Opuszczone ogrody - Zielona Estrada

Przybyłam na miejsce naszego spotkania z dwugodzinnym wyprzedzeniem. Był to wynik mojej niecierpliwości oraz wpojonych mi nawyków. Sprawdzenie terenu wokół Zielonej Estrady nie zajęło mi wiele czasu. Było też całkiem odprężające, zważywszy na unikalny urok tej okolicy.
Po drodze natknęłam się jedynie na parkę, która ujmując to łagodnie, była bardzo zajęta sobą. Wyglądało na to, że zmierzali do ruin amfiteatru. Ich plany uległy jednak błyskawicznej zmianie, co mogłam ocenić po kierunku, w którym zaczęli oddalać się z zaskakującą szybkością.
Dopiero gdy mój czworonożny towarzysz zrównał ze mną kroku, dotarło do mnie, co podyktowało ich decyzję. Rzuciłam ostrzegawcze spojrzenie bestii, która dopiero co przestała ostrzegawczo szczerzyć kły.
-Zachowuj się, to nie Twoje terytorium byś mógł ot, tak rzucać ostrzeżeniami. Zresztą widziałeś przecież, że byli zajęci sobą.
Dawern, bo tak zwał się towarzyszący mi Likyus, fuknął tylko z niezadowoleniem, dając mi tym samym do zrozumienia, iż miał inne zdanie na ten temat. Uznałam, jednak iż wdawanie się z nim w głębszą dyskusję na ten temat, nie ma chwilowo sensu. W rzeczywistości, zniknięcie tamtej dwójki było mi na rękę. Nie wiedziałam jakie informacje chciała mi przekazać białowłosa, a praca dla Stowarzyszenia nauczyła mnie większej czujności. Nigdy nie można było mieć pewności, czy przypadkowy nieznajomy nie postanowi zrobić użytku z zasłyszanej wiedzy. Były organizacje, które bardzo skutecznie zachęcały do dzielenia się z nią wszelaką wiedzą. Wagę informacji często przekładali na ciężar sakiewki lub ilość połamanych palców.

Znalazłam dla siebie miejsce na jednej z lepiej zachowanych kamiennych ław. Musiała być oblegana całkiem regularnie, o czym świadczyło, iż jako jedna z nielicznych, została oczyszczona z mchu oraz innej równie inwazyjnej roślinności. Czułam na skórze miłe ciepło, jakie niosły ze sobą promienie słońca. Niebo przesłaniały jedynie nieliczne obłoki, leniwie przeganiane przez wiatr. Deszcz od jakiegoś czasu musiał omijać to miejsce, co mogłam zauważyć po stanie flory, ale i samym zapachu powietrza.
Aby nie popaść w przesadne rozluźnienie, postanowiłam zająć się aktualizacją swych notatek. Mój wilkowaty towarzysz również postanowił skorzystać z uroków aktualnej pogody, czarne futro lśniło w słońcu niczym powierzchnia wypolerowanego onyksu. Oboje odpoczywaliśmy w ciszy, przerywanej głównie przez ptasie trele.

Praca szła mi jednak ciężko, nie mogłam skupić się nawet na sformułowaniu kilku prostych opisów. W końcu z westchnieniem rezygnacji zaczęłam bazgrać coś na dole kartki, starając się nadać plątaninie kresek jakiś sensowny kształt. Mimo wszystko to zajęcie pozwalało mi choć trochę wyciszyć myśli i zabić czas oczekiwania.



Aktualny ubiór


[*Nauka umiejętności: rysowanie - 1/25]

