Czy ze zmrożonego serca

Sam do końca nie wiedział, co było nie tak z kokardą, którą miała na głowie. Może to dlatego, że po prostu uwięziła te rude kudł- włosy, ale uznał, że to jej przydałoby się najwięcej uwagi. Mimowolnie wstał, po serii mrugnięć uświadamiając sobie, że ktoś przy niej siedzi... Dobrze, to tylko jakiś blady chłystek. Da się to załatwić. Ale będzie to trzeba zrobić szybko. Bo... przecież nie wyobrażał sobie Evy w barze. Nie wyobrażał sobie Evy w barze z facetem u boku. Nie wyobrażał sobie pijanej Evy w barze z facetem u boku. Nie wyobrażał sobie pijanej Evy w barze z pijanym facetem u boku... Wniosek? Masz bardzo ograniczoną wyobraźnię! Tak, pomimo wiewiórek w poprzednim akapicie.
Skoro już wstał, nie miał wyjścia – ręka zahaczyła o ramię Iskry, zaraz zniżając się, żeby złapać ją za nadgarstek.
— Pozwoli mi panienka panienkę... wyjść? — pal licho sernik. Ale starał się być miły! Jednak ten akcent nad panienkami... To nie był dobry pomysł. Aaale... Wciąż pomysł!
Ręka jakże niedyskretnie wzmocniła swój ucisk na jej rączce, po czym rozluźniła się, jakoby jednak przekonała się do pomysłu dalszego przepływu krwi przez co poniektóre kanaliki. Po raz kolejny był bardziej miły, niż być powinien. Doceń to.

Był dzisiaj wyjątkowo miły, a jakże.
Wyczuła to każdym centymetrem kwadratowym skóry, gdy imadło zaciśnięte naraz na jej przegubie poluzowało chwyt, tylko przytrzymując nadgarstek zaborczym cholernie pociągającym gestem. Była chora na umyśle bardziej niż to podejrzewała. Zdecydowanie.
Wyczuła to, gdy swobodnie pił do ich pierwszej rozmowy, z szyderą grając teraz przeuprzejmego (nie?)znajomego, bo nie zrobił sceny – a pewnie by potrafił – by nie zwracać na nich zbytniej uwagi innych gości. Co nie przeszkodzi zrobić sceny Iskrze przy nadarzającej się okazji, by z sentymentu zagrać mu na nerwach.
— Dlaczego? — zapytała tylko, starannie wymówiła słowo, po angielsku będące jedną zgrabną zgłoską, z oczami utkwionymi w drugich równie zielonych – lustrując je uważnie, przeciągle – gdy już zatchnięcie na widok jego osoby przeminęło na tyle, by zdołała wydobyć z siebie dźwięk nie będący ponownie żenującym „to ty”,.
Jeśli wzmocnienie uścisku po panienkach nad panienkami miało nazbyt subtelnie oznaczać, że wyjdą tak czy tak, to niech jeszcze raz sprawdzi do kogo mówi to, co mówi.
A „dlaczego” winno mu rozbrzmieć na wszystkich płaszczyznach.

