Przyjaciel z wieży Zegarowej

Kończyły mu się pieniążki, a ostatnio też nie było jakoś okazji by popracować u pana Gawaina. Chyba był czymś zajęty, albo po prostu nie potrzebował chłopca. Będzie musiał go kiedyś odwiedzić, zobaczyć co u niego właściwie słychać.
Miał nadzieję, że coś sobie zarobi. Poszedł pod Wieżę Zegarową, gdzie zawsze coś się działo. Miał na sobie spodnie po kolana, trochę poszarpane oraz za dużą koszulę, która strasznie lepiła się do jego trochę wychudzonego, poobijanego ciałka. Butów nie brał, i tak nie było jakoś mu to potrzebne.
Było tak strasznie ciepło, że miał wrażenie iż glina, którą miał w kieszeni albo zaraz zamieni się w kamień, jakby ktoś wyciągnął ją z pieca, albo się po prostu rozpuści.
Bruk lekko parzył mu stopy. Szukał jakiegoś miejsca by odpocząć, ochłodzić się. Nie brał pieniędzy, a też nie chciał nic od nikogo. Poza tym...było tutaj za dużo bezdomnych by dostał coś za nic, a niestety było za ciepło, żeby mógł robić cokolwiek. Niby mógł posiedzieć w jakiejś knajpie, albo sklepie i tam się ochłodzić, ale miał wrażenie, że jednak go tam nie chcą...tak więc wolał szukać cienia gdzie indziej.
Nigdzie nic nie było, dlatego postanowił spróbować. Podszedł, ocierając pot spod białych włosów do wieży i spróbował, czy czasem nie uda mu się wejść do środa. Co prawda tam cienia pewne nie znajdzie ale może będzie chłodniej?

Skulił się i rozejrzał, gdy tylko usłyszał hałas jaki wykonał. Na szczęście nikt się go nie czepiał, ani nawet nie wpadł na pomysł, żeby tam wejść. I bardzo dobrze! Tyyyle miejsca tylko dla małego Cienia.
Wszedł do środka i od razu odetchnął z ulgą. Było tutaj może niewiele chłodniej ale i tak dla niego była to wystarczająca różnica. Otarł czoło swoją koszulą, by pot nie spływał mu do oczu i zaczął się rozglądać.
Nie sądził, że znajdzie tutaj tyle dziwnych rzeczy. Te zegary były świetne! Jedne kolorowe, inne zabawne, inne tajemnicze, a jeszcze inne...ugh...te lepiej omijać z daleka. Wolał nie oglądać czegoś co wygląda jak kawałki zwłok....jak dobrze, że nie śni to nie będzie miał przynajmniej koszmarów z tym związanych.
Przeszedł przez drzwi i usiadł zadowolony na chłodnych schodach. Zamknął oczy i odetchnął z ulgą, ciesząc się tą chwilą wytchnienia.
Było tutaj podejrzanie cicho. Wiedział, że muszą się tutaj znajdować jakieś ptaki...ale czemu nie wydają swoich odgłosów? Na jego ramieniu pojawił się mały szczurek, zrobiony z cienia, który rozglądał się z zaciekawieniem, ale nie opuszczał swojego miejsca.
Moe odchylił się w tył i spojrzał w górę. Zamrugał zaskoczony i od razu wstał. Takich schodów jeszcze nie widział! - Co myślisz Koszmarku? Idziemy pozwiedzać? - zapytał szczurka i ruszył pod górę. Może i było strasznie ciepło, ale w końcu Moe to tylko dzieciak, który gdy znajdzie coś ciekawego, to nie będzie wymagał wiele odpoczynku, by mieć siły na eksploracje. Ruszył powoli pod górę, rozglądając się z zaciekawieniem co może zobaczyć. Nie myślał jednak o Gatto....szczerze to całkowicie o nich zapomniał. Miał w końcu o wiele ciekawsze rzeczy do roboty niż martwienie się o jakieś latające koty.