Czekanie, kiedyś przychodziło mi to znacznie trudnej… cierpliwość nie była moją domeną a w każdym razie w przeważającej większości aspektów życia. Czas spędzony u boku Strażnika odcisnął jednak ślad w mojej naturze. Były to niewielkie zmiany, które jednak coraz lepiej umiałam w sobie wyłapać. Tak jak teraz, byłam w stanie skoncentrować się na śladach, które grafit pozostawiał na papierze, miast nerwowo wodzić wzrokiem po otoczeniu. Chaotyczne linie zaczęły przybierać formę liści i kwiatów. Co prawda były bardzo dalekie od ideałów, jedne mniej inne bardziej przypominały wyniki ogrodniczego zaniedbania… ale mimo wszystko, dało się w tym dostrzec rośliny. A to mogłam uznać za niewielki sukces, który jednocześnie pozostawiał w głowie chęć dopracowania. Gdy już miałam zabrać się za zapełnianie kolejnej kartki, towarzysząca mi bestia zastrzygła uszami i podniosła łeb, kierując wzrok w stronę ścieżki.
~Ktoś się zbliża…
-Dziękuję i pamiętaj, o co Cię wcześniej prosiłam.
Zwróciłam się jeszcze do wilka, po czym zamknęłam notatnik i odłożyłam go na brzeg ławki. W oddali zdarzyłam już wypatrzeć postać, która w blasku słońca, zdawała się nienaturalnie jaśnieć. Odziana w biel, przypominała zjawę, której istnienie można by kwestionować, jeśli tak ową dostrzegłoby się nocą… choć ta zasada nie dotyczyła tego Świata. Tu często, nawet to, co wydawało się zupełnie nierealne i nieprawdopodobne ostatecznie okazywało się jak najbardziej realne.
Z każdym krokiem dziewczyny, narastało we mnie napięcie oraz wyczekiwanie na „moment prawdy”. Zdolności aktorskie, które zapewniało mi tchnienie muzy, były nieocenionym wsparciem przy maskowaniu tego stanu… jednak nie mogły stłumić tego, co działo się w moim wnętrzu.
Nawet z chwilą, gdy rozpoznałam twarz należącą do Nory, nie uspokoiło mnie to.
Osobiście przygotowywałam eliksiry i mikstury, które pozwalały przybrać wygląd innej osoby… to też sam wizerunek, to jeszcze za mało, aby zdobyć me zaufanie.

Lecz znajomy głos oraz zdrobnienie, którym w zasadzie niemal nikt inny się do mnie nie zwracał, sprawiły, że na moich ustach rozciągnął się szczery uśmiech. Gdy wraz z wiatrem, dotarł do mnie również zapach białowłosej, towarzyszące mi wcześniej napięcie zaczęło ze mnie spływać. Jakby zmyte, jakimś niewidzialnym deszczem, który nagle znalazł sposób, aby przebić się przez gęste listowie.
Fakt, że zwracałam uwagę na coś takiego jak zapach, był naleciałością natury, którą mi zaszczepiono. Bywało to problematyczne, szczególnie w czasie uczestnictwa wydarzeń takich jak bankiety, gdzie zaproszeni obojga płci nie szczędzili na ilościach perfum, którymi się spryskiwali.

Już miałam podnieść się z miejsca, aby powitać się ze swą towarzyszką, lecz nie zdążyłam, gdyż ta od razu zajęła wolne miejsce na ławce.
Zmieniła się, choć były to subtelne zmiany, które dostrzegałam w rysach jej twarzy oraz sylwetce. Podobne transformacje, dotknęły również mnie, nie pozostawiając złudzeń względem tego, że okres dojrzewania mam już za sobą.
W wyglądzie Nory najbardziej znajomym pozostało spojrzenie. W ciepłym bursztynowym spojrzeniu tlił się niepokój… nie miałam tylko pewności, czy nie rozrósł się bardziej od czasu naszego ostatniego spotkania. Z pewną dezaprobatą, odnotowałam również fakt, iż kobieta nadal nie dbała o prawidłowe odżywianie się… z tym zdecydowanie trzeba będzie coś zrobić.
-Cieszę się, że Cię widzę. I to w jednym kawałku. Prawdę mówiąc, traciłam już na to nadzieję…
Znałam życie na tyle dobrze, aby nie pozwalać sobie na nadmierny optymizm w pewnych kwestiach. Nadzieja to piękna i ważna rzecz, lecz łatwo też się nią upić i zatracić obraz rzeczywistości…
-Rozumiem. Nic Ci nie jest? Nie licząc faktu, że jak widzę, przez ten czas nadal nie mogłaś wypracować nawyku systematycznego odżywiania się.
Mówiąc, sięgnęłam do swojej torby, z której wnętrza wyciągnęłam papierową torebkę z suszonymi bakaliami oraz korzennymi ciastkami. Jako że mój własny metabolizm działał zbyt szybko i często dopadał mnie głód, nie ruszałam się nigdzie bez odpowiedniego zapasu prowiantu.
-Zjedź coś, zanim zaczniesz…

