Obrzeża Miasta

Dawno nie czułam się równie fatalnie (a najgorsze przecież jeszcze nie nadeszło...) Przez całą drogę dałam się prowadzić, skupiając się wyłącznie na tym, że idę. Myśli o tym z kim idę oraz jak cała ta scena musiała wyglądać dla przypadkowych ciekawskich par oczu, sprawiłyby, że nie ruszyłabym się już ani o krok. We mgle i mroku ciężko było dostrzec ślady krwi, czarna suknia również pomagała zakamuflować pamiątki po wizycie w Skrzydłach Nocy. Zatem z daleka musiało to wyglądać, jakby Dachowiec prowadził, towarzyszkę, która tego wieczora stanowczo przesadziła z alkoholem lub inną używką. W tej chwili ilość znajomych, których można było, wyliczyć na palcach obu dłoni zdawała się pozytywem. Prawdopodobieństwo, iż ktoś z owego grona mógłby, mnie teraz spostrzec było szalenie niskie, co teoretycznie odtrącało groźbę samospalenia ze wstydu...

Z żalem serca, niedane było mi podziwiać kunsztu, jakim Szron wykazał się podczas prac remontowych. Do tego czasu mój świat zdążył okryć się mglistą kurtyną, przez którą przedzierały się tylko błyski światła i mniejsze lub większe plamy, gównie szarości, czerni czy błękitów. Tym, co w pełni do mnie dotarło, był moment, w którym zostałam posadzona na kanapie. Czyli gdzieś dotarłam... Nagła strata celu, jakim było stałe brnięcie przez siebie, podsyciła niepokój. Miałam wrażenie, że powinnam coś robić... uciekać, nawet jeśli ogarniało mnie coraz większe zmęczenie. Spróbowałam podnieść się z miejsca, na którym mnie usadzono, lecz w tym samym momencie opanowało mnie dziwne uczucie. Nie poczułam tego, że coś właśnie wylądowało na mojej nodze... nie przez dotyk, lecz zmianę temperatury. Wzdrygnęłam się, po czym bezwiednie sprawną jeszcze ręką zsunęłam z siebie mokry materiał. Gdy spadł, wbiłam wzrok w okrwawioną skórę i po raz kolejny zagłębiłam się w konsternacji i obawach.

To powinno boleć...

Byłam ranna, powinnam zatem iść do domu i zająć się sobą... W domu miałam swoje eliksiry... A tutaj... Gdzie było tutaj?

Spróbowałam rozejrzeć się po otoczeniu, niestety wszystko nadal było rozmazane i niewyraźne. Instynktownie zdałam się na inny zmysł. Momentalnie zmarszczyłam nos, który został zaatakowany przez znajomą woń, lecz bardziej czułam ją na sobie podobnie jak i zapach własnej krwi oraz czegoś jeszcze. Coś, co miało być warknięciem, moje gardło przekształciło w niewyraźny pomruk.

Kocur mógł to uznać za protest przeciw odebraniu mi zdobyczy, gdyż obie te rzeczy zbiegły się w czasie. W rzeczywistości nie poczułam, że cokolwiek zostało mi odebrane, a już na pewno, iż z każdą minutą jestem coraz bardziej obdzierana z poczucia godności...

Okazało się, iż wykonywanie gwałtownych ruchów, takich jak nagła zmiana pozycji było niewskazane. A przynajmniej w moim odczuciu. Miękkość kanapy i monotonny obraz rozmytego sufitu wystarczyły, by wyczerpanie zadało swój ostateczny cios. Nie zważałam już na to, co działo się wokół i zamknęłam oczy, zapadając w przeraźliwie głęboki sen...

Rzecz ta stała się tak nagle, że można by przypuszczać, iż straciłam przytomność... czemu przeczył jednak obraz delikatnie unoszącej się i opadającej klatki piersiowej. Sen to ponoć najlepsze lekarstwo i widocznie jedyne, jakim w tym momencie mogłam wykorzystać samodzielnie. Najwyraźniej postanowiłam przypisać sobie wyjątkowo obfitą dawkę. Pocieszającym mógł okazać się fakt, iż nawet przez sen stanowiłam nie lada zagrożenie... a przynajmniej takim były moje rogi, dla obicia kanapy. Gdy w pewnym momencie nieco mocniej odchyliłam głowę, dało się słyszeć jak małe i ostre szpikulce wyrastające z mojej głowy przesuwają się po materiale, czemu towarzyszył dość charakterystyczny odgłos. Ciężko było jednak ocenić straty, gdyż miejsce to szybko przesłoniły różowe kosmyki włosów, których stan aktualnie można by ocenić jako artystyczny nieład.


Tym, co wybudziło mnie ze snu, było intensywne światło powoli zalewające pomieszczenie. Oprzytomnienie tym razem przychodziło mi wyjątkowo opornie. Ciało nadal było nieprzyjemnie odrętwiałe, co odkryłam, gdy tylko lekko uniosłam się na rękach. Nagłe otrzeźwienie przyniósł ból, odsłoniłam materiał, by sprawdzić co było jego przyczyną. Na nodze, nieco powyżej kolana miałam założony opatrunek... od razu poznałam, iż nie był on moim własnym dziełem. Miałam ochotę odwinąć bandaże i sprawdzić co się pod nimi kryło... lecz szybko powstrzymałam się z tą myślą zalana przez kolejną falę odkryć.

Potoczyłam spojrzeniem po zupełnie nieznanym sobie pomieszczeniu, nie bardzo pamiętając, w jaki sposób w ogóle się tu dostałam...aż w końcu mój wzrok zatrzymał się na postaci zajmującej miejsce w fotelu...
Znów zastygłam w bezruchu, na dobrą chwilę zapominając o konieczności wzięcia kolejnego oddechu. Na mojej twarzy malował się w tym momencie cały wachlarz emocji takich jak choćby konsternacja, niedowierzanie, a nawet cień paniki. Oddech zaczerpnięty po dłuższej chwili również nie przyniósł ukojenia, a jedynie większą grozę. Całe to pomieszczenie pachniało nim... a zapach równie intensywnie potrafi wdzierać się w meble, podłogi i ściany, tylko jeśli ma na to dostatecznie wiele czasu. Dotarło do mnie, gdzie byłam...