Moe zachwycał się każdą zmianą. Może nawet do przesady, bo widział już dość sporo, a przynajmniej tak mu się wydawało, ale lubił nowości. Uwielbiał sny, które przynosiły jakieś ciekawe czy śmieszne rzeczy, a tutaj miał to całkowicie na żywo!
Wystraszył się trochę, gdy nagle okazało się, że jeden ze stopni jest niewidzialny. Ostrożnie próbował na niego stanąć, a gdy to się udało, zaśmiał się radośnie i szybko ruszył w dalszą drogę.
Chodzenie po schodach nie nużyło go. Bo też dlaczego? Codziennie biegał, czy pomagał w różnych pracach, tak więc kondycję to miał na pewno. Nawet jak na dzieciaka w jego wieku. Co prawda aż tyle po schodach na co dzień nie chodził i możliwe, że następnego dnia będzie miał zakwasy, ale na pewno było warto!
Przyglądał się zegarom, zerkał co jakiś czas to w dół to w górę. Zastanawiając się czy coś się zmienia czy też nie. Czuł się trochę tak jakby wszedł do jakiegoś snu szalonego zegarmistrza. Nie mógł uwierzyć, ze plotki o tym miejscu były w dużej części prawdą. Choć jeszcze nie zauważył zegara zrobionego całkowicie z owoców, które jakimś cudem się nie psuły. W to akurat w ogóle nie wierzył. Bo też po co ktoś miałby coś takiego robić?
Było przyjemnie chłodno przez wiatr. Przystanął dopiero na dłużej i odetchnął gdy stopnie się...skończyły? A może znów były niewidoczne. Spróbował dotknąć bosa stopą pierszego, a raczej miejsce, w którym powinien się znajdować by sprawdzić czy da się wejść na górę.
Z drugiej strony robiło się już późno, a bardzo nie lubił ciemności, więc wolał przed zmierzchem wrócić do domu. Czy raczej na poddasze, które udało mu się znaleźć, w jednym z opuszczonych domów. Na szczęście nikt tam nie zaglądał....sam nie wiedział w sumie dlaczego.
Spojrzał jeszcze raz tęsknie w górę, bo chciał zobaczyć więcej i zaczął się powoli wracać. O wiele bardziej ostrożne, gdy usłyszał dziwne piski czy też dźwięki, które dochodziły chyba ze szczytu schodów. Zagryzł wargę, zastanawiając się co zrobić.
W końcu jego dziecięca ciekawość wzięła górę. Poza tym...jeśli to jakiś piesek czy kotek to może potrzebuje pomocy? Oby nie, bo sam zaczynał się bać. Jeśli tylko była taka możliwość to zaczął bardzo powoli i ostrożnie iść pod górę, co jakiś czas zerkając na zegary. Nie mógł się nimi, aż tak zachwycać żeby nie spaść albo nie przegapić jakiejś niewidzialnej dziury czy czegoś.
Gdy zobaczył jednak zegar z chmur, zaczął się zastanawiać, czy jednak nie spotka tego owocowego....stawało się to coraz bardziej możliwe.

Patrzył zafascynowany na to co się działo z niewidzialnym stopniem. Jak to w ogóle możliwe? Kilka razy spróbował czy za każdym razem to zadziała i tylko zaśmiał się wesoło.
Spojrzał z ciekawości na zegary i otworzył szeroko oczy. Jak to...nie możliwe by tyle czasu tu spędził! W końcu nie był głodny...a jeszcze musiał jeść normalne jedzenie, do tego słońce prawie się nie ruszył odkąd wszedł do środka. Co więc się działo...chyba, że te zegary po prostu były źle nastawione, albo jakoś inaczej? Jakoś się tym nie przejął. Wzruszył tylko ramionami z zamiarem pójścia dalej.
W tym momencie co jednak spadło. Wskazówka? Spojrzał na nią i powoli podszedł do niej i podniósł. Podniósł wzrok i zmrużył oczy, próbując znaleźć skąd mogła spaść. Miał tylko nadzieję, że to miejsce się nie rozpada. Nie miałby jak uciec. Nie umiał się teleportować, ani przechodzić przez ściany, a nie wyczuwał w pobliżu nikogo śpiącego. Z resztą, mało kto śpi w dzień!
Słyszał z góry jakieś miauczenie. Co ten kociak tam robił? Zgubił się? I czemu był sam?
Ruszył dalej ze wskazówką w ręce, powoli sprawdzając każdy stopień i szukając wzrokiem źródła dźwięku.

