Dawniej Revi Destin dziś Alnari De Margant

Moja historia toczy się, już od wieków, lecz jej całkiem nowy rozdział rozpoczyna się od zdrady, mordu i pradawnego rytuału. Brzmi to nieco jak tania powieść sensacyjna. Jak widać "Wszechświat" ma kiepski gust literacki, skoro układa takie scenariusze.
Czy umarłam? I tak i nie… Po tym, jak moje serce zostało roztrzaskane (dosłownie), trwałam w czymś w rodzaju śpiączki. Przez przeszło dekadę, byłam zawieszona między życiem a śmiercią i zapewne byłoby tak nadal, gdyby z ratunkiem nie przyszli mi bliscy. Z całą pewnością nie świadczy o mnie dobrze, fakt, że po tym wszystkim potrafiłam, mieć do nich pretensje w stylu “czemu to tyle trwało!?”, ale cóż nawet ponowne “narodziny” nie były w stanie nauczyć mnie pokory.
Zakazana praktyka, dzięki której przejęłam ciało Revi, jest znana jedynie przez mój rodzaj. Ta wiedza odejdzie wraz z ostatnimi przedstawicielami Naczyń Magii, nazywanymi również Kryształowymi Ludźmi. Gdy rytuał dobiega końca, świadomość ofiary znika, lecz w tym razem coś musiało pójść nie tak. Co prawda zyskałam nowe ciało, które mogłam w pełni kontrolować, lecz za każdym razem, kiedy zapadałam w sen, widziałam w nim pannę Destin. Na początku mnie to intrygowało, z czasem zaczęło irytować. Zdałam sobie sprawę, że w jakiś sposób nadal jesteśmy połączone, mimo iż Zjawa, już dawno powinna przestać istnieć. Błąd w rytuale sprawił, że musiałam znosić obecność osoby, którą okradłam z ciała, wspomnień i życia. Trzeba przyznać, że to mało komfortowe... dlatego też podjęłam pewne kroki, które mają mnie przybliżyć do rozwiązania owego problemu, lecz o tym usłyszycie nieco później… Teraz nadeszła właściwa pora, aby dowiedzieć się nieco więcej o mojej skromnej osobie.

Alnari. Chociaż bliscy mają ten przywilej by, zwracać się do mnie zdrobnieniami Nari bądź Ari.

Na chwilę obecną wróciłam do miana De Margant. Zapewne nie muszę tłumaczyć, że to jeden ze znaczniejszych rodów wśród Lustrzanej Arystokracji. Stałam się jego członkinią, poślubiając Hrabiego Aradela. Jakie to szczęście, że przed swą tragiczną śmiercią zdążył zadbać by jego wpływy i majątek zostały przepisane na ukochaną żonę.

Szafir. Pod tym właśnie pseudonimem zasłynęłam na scenie muzycznej Krainy Luster. Nieliczni nazywają mnie również Szafirką.

Chciałoby się rzec, że wiek to tylko nic nieznacząca liczba. To jednak mija się z prawdą i potwierdzi to każdy, kto przeżył już pół milenium. Ja liczę sobie skromne 619 lat, choć nieodmiennie czuję się i wyglądam na jakieś 19... no może 21 lat.

Naczynia magii (opis podrasy pochodzącej od Szklanych Ludzi) — nazywani też Kryształowymi ludźmi, pochodzą z Księżycowych Wysp. Wywodzą się od Szklanych Ludzi, choć ich geneza pozostaje zagadką. Jeśli ktoś zrani, przedstawiciela tej rasy spostrzeże, że z ran nie płynie krew, a na ciele pojawiają się pęknięcia, ukazujące kryształowe wnętrze. Inny ciekawy fakt dotyczący ich anatomii to brak układu oddechowego oraz nietypowa dieta, w której dominują różnego rodzaju minerały np. marmur czy siarka. Wyróżnia ich niezwykła uroda. Ich oczy oraz włosy, skrzą się blaskiem oszlifowanych klejnotów. Z nieznanych nikomu przyczyn Naczynia Magii samoistnie absorbują energię magiczną, by później uwolnić ją w postaci świetlistego blasku. Kryształowi uznali, tę zdolność za błogosławieństwo, przez co zaczęli stawiać się ponad inne rasy, co jak głoszą opowieści, przywiodło ich do zguby. Dziś uznaje się ich za wymarły gatunek, zaś nieliczni ocaleli, zwykle ukrywają swą prawdziwą naturę.

