie gdy pomiędzy nami pojawiła się jej przyjaciółeczka, bardzo głodna krwi. A teraz miała od wyboru aż dwie ofiary. Szkoda, że żadna się nie da tak łatwo....

Jo wziął głębszy wdech, aby utrwalić ten moment w pamięci. Powietrze piwnicy zgęstniało od chemicznych oparów. Jakich dokładnie? Mężczyzna nie wiedział, działał szybko, rozlewając wszystkie płynny z ostrzeżeniem o łatwopalności. Zgarnął ze sobą również kanister, z którym udał się na górę.
Wracając do holu, z przyjemnością dosłyszał odgłosy walki w głębi korytarza. Dodatkowy entuzjazm wzmógł w nim swąd. Zapach ten świadczył, że ktoś żarliwie go wspierał w podpaleniu klinki. Jo niechlujnie opróżnił kanister przed wejściem i pod wpływem fali radości, jaką mu to sprawiało, podpalił zapałkę i rzucił ją na ziemię. Płomienie objęły drzwi niemal natychmiast, uniemożliwiając komukolwiek ucieczkę.
Ups - rzucił mężczyzna, gdy klepiąc się po kieszeniach, przypomniał sobie, że nie posiada przecież swoich kluczy. Oznaczało to, iż nie ma dostępu do wyjścia awaryjnego, a tym samym utknął tu na równi z innymi. Zagubiony, ale i rozweselony własną lekkomyślnością rzucił się do biegu w kierunku najbliższego okna. Siła rzeczą musiał więc minąć pozostałą trójkę. Akurat powinni się znaleźć razem, gdy eksplozja wysadzi cały budynek w powietrze.

Zaśmiałem się nisko - udoskonaliliśmy - rzuciłem. Zaraz jednak musiałem uniknąć ataku nowo narodzonego wampira. Kurwa....przez to, że nikt go nie wytresował to będzie się rzucał na wszystko co się rusza i ma w sobie krew. Odskoczyłem gdy mnie znów to zaatakowało, jednak zrobiłem to tak, by następny atak był skierowany na te dziwaczną dziewczynę.
Nie przewidziałem jednak następnego ruchu mojego towarzysza. Ten chyba całkiem oszalał. Poczułem znajomy zapach, jednak z opóźnieniem bo zapach krwi oraz konieczność wykonywania uników, praktycznie przed dwoma przeciwnikami, z czego jeden nie myślał w ogóle racjonalnie. sprawiły, że nie dałem rady wyczuć zapachu benzyny tak od razu.
Gdy usłyszałem śmiech było już za późno. Debil podpalił paliwo. Ruszył w stronę okna a ja ruszyłem za nim, jednak nowo narodzona potwora złapała mnie za nogę. W sumie...gdyby nie szarpnięcie to bym nawet nie wiedział, że moja tylna łapa jest w potrzasku. Teraz tylko potrzebowałem zatrzymać też tę dziwkę, przez którą to wszystko się zaczęło.....

Powietrze nabrało chemicznego smrodu, który pozostawiał w gardle posmak goryczy...zaś gęstniejący dym sprawiał, że w oczach zaczęły pojawiać się niechciane łzy. Nie trzeba było wyczulonych zmysłów, aby to poczuć, to też w salach dało się słyszeć nerwową krzątaninę, która wkrótce zagłuszyło przeraźliwe wycie alarmów. Miałam to nieszczęście, że znajdowałam się akurat pod ścianą, do której przyczepiono jeden z głównych głośników. Chciałam zakryć uszy dłońmi, lecz wiedziałam, że rana zadana mi przez dawną towarzyszkę była poważna. Traciłam zbyt dużo krwi, o czym świadczyły zawroty głowy, choć te mogło wzmocnić też uderzenie głową o ścianę… Na nogach trzymała mnie adrenalina oraz własna wściekłość.
Powinnam uciekać, miałam szansę… a jednak ta myśl nawet nie mignęła w moim umyśle. Z kajdan, właśnie zrywała się ta druga część mojej natury. Zaciskałam szczęki, szczerząc zęby z równą zawziętością co chwilę wcześniej mój oprawca, który teraz sam wpadł w tarapaty.
Nagle dotarł do mnie odgłos szybkich kroków, co sprawiło, że część mnie zapragnęła rzucić się w pogoń za tym czymś… i to jeszcze przed tym, jak w ramie drzwi ukazała się nam znajoma postać.
Chciałam poderwać się z podłogi, lecz nogi same się pode mną ugięły… mimo to nie zrezygnowałam i wyciągnęłam przed siebie drżącą rękę, z której spadały rubinowe krople krwi.
Dolewanie oliwy do ognia nie jest mądre, ale w tej chwili daleko było mi do statusu mędrca. Byłam za to wściekła. Na siebie, na świat a przede wszystkich na tych dwóch krwiopijczych zwyrodnialców.
Nim się obejrzałam z pierścienia żywiołu ognia, rozlała się nowa fala płomieni. Nie dane mi było jednak dowiedzieć się, czy dosięgnęły celu, ponieważ mgnienie później rozległ się niewyobrażalny huk. A później… nie było już później.
Eksplozja, która miała miejsce, była tak silna, że po klinice zostały jedynie zgliszcza…

Zt. x3