Phoebus

Phoebus Fyortersole

Phoebus Fyortersole

Phoebus Richard Fyortersole— 54 lata — Marionetkarz — Koszmarny Augur — Kraina Luster

Marionetkarz, który dar jasnowidzenia przypłacił utratą wzroku; od feralnego wydarzenia kroczy mroczną ścieżką przed oczami mając jedynie morze możliwości.

Auspicja - choć Phoebus w wyniku niefortunnego wypadku utracił wzrok, to jego efektem ubocznym okazało się być uzyskanie zdolności przewidywania najbliższej przyszłości. Mężczyzna widzi niejako bez oczu otaczającą go rzeczywistość, lecz obraz ten odzwierciedla nie to, co dzieje się w tym momencie, lecz to, co ma się wydarzyć z wyprzedzeniem sekundy. Czasem wizja dwoi się i troi ukazując morze możliwości, które mogą lecz nie muszą się wydarzyć.

Iluminacja - szybki rozbłysk światła, który Marionetkarz potrafi wytworzyć, by oślepić pobliskich przeciwników. Działa na obszarze 5 metrów od rzucającego i wszyscy, którzy zostaną nim trafieni, tracą wzrok na 3 posty. Odpoczynek po użyciu mocy wynosi 4 posty.

Miraż - Marionetkarz potrafi wpłynąć na umysł innej osoby w ten sposób, że ukazuje jej pewną wizję przyszłości. Jest to jednak wizja jednej z możliwych przyszłości, która mogłaby się wydarzyć - niekoniecznie najbardziej prawdopodobna. Phoebus może ukazać przyszłość, która jest nawet nieprawdopodobna ze względu na ilość warunków koniecznych do jej urzeczywistnienia się.
Po użyciu musi odczekać 2 posty. Nie działa na osoby z blokadą umysłu.


Senna wizja - ręka mężczyzny pod wpływem tego zaklęcia przemienia się w wiązkę kilkunastu wijących się macek. Ich główną rolą jest dekoncentracja przeciwników, lecz Marionetkarz może za ich pomocą rzucać mniejszymi przedmiotami bądź przyjąć na nie cios.
1 post użycia, 3 posty odpoczynku.

Mistrz Marionetek - lata poświęcone zgłębianiu sztuki tworzenia Marionetek zaowocowały prawdziwemu mistrzostwu ich tworzenia; lalki wykonane przez Phoebusa zawsze są małymi dziełami sztuki, a sam Marionetkarz bez większego trudu dokonuje każdego rodzaju naprawy.

Sprawne ostrze - doświadczenie zdobyte w walkach ulicznych połączone z tymi nabytymi w trakcie wojny z MORIĄ dają obraz zdolnego szermierza posługującego się krótkimi ostrzami.

Choć mogłoby się zdawać, że Phoebus najlepsze lata ma już za sobą, nadal pozostaje przyzwoicie zbudowanym mężczyzną. Poszczycić się może średnim wzrostem: mierzy bowiem 180 centymetrów, jak większość mężczyzn w jego rodzinie, choć ciężar jego doświadczeń ciągnie go czasami w dół - gdy się zapomni, wracają stare przyzwyczajenia, przez które mężczyzna zaczyna się garbić. Całe szczęście ma Marionetkę, która przypomni mu bezcelowość sabotowania własnego kręgosłupa. Lata spędzone na ulicy jako kapitan podgrupy operacyjnej działającej w terenie z ramienia Fyortersole zaowocowały dobrze zbudowaną i wyćwiczoną sylwetką: przy wadze 70 kilogramów posiada zarysowane mięśnie, jednak nie może uchodzić za umięśnionego. Na brzuchu, kilkanaście centymetrów nad pępkiem widnieje okrągła blizna z poszarpanymi krawędziami po felernej, zbłąkanej kuli, która niemalże kosztowała go życie - miał jednak więcej szczęścia od pozostałych kompanów z oddziału. Gdzieniegdzie na ramionach i udach znajdują się inne ślady po ulicznych walkach.
Dowodem oddania Phoebusa sprawie i pasji tworzenia Marionetek jest jasna, nieopalona skóra - nie mogło być przecież inaczej, skoro całe dnie spędzał w swoim warsztacie w rodzinnej posiadłości, a bycie opalonym nie przystoi arystokracie. Karnacja wpada w chłodne tony, przeważając odcieniami różu i błękitu naczyń krwionośnych.
Twarz mężczyzny sprawia wrażenie kanciastej, lecz niezwykle symetrycznej, jakby wyrzeźbionej w marmurze. W oczy rzuca się ostrość wysoko umieszczonych kości policzkowych, wyraźnie zarysowana żuchwa oraz spiczastość podbródka i prostego, rzymskiego nosa. Mimo, że od ponad półwiecza stąpa po Krainie Luster, jak większość magicznych istot może poszczycić się młodym wyglądem. Zdawać by się mogło, że nie ukończył on trzydziestu lat, nie szpecą go wszak żadne zmarszczki, a skóra arystokraty ciągle pozostaje jedwabiście gładka i sprężysta. Nad wąskimi wargami o wyraźnie zarysowanym łuku kupidyna znajduje się małe, ciemne znamię w postaci pieprzyka. Podobne znamię znajduje się tuż pod prawym okiem.
Phoebus ma długie do ucha włosy w ciemnym kolorze, których pasma pod światło zdają się błyskać ciepłymi odcieniami. Mają one niesforną tendencję do wpadania na twarz i delikatnego kręcenia się, przez co zdają się być krótsze, niż są w rzeczywistości.
Ostro zarysowaną, szeroką szczękę rzadko kiedy porasta zarost - oczywiście, gdy jest w okresie kontaktów towarzyskich, a nie gdy zapracowany tkwi w środku wielkiego projektu zaszyty w czterech ścianach swojej pracowni.
Jeżeli oczy są zwierciadłami duszy, to cóż można powiedzieć o osobie, której gwałtowny wybuch światła wypalił oczy i pozostawił po sobie dwa wielkie, zionące czernią pustki oczodoły? Kiedyś Phoebus mógł poszczycić się tęczówkami koloru głębokiej, mokrej zieleni mchu - lecz teraz pozostawały one niczym więcej, niż tylko odległym wspomnieniem.
Z tego też powodu górną połowę twarzy Marionetkarz zakrywa misternie wykonaną, srebrną maską. Po cóż ma pokazywać stare blizny, skoro nie są one ni piękne, ni użyteczne?  I choć mógłby rozważyć zastosowanie protez wykonanych przez jego pobratymców z Wysp Księżycowych, to uważa to za niepotrzebny kłopot, skoro może widzieć mimo braku oczu.
Ubiór Phoebusa zawsze cechuje pewna ekstrawagancja. I choć do pracy nad swoimi małymi dziełami sztuki z reguły wybiera strój bardziej praktyczny, to nie można odmówić mu pewnej dbałości o szczegóły - kamizelki i spodnie zawsze są wykonane z miękkiej wełny najwyższej jakości, o brzegach zdobionych w złote, kwiatowe motywy; mimo swojego roboczego charakteru nienaznaczone są przetarciami ani łatami. Przecież jest artystą, a nie prostym rzemieślnikiem.
W sytuacjach bardziej oficjalnych Phoebus zakłada misternie wykonane jasne szaty o swobodnym kroju złożone z kilku warstw, każda z nich ozdobiona złoceniami zarówno na brzegach, jak i środku materiału. Na piersi nosi znak przynależności do Fyortersole.

