Rosemary

Rosemary ma 176 cm wzrostu przy wadze 65 kg. Ma kobiecą posturę- wąskie ramiona, długie nogi, bardzo kształtny i pełny tyłek, to samo tyczy się jej obfitych piersi. Jej skóra nie posiada ani jednej skazy, ani jednej niedoskonałości. Idealnie mleczno biała, idealnie jędrna. Włosy, gdy są rozpuszczone, sięgają prawie pasa, mają piękną, jasnomiodową barwę, która w odpowiednim świetle może się wydawać wręcz biała. Dość wąskie, lazurowo niebieskie oczy są otoczone gęstymi i długimi rzęsami, mały nos delikatnie zadarty w górę, a jej pełne, ponętne usta niejednego śmiertelnika doprowadziły do szaleństwa. Jest po prostu perfekcyjna niczym mokry sen nazisty.
Rosie lubi skąpe, rzucające się w oczy stylizacje. Zawsze dba o to by każdy jej atut fizyczny był należycie podkreślony. Obcisłe spodnie, kuse spódnice czy sukienki, odkryte dekolty, złota biżuteria z drogimi kamieniami, buty, torebki i inne akcesoria... wszystko oczywiście od znanych w świecie projektantów. W kwestii makijażu- podkreśla tylko to co już ma. Nie musi nic ukrywać czy poprawiać. Doskonale zdaje sobie sprawę z tego jak wygląda i jakie wrażenia na wszystkich robi.

Rosie jest, jaka jest. Impulsywna, wyszczekana, wulgarna. Ma sadystyczną naturę i zawsze stawia na swoim. Dzień bez człeka skrzywdzonego to dzień stracony. Jest szczera do bólu i nie zważa kompletnie na to co o tym myślą inni. Ba, można powiedzieć że ona ogólnie, ma w głębokim poważaniu zdanie kogokolwiek innego poza sobą, w każdej możliwej dziedzinie czy temacie. Ma własny rozum i nie daje sobą manipulować. Może i wygląda jak typowa blondyna, jednak w jej wypadku pozory bardzo mylą. Jest naprawdę inteligentną i oczytaną osobą. Gdy bywało cienko z kasą, potrafiła zgłaszać się na olimpiady naukowe i...uwaga...Zajmować miejsca na podium. Potrafi wykorzystywać swoje atuty w każdej sytuacji i bardzo łatwo "czyta pokój". Gdy sytuacja tego wymaga, potrafi utrzymać swój cięty język za zębami, dostosować się do sytuacji i zachowywać się jak na damę przystało. Nigdy nie miała problemów z byciem elastyczną w kwestii swoich zachowań. Kuszenie mężczyzn i doprowadzanie ich do skraju szaleństwa, tylko po to by móc rozkoszować się ich krwią w tym stanie ekstazy, jest chyba jej ulubioną formą rozrywki (pozapokręconymi, obrzydliwymi I niehumanitarnymi eksperymentami w jej własnym gabinecie). Jest totalnie wyzwolona seksualnie i nigdy się z tym nie kryje. Nic nie kręci jej tak bardzo, jak mężczyzna który jest w stanie spuścić jej łomot życia.
Ciągle jest jej mało, a jej głód wiedzy jest niezaspokojony. Ciągle potrzebuje więcej... Więcej koneksji, więcej wiedzy, więcej pieniędzy, więcej wpływów, więcej umiejętności, więcej fizycznych upojeń, więcej bólu, więcej, więcej i więcej. Dla niej nie istnieje coś takiego jak meta.
W jej wypadku teoria dominacji ma bardzo praktyczne zastosowanie. Szanuje, respektuje I interesuje się tylko jednostkami silniejszymi niż ona sama.