Przed tym dlaczego był gotowy na każdą odpowiedź – na wszelakie „taki”, gdzieś zachowała się też wyjątkowo cięta riposta na „nie”. „Nie wiem” mógł rozwiązać w dziesięć sekund, podrywając ją do góry i bezceremonialnie ją stąd wynosząc, nie przejmując się tym jak by ucierpiał, gdyby Iskra jednak ucięła to „wiem” ze swojej wypowiedzi. Ale... Wystarczyło jedno słowo, by Duma nagle zbladł, tracąc na dłuższą chwilę swoją dumę – tym razem z małej litery. Na-naprawdę...? Och, był na to przygotowany! Oczywiście, że był na to przygotowany! Ale to spojrzenie...
No tak. Teraz to mógł tylko wybierać, w którą stronę usiłować przesunąć skałę-Iskrę. Skałę, phi. Głaz. I to nie względu na wagę, ale na pasję i z pewnością odnawialne w jedno ludzkie pokolenie zasoby upartości. Ale przecież miał plan A! Tak, oczywiście, że wyniesienie jej nie było planem A... To teraz po cichu, żeby nie przyznawać się do błędu, przeniesiemy się do planu A... prim.
Och, może nie odziedziczył tęgiego umysłu po swoim (na pewno) dalekim kuzynie, Homerze Simpsonie, ale na pewno małpka, obracająca się szaleńczo w jego głowie – jak tu nie pracować na pełnych obrotach? – zatrzymała się i przyklasnęła pomysłowi, który zakwitł w głowie lunatyka... zakwitł nie tylko pomysł – krzywy uśmiech wyrażający triumf także. W międzyczasie zdołał nawet zmusić się do opuszczenia dłoni, co było równie wymagającym zadaniem. Ale gra to gra – scena? O taaak... Jego oczy, przedtem koczujące na rudym czubku głowy Evy, natarły na taflę jej spojrzenia. Odchrząknął, po czym sprezentował jej zakłopotaną minkę.
— Wybacz... Ale to nie chodzi o ciebie. Nie wiem w ogóle, czemu tak pomyślałaś. Chodziło o to miejsce – wiesz... to moje ulubione. Stąd widać najlepiej widać, co też ten... — jakże bezwstydnie powędrował spojrzeniem w kierunku baru, chwilę gorączkowo poszukując nazwy lokalu — „Zaciszny kącik”... hmh, oferuje.
Rozłożył bezradnie ręce.
— Orientujesz się może, czy w Krainie Luster obowiązuje ustawa o wychowaniu w trzeźwości? Chyba jesteś za młoda na takie miejsca, a rysowanie zmarszczek ani trochę w tym nie pomaga... Szczególnie ta lwia jest wyjątkowo źle narysowana, wiesz, zbyt głęboka... Nie wyglądasz na taką, która aż tak często się irytuje. Często się irytujesz, Evo? — i co teraz? I co teraz, Dumo? To... To było poniżej pasa. To nawet nie był dobry tekst na podryw. To nawet nie był dobry przytyk. To było... było... Bardzo złe. — Ponadto kolor tego blatu nie pasuje ci do oczu.
Po tym argumencie powinna po prostu wstać i wyjść, prawda? Niekoniecznie... z nim.
Zaraz po tej tyradzie zerknął na osobę usadowioną obok niej i uznał, że tekst z ustawą o trzeźwości powinien zachować dla kogoś innego. Ale cii... wróć do Iskry. Obserwuj jej reakcję. A jak nic nie zrozumie, po prostu ją stąd wynieś.
Jakoś ten pomysł podobał mu się najbardziej.

Nie zdawał sobie z tego sprawy, skoro niemal mimo uszu puścił jej oświadczenie, że to właśnie on dał jej pierwszy odwagę, ale chyba rozpoczęła się w rudej walka, której wyniku nie potrafiła przewidzieć. Walka pomiędzy racjami Iskry i racjami Dumy. Pomiędzy jej rozpaczliwą, zakrawającą prawie na kompleks zbawiciela chęcią uchronienia Joanne przed zdarzeniami, których już się nie da cofnąć oraz pomiędzy przeświadczeniem Lunatyka, że Eva powinna też myśleć o sobie.
Nie była przyzwyczajona, by myśleć o sobie. No, nie była przyzwyczajona, by myśleć w superlatywach. Prócz krótkich chwil wytchnienia przy skrzypcach czy książce nie miała też życia prywatnego. Wszystko podporządkowała zdobywaniu informacji o Krainie (które jej nie szło), udawaniu, że studiuje dziennikarstwo, fasadzie zagranicznej studentki, która organizuje projekty i konferencje.
Zabiłaby teraz za połówkę czystej. Wódka nie pyta, wódka rozumie. W przeciwieństwie do tego tutaj.