Ocalały Klejnot-Ostatni spośród przedstawicieli własnego gatunku. Od zawsze uważali się za istoty wyjątkowe i przeznaczone do wyższych celów. Cechuje ich arogancja, ambicja oraz wysoka pewność siebie co nie ułatwia im nawiązywania nowych przyjaźni. Być może przez to bardziej niż inni cenią, rodzinne więzy. Wyjątkowo mocno trzymają się życia, pragnąc czerpać z niego garściami. Nie brak im przebiegłości oraz wytrwałości na drodze do osiągnięcia zamierzonego celu.
+ dodatkowa moc: Scalenie (regeneracja) - w przypadku kiedy ciało Naczynia magii zostanie uszkodzone (rozbite), jego fragmenty zaczynają się do siebie samoistnie przyciągać, by ponownie złączyć się w całość. Kryształowi są w stanie wyczuć swoje odłamki, które to zawsze są przyciągane z powrotem do reszty ciała. Ciało poddaje się wówczas wzmożonej krystalizacji, aby uleczyć powstałe szkody.
Drobne uszkodzenia regenerują się w ciągu 1-2 postów, a następnie konieczne są 3 posty przerwy. W przypadku większych ran regeneracja wymaga 3 postów, po czym 4 posty przerwy. *Nie można regenerować odciętych kończyn oraz obrażeń, które w przypadku innych postaci byłyby śmiertelne.

Pochodzę z Księżycowych Wysp, lecz te już wieki temu przestały być dla mnie domem. Czasem dopada mnie tęsknota za Archipelagiem, lecz zdołałam ułożyć sobie wygodne życie na kontynencie. Kraina Luster to również, kraina możliwości. O ile tylko potrafi się wykorzystać własne atuty i talenty.

Kryształowa trwoga - Ta moc, mimo iż jest diabelnie efektowna, skrywa pewną niedogodność. Korzystanie z niej bywa dla mnie nieco bolesne, zwłaszcza kiedy w grę wchodzi pośpiech. Wiele czasu upłynęło, nim oswoiłam się z tą zdolnością i w pełni rozwinęłam jej potencjał. Po wiekach praktyki również ból przestał stanowić większą przeszkodę.
Potrafię manipulować, wytworzonymi przez siebie kryształami. Ból, o którym wspominałam, dotyczy momentu, w którym przez skórę na moich rękach przebijają się niewielkie kryształowe odłamki. Pozyskane w ten sposób minerały mogę w pełni kontrolować, zwiększając ich masę oraz nadając im pożądany kształt. Jest to szczególnie przydatne, kiedy trzeba zablokować atak czy stworzyć sobie drogę ucieczki. Moc sprawdza się również w wielu innych przypadkach. Granice w wykorzystaniu stawia trwałość samego minerału. Ten, którego używam to szafir. Minerał charakteryzuje się wysokim stopniem twardości, lecz jak każdy kryształ jest podatny na rozbicie. Duża siła, zmasowana ilość ciosów czy wysokie dźwięki sprawią, że bryła się rozpadnie. Sama również jestem zdolna zniszczyć swe konstrukty, przemieniając je w pył.
Czas trwania: 3 posty
Ponowna możliwość użycia mocy po 5 postach przerwy

Zaklinanie przestrzeni – moja zdolność pozwala na tworzeniu w powierzchniach (np. ścianie, pniu drzewa, murze) oraz konkretnych przedmiotach (np. płaszczu, obrazie, książce) czegoś w rodzaju wymiaru kieszonkowego. Po naniesieniu na dany obiekt świetlistego symbolu (który pozostaje widoczny jedynie dla mojego wzroku) ten zyskuje właściwości podobne do tych posiadanych przez nakrycia głowy Kapeluszników albo bezdennej sakwy. Pojemność moich skrytek bądź skarbczyków (jak zwykle je nazywam) jest nieograniczona, ukryte w nich rzeczy trafiają do bezpiecznej magicznej próżni, która istnieje jednak tylko przez określoną ilość czasu. Jeśli ukryta rzecz nie zostanie w porę wyciągnięta ze skrytki, zostaje przez nią, mówiąc kolokwialnie wypluta… Oczywiście mogę przywołać zmagazynowaną rzecz w dogodnym dla siebie momencie. Ograniczają mnie również rozmiary. Jeśli stworzę skarbczyk w książce, to nie będę w stanie zmieścić do niej krzesła albo kufra z podręcznym bagażem. W zaklętej przestrzeni mogę ukryć również własną osobę, choć tylko na krótki czas.Tkwi w tym jednak pewne ryzyko, gdyż nie wiem co wówczas dzieje się w zewnętrznym świecie, ani co zastanę po wyjściu. Magiczny wymiar jawi się jako coś na kształt mrocznej kopuły.
Jeśli zapieczętowany przeze mnie przedmiot zostanie uszkodzony, wówczas traci swoją moc i uwalnia swą zawartość.Oczywiście magiczna próżna rządzi się swoimi prawami, nie będę w stanie przechować w niej rozpalonej pochodni-ogień zgaśnie, podobnemu rozproszeniu ulegną inne aktywne energie.
Moc pasywna, nie pozwala na bezpośrednie skrzywdzenie innego gracza.
Czas trwania (w przypadku magazynowania przedmiotów): 4-5 postów Ponowne użycie mocy po 3 postach.
Czas trwania (w przypadku ukrycia własnej postaci): 2-3 postów Ponowne użycie mocy po 4 postach.