Aż cały zadrżał, gdy poczuł nagłe zimno pod stopą. To było ta niepodziewane, że od razu odskoczył na platformę klapnął na tyłek, by pomasować zmarzniętą stopę. Na szczęście nic się nie stało, ale i tak nie mógł powiedzieć, że było to przyjemne. Zaczynał żałować że jednak nie wziął bytów. Ale wtedy by się chyba w nich ugotował...
Zanim wstał, rozejrzał się. Jeszcze trochę ma chodzenia. Westchnął, zastanawiając się, czy jednak nie zawrócić, ale wszedł już tak wysoko...ii chciał sprawdzić czy z tym kociakiem na pewno jest wszystko w porządku...
Westchnął ciężko, podniósł się i ruszył w dalszą drogę. A ta...wydawała się nie mieć końca. Przestał już zwracać uwagę na zegary, bo sam nie wiedział, która jest godzina. Każdy pokazywał co innego i zaczęły mieszać mieszańcowi w głowie.
Rozejrzał się po jakimś czasie i całkiem już zgłupiał. Przecież już tutaj był! Spojrzał ostrożnie w dół...i miał wrażenie, że dopiero co zaczął wspinaczkę...ale jak? Przecież czuł, że już trochę chodzi po tych schodach.
Musiał chyba poszukać innej drogi, bo zaczynały go boleć nogi. Cofnął się trochę, zastanawiając czy może to było wyjście stąd? By iść w górę, trzeba iść w dół? Tutaj wszystkiego można się spodziewać.
Znalazł coś ala drabinę? Rozejrzał się czy ma możliwość się do niej dostać, jeśli tak, zaczął się ostrożnie po niej wspinać. Może teraz pójdzie naprzód?

Wchodzenie po tych stopniach było straszne. Raz się cieszył, raz płakał, a innym razem to w ogóle najchętniej by po prostu zeskoczył z tej drabiny i już na nią nie wracał. Ale na szczęście dobiegła ona końca. Choć gdy zobaczył klapę, stracił początkowo nadzieję. Nie miał nic co by mu mogło pomóc w otworzeniu kłódki. Ale całe szczęście dzięki temu, że się nie cofnął, kłódka w końcu sama się otworzyła.
Pchnął klapę wszedł na coś ala...strych? Nie wiedział w sumie co to tak dokładnie jest. Musiał jednak najpierw odpocząć trochę i dość do siebie po tej dziwnej wędrówce. Najpierw łaził po nieskończonych schodach potem ta porąbana drabina...ciekawe co jeszcze go spotka.
W końcu jednak musiał wstać i się rozejrzeć. Strasznie tutaj wiało, jednak całe szczęście, że był mały, to mógł się jakoś przed nim schować.
Było tutaj dużo ciekawych rzeczy ale, wolał niczego nie dotykać bo nie wiedział czy ktoś tutaj mieszka, albo pracuje więc chyba lepiej nic nie dotykać. Choć to naprawdę kusiło.
Ale nadal było słychać to dziwne miauczenie. Było takie smutne, jakby kotek potrzebował pomocy. Ale widząc jak tutaj wejść, nie dziwił się że maluch nie wiedział jak wrócić...musiał mu pomóc, więc zaczął się za nim dokładnie oglądać.