Mimo to postanowiłam złapać się jedynej nadziei, jaka mi pozostała... Myśli, że to tylko zły sen... Delikatnie przesunęłam dłoń tak, by położyć ją na drugiej ręce, po czym do bólu zacisnęłam na niej paznokcie, w nadziei, iż zdołam się w ten sposób obudzić. Niestety sekundy mijały, a sceneria nie chciała się zmienić... ale może to był wyjątkowo mocny sen?
W końcu na mojej twarzy pojawił się jakże znajomy uśmiech, choć tym razem przez oka mgnienie dało się dostrzec, iż moje wargi leciutko zadrżały.
-Powiedź, że to tylko koszmar...

Miałam niewyobrażalną ochotę, by znów się położyć i uznając, że to wszystko to jedynie zły sen... Bardzo realistyczny zły sen...
Niestety dowód na to, że utkwiłam, w smutnej rzeczywistości przyszedł, bardzo szybko a był nim uśmiech na twarzy Dachowca. Zdecydowanie było to coś, co mogłaby mi podsuwać wyobraźnia. Tym bardziej iż nie był to jeden z tych nielicznych uśmiechów, z którymi zwykle miałam do czynienia. Nie byłam w stanie rozszyfrować towarzyszących mu emocji... a zwykle przecież nie było w tym większego wyzwania. Czyżby Kocur był jeszcze tak zaspany, iż zapomniał o odpowiednim towarzystwie dla tego gestu, które zwykle stanowiły drwina albo kpina?
W istocie wyglądał na zmęczonego...
-Zdecydowanie skoro -
Miałam już się odgryźć, lecz dalsza wypowiedź Szrona wybiła mnie z rytmu. Obrzuciłam wzrokiem kanapę, na której nadal siedziałam. Plamy krwi wżarły się w tkaninę niczym rdza w metal, jasno dając światu do zrozumienia, że pozbycie się ich nie będzie prostym zadaniem. Po chwili spostrzegłam również charakterystyczne podwójne rozdarcie na boku mebla, dopiero wówczas zrozumiałam, o co chodziło Strażnikowi. Zdobyłam się, na pół uśmiech zdając sobie, iż, Christopher stanowił kolejnego członka SCR, którego wyposażenie domowe zniszczyłam. Powinien się cieszyć, że kanapa nie podzieliła losu dywanu Arcyksięcia...
-Myślałam, że zdarzyłeś się ostatnio przyjrzeć... Poduszki, masa poduszek. Ofiary, które łatwiej zastąpić.
Pierwszą część swojej wypowiedzi podszyłam naturalną dla siebie złośliwością, która miałam maskować pretensje względem tego, czego Ochroniarz dopuścił się nie tak dawno temu. Dziwnym mogło się wydawać w tej chwili przywoływanie owego zdarzenia... ktoś mógłby pomyśleć, że zaczęłam odnajdywać przyjemność w psychicznym masochizmie... ale nie. W zestawieniu z aktualną sytuacją tamta nagle zaczęła wydawać się „bezpieczniejsza” przez to, że miałam już trochę czasu na oswojenie się z zarówno zdarzeniem, jak i płynącymi za nim konsekwencjami. Zupełnie inaczej było teraz... zdecydowanie nie tak planowałam rewizytę...

Wpatrzyłam się w postawione przede mną parujące naczynie. Dopiero jego widok uświadomił mi, jak bardzo byłam w tej chwili spragniona. Gdy już wyciągałam rękę, by pochwycić kubek, drgnęłam, widząc na dłoni zaschnięte ślady krwi. Palce zadrżały lekko, kiedy przed oczami stanęła mi twarz Opętańca, rozorana moimi pazurami... Wyrwałam się ze wspomnienia, kiedy dostrzegłam wpatrującego się we mnie Christophera.
Cofnęłam dłoń, po czym podniosłam się z miejsca. Zbyt szybko, przez co zachwiałam się lekko, gdy tylko stanęłam na zranionej nodze. Mocniej zacisnęłam zęby i rozejrzałam się, po wnętrzu pomieszczenia poszukując drzwi. Gdy odnalazłam te, które wydawały mi się właściwe, rzucałam jeszcze przez ramie pytanie.
-Łazienka?
Nie miałam ochoty błąkać się teraz po kocich włościach i sprawdzać kolejnych drzwi. Choć nie było ich tu aż tak wiele. Gdy tylko dostałam jakieś potwierdzenie na swe pytanie, zniknęłam we wnętrzu pomieszczenia, zamykając ca sobą drzwi.
Odkręciłam strumień wody, po czym zaczęłam intensywnie zmywać z siebie krew. Choć to nie ona stanowiła tutaj główny problem. Potrzebowałam chwili, by pomyśleć, ułożyć sobie w głowie wydarzenia ostatniej nocy... bez wbijającego się we mnie wyczekująco spojrzenia chłodnych zielonych oczu. W których zresztą było dziś coś obcego, co wyczuwałam od samego momentu przebudzenia się. Ta niewiedza tylko dodatkowo mnie drażniła.

Przemyłam twarz zimną wodą, co przyniosło miłą ulgę. Wpatrywałam się tempo w swoje odbicie w lustrze, krople wody ściekały mi po skórze, przypominając powód jej podrażnienia... łzy. Wracało do mnie coraz więcej obrazów z wczorajszej nocy, choć cześć była niewyraźna... dobrze zdawałam sobie sprawę z tego, co zaszło. Znów zaciskałam ręce w pięści... Oparłam się o jedną ze ścian, szukając odrobiny ukojenia w chłodzie płytek. Zatrzymałam wzrok na drzwiach i skrzywiłam się na myśl, że będę musiała znów wyjść i...

Cholera. Spełnił się najgorszy z możliwych scenariuszy... Wczoraj ten cholerny idiota mnie uratował.... i to w chwili, gdy faktycznie potrzebowałam ratunku, gdy nie panowałam nad sobą... Nie pamiętałam, bym wcześniej popadła w podobny trans, a przynajmniej nie tak głęboki i dotkliwy w skutkach. Poza tamtym dniem... gdy wszystko zaczęło się na nowo.
Jakby tego było mało po tym wszystkim, jeszcze mnie tu przywlekł i opatrzył... Wykonywał tylko swoją pracę... ale równie dobrze mógł mnie zostawić w Klinice... czy innej lecznicy. A były to miejsca, w których stanowczo nie chciałam się znaleźć... Zadrżałam na samą myśl, co stałoby się, gdybym po przebudzeniu dostrzegła szpitalną salę i poczuła unoszący się zewsząd zapach medykamentów. Wówczas małe „przedstawienie”, jakie dałam, w Skrzydłach byłoby jedynie przedsmakiem tego, do czego byłam zdolna, kiedy mój umysł pochłaniały strach i furia...