Moc rasowa (Szklani Ludzie) - Odbicie - Stworzenie bezwolnej kopii użytkownika. Kopia może istnieć przez maksymalnie 4 posty i nie może za bardzo oddalić się od oryginału. Po upływie tego czasu lub zniszczeniu kopii należy odczekać 5 postów przed kolejnym użyciem.

Władczyni bicza- Zapewne wielu ma teraz bardzo niegodziwe myśli, jestem jednak zmuszona nieco zdusić pewne fantazje... gdyż mowa tu o walce z użyciem bicza bojowego. Co zabawne, jeszcze parę wieków temu byłam pacyfistką, która uważała, że zniżanie się do przemocy fizycznej to coś strasznego. Życie zmusiło mnie do zmiany poglądów, ucząc, że nawet dama musi umieć sama o siebie zadbać.Dlaczego bicz? Ponieważ był pierwszą bronią, która mnie skrzywdziła. Decydując się na okiełznanie tego narzędzia, miałam zamiar przezwyciężyć strach, jakim niegdyś mnie napawał.Nie miałam nauczyciela, nie licząc własnych wspomnień, kiedy to na mnie spadały ciosy. Nie brakowało mi jednak uporu oraz czasu. Wszystkiego nauczyłam się sama, co pozwoliło mi na ukształtowanie własnego, niepowtarzalnego stylu, w którym dzikość oraz śmiertelna precyzja przeplatają się z zabójczą finezją. Potrafię posługiwać się dwoma bliźniaczymi biczami, choć zwykle preferuję jeden.


Szafirowa diva - Muzyka od zawsze zajmowała ważną rolę w moim życiu. Już w młodości, potrafiłam docenić jej kunszt. Gdy zaś odkryłam swój własny talent wokalny, postrzegałam w nim niemal błogosławieństwo. W końcu muzyka to jeden z cudów, skoro jej brzmienie może oczarować tak wiele zupełnie różnych istot, niezależnie od wieku, stanu czy rasy. Niewielu dostrzega ten ogrom mocy, który potrafi skryć się w prostej melodii.Z początku samodzielnie szlifowałam swój talent, z czasem jednak zostałam dostrzeżona i znaleziono dla mnie nauczyciela. Kolejnych mistrzów odnajdywałam już sama. Moi mentorzy byli zgodni co do jednego, mój głos miał niezwykłą aksamitną barwę oraz czystość, bardzo często porównywano go z syrenim śpiewem. Może dlatego szczególnie upodobałam sobie sztukę wokalizy.



Zaklęcie - Ziarno magii – Zaklęcie pozwala na skopiowanie dowolnego rodzaju magii (niezależnie od źródła jej pochodzenia) i zamknięciu jej w niewielkim krysztale. Owy kryształ rozmiarem dorównuje ziarnku ryżu, skąd też wzięła się nazwa zaklęcia. Aby skopiować moc, należy utrzymać kontakt fizyczny z obiektem (osobą/bestią/przedmiotem), wystarczy muśnięcie palców, lecz musi ono trwać odpowiednio długo, aby czar mógł się aktywować. Zaklęcie nie wymaga typowej inkantacji, lecz wizualizacji odpowiedniej sekwencji magicznych symboli. Gdy wykona się ją prawidłowo, skopiowana moc zostaje zamknięta w ziarnie. Aby użyć, zaczerpniętej mocy należy połknąć ziarno.
-aktywacja zaklęcia trwa 1 post, w którym należy utrzymać kontakt fizyczny z obiektem, z którego kopiuje się moc, jej aktywacja następuje po połknięciu ziarna
-czas trwania 2 posty /-jednorazowo można stworzyć i wykorzystać tylko 1 ziarno /-przed ponownym użyciem zaklęcia należy odczekać 5 postów
-nie można kopiować umiejętności, o których istnieniu się nie wie (czyli jeśli postać nie wie, że inna osoba posiada, zdolność np. usypiania to nie może jej powielić, lecz jeśli widzi, że osoba korzysta z np. umberkinezy to może użyć zaklęcia).