Moe oglądał, co takiego może tam spotkać. Jednak nic ciekawego tam nie zobaczył. Zatrzymał się jednak, widząc krew na podłodze, cofnął się i przełknął ślinę. Zrobiło mu się trochę niedobrze. Miał obawy czy na pewno chce iść dalej i zobaczyć co kryje się za rogiem, czy jednak woli wrócić i zapomnieć. Ale miauczenie nie ustawało...Dodatkowo miał wrażenie, że stało się jeszcze bardziej ... zdesperowane? Nie do końca wiedział czy to dobry pomysł, ale ruszył dalej, chcąc sprawdzić, czy maluch na pewno nie potrzebuje jego pomocy.
Gdy zobaczył leżącego Gatto, w ostatniej chwili zarył usta by nie krzyknąć. Otworzył szeroko oczy i nie mógł oderwać wzroku od tego paskudnego widoku.
Z trudem przełknął żółć, która zbierała mu się w gardle. Zauważył małego kotka i już wiedział, że nie może go tak zostawić. Kociak był całkowicie sam...została mu tylko mama, która i tak niedługo odejdzie.
Niepewne i bardzo ostrożnie podszedł do głowy wielkiego kota i przyklęk przy niej. W oczach miał łzy, które już były nie do powstrzymania i zaczynały spływać mu po policzkach.
Nie zważając na to, czy Gatto się to spodoba czy też nie, zaczął ją głaskać po głowie łkając cicho. Jak ktoś mógł zrobić coś tak okropnego? Jak mógł okaleczyć i zostawić ta wspaniałe zwierze by umarło w męczarniach...był za młody by to zrozumieć.
Przypomniała mu się sytuacja sprzed kilku lat gdy sam stracił swojego opiekuna...
Gładził wielką głowę. Nigdzie się nie wybierał. Nikt na niego nie czekał...a kocica nie mogła tutaj być sama, nie mógł też zostawić kociaka. Chciał by poczuła, że są też dobre istoty na tym świecie. Niezależnie od tego, co ją spotkało. Tak bardzo chciałby ulżyć jej cierpieniu ale nie miał pojęcia jak...

Podejście do nieprzytomnej Gatto nie było trudne w znaczeniu przejścia po brudnej podłodze. To patrzenie na coraz więcej szczegółów dawało guli w gardle dodatkową objętość, a oczom łzy, by tylko zasłonić koszmarny widok, chociaż na chwilę. Stworzenie nie tylko nie miało skrzydeł. Przednie łapy były pozbawione pazurów, a pod oczami zebrały się strupy krwi, jakby ktoś je przebił, lub wydłubał. Nos był rozcięty w pół, zatkany watą, która przesiąkła krwią. A najgorszy był ślad na głowie, zaraz przed miejscem gdzie uderzył zegar. Ktokolwiek to zrobił, zostawił złamane ostrze noża w jej ciele.
Po dotknięciu futra zwierzę delikatnie zadrżało. Może nadal było świadome, tylko ogłupiałe z bólu i oślepienia. Niestety, uszy również okazały się uszkodzone, więc matka najpewniej nawet nie słyszała swojego dziecka. Nie ruszała również ogonem. Starała się wąchać Moe zatkanym nosem, albo złapać. Cienka nić przeszyta przez wargi jednak skutecznie blokowała większość ruchów.
Tymczasem młody kociak widząc podnoszącą się głowę mamy pobiegł, nie zważając na nic i rzucił się na Moe, próbując go odepchnąć. Usilnie próbował go przesunąć z dala od matki, lecz widząc, że jest za słaby (po jakichś 5 próbach) Spojrzał się na swoją mamę i uciekł w dalszy kąt wieży.
Cień mógł w tym czasie usłyszeć wyraźne chrząknięcie za plecami.
- Ładnie to tak wchodzić bez pukania? - Zapytał ciężki męski głos. Jeśli Moe się odwrócił, mógł zobaczyć dobrze zbudowanego mężczyznę w zielonym garniturze poplamionym krwią. W dłoni miał długą maczetę, ze złamaną końcówką. - No cwaniaczku? Mam Cię stąd zrzucić, czy sam wyskoczysz? - Zapytał bawiąc się swoim nożem, po czym rzucił go w stronę Moe. Cień mógł czuć na uchu podmuch powietrza spowodowany przelatującym ostrzem, może w duchu dziękując za to że chybił. Jednak po chwili zdając sobie sprawę co się stało. Gatto leżąca tuż obok niego, miała na sobie kolejną głęboką ranę. Ale nadal nie śmiertelną.
- Masz czas aż nie podniosę maczety. Wyjdź, albo będą Cię zbierać z placu. - Rzucił, robiąc powolny krok w stronę Moe. Na stole za jego plecami, ukrytym w zagłębieniu, leżały ucięte skrzydła, teraz już przyszyte do dziwnej mieszanki futer, skór i nie pasujących do siebie elementów. Czegoś, co mogłoby przypominać kukiełkę, gdyby nie upiorność wykorzystanych części.
Mężczyzna robił krok co mniej więcej 2 sekundy. Moe miał tylko chwilę na decyzję co robić dalej.