Choć wojna nigdy się nie zmienia, to zmienia ludzi, którzy przez nią przejdą. Powoduje również, że muszą wyjątkowo szybko dorosnąć do swoich za dużych butów, by podołać ciążącym na nich jak kamień młyński narzuconym obowiązkom i przygniatającej odpowiedzialności.
Wojna zmieniła Phoebusa. Musiał pozbyć się swojej trzpiotowatości jak niepotrzebnego balastu na dziurawym statku. W zapomnienie poszła jego nadmierna gadatliwość i niezachwiana pewność siebie, tak irytująca bliższe mu osoby. Naiwny idealizm szybko został skonfrontowany z zimną, nieczułą rzeczywistością, powodując wszechogarniający weltschmerz i pragmatyczne zgorzknienie, a  wrażliwość młodego pasjonata sztuki tylko dodatkowo potęgowała jego cierpienie. Poczucie wyższości jednak pozostało, stałe i niezmienne, majaczące nad horyzontem jak wrony zwiastujące nieszczęście.
Charakter Marionetkarza naznaczyły chropowate blizny poczucia winy i krzywdy - czuł, że ponosi całą odpowiedzialność za śmierć dziadka, który zginął od ludzkiej kuli na jego oczach, a świadomość, że nie był w stanie ocalić kobiety, którą przysiągł sobie chronić za cenę własnego życia, napawała go odrazą do samego siebie. Wszystko to zaowocowało poważnym kryzysem zrodzonym z niezrozumienia ze strony rodziny, który spowodował, że drogi Phoebusa i Fyortersoli rozeszły się na kilka ładnych lat. Wyruszył w podróż, która miała mu wskazać, jak przywrócić Marionetkarkę do życia.
Lecz bunt nie trwał długo. Straciwszy wzrok na niefortunnym układzie z Kultem Snów, w głowie Phoebusa zaczęła krystalizować się konieczność powrotu na łono rodziny.
Fyortersole wiedziony wizją nieraz czuje się przytłoczony jej ciężarem, a sama wizja miesza mu zmysły - czasem ciężko mu odróżnić możliwości, jakie przed nim roztacza od konieczności, które muszą się wydarzyć. Skutkuje to niejako balansowaniem na granicy poczytalności, a każdy krok grozi rychłym runięciem w przepaść.
Ciepłe przyjęcie, jakie spotkało syna marnotrawnego, spowodowało, że poczucie winy rozkwitło w nim ponownie. W ten sposób rozwinął się perfekcjonizm Phoebusa i chęć wynagrodzenia rodzinie wszystkich nieszczęść, jakie w jego mniemaniu spadły na nią z jego powodu. Odczuwa ciągły przymus udowadniania na nowo swojej wartości i przydatności gangowi - i nawet stworzenie dla Fyortersoli swojego magnus opus, niemalże doskonałej Marionetki wykonanej ku pamięci i na podstawie wyglądu swojej ukochanej nie zaspokoiło przymusu dalszego działania ku odkupieniu swoich win.
Mimo wszystko wojna pozwoliła mu dojrzeć, a przygnieciony ciężarem powszednich spraw wkrótce nawet i pogodził się ze śmiercią owej kobiety. Z pewnością stał się bardziej odpowiedzialny za swoje czyny i osoby mu podległe. Nie można z pewnością odmówić mu nawet pewnego czaru, mimo wszystko pozostawał pasjonatem sztuki i urodzonym gentlemanem z nienagannymi, wypolerowanymi manierami. Lecz groza wojny wciąż nawiedzała go w snach, gwarantując nieraz bezsenne noce.

tutaj!