To spotkanie mogłoby wyglądać zupełnie inaczej, gdyby miało miejsce, w czasie tego, co większość określa mianem żałoby. Straciłam kogoś na kim szczerze mi zależało, a razem z nim pogrzebałam jeszcze wiele innych rzeczy. Łącznie z samą Norą po prawdzie. Która również, stanowiła element z dawnego życia, które jak sądziłam, zostało na dobre pochowane w popiołach mojej złości i żalu.
Zapewne niewiele by się zmieniło, gdyby ktoś nieproszony nie wdarł się do mojego życia i nie przeszedł się po tym pogorzelisku… Robiąc to tak uporczywie, że czas sprawił, iż część prochów została zmieciona… A ja nadal starałam odnaleźć się w tej nowej rzeczywistości.
Lecz szybko dotarło do mnie, że znajdzie się w niej miejsce i dla Nory.
-Można rzec, że staje się to pewną tradycją.
Odrzekłam z uśmiechem, pozwalając dziewczynie spokojnie zjeść. Tego rodzaju przekąski zapewne nie zdołają zabić głodu, ale może chociaż go stłumić. Stres, o którym wspominała, odcisnął na niej swe piętno. Gołym okiem mogłam dostrzec, że cyrkowej panie brakuje również regularnego snu. Odnotowałam w pamięci, aby spytać towarzyszkę, czy miała gdzie się zatrzymać. Spokojnie mogłam pozwolić sobie na to, aby zaproponować jej gościnę u siebie. Gdyby zaś się nie zgodziła, wynająć pokój w pobliskiej tawernie i zapewnić jej odpowiednie wsparcie… Jakie dokładnie? Było kilka możliwości, wszystko zależało od tego, co usłyszę dalej od kobiety.

Gdy Nora zaczęła opowiadać o tym co ją spotkało, poczułam jak wskazówka nakreślająca poziom mojego opanowania, zaczyna niebezpiecznie się odchylać. Z każdym kolejnym słowem wypowiadanym przez białowłosą było tylko gorzej. W pewnym momencie opuściłam głowę tak, aby rozmówczyni nie mogła dostrzec tego, jak drżą mi usta, przy tym, jak jednocześnie mocno zaciskałam zęby.
Rozmowa o NICH, nadal budziła zbyt wiele emocji. A tym bardziej, gdy dowiedziałam się, że ktoś położył łapy na jednej z nielicznych istot „ludzkich”, które uważałam za ważne dla mojej osoby.
Mimo iż starałam się, wyciszyć to zdenerwowanie udzieliło się bestii, która dotąd leżała spokojnie z dala od nas pozwalając o sobie zapomnieć. Teraz po okolicy rozniosło się donośne gardłowe warczenie oraz szelest roślin.
Sama również wstałam, krocząc w stronę zbliżającej się do nas bestii.
-Dawern spokój…
Oznajmiłam tylko zmęczonym tonem, po czym znów odwróciłam się twarzą do Nory.
-Wybacz, udzieliły się mu moje emocje. To o czym mówisz… nie powinno mieć miejsca. Tamci już dawno winni gryźć piach.
Westchnęłam ciężko, starając się opanować. Przeciągnęłam palcami po wilczym łbie, skupiając się na miękkości gęstego futra.
-Gdzie się zatrzymałaś?

Badacze wiedzy tajemnej 1/10

Obie zostałyśmy skrzywdzone przez tego samego ciemięzce… ale w tym momencie, spostrzegłam jak różne były nasze rany. W Norze, stanowiły one szczeliny, przez które wdarł się w nią strach, moszcząc sobie gniazdo w jej umyśle. Dla mnie zaś stanowiły przypomnienie o tym, komu zawdzięczam całą tę nienawiść, która rozrosła się we mnie niczym dziki zatruty bluszcz… który przez bardzo długi czas nie pozostawiał miejsce niczemu innemu. Znalazły się jednak osoby, które mimo groźby zatrucia, wycięły dla siebie miejsce w mojej skalanej duszy.

– Czy czujesz się tam bezpieczna?
Spytałam, przyglądając się białowłosej uważnie. Znałam już odpowiedź na to pytanie… ale wiedziałam też, że muszę wypowiedzieć je na głos.
Musiało paść, podobnie, jak i odpowiedź… abym mogła rozwinąć ten temat. W tym konkretnym przypadku, a raczej dla tej konkretnej osoby, mogłam coś zrobić. Chciałam coś zrobić.