Powinnam czuć teraz wściekłość... wczorajszy wieczór był niczym innym jak porażką. Dowodem klęski, jaki poniosłam w konflikcie z Christopherem, który w końcu miał udowodnić jak bezcelowa jej jego obecność. Czułam się w tej chwili... wypalona. Przez kilka kolejnych chwil, poważnie rozważałam, czy po prostu stąd uciec. Wystarczyło przecież otworzyć portal... ostatecznie, tylko pogrążyłabym się w ten sposób, dowodząc swego tchórzostwa. Nie przed nim, lecz przed samą sobą. Warknęłam cicho... po czym wróciłam do pokoju, mając szczerą nadzieję, iż maska obojętności, jaką próbowałam przywdziać, wytrzyma chwilę z którą, będę musiała spojrzeć mężczyźnie w oczy...
Bez słowa zajęłam dawne miejsce i pociągnęłam spory łyk herbaty, która teraz zdążyła już nieco ostygnąć. Była paskudna, ale nawet się nie skrzywiłam...w tej chwili w zupełności wystarczał mi fakt, że gasiła pragnienie.
-Czemu nie zostawiłeś mnie po prostu w jakiejś lecznicy?
Spytałam, nieco ciszej niż zamierzałam. W tym pytaniu nie kryły się jednak pretensje ani sugestia, iż tak właśnie powinien zrobić. Zostawienie mnie pod w pełni fachową opieką przyniosłoby straszne skutki... Chciałam wiedzieć, czy się domyślił, czy zrozumiał to, czego świadkiem był ubiegłej nocy...

Obejmując palcami kubek z herbatą, delektowałam się tą odrobiną ciepła, jakiej mi dostarczał. Wiedziałam, że moje ciało nie wróciło jeszcze do pełnej sprawności... Było wycieńczone walką ze skutkami działań jadu. Umysł był lekko zamroczony, pod tym względem czułam się, jakbym przeżywała właśnie wyjątkowo nieprzyjemnego kaca... w zasadzie najgorszego w życiu. Ruchy też były wolniejsze niż zwykle... jakby ktoś zarzucił mi na ramiona niewidzialny ołowiany płaszcz.

Nienawidziłam tego... a już w szczególności, świadomości, że pozwoliłam tak się urządzić. Gdyby Tkacz zadał cios w inny sposób, najpewniej byłabym już martwa... jednak ta myśl nie przerażała mnie aż tak. Bo i co więcej, mogłabym wówczas zrobić? Moje istnienie po prostu dobiegłoby końca. Kolejna śmierć, ot.
Znacznie bardziej przerażała mnie myśl o tym, do czego Opętaniec mógłby się posunąć, gdy już zyskał pewność, że jego toksyna zaczęła, działać a ja nie będę w stanie się bronić... Wzdrygnęłam się wyraźnie, gdy kilka możliwych scenariuszy zaczęło się rozgrywać w mojej wyobraźni.
Nie sądziłam, że kiedyś dopuszczę do czegoś takiego... poczucie tamtej bezradności, wżynało się w mój umysł niczym ostry szklany odłamek. Wiedziałam, że zostanie ze mną na długi czas... i skłoni mnie do niebezpiecznych rozważań.... takich jak na przykład myśl, że powinnam mieć przygotowaną truciznę... dla siebie w razie ostateczności. Bo przecież, gdyby była tam sama...

Ale nie byłam... a to tworzyło całkiem nowy problem... wewnętrzny konflikt, którego istnienia nie chciałam do siebie dopuszczać. Zdecydowanie łatwiej było już zmierzyć się ze świadomością tego, że po prostu mogłam zginać. Niż tym, że zostałam uratowana...

Słysząc drugą część odpowiedzi na swoje pytanie zaśmiałam się chicho. Dało się w tym krótkim dźwięku wyczuć ślad goryszy.
Zabawne, że jednak mieliśmy ze sobą coś wspólnego. A przynajmniej coś ponad niezadowolenie z decyzji podjętej przez Rosarium, która skazała nas na swoje wzajemne towarzystwo...

Upiłam kolejny łyk herbaty. Próbowałam skupić się wyłącznie na uczuciu ciepła rozlewającego się po ciele. Szybko jednak rozproszył mnie ruch. Moje spojrzenie powędrowało za Dachowcem i przez dłuższą chwilę, wbijałam wzrok w jego plecy. Gdy zdałam sobie z tego sprawę, szybko spuściłam wzrok. Niestety oglądanie skrawka podłogi, okazało się nie dość absorbującym zajęciem. Dlatego omiotłam wzrokiem ogół mieszkania, szukając... sama nie wiedziałam czego.
Choć nie było to prawdą. Tak jak zawsze szukałam rysunków i zdjęć.
Kiedyś, gdy z Konieczności, przez krótki czas musiałam odwiedzać pewną Kapeluszniczkę, zauważyłam, że jej dom dosłownie tonął w malunkach jej bliskich. Poczułam wówczas żal i zazdrość. Moi rodzice nie żyli, a ja nie miałam po nich choćby głupiego rysunku. Czegoś, co pozwoliłoby mi przypomnieć sobie, jak wyglądały ich twarze... Od tamtego czasu, często wypatrywałam portretów czy innych rzeczy, jakie można by uznać za rodzinne pamiątki. Tylko jaki był w tym sens? Rozdrapywanie ran...

Moje poszukiwania, jak również rozważania zostały przerwane przez powrót gospodarza. Z pewną konsternacją przyglądałam się postawionemu dla mnie nakryciu... Gdyby tylko Dachowiec był w stanie, przejrzeć moje myśli, natknąłby się na wykrzyczane w nich pytanie, rzucone pod swój adres. Brzmiałoby „Co jest z Tobą nie tak?!” . Naprawdę nie rozumiałam, czemu jeszcze do tej pory Kocur po prostu nie zaczął się na mnie wydzierać albo sprowadzać na mnie dawki emocjonalnego chłodu, godnego poziomu epoki lodowcowej.... Czemu nie zachowywał, się zwyczajnie...