Im dłużej przyglądał się kocicy, tym więcej przerażających szczegółów odkrywał. To było straszne. Jakim cudem ona w ogóle jeszcze żyła...o ile w ogóle można to było nazwać życiem. Bestia nie była w stanie prawie w ogóle się ruszyć. Miała zaszyty pysk, przez co nawet jakby chciał ją nakarmić nie mogła jeść. Miała rozwalony nos, nie widziała i zdaje się, że też nie słyszała. Moe cieszył się, że nie może śnić, bo chyba długo by nie zasnął, przez męczące go koszmary.
- Ja...nic jej nie zrobię, spokojnie - próbował jakoś przemówić do malucha, ale nie wiedział czy on go rozumie. był chyba za bardzo przerażony. Jak w ogóle długo już tutaj były. Jak długo tak cierpi .. jak długo młode nie chce odejść od matki, mając nadzieję, że ta wstanie i się z nim w końcu pobawić...Moe tego nie wiedział, przez co robiło mu się coraz bardziej smutno. Łzy ciekły mu po policzkach i co jakiś czas targał nim szloch. Tak bardzo chciały jej pomóc...
Rozmyślania przerwał nagle jakiś obcy głos. Cień od razu wstał i odwrócił się przerażony. Za nim stał jakiś mężczyzna, a za nim leżało jakieś coś...co chłopak miał nadzieję, że nie było żywe bo to byłoby chyba dla niego już za dużo...
- Ja...ja przepraszam - powiedział początkowo, ale słysząc groźby, a następnie czując jak mało brakowało, żeby sam oberwał maczetą, stanął jak wryty. Teraz juz wiedział, że to ten ktoś był odpowiedzialny za stan Gatto. To on jej robił krzywdę!
- Dlaczego pan to robi...to...to jest okrutne! Tak nie wolno! - głos mu się łamał. Stał między nieznajomym a wielkim kotem, starając się mu uniemożliwić dostanie się do maczety. Nie do końca wiedział co ma teraz zrobi. Wiedział, że jak dotknie ostra, to zada Gatto ból. ale czy dało się jakoś zapobiec temu by to się stało?
Za Cieniem pojawił się wielki cień, przestawiający wielkiego Gatto, który miał odstraszyć przeciwnika, ale raczej nie był teraz zbyt przydatny - dlaczego pan to robi? - zapytał przerażony - proszę, niech pan już ją zostawi. To ją boli! Ona się boi - powiedział i lekko się cofnął.
Nim mężczyzna się do niego zbliżył, dzieciak sięgnął po maczetę i przepraszając głuchą kotkę, wyrwał ja po czym ruszył pędem na balkon i wyrzucił broń by wrócić do środka. Nie chciał podążyć za nią. Sam nie umiał się nią posługiwać, dlatego raczej prędzej by sobie zrobił krzywdę nim by nią coś zdziałał. A tak to może chociaż opóźni to co miało stać się dalej?

Moe był przerażony. Mężczyzna wydawał się nie przejmować tym, że stracił swoją broń. Ale przynajmniej nie ma już czym teraz krzywdzić wielkiego kota. Nie wiedział jak w ogóle mógł ktoś pomyśleć o czymś takim...Moe tego nie rozumiał nawet trochę. Był pomocny i młody, dla niego to było najgorsze okrucieństwo. Dodatkowo ten mały kociak, wyglądał dobrze, ale był przerażony i na pewno nie rozumiał co się dzieje. Dodatkowo widział, jak maluch próbował go odsunąć od mamy, ale nie miał na tyle siły.
Widząc dziewczynkę z trudem powstrzymał mdłości. Cofnął się też, nie wiedząc z czym ma w ogóle do czynienia. Dodatkowo brzmiała dziwnie. I na pewno miała na sobie elementy pochodzące z biednego, cierpiącego Gatto na podłodze. Na pewno by nie do wyratowania, ale może uda mu się skrócić jego cierpienie.
- Po...pobawię się z Tobą..w wieży...ale jeśli twój tata przestanie się znęcać nad tym kotem i wypuści tego małego - powiedział drżącym, cichym głosem. Cały się trząsł. Przełknął ślinę z wielkim trudem, bo do gardła cisnęła mu się gula - ja..ja jestem...Moe - powiedział i spojrzał pytająco na mężczyznę.
- Chy...chyba powinnaś się pożegnać...bo..bo tutaj jest mało miejsca do zabawy, ale w wieży jest więcej - dodał jeszcze, jeśli wyrazili zgodę na jego warunki. Najchętniej by wziął kociaka ze sobą, ale nie wiedział czy da go radę podnieść...był za duży...
Zauważył, że dziewczyna chce go złapać za rękę. Cofnął się od razu wystraszony, gdy zobaczył pazury. Nie myślał teraz o tym, że może to ja urazić, po prostu wolał wyjść z tego możliwie cało.

