Christopher

Imię: Christopher
Nazwisko: Morrison
Pseudonim: Szron
Wiek: 25 lat
Rasa: Dachowiec
Ranga: Kot czarnoksiężnika
Miejsce zamieszkania: Obrzeża dyniowego miasteczka, przeważnie jest jednak w podróży

Moce:
Przemiana w mgłę (rangowa)
Wyostrzenie zmysłów - moc używana o wiele częściej w chwilach namysłu, niż w walce. Pomaga skupić się i wyłapać z otoczenia rzeczy, które normalnie trudno dostrzec. Wyostrza praktycznie wszystkie zmysły, w najmniejszym stopniu dotyk. Oznacza głównie lepsze widzenie, słuch, czy węch. Wszystko to, co u kota kluczowe, on może w jednym momencie wyostrzyć i połączyć z bardziej człowieczymi atutami. 2 posty trwania, 2 odpoczynku.
Lodowaty dotyk - skóra użytkownika może nagle obniżyć temperaturę swojej skóry do bardzo niskich wartości. Sprawia to, że cokolwiek jej dotknie, w większości przypadków niemal natychmiastowo zamarza w tym konkretnym miejscu. Trwa to 1 post.

Umiejętności:
Strzelanie - wykonywany zawód nie pozostawił dachowcowi żadnych złudzeń. Osoba, która nie potrafi posługiwać się bronią palną, zginie na misji prędzej, czy później. Dlatego Christopher wyuczył się tej umiejętności już dawno temu. Szkolił się głównie samemu, zdarzyło mu się jednak pójść do jakiegoś instruktora.
Tropienie - związana w głównej mierze z jego mocą, pozwalającą mu nauczyć się, co w istocie jest ważne podczas poszukiwań. Zadania mu powierzane nie były łatwe, najczęściej to on miał wpierw znaleźć swój cel. Zdolność ta wykracza jednak nieco ponad to, co osiągnąć by mogła zwykła osoba. Trop bowiem prawie nigdy się dla niego urywa. Zawsze znajdzie jego ciąg dalszy, nawet jeśli ten przebiega przez wodę, czy inną przeszkodę.
Odporność na trucizny - Faszerowanie organizmu miesiącami różnych rodzajów chemikaliami znalazło też swoje zalety. Dachowiec przystosował się do nich i uodpornił, sprawiając, że Christopher jest w stanie przeżyć dużą część trucizn, która dla większości jest śmiertelna. Łagodzi efekty niemal wszystkich z nich. Mało kto wie, co dokładnie strażnik w młodych latach wchłonął, ale jego krew także do najprzyjemniejszych nie należy. Skutecznie odstrasza to od niego krwiopijców.

Wygląd zewnętrzny:
Przeważnie gdy ktoś go widzi, nie uśmiecha się promiennie i nie wita ze szczerą życzliwością. Gdy ktoś widzi Christophera Morrisona, zaczyna zastanawiać się, kto z jego rodziny dzisiaj umarł. Jedyna emocja bowiem, jaka z niego może płynąć dla innego przechodnia, to smutek. Dobijająca wręcz ponurość, połączona z zaciętością i groźbą skrytą głęboko w twarzy dachowca. Cała jego postać emanuje chłodem, odstraszającym skutecznie każdego, kto próbowałby go chociaż spytać o drogę. Ogólnie rzecz biorąc, zdaje się on mieć jakiś związek z nagłymi spadkami temperatur w swoim otoczeniu. Nawet wtedy, gdy nie używa jednej ze swoich mocy. Dla obcych jego postawa stanowi zawsze powód do ucieczki, dla wrogów do tego, by dali mu spokój. Może i nie jest zbyt barczysty, coś jednak w tej niepisanej groźbie jest prawdziwego. Pomimo swej niepozornej budowy, gdy tylko ktoś postanowi go zaatakować, szybko dowiaduje się o swoim błędzie. Christopher jest wojownikiem. Kocio wręcz zwinny dzięki swojej szczupłości oraz skuteczny podczas ciosu dzięki wyszkoleniu. Silny i zwinny. Połączenie tych dwóch cech sprawia, że jego odstraszająca aura nabiera nowego znaczenia. Jest w istocie dobrą radą.

