Cukiernia „Pudrowy Kontrast”

Kilka tygodni po szpitalnym odwyku młodego Czorta naszła ochotę na przejście się Ulicą Cukierkową. Czyż to aby nie zabawne, jak znowu wraca do swojego ulubionego, słodkiego nałogu. Na chwilę zaszedł do parku cukrowego, chwilę poczuł się jak małe dziecko huśtając na huśtawce, kręcąc się na karuzeli. Jednak opuściwszy pośpiesznie te tereny, naszedł go smutek. Sposób w jaki sobie z nim radził, nie był do końca zalecany przez lekarzy, czy to lustrzanych, czy to ze świata ludzi. Miał dokładnie ochotę na wielki, potężny, deser, z różnymi czekoladami, owocami i wszelakimi różnościami jakie potrafił wymyślić. Nagle zauważył wielki szyld, ze zwisającymi girlandami, które imitowały cukierki. To dobre miejsce na zagryzienie mych smutków. Wszedł do środka dziarskim krokiem, jednak rozglądając się po pomieszczeniu trochę się zmieszał. Było bardzo interesujące, wyglądało jakby elementy zupełnie nie pasowały do siebie, a zarazem uzupełniały się w dość dziwacznej stylistyce. Zasiadł na jednym z wolnych miejsc, wcześniej nie omieszkał zamówić dla siebie torcik, na przystawkę. Wydano mu również sporych rozmiarów kufel na czekoladę. Napełnił naczynie po czubek mleczną czekoladą i usiadł z nim przy jednym z wolnych stolików, które miały widok na ulice i zadumał się na chwilę, wyglądając na świat.

Wczorajszy dzień był... intensywny. I z pewnością zadziałał na Charlesowe ego. Oto dowiedział się, że mógłby być wielkim artystą! I to najwyższego kalibru!
Znaczy owszem, potem przybyli policjanci i już nie było tak kolorowo, ale... nadal był zadowolony z tego, co udało mu się osiągnąć w kilka minut za pomocą narzędzi pożyczonych od tego nie do końca mądrego człowieka. No bo naprawdę, najpierw mu dał, a potem od razu zabrał. Co za świat!
Kompas przeniósł go na Ulicę Cukierkową. Tą ulicę czuło się jeszcze zanim jeszcze postawiło się stopy na jej bruku - od razu uderzał na niej w nozdrza ostry zapach pierników oraz masy landrynkowej tutti-frutti. Żyjący poza nią reagowali na ten zapach dwojako - jedni wymiotowali od razu, drudzy dopiero po wielu godzinach. Jedynie lokalsi oddychali nim całkowicie normalnie, narzekając, że powietrze poza Ulicą jest jakieś takie nijakie i bez charakteru. Charles mógł nazwać się prawie lokalsem - w końcu bywał na niej często na tyle aby znać praktycznie każdy jej zakręt i kamieniczkę. Dopiero po całym dniu mdląco słodki aromat zaczynał dawać mu się we znaki, co oznaczało wysoką odporność.
Był wieczór, dlatego noc spędził w kapeluszu, gdyż pociągi AKL nie jeździły już o tych godzinach. Było mu chłodno, ale wygodnie, kiedy ułożył się na stosie przedpotopowych ubrań. Rankiem obudził się głodny jak nigdy. Całe to bieganie i skakanie w ucieczce przed prawem mocno wyczerpało go energentycznie, a nic nie krzepiło bardziej niż cukier! Charles, znany artysta i atleta wyczynowiec musiał być na ścisłej diecie cukrowej, aby zachować formę. Szczęśliwym trafem spał tam gdzie miał go pod dostatkiem. Szybko przebrał się w stosunkowo świeże ciuchy - przydużą różową koszulę, pomarańczową kamizelkę w prążki, na to tęczowe palto które musiało mieć z tysiąc lat, gdyż mole wyszyły w nim własny, koronkowy wzór, tęczowa mucha do zestawu, oraz czarne spodnie na kuper, na koniec przeglądając się w pękniętym zwierciadle - oto szczyt skromnej, oszczędnej elegancji. Tak wystrojony wylazł z kapelusza i od razu ruszył do jednej z lepiej sprawdzonych miejscówek - od otwarcia Pudrowego Kontrastu minęło kilka ładnych miesięcy a Charlesowi nie zdarzyło się postawić tam stopy ponownie - a szkoda. Tym bardziej burczało mu w brzuchu jak nigdy, a szczęśliwie miał przy sobie większą sumę pieniędzy, dzięki czemu nie obawiał się stołowania w tak ekskluzywnym lokalu.
Wszedł zgodnie z zasadą Żyje się raz, od razu dosiadając się do najbliższego stolika, nawet nie patrząc, czy ktokolwiek już siedział przy nim wcześniej. Położył glany na stół, wziął kartę i zaczął szukać najbardziej treściwej rzeczy jaką dawali. W końcu zdecydował się na wielgachny tort omletowy z owocami i kremem - no omlety były z jaj, a jaja to białko, czyli zdrowe. Dopiero zamawiając od kelnera zdał sobie sprawę, że z kimś siedzi.
- Och, przepraszam. Nie zauważyłem Pana. - uśmiechnął się do siedzącego naprzeciwko chłopaka. Miał on bardzo jasne włosy i fioletowe oczy - dość pospolity kolor w okolicy. Tuż obok leżały dwie blachy piernika, opierając się o jego plecy. Charles, nie wiedząc co robić, począł się bezpardonowo gapić na drugiego mężczyznę, jakby zastanawiając się, czy skądś go przypadkiem nie zna...