„Po co wyciągasz broń, skoro nie zamierzasz jej użyć?” sarknął tym momencie tata Iskry w jej głowie. Powoli zaczynała rozumieć wszystkie idiotyczne zasady, którymi się kierował i które próbował jej wpajać, tak jak matka ze swojej strony szpikowała Jo bzdetami o kaligrafii i doborze odpowiedniej długości rękawa w koszuli. Swoją drogą, że Evę też bombardowała.
Gdy zaczęły mu się trząść ręce, nie wiedziała gdzie podziać oczy. Gdy jeszcze okazało się, że powodem nie była wściekłość czy przerażenie, uciekłaby ze wstydu, gdyby tylko nie upuścił pistoletu. Natychmiast  odskoczyła w bok z sykiem, pomna poprzedniego razu, gdy tamta dziewczynka rzuciła gnatem. Wtedy też miały szczęście, że mechanizmy zabezpieczające nie zawiodły. Teraz... gdy broń leżała w trawie, a jej nie trafiła żadna zbłąkana kula (o którą pół minuty temu się prosiła), spojrzała na niego... i podeszła tych parę kroków szybciej niż zwykłym tempem, ujmując jego dłonie. Ściskała je mocno, a pretekstem były słowa napomnienia: „nie rób tak więcej, proszę, bo mam złe wspomnienia związane z rzucaniem bronią o ziemię”, wypowiedziane zaraz przed jego deklaracją o nieagresji.
Słysząc załamanie tonu, rejestrując zmęczenie błyskające w tęczówkach... miała ochotę wymierzyć sobie jakąś dotkliwą karę. Może powinna wtedy poczekać w gabinecie Kaliny do końca i znieść wypowiedziane przepraszającym tonem „borderline”, zamiast wypadać jak oparzona i straszyć siedzących w poczekalni pacjentów.
Zapominała, że ludzie (i około-ludzie) są krusi. Duma wydawał się jej stały jak  skała, nie do ruszenia. Dotąd, do dzisiaj, zdawał się niemal nieskalany jakąś większą emocją. Melancholijny Duński Książę.
Lubiła jego nowe strony. Nawet tę szyderę, gdy odkrył, że nie podejrzewała go o czytanie. Pokochałaby też i tę delikatność, gdyby się tak przeraźliwie nie bała, że go niechcący złamała.
Wtedy jednak znów zaczął mówić, a wersety łagodziły wrzątek, który dotąd płonął jej w gardle i ściskał żołądek. Nie potrafiła powiedzieć co jest w nim takiego, że automatycznie czuła się rozbrojona. Pozbawiona argumentów, które stałyby w opozycji. Przecież wiedziała... a raczej nie wiedziała. Nie miała pojęcia czego sama chce. Plątała się w zeznaniach i kaleczyła wszystkich i wszystko na drodze.

Przy jego ostatnim zdaniu zamknęła na raz usta, uchylone uprzednio jak drzwi, zza których wyglądają nieśmiało słowa „zapomnij, przepraszam”. Duma mógł sobie w duchu, na głos, albo publicznie – już jego wola – pogratulować, bo właśnie jednym ruchem zdołał od nowa wzniecić płomień palnika i jeszcze przestawić pokrętło cholerycznego kontrolera rudej z pozycji 3 na pozycję 4.
W tym momencie nie była już zła. Nie była nawet skora do krzyczenia. Furia, która zapierała jej dech w piersiach i przesłaniała pole widzenia krwistą mgiełką zniknęła jak ręką odjął. Cała krew odpłynęła jej z twarzy, a zmrużone zielone oczy i lekka lwia zmarszczka pomiędzy brwiami dawały wrażenie, że to wcale nie jest to cudowne, nagłe uspokojenie się i przebaczenie wszystkich popełnionych przez otoczenie win, tak charakterystyczne dla choleryków.
Poziom 4 objawiany był tylko wtajemniczonym.
Poziom 4 oznaczał lodowatą wściekłość, gdy wszystkie kontury wydają się ostre jak brzytwa i wyraźne jakby błyszczały na krawędziach. jak kryształ. Oznaczał furię tak rozplanowaną, tak logiczną, tak rozmyślną, że w tej chwili Iceman i Ted Bundy chowali się pod łóżka.
Sprezentowała mu jedno średniej długości spojrzenie, które miało temperaturę przynajmniej zera absolutnego i powinno mrozić nagromadzonym w nim rozżaleniem i przebijającym się równocześnie obrzydzeniem. Potem gwałtownie uniosła dłoń, jakby nie mogąc się zdecydować czy ma go uderzyć – wierzchem, oczywiście; ta metoda zostawia mniej śladów na skórze twarzy i więcej śladów na dumie – czy po prostu od razu odejść.
Wtedy jednak stanął rudej przed oczami jego poprzedni obraz, wtedy gdy uniosła wzrok – dłonie wplecione we włosy, palce zakrywające nieziemskie, zielone oczy, rwany oddech; przez nią – jak migawki ze starego filmu, nakładające się na rzeczywistość, i opuściła wolno ręce, tkwiąc przez chwilę nienaturalnie nieruchomo, wpatrzona w jeden punkt: w jakiś paproch na jego białej koszulce, który musiał spaść z drzewa.
Co ona, na wszystkie świętości, właśnie wyprawiała?
A potem, jak kiedyś, uniosła się na palcach, by stanąć z nim twarzą w twarz najbardziej jak tylko mogła. Dziś było to łatwiejsze, bo Duma czasem zniżał się do jej poziomu. No i miała wyższe buty.
— Wiedziałeś, na co się piszesz — sapnęła zagniewana, a oczy miotały błyskawice. — Na Szachownicy kruszyłeś moją maskę kawałek po kawałku. Wtedy w barze... — Aż jej brakło tchu. Znów ścisnęła jego dłonie. — K o c h a n i e, bierzesz pakiet albo nie bierzesz niczego. Ja i moje demony występujemy zawsze w tandemie. — Co mogła jeszcze zepsuć, skoro już i tak zaprezentowała się w owy śliczny, uroczy, całkowicie nie do strawienia sposób? Błaganie nie wchodziło w grę, bo nie chciała takiej relacji, nie zdzierżyła by jej. Nie chciała też litości czy uległości. Ktoś, kto słuchałby jej w każdym aspekcie, kto zgadzałby się z jej każdym słowem... doprowadzałby ją do szału.
Nie, błagam, nie mówcie mi, że pozostała jej tylko i wyłącznie szczerość. Ale pewnie tylko szczerość spowoduje, że Lunatyk nie zostawi jej zanim jeszcze cokolwiek rozpoczną.
— Musisz wiedzieć, że ja cię nie lubię. — Potrząsnęła równocześnie głową, przerwała na oddech głęboki jak westchnienie, a potem wypaliła: — Ja cię potrzebuję. Jak powietrza. Jak słońca. Jak grawitacji.
Taka jest: do bólu intensywna, bezpośrednia i nieprzewidywalna. I aktualnie całkowicie bezbronna. Żadna z tych rzeczy nie polepszy jednak słabego tekstu o grawitacji.