To zwyczajnie mnie irytowało... bo z tego powodu, również mi samej trudniej było wskoczyć na odpowiedni tor, po którym swobodnie mogłaby kursować, krocząc wydeptanymi i znanymi ścieżkami złośliwości i nienawiści...
Uznałam, że pierwszym krokiem w powrocie do normalności będzie zignorowanie poczęstunku. Bo i faktycznie wolałam nie wiedzieć, z czego powstało to wątpliwej jakości „dzieło kulinarne”. I gdy już na myśl przyszedł mi właściwy komentarz, uśmiechnęłam się i... I właśnie wtedy odgłos burczenia w żołądku, zniweczył wszystko...

Czy naprawę, spotkało mnie tego dnia zbyt mało upokorzeń? Trzeba było się wynosić zaraz po wejściu do łazienki... Zapewne nie od razu by się zorientował, a ja byłabym już daleko... ale musiała się dowiedzieć, ile wie... i jak bardzo może mi tym zaszkodzić. Czy powiadomił o tym, co zaszło kogoś z SCR?

-Zbyt długo...
Skwitowałam, lecz po chwili przyzwałam na twarz złośliwy uśmiech.
-Twoja praca zrobiłaby się wtedy znacznie łatwiejsza... Mało kłopotów można sprawić, będąc w śpiączce albo...

...albo będąc martwym. Nie skończyłam swojej myśli, lecz by to zamaskować, podjęłam się bardziej desperackiej próby... jaką było napełnienie miski niewielką porcją gulaszu. Przez chwilę zawahałam się jednak przed spróbowaniem... nie chodziło tu wcale o to, że bałam się smaku... to, że życie dało mi możliwość, bycia smakoszką nie oznaczało, że mogłam sobie na to pozwolić wcześniej. W moim życiu był okres, kiedy jadłam jedynie to, co udało mi się zebrać czy upolować w lesie. Czas, kiedy Kraina była mi całkiem obca, podobnie jak wiedza o tym, co jest jadalne, a co samo może spróbować Cię pożreć. Byłam zatem pewna, że jadłam już gorsze rzeczy... może nie na przestrzeni ostatnich kilku lat.. ale jednak. Bałam się jedynie tego, jak pusty żołądek zareaguje na dość ciężki posiłek.
-Mam tylko nadzieję, że nie doprawiłeś tego czymś, co Twój organizm zniesie, ale innych już niekoniecznie. Warto najpierw wyleczyć się z jednego zatrucia...
Nie spoglądałam teraz w stronę Strażnika, mimo iż zwykle nie cofałam się przed pojedynkiem spojrzeń.
Nadal czekałam... normalnie już dawno nasłuchałabym się na temat, jaką to tępą i nierozsądną idiotką jestem... Że, niepotrzebnie się narażam i tak, dalej i tak dalej... Faktycznie musiał być zmęczony, skoro jeszcze nie wykorzystał takiej okazji. Dogodnej na wszystkie „A nie mówiłem”, „wiedziałem, że to się tak w końcu skończy”...

I jak źle musiało ze mną być...

Czułam się, jakby ktoś właśnie wepchnął mnie na taneczny parkiet. Gdzie może i czekał dobrze znany mi partner, lecz wszystko inne było obce i na swój sposób przytłaczające. Nie czułam muzyki ani kroków... a zatem nie potrafiłam, zrozumieć jak powinien wyglądać ów taniec.
Jak się bronić, jeśli nie nadchodził atak? Albo jak samemu przypuścić szturm, kiedy rzeczywistość wokół krzyczy, że to niewłaściwe... Tylko dlaczego nagle się tym przejmowałam... mogłam przecież postąpić zgodnie z własną wolą, nie licząc się z opinią innych ani późniejszymi konsekwencjami.
Mogłam... i nadal mogę, lecz co mi to przyniesie?
Dlaczego ta niewiedza... ten brak zrozumienia wpędzały mnie w jakiś chory obłęd? Chyba podczas tego całego szaleństwa musiałam przy okazji nieźle uderzyć się w głowę. To mogłoby wyjaśnić, dlaczego nagle chciałam zrozumieć zachowanie swego przeklętego Ochroniarza.
Właśnie...ochroniarza. Taka była jego rola i praca, dbać o to bym za wcześnie nie wybrała się w podróż ku zaświatom. I jasne, stres był tutaj jak najbardziej na miejscu. Szczególnie jeśli ktoś traktował powierzone mu zadanie niczym świętość...
Ale przeżyłam i nawet nie byłam szczególnie rozharatana (bywało zdecydowanie gorzej...oj bywało...) to powinno w zupełności wystarczyć, aby Strażnik wrócił na właściwy dla siebie tor.
Tak się nie stało... nawet jeśli próbował to ukrywać i tuszować. To oboje znaliśmy się zbyt dobrze, by dać się tak łatwo zwieść... szczególnie jeśli w swe aktorskie popisy nie wkładało się odpowiednio wiele energii oraz motywacji...
Naprawdę zaczynała mnie od tego boleć głowa...

Zaczęłam jeść, szło mi to z pewnym ociąganiem, zwłaszcza kiedy przypomniałam sobie słowa Dachowca. nie jest zatrute... Wlałbym ci, co bym chciał, gdybym chciał. Istniały rzeczy znacznie gorsze niż trucizna... ta zwykle przynosiła szybką i chichą śmierć, wolną od upokorzeń... było znacznie gorzej, gdy ktoś był tak głupi, by eliksir miłosny pomylić z trucizną. Kto by uwierzył, że tak właśnie wyglądało moje pierwsze spotkanie z Aaronem i że, chciałam go zabić... ponieważ byłam przekonana, iż jest on moim dawnym oprawcą... którego ścigałam po dziś dzień. Nadal polowałam na Doriana, a Aaron cóż... kretyn dał się zabić. Po tym, jak prawie udało mu się mnie przekonać, że świat nie musi być tak bezwzględnym miejscem, jak mi się wydaje... wyszło, które z nas dwojga miało rację...

Nawet jeśli gulasz nie należał do szczególnie smacznych, to spełniał swoje zadanie, skutecznie zabijając pierwszy głód. Jadłam powoli i mniej niż faktycznie chciałabym zjeść... ale wolałam nie ryzykować, całe ciało miałam jeszcze na swój sposób zamroczone. Dlatego nie należało oczekiwać pełnej sprawności po samym żołądku. Z kolejnym przeżuwanym kęsem, dopadła mnie świadomość, że to też nie było normalne. Ani wymagane... O ile opatrzenie ran, można było podciągnąć pod próby utrzymania mnie przy życiu... tak poczęstunek...przekraczał poza te ramy. Wzdrygnęłam się ledwo zauważalnie...gdy zapędziłam się w swej analizie, szybko odrzucając jej wynik. Troskę...