Mgiełka Primula magicus - pozwala korzystającemu na przywołanie (na czas jednego postu) jednego okazu tajemniczego kwiatu Primula magicus, który wydziela za jednym zamachem małą ilość roznoszącej się w powietrzu trucizny. W promieniu trzech metrów od źródła trucizna obecna jest w stężeniu, przy którym kontakt z nią powoduje kaszel i łzawienie. Efekty są krótkotrwałe (jeden post). Umiejętność wymaga trzech postów odpoczynku.

*Alchemia (tworzenie substancji magicznych takich tak eliksiry czy trucizny) – dzięki tej umiejętności, jestem w stanie sprawnie poruszać się po zawiłym świecie magicznych substancji, aby później wiedzę tę spożytkować. Łączenie mniej lub bardziej unikatowych składników, z zachowaniem odpowiednich proporcji i procedur daje owoce w postaci mikstur, płynów czy innych substancji o zaskakujących właściwościach.
*Umiejętność dodatkowa  (pochodząca z Przedmiotu niezwykłego – Kamień Dusz umieszczony w zdobnej srebrno-złotej broszce o kształcie motyla)

Zacznę od wyjaśnienia kilku kwestii związanych z moją dość niezwykłą anatomią. Otóż moje ciało składa się z żywego kryształu i dlatego mimo 169 cm wzrostu moja waga to 111 kilogramów. Prowadzi to do zabawnych sytuacji, gdyż moja sylwetka jest drobna i smukła. Zatem kiedy ktoś stara się porwać mnie w ramiona, spotyka się z niemałym zaskoczeniem.
Moja gładka i chłodna w dotyku skóra, o barwie alabastru przywodzi na myśl drogą porcelanę. Nie sposób doszukać się na niej znamion ani blizn.
Niezaprzeczalnym atutem mojej figury są długie smukłe nogi oraz ręce. Zgrabnie zarysowana linia ramion i pleców, wyraźne wcięcie w talii oraz kształtne, choć drobne piersi, sprawiają, że mężczyźni obdarzają mnie spojrzeniem pełnym aprobaty.
Twarzy o kształcie serca, łączy w sobie figlarną słodycz, jak i chłodny powab. Można doszukać się w niej również ukrytej drapieżności.
Wąskie usta zwykle rozciągają się w tajemniczym uśmiechu, nakazującym, aby zastanowić się, co takiego skradło moją uwagę i myśli. Za rozchylonymi wargami i szeregiem białych zębów, można dostrzec, że mój język, jak i podniebienie odznaczają się błękitną barwą. Podobnie jest z paznokciami u dłoni oraz stóp, choć na to nikt nie zwraca większej uwagi, myśląc, że to lakier.
Oczy w kształcie migdałów okalają długie i gęste rzęsy, z których chętnie robię pożytek, posyłając zalotne spojrzenia. Tęczówki barwy szafiru przywodzą na myśl oszlifowany klejnot, w którego głębi można się zagubić. Symetryczne wąskie brwi posiadają dość ostrą krzywiznę, przez co nadają spojrzeniu więcej wyrazu.
Na czoło opada równo przystrzyżona grzywka. Długie i proste włosy o niebieskiej barwie, spływają po plecach, sięgając aż do ud. Często upinam je w fantazyjne fryzury, chociaż największe wrażenie sprawiają, gdy są rozpuszczone, a pomiędzy ich pasmami przenikają świetliste refleksy.
Dobierając swoje kreacje, dbam o to, by jak najlepiej podkreślały atuty kobiecego piękna. Wstążki, ażurowe koronki, liczne ozdoby, delikatny półprzejrzysty materiał to elementy zdobiące wiele z moich stroi. Zapewne znalazłoby się wielu, którzy w tej zmysłowej elegancji doszukaliby się również nieco wulgarności. Rzecz gustu, jak to mówią.
W mojej garderobie nie mogłoby zabraknąć długich rękawiczek, które stanowią nieodłączny element prawie każdego mojego stroju.
Jeśli chodzi o buty, to nigdy nie jest ich za dużo. Nie mam ulubionego modelu, choć preferuję te na wysokim, acz stabilnym obcasie czy klinie.
Obszerne i zwiewne peleryny to również coś bardzo typowego dla mojego wizerunku. Choć w ich przypadku chodzi bardziej o zastosowanie praktyczne. Okazują się nieocenione, kiedy nagle trzeba zamaskować fakt, iż Twoje ciało zaczyna świecić luminescencyjnym neonowo-niebieskim blaskiem... To jedna z cech charakterystycznych dla mojego rodzaju, która bywa niezwykle uciążliwa. Dzieje się tak zawsze, gdy moje ciało zaabsorbuje zbyt wiele energii magicznej.

