Wieści z Trzech Światów

- Jesteśmy w Dyniowym Miasteczku. Z dala od wpływów Czarnej Róży. Możecie mówić otwarcie. – Oznajmił błękitnooki Lunatyk z czarującym uśmiechem siedzący przy długim stole w karczmie „Harpii dech”
Jego towarzysze nie od razu jednak odpowiedzieli, wymieniając się porozumiewawczo spojrzeniami. Dopiero gdy przyniesiono im piwo, a ich usta zakosztowały trunku rozmowa nabrała rozpędu. Pierwszy głos zabrał Kapelusznik Ariec.
- Byłem ostatnio nad Morzem Łez. Widziałem potworności, które musiały powstać za sprawą jakiejś koszmarnej ingerencji. Z początku myślałem, że to same Koszmary – ostatnio wiele się o nich słyszy. Jednak później ujrzałem zamaskowaną kobietę a na jej masce widniała Czarna Roża.
Siedząca obok niego Baśniopisarka, trzymająca w ręku niewielką lirę zaśmiała się.
- Mówiłeś, że masz coś wielkiego. Przecież Róża ma swoich Tropicieli, każdy o tym wie. To oczywiste, że kręcą się tam, gdzie są Koszmary. – Powiedziała przerywając chichotem co kilka słów.
- Nic nie wiesz! Ta kobieta. Ona rozkazywała tym bestiom. Gdyby nie jej rozkaz, to stwory rzuciłyby się na mnie. Rozumiecie co to oznacza? Stowarzyszenie musi korzystać z bluźnierczych rytuałów – może nawet zawierają pakty z Koszmarami. – Na twarzy Kapelusznika widać było zaniepokojenie, wręcz strach.
- Jak wyglądały te rzekome koszmary? – Spytał Lunatyk pocierając palcami swój podbródek.
- To… Trochę jak psy? Miały cztery łapy i grzywę przypominającą kwiat. Pysk nieco jak u psa, lecz z jednym, umieszczonym na środku okiem. Jednym, przerażającym, płonącym zielenią oko. Ich ciała wydawały się pokryte łuskami.  Były groźne… widziałem jak rozrywają ciało jakiegoś nieszczęśnika. To przez niego to odkryłem. Krzyczał, a ja poszedłem sprawdzić co się dzieje. Gdy dotarłem był już w kawałkach a te stwory wciąż gryzły i rozrywały jego ciało. Myślałem, że zaatakują także mnie, ale wtedy pojawiła się ta kobieta.
- Nie znam tych stworzeń. – Powiedział Lunatyk, a wszyscy siedzący przy stole spojrzeli na niego z niepokojem. Wiedzieli, że jest badaczem, który spędził trzysta lat życia na tym by poznać faunę Krainy Luster.
- Mówię! To musiały być Koszmary. – Niemal krzyknął z trwogą Ariec, wyraźnie niezadowolony z faktu, że Lunatyk nie znał tych stworów i że wszystko wskazywało, że jego domysły były prawdziwe.
- Koneksje z Koszmarami to nie wszystko czego dopuszczają się szarlatani z róży. – Czerwonooka, młoda kobieta siedząca dotychczas po prawej stronie Baśniopisarki z lirą pochyliła się nad stolikiem. – Czarna magia, nekromancja, wypaczanie duszy, przerażające klątwy przynoszące cierpienie, szaleństwo i zmuszające do wyjawienia wszelkich sekretów. Mój przyjaciel słyszał jak w jego karczmie szarlatani wyciągali informację z trupa. Nie tylko parają się wszelkimi słusznie zakazanymi sztukami, lecz także maniakalnie gromadzą wszystkich szemranych adeptów tej przeklętej magii.
Przerwała, gdy poczuła dłoń Baśniopisarki na swoim ramieniu.
- Anno, to brzmi jak cudowny materiał na pieśń, ale zdradź mi proszę więcej szczegółów, bym mogła wszystko dokładnie opisać.
- Już. – Odpowiedziała po chwili i zebrawszy myśli zaczęła swoją opowieść. – Wieśniacy mieszkający nieopodal Lukrowego Dworu chcieli pozbyć się wyjątkowo paskudnej wiedźmy, która porywała ich dzieci i nasyłała nocą na wioskę swoje przerażające istoty stworzone z najmroczniejszej z mgieł.