Kocur zwyczajnie był zmęczony ot co. A przez to najwyraźniej szwankowała mu ta część umysłu odpowiedzialna za logiczne myślenie. W czym coraz mocniej mnie utwierdzał.
Wbiłam w niego zdziwione spojrzenie, zaskoczona tą zmianą postawy... nie spotkałam się wcześniej z takim zachowaniem z jego strony. I zdawało się, że również dla niego było to coś obcego, do czego nie chciał się posuwać.

W tej chwili nie byłam w stanie ukryć zdumienia... i zwyczajnie nie wierzyłam w słowa, które padły z ust Christophera. Czy ten cholerny służbista, który zdawał się stawiać Stowarzyszenie ponad wszystko inne, właśnie namawiał mnie do zatajania informacji ? Nie, żebym sama nie miała zamiaru tego uczynić... lecz w moim wypadku nie był to coś, co mogłoby zaburzyć moje moralne wartości.
Czy On faktycznie oberwał w głowę... Odruchowo przeciągnęłam spojrzenie po Strażniku, szukając jakichś oznak, tego, że podczas starcia również został ranny. Nic takiego nie znalazłam i nie byłam pewna, czy ta wiedza mnie uspakajała...
Strażnik zawsze kierował się logiką i swoimi wartościami... było w tym, co prawda miejsce na nasze konflikty, lecz teraz jego zachowanie sprawiało, że sama zaczynałam tracić poczucie stabilności. Ta rozmowa była jak spacer po zamarzniętej tafli jeziora, na której lód okazał się wyjątkowo zdradziecki...
Zamiast po prostu zgodzić się na układ, który był dla mnie korzystny, nadal wpatrując się w Dachowca, zadałam mu pytanie.
-Czemu niby Twoja reputacja miałaby ucierpieć?
Uciekłam wzrokiem, skupiając się na dnie naczynia z taką intensywnością, jak gdybym z resztek gulaszu, mogła wyczytać przyszłość. Może mogłam? Podobno niektóre czarownice, potrafiły widzieć znaki zmieniającej się przyszłości pośród fusów po kawie czy herbacie... Może i gulasz krył w sobie równie wiele mistycznej mocy?
-Zrobiłeś, przecież co trzeba. ...a nawet więcej niż trzeba. Obroniłeś mnie... a to, że została ranna. Nieistotne, skoro nie odbierze mi to sprawności. Rany czy też sama śmierć, to coś, z czym się liczę, ruszając na każdy wypad czy misję. I nie sądzę, bym w tym zakresie różniła się od pozostałych osób należących do naszej „branży”.
Tak... doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, co właśnie mówiłam oraz z faktu co kryło się za częścią tych stwierdzeń. Mówiłam jednak pewnie, choć nieco ciszej niż chciałam. Gdy wmawiałam sobie, że w tym momencie, właśnie usiłuję wytknąć Kocurowi błąd w przyjętym przez niego założeniu... było tak jakoś łatwiej.
-Jedynie moja część misji się nie powiodła, ponieważ nie udało mi się zdobyć nowych informacji. A jeśli plotki, które krążą, o tym lokalu mają w sobie, choć cień prawdy, to oboje wiemy, że nie będzie szansy, na przesłuchanie... no, chyba że udałoby się ściągnąć Opętańca z zaświatów.
Byłaby to jakaś opcja... ale, nie wątpiłam w to, iż typy ze Skrzydeł Nocy zadbały o to, by nikt nie był w stanie odnaleźć ciała Tkacza...
Kolejne słowa Christophera oraz świadomość tego, że pozwoliłam sobie na odsłonięcie maski, nad którą pracowałam przecież od pierwszego dnia naszego spotkania.... sprawiły, iż znów, zapragnęłam uciec. Odstawiłam naczynie na stolik i podniosłam się z miejsca, tym razem znacznie ostrożniej...
-Nie ma takiej potrzeby. Jak widać, żyję i mam się już dobrze. Zresztą zdaje się, że już nadużyłam gościnności...a żadne z nas, nie chciałoby, aby te wzajemne wizyty... weszły nam w nawyk.
Z tymi słowami, teatralnym gestem poprawiłam poszarpaną suknię i ruszyłam w stronę drzwi. A raczej na poszukiwanie tych wyjściowych... Powinnam użyć portalu, jednak bałam się, że ten zdradziłby mój rzeczywisty stan... miałam za mało siły, by czerpać po magię... ale do cholery, nadal byliśmy w mieście, więc z całą pewnością uda mi się wynająć powóz...

Chociaż ty nie powinnaś być akurat wojownikiem, a naukowcem... Te właśnie słowa w pewien sposób mnie dotknęły. Z więcej niż jednego powodu... choć Dachowiec nie mógł o nich wiedzieć. Odwróciłam wzrok, a na mojej twarzy przez chwilę odmalował się wyjątkowo gorzki uśmiech. Przybrałam też, taką pozę, aby, mój rozmówca nie mógł dostrzec, iż palce jednej dłoni, zwinęły się w pięść. Wolałam zmilczeć ten temat. Nie chciałam, aby Strażnik spostrzegł, że właśnie udało mu się szarpnąć za niezwykle czułą strunę...