W moim życiu działo się całkiem sporo… lecz większość tego była związana ze Stowarzyszeniem. Czułam się źle z myślą, że nie mogę wyjawić swej towarzyszce nic na temat organizacji, która tak wiele zmieniła w moim życiu. Takie jednak były zasady. Może gdybym wspomniała o niej… może gdyby chciała wstąpić w nasze szeregi. Ale to zdecydowanie za wcześnie. Nie można było mówić o tym w jej obecnym stanie. Za bardzo się bała… a to czego teraz szukała to ewidentnie spokój, nie odwet.

Sięgnęłam do paczki z przekąskami, wybierając z niej kilka orzechów. To szybko zniknęły w moich ustach. Czas niezbędny do ich przeżycia, pozwolił mi lepiej przemyśleć swą odpowiedź.
– Nie mogę narzekać na brak zajęć. Zresztą sama dokładam starań do tego, aby mój grafik nie gościł zbyt wielu pustych miejsc.
Ponownie zamilkłam na moment, odwracając wzrok i zastanawiając się, czy zmiany, jakie zaszły w moim życiu były bardziej niepokojące czy może jednak pozytywne… W zasadzie, przez to, że były pozytywne czyniło je to w moim mniemaniu niepokojącymi.
– Nie wiem, jak powinnam to określić. W zasadzie… to coś pozytywnego, ale nadal nie udało mi się z tym w pełni oswoić. Zawsze zajmowało mi to więcej czasu, kiedy relacje dotyczyły „ludzi”, a nie bestii.

Zmieszałam się lekko, zdając sobie sprawę, że jednak pozwoliłam wybrzmieć tej myśli na głos.

Badacze wiedzy tajemnej 2/10

Musiałam się postarać, aby zdusić grymas cisnący mi się na usta. Cierpki posmak, który roztaczały słowa kobiety. Były prawdziwe i nietłumione żadnym z kłamstw, które mogłoby zatuszować ich gorycz.
Szczerość… nie zawsze się ją lubi. Zwykle mamy problem zachować ją nawet przed nami samymi, że już nie mówić o kontakcie z inną istotą. Dlatego też byłam za nią wdzięczna Norze. Jak również za to, że umiała się przede mną otworzyć mimo tak długiego czasu rozłąki.
– Doceniam Twoją ostrożność.
Zadumałam się na moment, wspominając swoje początkowe lata w Krainie. Starałam się przypomnieć sobie jak poradziłam sobie z towarzyszącym mi wtedy lękiem i strachem… Z całą pewnością przyćmiło je uderzenie endorfin, towarzyszące wolności. Z czasem jednak to nie wystarczało… uznałam chyba wówczas, że najrozsądniejszym będzie nie dać sobie czasu na lękanie się. Angażowałam się w całą masę rzeczy. Nauka, treningi, pomaganie bestiom w końcu i Stowarzyszenie, a z nim jeszcze więcej pracy… Może podobny schemat sprawiłby się również w wypadku jasnowłosej?
– Mogłabym wysłać do Ciebie jednego ze swoich podopiecznych. W razie kłopotów pomogą i wiedzą jak zawiadomić mnie.
Dałam Cyrkowej chwilę na rozważenie owej propozycji, zanim dodałam kolejną.
– Mam też u siebie kilka pokoi, które stoją puste. Mogłabyś zająć któryś z nich, przynajmniej, aby wydobrzeć i odpocząć jak należy.
Nie ponaglałam jasnowłosej. Nie wiedziałam też, czy przyjemnie którąś z wspomnianych propozycji. Wierzyłam jednak, że faktycznie miałaby większe szanse na wrócenie do sił, choćby dzięki temu, że mogłaby spokojnie spać, wiedząc, że ktoś inny czuwa…
Do niedawna sama nie wiedziałam, ile komfortu, może przynieść coś takiego.
– Okoliczności zmusiły nas do poznania się. Z czasem, oboje poznaliśmy się aż za bardzo.
Pokręciłam tylko głową z dezaprobatą. Mimo to na ustach malował mi się delikatny uśmiech. Być może zdołałam się nim zarazić od białowłosej, której oblicze przez tę chwilę zyskało innego blasku.
– Mogę powiedzieć tyle, że ta osoba istotnie nadszarpnęła moją wiarę w logikę i zdrowy rozsądek. I to nie tylko mój własny.