W sumie przydałaby się kawa. Taka mocna, słodko-gorzka. Idealna do ciasta krówkowego, którego kawał wiernie czekał w lodówce na chwile właśnie takie jak ta. Ale nie ruszyła się ani o krok, poruszona kolejnym otwarciem się Dumy.
One chwile, rzadkie jak rzeczowe wzmianki o Świętym Graalu, i tak samo nieprawdopodobne, wzbudzały w rudej uczucia tak ckliwe, że aż sama się ich wstydziła. Niezłe miała zdanie o rodzie męskim, nie ma co, jeśli wzruszał ją do głębi fakt, że miewali uczucia inne niż h&h.
Odchyliła się lekko na krześle, jakby zapominając, że nadal jest wstawiona i większe akrobacje mogą poskutkować złamaniem karku w najgłupszy ze wszystkich sposobów. Zagryzła paznokieć kciuka i metodycznie zdzierając lakier, lustrowała bladą twarz mężczyzny. Gdyby tylko była świadoma wszystkich informacji, które wypisał jej na kartce A4 listu (miłosnego? informacyjnego? rekomendującego Dumę?), który otrzymała paręnaście minut temu (eony temu vel 7 miesięcy temu). A może lepiej, że nie była i kierowała się li i wyłącznie własną kruchą oceną – to nie pozwoliło jej wpaść w fatalizm, bo komu jak komu, ale sobie ufała, ale i nie pozwoliło przywalić Lunatykowi z całej siły za wypisywanie walentynkowych bredni, by za chwilę opowiadał o swojej żonie.
Żonie.
ŻONIE.
No prawie rymowało się z ZONIE, takiej jak w Czarnobylu czy innym obszarze potencjalnie niebezpiecznym.
Wyjęła palec spomiędzy bladoczerwonych ust chwilę zanim zrobiła sobie krzywdę z powodu szczękościsku.
W sumie to też nie miała pojęcia, co to przed chwilą miało, kurwa, być.
Tak więc przyjęła od niego zwrot butelki, łyknęła zdrowo, na odwagę, i przypomniała sobie wszystko, czego uczyła ją Kalina, wspaniała Kalina, jedyna matka, którą pragnęłaby mieć, bo maman do tej kategorii nawet nie wypadało zaliczać.