Nim jednak udało mi się opanować po pierwszym szarpnięciu, nastąpiło kolejne... Budzące strach oraz swego rodzaju poczucie winy... Bynajmniej nie żałowałem tego, co dotknęło Tkacza... Gdy zadajesz się, z nieodpowiednimi ludźmi musisz liczyć się z konsekwencjami. Samą siebie również, przypisywałam do grona nieodpowiednich... do osób, których po prostu się nie żałuje. W każdym razie nie ich samych, lecz tego, co byli w stanie zaoferować, do czego mogli okazać się przydatni.
Żyłam w przekonaniu, że zdecydowana większość osób patrzy na „ludzi” właśnie przez taki pryzmat.
Uważałam, że stowarzyszenie, którego byłam członkinią, również postępowało w ten sposób. Choć oczywiście, nikt nie dawał takiego świadectwa wprost... Ale to przecież podpowiadała logika. Jesteś coś wart, tak długo, jak jesteś użyteczny. Czyż nie?
Znów powróciły do mnie strzępki wspomnień z wczorajszej nocy... to jak rzuciłam się na Opętańca...
Przerażała mnie myśl o tym, że w tamtej chwili to nie musiał być Tkacz... czy gdyby Szron znalazł się bliżej, to jego bym zaatakowała? Nie, żebym nie raz we własnych fantazjach nie próbowała wydrapać mu oczu... ale to było co innego. Nie miałam pojęcia, czy w pierwszym uderzeniu szału... byłabym zdolna go rozpoznać i zatrzymać się...
Zresztą taka sytuacja mogła mieć miejsce w lecznicy... gdybym z jakiegoś powodu straciła przytomność i ocknęła się w sali przesiąkniętej wonią medykamentów, otoczona typowymi lekarskimi akcesoriami... nie miałam złudzeń, do czego wówczas by doszło. Nie wahałam się, gdy trzeba było odebrać życie, jednak nie miałam na rękach krwi niewinnych ani kogoś, kto na karę by nie zasługiwał... Bałam się, że coś takiego zmieniłoby mnie już nieodwracalnie...
-Odrośnie... na tym między innymi polega przekleństwo Anielskiej Klątwy. Niezależnie od tego czy skrzydła zostaną odcięte, czy oderwane... Pasożyt się regeneruje... Wielu próbowało najróżniejszych sposobów, licząc na to, że znów staną się tym, kim byli...
Powiedziałam to niemal bezbarwnym głosem... automatycznie. Nadal pochłonięta myślami. Gdyby wtedy Tkacz zamachnął się na mnie ręką, a nie swym odnóżem, to równie skutecznie próbowałabym wyłamać rękę... a ta z całą pewnością, już by nie odrosła.
Zawsze bawiła mnie ironia tego, że skończyłam, prowadząc obserwacje zakażonych Opętańców...uskrzydlonych ludzi. Również i mnie próbowano doprawić skrzydełka... lecz te przeszczepy z jakichś powodów się nie przyjęły... z dokumentów wiedziałam o tym, że pierwsza para należały do Gatto, drugie pochodziła od rajskiego ptaka. Zatem dla kaprysu Iana oba te stworzenia, jak i wiele innych zginęło, aby mnie „ulepszyć”. Były dni, że dałabym wszystko, aby zapomnieć o tym, że moje własne ciało było jak żywy grobowiec... gdyż każdy nowy organ, o jaki zostało wzbogacone, oznaczał śmierć właściciela...
-Na to nie można było...
Urwałam. Bo czy faktycznie to wszystko mogło skończyć się inaczej? Co by się zmieniło... gdyby wcześniej przestrzegła, że podobna sytuacja może mieć miejsce. Skąd miałam wiedzieć, że ten jebany ćpun będzie miał strzykawki...
Dręczyło mnie poczucie, że do tej porażki nie doprowadził brak przygotowania, lecz wiedzy... Oboje byliśmy przygotowani na atak, nawet ze strony wstawionego narkomana...jednak to nie ćpun zaatakował jako pierwszy... a to ściągnęło całą lawinę komplikacji. Ja je na nas ściągnęłam...

W chwili, gdy udało mi się dotrzeć do drzwi, a moje palce już muskały chłodny metal klamki, dobiegły mnie słowa Strażnika. Wzdrygnęłam się wyraźnie... po czym na dobrą chwilę zastygłam w bezruchu.
Wiedział? Pytanie... ile zdołał się domyślić.

Przeciągająca się chwila ciszy, zdawała się trwać wieki. W jej czasie nadal stałam nieruchomo, wpatrywałam się w drzwi. Po chwili bezwiednie przytknęłam palce do materiału sukni, tuż nad dekoltem, gdzie kryła się najgorsza z blizn.
-...mówiłeś, że nie powinnam być wojownikiem... zabawne, bo ktoś miał inne zdanie na ten temat. Lecz w tym wypadku wojownik brzmi zbyt... szlachetnie.
Ja miałam być tylko bronią, która pozwoliłaby na pozyskanie innej...w postaci bestii. Umiałam przejąć nad nimi kontrolę, lecz jeśli wokół było ich zbyt wiele i wpadały w szał... już raz ten stan mi się udzielił. Było to ryzyko, kiedy splatało się umysł z istotami, tak silnie kierującymi się instynktem.
-I tak. Mam dwa serca. Zmienia to tyle, że jeśli ktoś postanowi pozbyć się mnie na dobre, to będzie musiał zużyć dwa pociski, by zyskać pewność. Albo jeden, jeśli będzie celował w głowę.
Uśmiechnęłam się niewyraźnie, choć kocur nie mógł tego dostrzec. Oczywiście były tysiące innych sposobów na zabicie mnie, jednak celowo ograniczyłam się do strzelców.
Znów mocniej zacisnęłam zęby, czułam, że moje ciało lekko drży. Nie umiałam ocenić, czy przez zdenerwowanie a może jednak osłabienie. Może jednak powinnam zaryzykować z portalem.
Skupiłam energię, by otworzyć portal, niewielki bardziej przypominający szczelinę niż pełnowymiarowe przejście, lecz to utrzymało się ledwie sekundę. Gdy chciałam je przekroczyć, poczułam jak, przejście się zrywa a jego energia, odepchnęła mnie o krok w tył. Zaklęłam cicho, gdy zachwiałam się przy tym, stając na zranionej nodze. Łatwo zapominałam o takich obrażeniach, do czasu aż same o sobie nie przypominały. Świadomość tego, że faktycznie nie jestem w stanie, stworzyć stabilnego portalu deprymowała... A więc zostaje powóz... albo wypożyczenie samego wierzchowca...