Badacze wiedzy tajemnej 3/10

Chciałam wytłumaczyć białowłosej, że nie narazi mnie bardziej… W końcu, misja, jaką pełniłam dla Stowarzyszenia nie raz zmuszała mnie do obcowania z zagrożeniem. Godziłam się na to i byłam świadoma konsekwencji. Ba… przez bardzo długi czas wręcz wyczekiwałam starcia. Konfrontacji z tymi, którzy w imię własnych interesów i chorych ambicji skrzywdzili tak wiele istnień.
Pragnienie zemsty pielęgnowałam w sobie od lat i wyrosło na naprawdę piękny kwiat. Dopiero niedawne wydarzenia i zmiany w moim życiu, sprawiły, że zaniedbałam ten skrawek swego wewnętrznego ogrodu, zajęta doglądaniem nowego okazu.
– O mnie nie musisz się obawiać. Ponoć sama dla siebie stanowię największe zagrożenie.
Dodałam z uśmiechem. Nie miałam zamiaru nakłaniać Nory na siłę do zmiany zdania. To zwykle nie przynosiło nic dobrego, a niejednokrotnie jeszcze bardziej zrażało do danego pomysłu.
– Wyślę do Ciebie Luxora. To Ra. Dobrze sprawdzi się w roli zarówno stróża, jak i towarzystwa. Lubi dyskutować, i to na niecodzienne tematy. Ale potrafi też uszanować potrzebę dystansu.

Jakaś cześć mnie poczuła swego rodzaju zawstydzenie. Choć nie było w owym odczuciu nic negatywnego, jak można by się spodziewać. Ów doznanie było podszyte pewną słodyczą… płynącą z faktu, że mogłam ot tak podzielić się tą wieścią i że, została ona dobrze przyjęta.
– Ja również. I uważam, że należy to jakoś uczcić. Na co miałabyś ochotę?

Badacze wiedzy tajemnej 4/10

Ucieszyło mnie, że nie musiałam jakoś szczególnie nakłaniać białowłosej do przyjęcia oferowanej pomocy. Duma potrafiła być męcząco, o czym doskonale wiedziałam zarówno ja sama, jak i wiele osób z mojego otoczenia. Pod tym względem mogłam uznać siebie samą za hipokrytkę… o czym przypominało mi wspomnienie jednej z misji, kiedy to starałam się ukryć wystający z boku trzon noża… byle tylko nie okazać słabości.
Podejrzewałam, że to właśnie duma oraz diabelski upór ostatecznie okażą się przyczyną mojego odejścia z tego świata… prędzej bądź później. Byłam zatem więcej, niż zadowolona, iż Nora nie wykazuje się podobnym brakiem rozsądku.

Odesłałam swoją wilczą bestię, aby przekazała wiadomość dla Luxora, ta nie była szczególnie zadowolona, ale ostatecznie uznała za bezpieczne, pozostawienie mnie z nowo poznaną, skoro sama czułam się swobodnie w jej towarzystwie.

– Mamy czas, nie musisz spieszyć się ani ograniczać z wyborem.
Oznajmiłam z zadowoleniem. Dni wolne zarówno od pracy, jak i codziennych obowiązków… nie było ich nigdy tak wiele, jakby się chciało. To też, kiedy już się takie trafiły, należało z nich czerpać, i to obficie.
Przyglądałam się kobiecie z zainteresowaniem, a gdy w jej dłoni pojawiła się butelka, przez moment poczułam ucisk w żołądku. Płyn o pięknej barwie, w blasku słońca prezentował się jeszcze bardziej kusząco, lecz niedawne doświadczenia jasno podpowiadały, że powinnam wystrzegać się tych atrakcyjniejszych trunków. Ich nadmiar, zdecydowanie zaburzał moją stabilność, i to nie tylko tą dotyczącą trzymania się w pionie…
– Nie śmiałabym w takim razie odmówić skosztowania, skoro to Twój własny wyrób. Ale ostrzegam, że pić będę tylko symbolicznie.
Uśmiechnęłam się ciepło, po czym przybrałam już bardziej swobodną pozycję, pozwalając mięśniom na więcej ulgi. Powinnam popływać, myśl ta przemknęła mi przez głowę. Zawsze mnie to odprężało, a ostatnio już dawno nie zawitałam nad miętowym jeziorem.
– Ostatnio za często pozwalałam się ponosić… magii procentów. W zdecydowanej większości przypadków ściągam po nim na siebie jakieś kłopoty bądź sama zamieniam się w ów kłopot dla innych.
Wyznałam, uciekając spojrzeniem gdzieś w dal, jakbym właśnie była pochłonięta przeglądaniem tych bardziej kłopotliwych wspomnień, które wywoływały na twarzy ledwie dostrzegalny rumieniec.
– Interesując Cię bardziej wieści z Krainy? Czy może coś bardziej konkretnego?