- Mały kotek? Gdzie? Zawsze chciałam mieć kotka. - Powiedziała mała lalka, nadal podając dłoń, by przywitać się z Moe.
Kiedy odsunął rękę, spojrzała na swoją dłoń.
- Tato, mam jakieś drzazgi w palcach. Wyjmiesz mi je? - zapytała. Nie było słychać w tym bólu ani zdziwienia, po prostu zrozumiała czemu chłopiec się bał.
- To Twoje nowe paznokcie. Pamiętasz? Mówiłaś mi, że chciałabyś mieć je nieco dłuższe. - odpowiedział Marionetkarz, jakby nic nie było nie tak.
- Ale są takie cieniutkie i nie tu gdzie trzeba. Jak teraz będę głaskać kotki? - zapytała dziewczynka, nadal nie zmieniając tonu głosu. Mechanizm za to odpowiedzialny musiał być zniszczony, bo reakcje na jej twarzy były bardzo żywe. Nie licząc uszkodzonego oka.
Podeszła do ojca i korzystając z pazurów ściągnęła jego rękę za rękaw w dół. Przy okazji miała okazje przyjrzeć się bardziej swoim rękom.
- Czemu mam to zielone na ręce? - Zaczęła się sobie przyglądać. - Co to to czerwone? Co z moją sukienką? Czemu mam taki brzydki naszyjnik? - zaczęła wymieniać, co z perspektywy Moe musiało brzmieć bardzo dziwnie. - Tato, co ze mną zrobiłeś? - Zapytała ostatecznie.
- To córeczko, jesteś Ty. Poprawiłem Cię, żebyś była silniejsza. A teraz... Posłuchaj się taty i przytul naszego gościa. Nie chcemy przecież, żeby wyszedł. - Odpowiedział z uśmiechem marionetkarz, przejmując kontrolę nad córką. Posłał ją z powrotem w stronę Moe, a ta zdążyła tylko cicho powiedzieć - Ale ja też chcę stąd wyjść.
Widocznie opierała się mocy ojca, lub wszycia utrudniały opanowanie lalki, bo ta poruszała się bardzo wolno, jak robot, Nadal mając odrazę na swojej twarzy. - Tata chyba Cię nie lubi... - Powiedziała ciszej, jednak nadal dość skrzypliwie. - Może pobawimy się innym razem... Chciałam mieć kolegów, ale nie tak - powiedziała, z wyrazem szlochającego dziecka na plastikowej twarzy. Nie miała jednak łez. -Nie wiem czemu to robi. - mówiła idąc w stronę Moe. Chyba rozumiała sytuacje w jakiś sposób.
Tymczasem kociak wychylił się z za framugi przejścia na schody. Widząc zbliżającego się Moe i dziewczynkę stał jak sparaliżowany. Bał się, chyba równie bardzo jak Moe.