Gdyby nie fakt, że sama tak nalegałam na to spotkanie, miałabym prawo złościć się na porę, którą mój drogi brat uznał za odpowiednią. Mężczyźni najwyraźniej zapominali o tym, iż sen służy urodzie... o którą starałam się dbać, czasem może i nazbyt przesadnie. Z drugiej strony w końcu przespałam ponad dekadę i można by pomyśleć, iż przez ów czas zgromadziłam dostatecznie wiele błogosławionego sennego daru.
Chłodna kąpiel, której zażyłam zaraz po przebudzeniu zmyła ze mnie resztki senności. Nauka wymagała rześkiego umysłu i ciała. A przynajmniej zdecydowana większość nauk...
Gdy w liście zwrotnym otrzymałam instrukcje dotyczące miejsca naszego spotkania, byłam nieco zdziwiona. Czyżby mój brat obawiał się, iż podczas nauki narobię takich zniszczeń, iż na miejsce treningu lepiej obrać neutralny grunt? Być może. Cieszyłam się jednak, że nie padło na jakąś plażę czy polanę. Dzięki temu nie musiałam rezygnować ze swych umiłowanych butów na obcasie. Co więcej, do punktu spotkania miałam naprawdę blisko, wystarczyło na dzień przed jego terminem przenocować w apartamencie nad Kryształowym Motylem. Swoją drogą, może przy okazji tegoż spotkania Arumant poleciłby mi kogoś „godnego zaufania”. Wszystko wskazywała na to, że będę zmuszona zwiększyć liczbę swoich pracowników w tym i ochrony.

Odziana w biel, niespiesznie przemierzałam uliczki Miasta Lalek, które nadal czuły na sobie skutki małej porannej ulewy. Powietrze wypełniał zapach deszczu, mieszającego się z kurzem, osiadłym na kamieniu. Za mną zaś ciągnął się słodki zapach perfum, w których dominowała kwiatowa nuta. Dziś padło na czarne orchidee. O moim nadejściu informował stukot obcasów, poprzedzany jedynie niemal niesłyszalnym szmerem miękkich psich łapek. Jakiś metr przede mną, z dumą kroczyła biała niczym śnieg Innocenza. Bestia nosiła zdobną obrożą, wysadzaną kryształami, którą niejedna Panna chciałaby zobaczyć na własnej szyi. W końcu mój pupil powinien się odpowiednio prezentować. Zdawałam sobie sprawę, że nieco rozpuściłam tą małą chodzącą klukę puchu... potrafiła być zadziorna, ale przez to stała się ciekawszą towarzyszką. Jednak tym razem zabrałam ją ze sobą, nie tylko uginając się pod smutnym psim spojrzeniem lecz, dlatego że Innocenza faktycznie mogła się przydać. A w każdym razie jej lecznicze łzy. Stanowiła pewnego rodzaju zabezpieczenie, ot.
Mimo iż zmierzałam właśnie na pierwszą lekcję walki mieczem, nie dało się przy mnie zauważyć żadnego ostrza. Miałam swoje sposoby, aby oszczędzić sobie noszenia bagażu, czy choćby torebki, bez których większość dam nie potrafiła się obyć.
Już z oddali widziałam sylwetkę starszego brata, nawet w bladym świetle poranka włosy połyskiwały rubinową czerwienią, którą ciężko było przeoczyć. Postanowiłam zaskoczyć drogiego braciszka, a jednocześnie pochwalić się niedawno nabytą zabawką. Dobyłam pięknego zdobnego pistoletu, który do tej pory tkwił przyczepiony do mojego pasa. Ujęłam pod rękę zaskoczoną Lenor (bestię), po czym skupiłam wzrok na miejscu, w którym pragnęłam się znaleźć. Czyli jakieś trzy metry przed Arumantem. Gdy pociągnęłam za spust magicznej broni, zniknęłam w rozbłysku światła, aby niespodziewanie pojawić się przed Kryształowym.
-Witaj braciszku, cieszę się, że udało Ci się znaleźć dla mnie trochę czasu. Jak się miewasz? Jak idą interesy?
Obdarzyłam rubinowego, szczerym uśmiechem jednocześnie cofając dłoń z wyciągniętą bronią czy raczej jej umagicznionym falsyfikatem. Innocenza, którą nadal trzymałam przy boku, sprawiała wrażenie lekko oszołomionej. Biedactwo, powinnam ją uprzedzić.

Jak zwykle, uwaga i myśli mego brata zdawały się błądzić gdzie indziej. Od kiedy pamiętam, takie stany były dla niego czymś powszechnym. A przynajmniej tak wynikało z moich długowiecznych obserwacji. Irytujące było to, że wyraz jego twarzy zwykle pozostawał przy tym nieodgadniony i nie sposób było, zgadywać, nad czym aktualnie się rozwodzi. Nad kształtem chmury na niebie a może układaniem listy swych dłużników? Tego nie wiedział nikt poza Arumantem i może jakimś uzdolnionym telepatom.

-Proszę Cię… chyba nie ośmielasz się zarzucić mi braku wyczucia i finezji?

Ponownie udałam oburzenie i posłałam bratu karcące spojrzenie. Wiedziałam dobrze, że tylko się droczy, ale nie zamierzałam być w tym gorsza. W tym ani niczym innym.

Z zaciekawieniem przechyliłam głowę, nasłuchując co ciekawego miał do powiedzenia mój aktualny mentor. Wzmianka o Księżycowych Wyspach nie mogła przejść obojętnie dla mego zainteresowania.

-Cóż, poniekąd można tak stwierdzić. I w istocie ich obecność na Zimowym Balu, przyprawiła mnie o powrót niemiłych wspomnień… Całe szczęście na ów stan, zdołałam znaleźć sobie odpowiednie remedium.

O tym, jaką ów remedium formę przybrało, wolałam nie wspominać, gdyż była to rzecz, o której nie lubił słyszeć, żaden przyzwoity straszy brat. Z naciskiem na przyzwoity, bo zakładam, że Ametyst z chęcią nadstawiłby ucha właśnie na tę część historii.

-Ale muszę przyznać, że i mnie ciekawi ich nagła aktywność. Sądzisz, że to powód do niepokoju?

Gdy ostrze nagle opadło w moją stronę, musiałam pohamować wyuczone odruchy. Do tej pory bronią, jaką władałam, najczęściej był bat, albo sama magia. W przypadku obu prowadziłam walkę na dystans, dlatego w chwili ataku ciało instynktownie dążyło do zwiększenia odległości. W walce bronią białą zwarcie się z przeciwnikiem było jednym z kluczowych elementów, dlatego musiałam się złamać… Byle tylko nie dosłownie, a niestety istniało i takie ryzyko w starciu z istotą o twardszej materii niż ma własna.

Mocniej zaparłam się w miejscu i uniosłam własne ostrze, tak by zablokować cios. Po chwili po okolicy rozniósł się charakterystyczny szczęk ścierających się ostrzy.

