Wóz medyka

Z widowni nie widać błędów na scenie – jest to jedna z ważniejszych prawd dotyczących życia w cyrku, jedna z tych, których nikt nikomu nie mówi wprost, ale jednak warto jest przyswoić je sobie szybko. Jeżeli występujący są odpowiednio bystrzy i potrafią improwizować, każdy błąd w ułamku sekundy można obrócić na swoją korzyść. Każdy podpalony rękaw, krzywo postawioną stopę, za słaby wyskok czy za mocny rzut – wszystko można zniwelować tak, by przedstawienie trwało nadal, a publika niczego nie zauważyła, jednak gdy show się skończy, przychodzi moment rozliczenia się ze swoich pomyłek – i wtedy przychodzi się tu. Poparzeni połykacze ognia, przeziębione diwy, akrobaci z poprzetrącanymi kośćmi, wszyscy, skończywszy występy, grzecznie przychodzą tu, na obrzeża cyrku, gdzie nie zapuszcza się publika. Tu właśnie, między licznymi innymi wozami, stoi ten, do którego zmierzają - skromny, nierzucający się w oczy, a jednak pełniący jedną z najważniejszych funkcji w cyrku. Nie jest duży, wystarczy jeden koń, by nadać mu zadowalającą prędkość, okazałością także nie grzeszy – zbite z ciemnego drewna ściany i dach pozbawione są ozdób, wiszące w oknach firanki są proste, jasne, zaś jedynym, co z wyglądu odróżnia go od pozostałych, jest wymalowany białą farbą na jednej ze ścian uproszczony kształt ptasiej głowy.
Wnętrze jest równie skromne i funkcjonalne – kilka krzeseł, duży stół, blat, mocno przykręcony do ściany i podłogi regał z zamykanymi na klucz szufladami, parę skrzynek, również zamykanych, oraz, odgrodzona zasłoną dla choć szczątkowej prywatności, sterta koców i poduszek - miejsce rzadkiego odpoczynku właściciela wozu.