Sanktuarium Wiedzy

Nieskończona przestrzeń krzycząca słowami tysięcy książek i dławiąca się masą miliona kartek. Jak okiem sięgnąć – wszędzie ten sam scenariusz, wszędzie ten sam widok. Wszędzie zalegają opasłe stosy książek, broszur, czasopism i woluminów. Wszędzie niekończące się regały i półki. Aż po horyzont, który jednoczy odwiecznie odseparowaną ziemię i niebo.

Posadzka w tym wymiarze przypomina szklane kafle, tkane z lustrzanych nici i polerowane codziennie księżycowym światłem. Cała struktura, choć filigranowa, sprawia wrażenie niepozbawionej geometrycznej precyzji i konstruktorskiego zmysłu.

Nad głowami zaś unosi się gmach, lepiony z parasola rozgwieżdżonego nieba nieznanych konstelacji i galaktyk. Świat zapomniał o tym miejscu i tylko niebiańskie sklepienie w bezchmurne noce zapala miriady gwiazd. Zupełnie, jakby Sanktuarium dbało o każdego, kto znajdzie się w środku, a świetliki owe miały być niczym innym, jak szeregiem lamp, które ułatwią czytanie i zrelaksują strudzony mrokami wzrok.

Chociaż nieubłaganie płyną dni za dniami, lata za latami, wymiar stoi odważnie, niezainteresowany tym, co dzieje się gdziekolwiek indziej. Wiosny i lata nie grają mu orkiestrą ptasich ćwierków, jesienie nie spowijają tańcem złotych liści i nie smagają zawzięcie harpunami wiatru, zaś zimy nie maskują śniegiem i nie dekorują przydługimi soplami lodu. Panuje tutaj cisza. Zbawienna i kojąca.