Badacze wiedzy tajemnej 5/10.

Ile mogłam powiedzieć… Nagle zdałam sobie sprawę, że nawet wśród wspomnień z balu musiałam przesiewać to, co wiedzieć mogła jego przypadkowa uczestniczka od informacji, którymi dysponowała Różana Czarownica.
Odwykłam od tego, ponieważ zdecydowana większość moich towarzyskich kontaktów była ściśle powiązana ze Stowarzyszeniem. To wydawało się w pewien sposób właściwie. Obie strony wiedziały, na jakie ryzyko się piszą. Lecz wiele osób wiodło przecież normalne życie, łącząc je jakoś z misjami i ideałami Róży.
Mimo wszystko nie chciałam mieszać przyjaciółki w tę część swego życia. Jasnowłosa pragnęła wytchnienia i spokoju, którego nie miałam prawa zakłócać, dokładając jej zmartwień.

– Cóż, to byłby za dwór bez intryg. Można, by połakomić się o stwierdzenie, że to jedna z koniecznych sił napędowych takich miejsc. Ciekawie o nich słuchać, do czasu, aż sam stajesz się ich częścią jako jeden z licznych pionków.

Zamilkłam na moment, wracając do myśli, które często lubiły mnie opadać. O tym, jak wyglądałoby dziś moje życie, gdyby ktoś za sprawą chirurgicznego ostrza i lęków nie nadał mu nowego kształtu.
– Cieszę się na myśl, że nie muszę dziś szykować się do zamążpójścia w ramach zapewnienia koneksji swemu rodowi. Gdyby życie potoczyło się inaczej, najpewniej właśnie to by mnie czekało. Może to niemądre, wracać myślami do tego, co już utracone… ale odkryłam, że pozwala to doszukać się też jasnych aspektów w tym, co nas spotkało. Mimo wszystko.

Podzieliłam się tą refleksją z Norą, przyglądając się jak ta zrywa jeden z kwiatów. Ta chwila, słońce przebijające się przez korony pobliskich drzew i padające na skupiony wyraz twarzy jasnowłosej. Byłby z tego naprawdę ładny materiał na obraz, przemknęło mi przez myśl. Niestety, jedynym co mi samej mogłoby udać się z tego przyzwoicie uwiecznić był, kwiat którym kobieta trzymała teraz między palcami.
– Egzotyką… nie wiem, jak określić ich inaczej. Zapewne w podobny sposób, oni sami mogą myśleć o mieszkańcach naszych stron. Zastanawia mnie, czemu spotykamy się dopiero po takim czasie… a każdym razie oficjalnie. Spore pole dla wyobraźni…

Słysząc dalszą wypowiedź Nory, pozwoliłam jej nieznacznie się wyprzedzić, po czym dotknęłam jej ramienia, zerkając na nią z powagą.
– Nawet jeśli przynosisz, ze sobą jakieś niebezpieczeństwo… to we dwie, poradzimy sobie z nim łatwiej.
Przemawiała przeze mnie troska, ale nie jedynie. Chęć zemsty była czymś co od dawna plamiło mi duszę. Wizja tego, że miałabym okazję pozbyć się jakiegoś Moriijskiego plugastwa, napawała mnie mroczną ekscytacją.

Szybko pohamowałam żądzę, sprowadzając myśli na bezpieczniejszy tor. Ruszyłam znów naprzód, zaplatając wokół palców jeden ze swoich różowych pukli.
– Sama jestem przez poniektórych uważana za zdziczałą… więc i mnie dobrze by to zrobiło. Pytanie tylko, czy wolimy zacząć od czegoś drobnego, a może dać ponieść się z prądem i od razu zapuścić na szerokie wody? Coby nie mówić, w Mieście Lalek, trudno narzekać na brak rozrywek.

Badacze wiedzy tajemnej 7/10