— Ależ nic się nie stało, miło Pana poznać. Po pańskim stroju wnioskuje, że chyba pan należy do jakiejś artystycznej rodziny? Czyż nie mam racji? — przyjrzał się jegomościowi, zlustrował go od głów do popiersia, wszak reszta znikała poniżej stolika. — Chyba kojarzę Pana pracę, pisano o tym w ludzkiej gazecie. Mówię Panu, zacne to grafitti.
Na stolik przyniesiono torcik węgierski, gdy kelnerka odeszła na bezpieczną odległość. Rozejrzał się wokół, i niby nigdy nic przesunął palcem nad kawałkiem ciasta, które pokryło się warstwą lukru. Ujął w swą dłoń widelczyk, po czym odkrawając, nabił słodycz i wręcz rytualnie wpakował je do swych spragnionych słodyczy ust. — Rozkoszne wręcz to ciasto, normalnie, Michał Anioł sztuki kulinarnej — komplementował na głos popis cukiermistrza Pudrowego Kontrastu.
Rozkoszował się jednym ze smakołyków, a w myślach miał już miliony innych, których zechciałby spróbować. Rozważał nawet przez krótką chwilę zatrudnienie się w tymże lokalu. Jednak nie był pewny czy zanim by trafiło do klientów, sam by nie pochłonął tego co znajdowałoby się na kuchni.
— Cóż się stało, że przyszedł Pan zakosztować, cukrowych rozkoszy podniebienia? — zapytał, będąc zupełnie ciekawym, co też skrywa historia, jegomościa w kapeluszu.