Zawsze walcz swoimi pomalowanymi pazurami o to, co uważasz za własne, zwłaszcza jeśli inni też tego chcą.

A ona uważała Dumę za swojego, tak bardzo jak już dawno niczego i nikogo pod tym błękitnym niebem i na podłej ziemi. Oblizała więc bardzo widocznie wargi z alkoholu i wstała. Tylko leciutko zachwiała się, gdy noga od krzesła nie usunęła się z drogi wystarczająco szybko, ale potem było już o wiele lepiej: położyła dłoń na lakierowanym blacie stolika i w jakże majestatyczny sposób dotarła Na Drugą Stronę, za dumne plecy. Właśnie w tym momencie zaczyna się sytuacja przeistaczać w kolejny zapierający dech w piersiach romans (no oczywiście, że to nie kołatania serca wywołane upojeniem alkoholowym), ale uj z tego. Zamierzała użyć wszystkiego, co upewni siedzącego tu mężczyznę, że przebywa w odpowiednim miejscu. Jest tutaj, a nie z Laurą.
Ruda była gotowa dorobić już niewidocznej rywalce parszywy charakter i za duży nos, i niesprawiedliwie oblec ją we wszystkie negatywne cechy, które łączyły jej się w głowie z dwoma rzeczownikami, którymi ją określił. Modelka. Ćpunka. Może dlatego, że Evę też można było tak określić przez kilka długich miesięcy jej życia. Całkiem nieodległych miesięcy.

Nie ma żadnej granicy smaku i moralności, której nie da się przekroczyć, jeśli wierzysz w to, co za tą granicą czeka.

Nie zamierzała grać fair. Nie mogła sobie na to pozwolić, tak jak nie mogła sobie pozwolić na chwilę nieuwagi, skoro tamta kobieta mogła samą siebie nazywać zoną Dumnego. Wyschnięte nagle usta uchyliły się nieznacznie.
Westchnięcie, jak przez nurem w zimną, lodowatą i nieznaną toń. A gdzież nieznaną. Nawet jeśli arkana uwodzenia nie były rudej swoiste tak bardzo jak przybranej siostrze, ciepło ramion Lunatyka prowadziło ją jak po sznurku. Ani przez myśl małej nie przeszło, by grać fair z niewidzialną laurką. Wyciągnęła ręce i łagodnie położyła je na barkach mężczyzny. Chciała zsynchronizować swój oddech z jego, ale wśród szumiących oparów i mgiełki odnalazła się myśl, że nie da rady tego zrobić nie widząc jego klatki piersiowej – mężczyźni z natury oddychają przeponowo. Jakieś takie pijackie, tkliwe bajdurzenie, które niemal wymogło na niej, by złożyła głowę na jednym z jego ramion i po prostu się zdrzemnęła. Ograniczyła się do lekkiego pochylenia, dotknięcia ustami nie szumnie i romantycznie czubka głowy, a gdzieś pewnie potylicy, może tego śmiesznego miejsca, skąd niektórym wyrastają po spirali włosy, jedno jedyne miejsce pozostawiając łysym placuszkiem – czy on był tym typem człowieka? – i zapytała, nie odrywając warg:
— Czy jeszcze coś z twojej poprzedniej wypowiedzi jest nieprawdą? — i nim zdołał powziąć jakąś myśl, a na pewno zanim jeszcze ją wyartykułował, drobne, piegowate dłonie odnalazły drogę między czarnymi warstwami bluzy i koszulki. Ruda sunęła po bawełnie na dumnej piersi, poznając węzły mięśni (a może ich brak?) i progi żeber, a gdy palce pianistki zupełnie przypadkowo oczywiście dotknęły aż pasa bojówek, pozostawiając ją zanurzoną w Dumie aż po łokcie, cofnęła wolno ręce, pokonując trasę tym razem w odwrotną stronę. Zatrzymała się, obejmując ramionami jego szyję, gdy dłonie nadal mięły materiał koszulki.

Żałuj tylko tego, czemu pozwoliłaś odejść bez walki. Nie żałuj błędów; one też mówią, że nie stałaś jak dziwa pod latarnią, czekając na swój los.