Jego kochanki natomiast nie miałyby na co szczególnie marudzić, gdyby nie to, że w ogóle ich nie posiada. Dachowiec mimo że nie wyróżnia się z tłumu, jest przystojny na swój sposób. Pomimo zaniedbania i ogólnego wrażenia, jakie sprawia, elementy jego twarzy o ostrych rysach idealnie komponują się ze sobą. Kocie uszy na samym czubku głowy, zaokrąglone niczym u lwa wiecznie drgają i wyłapują dźwięki z okolicy, niczym małe radary. Wyrastają z szarej, na szybko przystrzyżonej czupryny ciemniejącej dopiero przy końcówkach. Uszy są tego samego koloru co włosy, przez co z daleka dość trudno je wyłapać. Niżej ma zielone oczy osadzone pod podłużnymi, cienkimi brwiami.  Oczy są jednym z wielu elementów, jasno sugerującymi, iż ma się do czynienia z dachowcem. Mimo że ludzkie, mocno przypominają te u kotów. Posiada do tego dość drobny nos, pogłębiający wrażenie kotowatości jego twarzy. Kończy ją zaś szpiczasty podbródek z praktycznie niewidocznym zarostem. Chyba jedyną rzeczą, o którą mężczyzna regularnie dba.

W kwestii garderoby nie ma on zbyt dużej różnorodności. Na zewnątrz wychodzi zawsze w czarnym płaszczu, pod którym skrywa broń. Jeśli wychodzi gdzieś na uroczystości, ubiera zwykły garnitur bądź mundur swej organizacji. Gdy ma czas wolny… Cóż, ubiera się zwyczajnie. Akurat w to, co mu wpadnie w ręce. Że jego szafa składa się głównie ze zwykłych spodni płóciennych oraz gładkich koszul, to to zazwyczaj wkłada na siebie, gdy akurat nie jest ani zimno, ani oficjalnie. Co zdarza mu się dość rzadko.
Wygląd po przemianie: 


Charakter:
Jego charakter absolutnie w niczym nie ustępuje miejsca wyglądowi. Wielu rzekłoby wręcz, że zachowuje się jeszcze bardziej ozięble, niż wygląda. Jego chłód znajduje upust w obyciu, kiedy to wreszcie ktoś się przełamie i zdecyduje skonfrontować z Chrisem Morrisonem. Napotyka wtedy na ścianę lodu będącą dla większości barierą nie do przebicia. Zupełnie, jak gdyby dachowiec wręcz nie chciał poznać wreszcie kogoś, z kim dobrze by się czuł. Z zasady odrzuca kogokolwiek, kto tylko spróbuje wejść z butami w jego życie. Nielicznym udało się znaleźć z nim przynajmniej namiastkę wspólnego języka. Mężczyzna jest przez wielu nazywany aspołecznym ponurakiem i chamem, nie nadającym się do życia z innymi. A on nie zaprzecza. Jest w zupełności świadom tego, jaki jest i celowo takie wrażenie sprawia. Rzecz jednak, której nie można mu zarzucić, to to, że nie potrafi żyć w społeczeństwie. Christopher z całą pewnością potrafi porozumieć się w celu przekazania jakiś podstawowych informacji. Znalazło się nawet te kilka osób, które on nazywa sprzymierzeńcami, a które one same określają tą relację jako “dziwną przyjaźnią”. Morrison nie jest bowiem sadystą ani złą osobą, mimo że wręcz nienawidzi mówienia o sobie. Nie odmawia sobie przyjemności, stanowi ona jednak dla niego mały priorytet. Podobnie jak przyjaźń, czy miłość. Trudno stwierdzić, czy w życiu istnieje ktokolwiek, kto byłby dla niego ważny. Zgorzkniały, oziębły i na swój sposób wredny, traci po prostu świadomie te rzeczy. Nie ma tu znaczenia tytaniczna cierpliwość, a wręcz pogłębia jedynie ten odpychający efekt. Nie pomagają również kpiny, jakimi potrafi obdarzyć osobę, z którą akurat przyszło mu spędzać czas (przeważnie wbrew jego upodobaniom). Jest jednak ponad wszystko opanowany. Kpiny odrzuca, gdy tylko wchodzi to w konflikt z jego pracą. Podobnie jak pozostałe cechy charakteru, w miarę możliwości.

Praca bowiem jest właśnie tym, co weszło na miejsce przyjaźni oraz miłości. Wskoczyło na sam początek jego priorytetów, stanowiąc prawie że sens życia dachowca. Poświęca jej większość swojego czasu, nie pozostawiając praktycznie nic na zabawę. Zdaje się chcieć myśleć tylko o niej, nie dając sobie miejsca na nic innego. Jego osobowość znajduje w tym wszystkim w końcu zastosowanie. Cały jego charakter o ile nie służy jego życiu osobistemu, tak idealnie nadaje się do tego, czym Christopher zajmuje się praktycznie cały czas. Jest po prostu skuteczny w pracy. Profesjonalista. Oziębły, aspołeczny i momentami chamski, ale profesjonalista.

https://spectrofobia.forumpolish.com/t577-historia-christophera

Akcept!