Nie był to najlepszy temat do rozmów. A przynajmniej nie kiedy ktoś wymachiwał Ci ostrzem przed nosem... nauka wymagała skupienia a myśli o Archipelagu i tym, co spotkało nasz rodzaj ze strony Upiornych... mówiąc delikatnie, wytrącały mnie w równowagi. Usilnie starałam się, aby moje myśli nie wkroczyły na ścieżkę prowadzącą wprost do traumatycznych wspomnień związanych z okresem niewoli. Po tylu stuleciach gdzieś wewnątrz mnie nadal potrafiły odezwać się ziarna dawnych traum. Cała sztuka polegała na tym, aby nie pozwolić im zakiełkować na nowo.
Niestety zdekoncentrowałam się na tyle, iż unik, który wykonałam przed ciosem, jaki zadał mój przeciwnik, można było zaliczyć do zgoła ryzykownych. Zamiast płynnego odskoczenia w tył, wykonałam szybki obrót w bok, pozwalając, aby ostrze, przecięło powietrze tuż przede mną. Manewr ten byłby jeszcze bardziej niebezpieczny, gdybym w pewnych partiach została bardziej hojnie obdarzona przez naturę, zauważyłam zatem pewną korzyść z takiego, a nie innego stanu rzeczy.
Nim jednak zdołałam wyprowadzić kontrę, coś ponownie zdołało mnie rozproszyć. Tym razem nie był to żaden z mych wewnętrznych demonów. Wstrząs, rytmiczny i miarowy, którego siła zdawała się narastać, był dla mnie wyczuwalny w bardzo specyficzny sposób. Przez to, że moje ciało składało się z ożywionego kryształu, drgania te odczuwałam dosłownie całą sobą i zdecydowanie nie uznawałam tego za przyjemne uczucie. Ale nie to było najgorsze, bo wkrótce po otoczeniu zaczął rozchodzić się smród... bardzo specyficzny i drażniący zmysły. Do czasu swej inicjacji nie miałam możliwości, aby wcześniej poczuć podobną woń oraz wiedzieć co się za nią kryje... Teraz byłam tego świadoma aż nadto.
Arumant mógł zauważyć całą gamę emocji, która płynie jedna po drugiej, rozkwitała na moim obliczu. Początkowy niepokój zaczął ustępować miejsca czujnej determinacji. Gestem dłoni dałam bratu znać, że nasz pojedynek o ile tak owym można było go nazwać, należało przerwać.
Nie miałam pojęcia, co nadciągało w naszą stronę, ponieważ Koszmary mogły przybierać najróżniejsze formy. Było to coś, co niezwykle intrygowało mnie w ich naturze, wiedziałam, że potrafią różnić się nie tylko ciałem, ale i mentalnością. Nie przyznawałam się do tego przed resztą bractwa, ale marzyły mi się badania dotyczące mentalności tych stworzeń. Na razie nie miałam jednak zbyt wielkich szans na ich realizację, jeszcze.
Z bezdennej sakwy, wydobyłam skórzaną torbę o dość unikalnych zdobieniach mało typowych dla mojego poczucia estetyki. W jej przypadku liczyła się funkcjonalność, był to Upiorter, do którego niezwłocznie postanowiłam spakować przyzwaną wyuczonym gestem innocenzę. Jeśli miało dojść do starcia, lepiej, aby mała puszysta kulka futra o słodkim mordce nie kręciła mi się pod nogami, tym bardziej że przez nagłe zagaszenie mgły mogło to stanowić realny kłopot. Nie chwiałam też, aby została przez coś pożarta czy porwana, gdy w akcie lojalności postanowi mnie bronić, zapominając przy tym o swych nikłych rozmiarach. Zabawne, że bestia obdarzona wyjątkowym intelektem dalej zmagała się z syndromem małego pieska.
-Zdaje mi się, że nasza lekcja za chwilę nabierze dość nieoczekiwanego wymiaru...
Dodałam przyciszonym głosem, zastanawiając się, czy nie byłoby rozsądniej zmienić teraz oręża na ten bardziej sprawdzony.
Gdy za gęstej mgły w końcu wyłonił się Koszmar, miałam ochotę przesłonić dłonią nos rażony fetorem mroku.... ostrzegano mnie, że przyzwyczajenie się do tej woni będzie wymagało czasu. Musiałam się opanować i przepędzić obawę, że jeśli to monstrum podejdzie jeszcze o krok, to chyba zwymiotuję. Szkaradna aparycja istoty również nie pomagała, smolista wydzielina zastępująca sierść, spod której wydzierały zielonkawe płomienie, robiła iście upiorne wrażenie. Tym co w chwili obecnej mnie przepełniało, był wstręt, ale dostrzegałam w tej sytuacji również szansę... Gdyby udało mi się rozprawić z tą kreaturą, mogłabym zaimponować liderowi. Zdobyć esencję...
Nie chciałam atakować od razu, gdy nie wiedziałam, czym dysponuje ta istota.
Wysunęłam się nieco przed Arumanta, ten mógł spostrzec, jak z moich przedramion zaczynają wysuwać się ostre szafirowe odłamki, z których kilka upadło na ziemię jakiś metr przed nami, chowając się w gęstej mgle. Te niepozorne drobiny w jednej chwili mogły zmienić się w kryształową osłonę albo kolce, na które bestia mogła się nadziać. Były formą zabezpieczenia, na wypadek nagłego ataku.

Była też inna sztuczka która, chodziła mi po głowie. Mogłam stworzyć własną kopię i to ją posłać na pierwszy ogień. Arumant mógłby zrobić to samo. Choć nie miałam pewności czy brat zdecyduje się na podjęcie walki. Ucieczka w takich okolicznościach również wydawała się całkiem racjonalnym wyjściem. Niestety z tak owej nie miałabym żadnych korzyści. A stwór mógłby zapragnąć, poszukać innych ofiar. Choć to interesowało mnie mniej... Nie wstąpiłam do Bractwa za sprawą szlachetnej ideii o misji walki ze złem. Miałam swoje powody, lecz musiałam grać w ich grę, aby móc osiągnąć własne cele.
Nie powiadomiłam rodziny o swojej przynależności do Bractwa i zastanawiałam się, czy ta sytuacja mnie do tego zmusi. W końcu ten świat rodził w dziwne obfitości... czy wyjawienie ich prawdziwej natury coś tu zmieni?
-Kawał paskudy, hm ?