- Polowanie na czarownicę! – Zaśmiała się Baśniopisarka nieco lekceważąco, lecz szybko dała znak ruchem ręki, by kobieta kontynuowała.
- Nie, tym razem to nie był tylko strach. Ta wiedźma przybyła do Malinowego Lasu a zaledwie dzień później wioska została zaatakowana przez potworną mgłę. Nie chcieli jej spalić, lecz wygnać. Najpierw jednak musieli ją pochwycić. Uzbroili się, przygotowali i wyruszyli do lasu, a gdy dotarli na miejsce ujrzeli zamaskowanych ludzi. Jeden z członków Stowarzyszenia odpowiedział: „Teraz jest pod naszą ochroną”, gdy wieśniacy zażądali wydania wiedźmy.
- Och! Czyli pozbyli się problemu? – słowa ta padły jednocześnie z dźwiękiem delikatnie szarpniętych strun liry. – Rozczarowujący finał, taki zbyt otwarty na moją pieśń.
- Oni tak, ale pomyśl sobie ile zła może uczynić ta wiedźma!
- Dość tego! – Masywny Dachowiec o twarzy pokrytej bliznami wstał ze swojego krzesła i oparł się o stół. Wyglądał w istocie przerażająco, toteż wszyscy na chwilę zamilkli. – Mówicie tu o bzdurach, a tymczasem na Herbacianych Łąkach widziano dziesięciu Dachowców zmierzających pod słonecznym sztandarem do Różanego Pałacu. I to nie byli zwykłe Dachowce. To była gwardia imperatora, upiornego władcy pustyni. To byli Kantharowie. Bezwzględni zabójcy, których zaledwie trzystu wystarczyło do zdobycia Alharinu.
Dachowiec spojrzał po twarzach zebranych. Nie dostrzegł widocznie w nich trwogi, którą pragnął zobaczyć, więc zaklął pod nosem i kontynuował.
- Pamiętacie jak gangi rzuciły się sobie do gardeł? Zapewniam was, że ich armie to nic przy Kantharach. Nie wątpię, że coś potrafią, ale to mieszczuchy. W dzieciństwie kradną bułki i uciekają przed strażą miejską. Dachowce z pustyni w młodości walczą ze sobą na śmierć i życie, by dostąpić zaszczytu dołączenia do elitarnej grona Kantharów. – Krótka pauza. – Jeżeli Róża zawarła z nimi sojusz może oznaczać to nic innego jak tyranię. W dzieciństwie żyłem na pustyni. Gdy tylko mogłem uciekłem, a teraz widzę widmo tego samego zła, przed którym uciekłem, roztaczające się nad całą Krainą Luster.
Dachowiec usiadł a Lunatyk ponownie pocierając podbródek zabrał głos.
- Możesz mieć rację. Obecnie w Szkarłatnej Otchłani wszystko przechodzi przez ręce Kompanii, a jakąkolwiek konkurencję określa się mianem piratów. – Na twarzy mówiącego pojawił się lekki grymas, który szybko ustąpił. – To znaczy Czarnozęby to drań i wielu jego druhów zasługuje na stryczek. Jednak kto może nas zapewnić, że walka przeciwko prawdziwym piratom nie jest skierowana przeciwko tym, którzy pragną niezależności?
Baśniopisarka znów się zaśmiała, szczerze rozbawiona. Nieadekwatność jej zachowania do sytuacji zwróciła na nią uwagę wszystkich.
- Jestem członkinią Stowarzyszenia i jak udało nam się dowiedzieć o tym spotkaniu, to obawialiśmy się, że pojawią się jakieś poważne przecieki, a tu tylko banały, kłamstwa, przeinaczenia i nieistotne drobiazgi. – Zaczęła grać na swojej lirze spokojną melodię. Wraz z dźwiękiem niosła się magia i dlatego chwilę później bardka wstała od stołu i rzekła.
- Wybaczcie, ale muszę was już opuścić. Bywajcie! – Odparła, a żegnający się z nią rozmówcy nie pamiętali jej niedawnego wyznania i prawdziwego celu uczestnictwa w ich rozmowie.