Żyłam na tym świecie dostatecznie długo by wyrobić sobie klarowne poglądy i przekonania, zaś później patrzeć jak rzeczywistość postanawia rozbić je na drobne kawałeczki. Za każdym razem, po czymś takim czy to w postaci straty ukochanej osoby, wygnania z ojczyzny, kryzysu wiary, zdrady albo trafienia w niewolę... życie dawało mi cenną lekcję, ukazując, które z danych odłamków były najbardziej wartościowe i trwałe. To właśnie te należało ocalić i wykorzystać jako nowe fundamenty. Życie to w końcu ciągłe zmiany. Aby samemu móc przetrwać w tej pełnej szaleństwa egzystencji, trzeba nauczyć się jak właściwie reagować. Są chwilę, kiedy należy być niewzruszonym niczym głaz, są jednak i takie, gdy trzeba się ugiąć, by uniknąć złamania. Ja nie lubiłam i nadal nie lubię się uginać. I dlatego właśnie cenię sobie przebiegłość, spryt i manipulację. Wszystko to pozwala na kreowanie otaczającej nas rzeczywistości, wedle własnych potrzeb.
Jestem osobą szczerą, a przynajmniej z samą sobą. Gdy staram się, być prawdomówna względem innych wówczas słyszę, że jestem oschła i cyniczna. Skoro zatem inni oczekują słodkich kłamstw, czemu ich nimi nie karmić? Co więcej, gdy sam jesteś dobrym kłamcą, z czasem uczysz się jak rozpoznać, kiedy stajesz się ofiarą cudzej nieszczerości czy manipulacji. Ta umiejętność jest niezwykle przydatna, zwłaszcza jeśli na co dzień poruszasz się między delikatną i zawiłą pajęczyną intryg.
Arogancja to kolejna z cech, które większość osób postrzega jako coś złego, dla mnie jest niczym innym jak świadomością własnej wartości. Stanowi zdecydowanie mniejszy grzech, jeśli porównać ją z brakiem wiary w samego siebie. Od tego już tylko krok do zaniżonej samooceny czy stanów lękowych. Całe szczęście ani jedno, ani drugie mi nie zagraża.
W życiu trzeba mieć klasę, to coś, czego wymagam zarówno od siebie, jak i otaczających mnie osób. Chociaż kocham pławić się w luksusie, potrafię też doszukać się piękna w prostocie. Zwłaszcza w naturze. Piękno gwiazd czy widok fal rozbijających się o brzeg plaży, zawsze działały na mnie kojąco.
Jeśli chodzi o obycie, wykształcenie czy maniery, to byłabym w stanie zawstydzić niejednego Upiornego Arystokratę. Zawsze otacza mnie aura elegancji, nawet jeśli aktualnie jestem zajęta pozbawianiem kogoś ostatniego oddechu. Nie przepadam jednak za zabijaniem, znacznie lepszą zabawę zapewniają ciche układy, intrygi czy szantaż. Świat jest okrutny więc z czasem i my się takimi stajemy, jednym przychodzi to opornie, dla innych zdaje się czymś całkiem naturalnym. Ja sama tkwię gdzieś pomiędzy.
W wielu sytuacjach potrafię wykazać się anielską cierpliwością. Lubię obserwować, zdobywać wiedzę, poznawać sposób działania. Wszystko to aby jak najlepiej zrozumieć naturę rządzącą danym zjawiskiem czy personą. Dopiero wówczas można właściwie obrać taktykę a tym samym zwiększyć swe szanse na zwycięstwo.
Nie znoszę bezczynności. Mój umysł stale potrzebuje jakiegoś zajęcia, dlatego chętnie poświęcam się nauce nowych umiejętności lub szukaniu zajmujących pasji. Takich jak choćby astrologia czy alchemia.
Jak niemal każda kobieta lubię być adorowana. Flirt, kuszenie, uwodzenie wszystko to znajduje się na liście moich ulubionych rozrywek. A także cennych narzędzi dzięki, którym można zdobyć to, czego się pragnie w znacznie szybszy a niekiedy i przyjemny sposób.