Na twarzy kapelusznika objawił się rozanielony uśmiech - konkretnie anioła apokalipsy z trąbą spiżową i resztą. Niemalże dało się usłyszeć syk bąbelków sodówy gotującej się pod jego czaszką. Rozpoznawalność! Sława! Chwała na wieki! Napisali o nim w ludzkiej gazecie! Od razu usiadł trochę inaczej, przybierając tak napuszoną pozę, na ile pozwalała jego szczupła, pałąkowata sylwetka:
- Och (och!) to nic takiego. Tylko mój debiut. Już planuję dużo szerzej zakrojone dzieła. Wie pan... zna pan tego no... Big Bena? Znaczy tą wieżę w Londynie. Tak tak! Już czekam aż mnie poproszą o wymalowanie jej po całości. Dobrze będzie wyglądać w kropki. - pokiwał głową z uznaniem dla samego siebie. - O tak, kropeczki. Kropeczki są najważniejsze.
- Michał... kto? - zapytał się niepewnie. Jaki Michał? Nie znał żadnego Michała, szczególnie żadnego Michała który byłby jakimś wybitnym kucharzem. Nigdy nie był typem brylującym w TOWARZYSTWIE, nie miał prawa znać każdego istotnego celebryty. - ...znaczy ciasto dobre. Bardzo dobre. Uwierzę panu na słowo. - dorzucił w końcu wymijająco, aby nie wyjść na nieświatowego idiotę. Na ogół nie zależało mu na opinii innych, ale to był jego fan! Pierwszy fan jego twórczości!
- To moje śniadanie. Wie pan. Lubię się żywić zdrowo, a nic nie odżywia organizmu tak dobrze jak cukier.  - mądrzył się dalej. W końcu widział plakaty z zaufanego źródła. A ponadto mył zęby codziennie więc nie miał się czego martwić. Akurat gdy o tym wspomniał, miły pan kelner podał mu olbrzymie ciasto, które prawie zasłoniło go w całości. Niemalże od razu zaczął je pałaszować. - Poza tym to jest omlet, a omlety są dla sportowców. - odchrumknął zza masy kremowej, dźgając ją wściekle łyżeczką. Jeśli nie pęknie dziś od tego tortu, to z pewnością dobije go własne zadęcie i pycha, którą właśnie odczuwał.

— Taki artysta, a jednego z najsławniejszych ludzkich artystów nie zna, co za wstyd — zniesmaczony brakiem takich informacji u współrozmówcy, wziął kolejny kawałek ciasta do swych ust.
Zauważył, że towarzysz, który dosiadł się do niego, reaguje bardzo żywiołowo na wspomnienie o nim i jego sztuce. Co prawda, nie każdy może się poszczycić tym, że znalazł się w ludzkiej gazecie. Ah, tak, lubił czasem czytać te szmatławce, które załatwiał mu jeden z poznanych Lustrzan. Warto było wiedzieć, co dzieje się po drugiej stronie. Nigdy nie wiadomo, kiedy jakaś ważna wiadomość się pojawi. Najczęściej szukał informacji o cukierni swoich rodziców, która była dość znana w Glassvile. Sam zaczynał się zastanawiać, czy nie założyć jakiegoś biznesu w tejże krainie. Trochę czasu już w niej spędził i wypadałoby jednak podjąć pewne kroki. Wyrwał się z rozmyślań, spojrzał przez okno na biegające dzieciaki. Jak dobrze, że nie robię słodyczy, bo nie wyglądałoby to tak ładnie jak teraz. Gdy skończył swój torcik węgierski, zamówił dla siebie gofra z bitą śmietaną, owocami i toną cukrowej posypki. Gdy wspomniał o omlecie, Kris nie wytrzymał i wybuchnął śmiechem.
— Omlety dla sportowców? Toś mnie pan rozbawił. Rozmawiał pan kiedyś z jakimś sportowcem? Jak należy się odżywiać? Cokolwiek? Uważam, że cukier, nie jest najważniejszy dla sportowca. Niech pan lepiej się skonsultuje z jakimś diabetykiem, jeszcze cukrzycy pan dostaniesz — wyrzucił z siebie, co jakiś czas uśmiechając się, maskując swój wewnętrzny śmiech.
Po kilku minutach przed nim, pojawił się talerz z gofrem w rozmiarze XL, który obficie pokrywała bita śmietana, posypka cukrowa, a na samej górze królowały truskawki i kiwi.
— A wracając do tego Michała, to taki znany rzeźbiarz, tam po drugiej stronie — westchnął, po czym zabrał się za zjadanie gofra.
Chwycił dołączony różowy widelczyk, na którego nabił owoce, wysmarował je w bitej śmietanie i zjadł ze smakiem.