Historia Rosemary zaczyna się w 1941 roku. Kiedy to Albertowi Weichsowi przyśniła się jego własna śmierć...
Albert Weichs był niemieckim naukowcem. Miał Żonę i córkę, dla których zrobiłby wszystko. Był uzdolniony, młody oraz ambitny. Podczas szkolnych lat szybko zdobywał najlepsze oceny, nauczyciele go kochali za zapał do nauki. Był jednak gnębiony przez szkolnych kolegów. Tak to już niestety bywa, że gdy jednym się powodzi drudzy mu tego zazdroszczą. Zazdrość zamienia się w zawiść, a ta w nienawiść. Nie raz wracał do domu pobity, z podartymi ubraniami czy też z poplamionymi zeszytami. Znosił jednak to w ciszy, nikomu nic o tym nie mówiąc. Bo w sumie komu? Nauczyciele w tamtych czasach interesowali się tylko tym, by ich uczniowie byli po stokroć lepsi od tych ścierw z Polski i innych krajów, które były przez Niemców oblegane. Rodzice Alberta byli godnymi pożałowania ludźmi. Ona ulicznica, on alkoholik. Gdyby nie babka Alberta, nie stać by go było na książki i naukę. Po skończonych studiach z chemii medycznej w 1930 roku Albert, wybrał się na praktyki do jednego z większych w tamtych czasach koncernu BASF. Szybko zdobywał poparcie naczelników i właśnie tam poznał swoją żonę. Czasy te były dla wszystkich ciężkie. Rodzice Marry (jego żony) byli zaciekłymi zwolennikami ludzi u władzy, co odbiło się na niej samej. Nie popierała wszystkich działań władzy, jednak chciała by to Niemcy panowali. Albert nie był pewien co takiego, jednak coś w niej tak go pociągało, że wylądowali w łóżku. Raz, drugi, trzeci i niestety wpadli. Rygorystyczni rodzice Merry zażądali ślubu, a Albert jako mężczyzna z zasadami na to przystał. I tak właśnie młody laborant i ona sekretarka właściciela koncernu, ożenili się. Zamieszkali razem w jednej z dzielnic miasta Bonn, a 8 miesięcy później urodziła im się córka której dali na imię Adele. Właśnie po narodzeniu ich pierworodnej w 1935 roku, Merry pokazała Albertowi jaka naprawdę jest. Wyrachowana, samolubna i zimna. Jej serce można by powiedzieć, było wyrzeźbione z lodu. Ignorowała swoją córkę, rzuciła pracę i oczekiwała, że mąż będzie za nią wszystko robił. I tak też było. Albert zajmował się dzieckiem, domem, spełniał wszystkie jej zachcianki. Kochał ją, jaka by nie była. Ledwo wiązali koniec z końcem odkąd połowa pieniędzy, jakie mieli do dyspozycji, szła na jej zachcianki. Albert żył pod wielkim napięciem, co odciskało się też na jego pracy. Dawał jednak jakoś radę. Adele rosła, jej potrzeby również. Dało się też u niej zauważyć wiele z charakteru matki, jak i zachowań, których się od niej wyuczyła. Wykorzystywała swojego ojca, jak się tylko dało, a Albert...cóż. Był naiwny, wierzył, że kiedyś się to zmieni, wierzył, że gdy on będzie potrzebował pomocy, to one mu ją okażą. Wierzył, że go kochają. Gdy w 1939 wybuchła wojna, w pracy było dużo zamieszania. Ciągłe zmiany u władzy, co chwila różne protesty i burdy w państwie odciskały piętno na wszystkich. W 1941 roku został wysłany wraz z paroma innymi laborantami do Auschwitz. Na początku nie wiedział, co będzie należało do jego obowiązków. Szef jego działu obiecywał duże pieniądze, a on ich bardzo potrzebował. W końcu Adele będzie teraz szła do szkoły, będzie potrzebowała tylu nowych rzeczy. Albertowi było żal zostawiać swoje najdroższe skarby. W końcu kochał je obie tak, że czasem serce bolało. Gdy Merry usłyszała, jaką sumę pieniędzy za ten wyjazd dostanie, jej oczy rozbłysły i pełna entuzjazmu wręcz zażądała, by tam wyjechał. Albert niewiele wiedział o wojnie i o tym, co Niemcy wyprawiają. Nie interesował się polityką tak bardzo, jak jego teściowie. Wolał zaszyć się w swoim laboratorium i w ciszy pracować. Bez narzekającej mu na wszystko Merry, płaczącej o nową sukienkę Adele i teściów marudzących o tym, jaki to on nie jest. W drodze do Auschwitz jego myśli osnute były mgłą. I w tej właśnie mgle pojawiło się pewne spostrzeżenie. Nigdy nie miał urlopu. Może... Może trochę sobie tam odpocznie? A jak wróci to Merry i Adele powitają go z uściskami i tęsknotą w oczach? Gdy tylko o tym pomyślał, w jego sercu rozlało się ciepło. Nie był jednak przygotowany na to, co zobaczy na miejscu. O tak. Nie tego oczekiwał.
Spójrz Tutaj By Przeczytać Całość