Zamrugał zaskoczony. Jak mogła nie widzieć tak wielkich kotów? Jeden był przecież prawie jak koń,a te są naprawdę spore! Drugi też do maluszków nie należał.Ile musiała spać, jak długo tutaj ten Gatto leżał ile już tak cierpiał...
- Mo...mogę zrobić dla ciebie kotka z gliny...jeśli mi nic nie zrobisz - spróbował tak do niej podejść, ale zaraz też zrozumiał, że dziewczyna nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, że jest niebezpieczna, póki nie zauważyła jego zachowania.
Wycofywał się powoli, gdy Marionetka rozmawiała ze swoim twórca. Cały czas się im przysłuchiwał. Rozmowa brzmiała tak, jakby Lalka dopiero teraz zobaczyła jak wygląda. Dlaczego tak było? Czemu w ogóle użył części od Bestii do stworzenia Marionetki? Za dużo pytań i lęków kłębiło się po głowie młodego Cienia. Na pewno nie chciał tutaj być i nie chciał zostawiać kotów samych. Nie potrafił rozstrzygnąć tej wewnętrznej walki.
Serce waliło mu jak oszalałe. Starał się jakoś zakryć swoim małym, wątłym ciałkiem kociaka, który chował się niedaleko. Był przerażony.
- Cze...czemu nie możesz wyjść? - zapytał, starając się jakoś odwrócić uwagę Marionetki od tego co każe jej zrobić pewnie Marionetkarz. Co chwila spoglądał to na niego, to na wielkiego, umierającego kota na środku pomieszczenia.
Starał się jakoś uniknąć przytulenia. Patrząc na te pazury wiedział, że nie byłoby to przyjemne, o ile by w ogóle to przetrwał. Kiedyś był podrapany przez kota...ale takie zwykłego...bolało. A co dopiero gdyby został poraniony tymi pazurami, które obecnie wystawały z palców dziewczyny.

Im bardziej przyglądał się Marionetce tym bardziej przerażająca mu się wydawała. Co jej się stało, że tak wyglądała? Dlaczego mężczyzna chciał by była silniejsza i przez to zrobił z niej monstrum, bo inaczej nie umiał tego określić.
Został zignorowany, a dziewczynka coraz bardziej się do niego zbliżała, przepraszając tylko. Dodatkowo kotek zatrzymał się, nie chcąc iść dalej. Nie chciał wejść na schody, ponieważ coś na nich leżało. Moe nie umiał jednak określić co to jest.
Sam nie wiedział czemu, ale podniósł ostrożnie to coś i obejrzał uważając ciągle na zbliżającą się Lalkę.
Zwrócił się znów do mężczyzny - czemu pan ją krzywdzi? Czemu robi pan coś czego ona nie chce? Na pewno chce pan żeby była szczęśliwa, ale nie widzi pan, że ona tak nie chce? Że przez to nie jest szczęśliwa? - zapytał łamiącym się głosem, starając się jakoś zmusić go do tego, żeby jednak przestał zmuszać ją do ataku na małym Cieniu, który nadal starał się stać między Gatto a pozostałą dwójką. spoglądał na ciało większego kota i jego serce pękało z żalu. Starał się jakoś zmusić kociaka by opuścił pomieszczenie, może jak teraz nie m,a tego czegoś na schodach to uda się go do tego zmusić?

Moe nie wiedział jak ma zareagować. Stał i patrzył coraz bardziej przerażony na zdesperowanego mężczyznę. Lalka też wydawała się niezbyt zadowolona. Chciał coś powiedzieć, ale nie potrafił wykrztusić słowa, gdy mężczyzna wprost powiedział,że chce go przerobić na lalkę. Dał radę tylko pokręcić delikatnie głową. Stał sztywno i starał się po prostu nie posikać. Był już w trudnych sytuacjach ale ta go najbardziej przerażała, a dodatkowo ktoś wprost mu groził śmiercią. Bez śmiechu, dokuczania, żartów...całkowicie poważnie i może przez to praktycznie trochę popuścił w swoje schodzone portki.
Nie mógł się ruszyć, gdy Alina pobiegła gdzieś...gdy usłyszał dziwny metaliczny dźwięk oraz płacz mężczyzny sam poczuł łzy na swoich policzkach. Zawstydzony i wystraszony ruszył w kierunku gdzie para zniknęła. Nie zwracał teraz uwagi na koty, chciał dowiedzieć się co się stało.
- Czy...czy ona? - zapytał drżącym głosem ale nie miał dowagi by podejść bliżej - prze..przepraszam...ja...ja naprawdę bym się z nią pobawił...ale...się wystraszłem - powiedział, pociągając nosem i drżąc na całym ciele.
- Co..co jej się stało...dlaczego tak wyglądała? - zapytał, trzymając sie nadal na odległość. Po prostu musiał wiedzieć...czuł,l że jest jej to winien.