Na informację o swoim faux pas Charles wyraźnie się spłonił, spoglądając cytrynkowymi oczami gdzieś w bok, próbując ukryć zakłopotanie:
- Och, przepraszam. Bardzo przepraszam. Nie zawsze jestem szczytem doinformowania. - przyznał szczerze, mimo owej wody sodowej. Ale kto by tam wiedział o jakimśtam gdzieśtam? Świat ludzi był pełen ludzi, był zaludziony ludziami i wynalezienie konkretnego z tłumu identycznych twarzy mogło być kłopotliwe. Ludzie byli często tak szarzy i nieciekawi. Zawsze dwoje oczu, zawsze jeden nos, żadnych ogonów, rogów czy skrzydeł, nawet ekstrawaganckie ciuchy młodzieży nie były w stanie ich mocno wyróżnić.
- Cóż, ja widziałem wiele tutejszych opinii w książkach na temat cukru. A co do sportowców... to niestety w gronie moich przyjaciół nie znajduje się żaden, choć mógłby - miałbym z kim ćwiczyć szermierkę. Nie mam problemów z poznawaniem ludzi. I również nie mam pojęcia, kim jest diabetyk. To jakaś odmiana felczera? - zapytał się lekko podejrzliwie. Pierwszy raz słyszał o czymś takim jak "cukrzyca". Brzmiało jak choroba, jednak nie występowało w żadnych z zielników, jakie upakował w swej pracowni.
- A to będę musiał go z pewnością spotkać. Masz pan może do niego numer telefonowy? - zapytał dość luźno. Oczywiście wiedział, że ludzie żyli żałośnie wręcz krótko, jednak nie zawsze to do niego docierało, tym bardziej nie zawsze pamiętając, jak długo może a jak długo nie może żyć istota ludzka. Tym bardziej nie posiadał komórki, nigdy sobie nie zdobył, lecz widział parę razy ludzi korzystających z czerwonych budek telefonicznych. Wewnątrz była instrukcja, więc nie powinien mieć problemu z obsługą aparatu.
Tort pochłonięty został w przeciągu minut. Charles z zadowoleniem poklepał się po pełnym brzuchu, po czym wstał tak nagle, że Krisowi mógł skojarzyć się z pajacykiem z pozytywki:
- Nie traćmy czasu! Dziś jest piękny dzień i zamierzam go spędzić! Chciałby mi pan potowarzyszyć? - zapytał się wprost opętańca, podając mu dłoń, drugą ręką rzucając grubą garść drobniaków na stół.

Trochę zawstydził swoją wiedzą nowo poznanego kamrata, wszak nie przewidział tego, że towarzysz chwili przy słodkości może być bardziej niedoinformowany od niego. Najwidoczniej różnica pomiędzy oboma światami, jest jednak różna. Ukrył lekko płynącą łzę, przecierając po twarzy dłonią. Samo wspomnienie domu, budziło w nim bardzo wewnętrzne uczucia, takie jak tęsknota, strach, smutek, że już nigdy nie spotka się ze swoją rodziną. Jednak miejsca, w których można było znaleźć słodkości, zarówno podnosiły jak i osłabiały go na duchu. Wspominał często w myślach cukiernie rodziców, zastanawiał się czy może nie otworzyć tu własnej, wspaniałej, słynnej na całą krainę cukierni. 
— Jeśli chodzi o diabetyka, to jest taki specjalny lekarz po tamtej stronie, który pomaga cukrzykom, dostosować swoją dietę. Mi już nic nie pomoże, jednak mój szalony metabolizm przywykł do niecodziennych dawek glukozy jak widać — zaśmiał się wesoło, nieco głupokowato.
Słuchał towarzysza uważnie, jednak myślami czasami był gdzieś indziej i ostatnie co wyraźnie usłyszał to czy ma ochotę się gdzieś przejść
— Może innym razem, dziękuję za miłe towarzystwo i życzę jakże udanego dnia, korzystaj z niego niczym kwiat pojący się wodą deszczową, niczym dziecko, które zostało nagrodzone cukierkiem, a zatem bywaj ciekawy towarzyszu, możliwe, że nasze drogi jeszcze kiedyś się skrzyżują — uśmiechnął się lekko.
Wstał od stołu, uiścił swoje należności, po czym tanecznym krokiem wyszedł w sobie znanym kierunku, niczym wirująca czekoladowa fontanna szczęścia, pędząca ku tak zwanemu zachodowi słońca

[z/t]