Opuszczona kopalnia kryształów

Od dnia, który bardzo chciałabym zapomnieć... minął już tydzień. Odpowiednie eliksiry, odpoczynek oraz ćwiczenia sprawiły, że moje ciało wróciło do pełni funkcjonalności. Zdecydowanie gorzej było jednak z psychiką.... Umysł nadal miałam zatruty nie tylko wspomnieniami, ale też własnymi czarnymi scenariuszami. Nie byłam w stanie w żaden logiczny sposób poukładać sobie w głowie tego wszystkiego, co się wydarzyło. Wszystko stawało się jeszcze bardziej zagmatwane, kiedy ze swą analizą przenosiłam się również na postać Christophera...
W tamtych dniach dosłownie marzyłam o jakimś bliższym spotkaniu z przypadkowym Strachem, który uwolniłby mnie, od nadmiaru emocji jednocześnie zapewniając sobie obfity posiłek. Byłby to dobry układ... nawet gdyby na jakiś czas miał, że mnie zmienić w otępiałą laleczkę.

”Zabawne, że łączy nas więcej, niż oboje byśmy chcieli.” to do tych słów wracałam szczególnie często... tu nie liczyły się tylko same słowa, ale również kontekst i chwila, w których zostały wypowiedziane. Gdy to wszystko zaczynało składać się w całość, którą umownie można by nazwać logiczną... rósł we mnie nowy niepokój. Ale i pewna niezdrowa ciekawość... czy to możliwe, by On też... na tym jednak zwykle kończyłam swe wywody, karcąc się za marnotrawienie czasu... Minął tydzień, a ja nie potrafiłam na niczym porządnie się skupić. Wyszukiwałam sobie za to całą masę nudnych prac, które miałam w zwyczaju odkładać „na potem”. Jednym z takich zadań było sprawdzenie i posprzątanie mojej magicznej pracowni. W trakcie odkryłam dwie dość niepokojące rzeczy. Pierwszą było zniknięcie kilku fiolek z moich prywatnych zapasów eliksirów... drugą dramatycznie mała ilość pyłu z magicznych kryształów. Ten niezwykły minerał był mi niezbędny do dalszej pracy nad lekiem, który pozwoliłby na uwolnienie się od Anielskiej Klątwy. Jeszcze tego samego dnia wybrałam się do Różanej Wieży, gdzie potwierdziły się moje obawy... Kika godzin spędzonych w bibliotece SCR pozwoliły mi odkryć pewne miejsce, które mogło rozwiązać moje problemy. Opuszczona Kopalnia Kryształów miała się mieścić gdzieś na krańcach Malinowego Lasu. Miałam potrzebne mapy, jednak przeglądając raporty, napotykałam się na coraz więcej informacji, z których wynikało, iż miejsce to może być niebezpieczne. I to nie jedynie przez wzgląd, iż korytarze wiekowej kopalni już lata temu mogły utracić wiele ze swej stabilności... Wiele z informacji zawartych w raportach nie miało potwierdzenia, choć wynikało z nich, że w kopalni straszy... Nie potraktowałam tej informacji zupełnie na poważnie, ponieważ w moim domu ponoć również straszyło. Zniechęciło to wszystkich poprzednich najemców... a w ostateczności duchami okazały się bestie, które uznały, że „ludzka” siedziba jest dla nich całkiem komfortowym lokum.
Niestety tego typu wyprawa wiązała się z wypożyczeniem map oraz paru innych sprzętów a co za tym szło, musiałam uzyskać na nią zgodę... Nie pozostało mi zatem nic innego jak wysłać wiadomość do Rosarium w nadziei, że odpowiedź nadjedzie szybko.

Zgoda nadeszła zaskakująco szybko... a w dodatku nie tylko do mnie. Oczywiście nie mogłam iść sama, a że sprawa odbyła się drogą oficjalną, nie było możliwości, by Dachowiec się o niej nie dowiedział... zapewne widniała już w spisach. Cholera...

Czy ja naprawdę po raz już kolejny obawiałam się konfrontacji ze Szronem... co się ze mną działo! I jakim prawem ktoś śmiał zmieniać porządek mojego świata w jakieś chore emocjonalne bagno...
W tej chwili miałam bardzo ograniczone pole manewru... jeśli zataję misję i wyruszę sama, istniało spore ryzyko, że zirytuję tym Kocura na tyle, że mógłby mi zaszkodzić... Zresztą sam dowie się o misji ze spisów, a jeśli nie będzie znał konkretnego terminu i danych, to najpewniej znów zacznie czatować pod moim domem...a nawet gorzej. Żadna opcja nie była tu dobra... ale jeśli już musieliśmy wyruszyć razem, to wolałam się na to przygotować. A w każdym razie, przynajmniej nie dać się zaskoczyć zirytowanemu Strażnikowi..

Tak jak poprzednim razem, sporządziłam krótką notatkę, w której opisał cel misji, jak i jej potencjalny przebieg. Po zastanowieniu dodałam również, teczkę, w której zgromadziłam informacje, jakie odnalazłam na temat kopalni. W tym również raporty i kopię mapy z lokalizacją. Przez chwilę miałam ochotę usunąć kilka stron raportu, głównie tych wspominających o klątwach i nawiedzeniach... niestety braki w numeracji stron, łatwo mogły zostać wówczas odkryte. Zatem oboje mieliśmy, dysponować taką samą wiedzą...
Jako miejsce spotkania wyznaczyła, polanę niedaleko własnego domu. Nie mogłam teleportować nas, do  miejsca którego nie znałam... zatem miała nas czekać dość długa wędrówka... a spacer po lesie sam na sam z Christopherem był ostatnią rzeczą, na jaką miałam ochotę... świadomość tego, jak niezręczne będzie ponowne spotkanie, doskwierała mi wyjątkowo zjadliwie...

Minęły kolejne dwa dni, które poświęciłam na przygotowanie. Trzeciego czekałam już w umówionym miejscu na polanie. Pojawiłam się na ponad dwie godziny przed czasem. W nocy nie mogłam zasnąć, a nad ranem wybudziłam się, zdecydowanie wcześniej niż planowałam. W końcu uznałam, że dalsze siedzenie w domu nie ma większego sensu. Znacznie łatwiej było mi się wyciszyć, gdy siedziałam oparta o pień drzewa, spoglądając, jak wiatr porywa kolejne liście. Nie byłam jednak sama, towarzyszyły mi dwie z moich bestii. Ra oraz Likyus. Ten drugi siedział tuż przy mnie, ogromne czarne wilczysko, które nieustanie podkreślało swoją pozycję w hierarchii jakże nietypowego stada. Po jakiejś godzinie z wolna zaczęła ogarniać mnie senność, to też szczelniej otuliłam się bolerkiem, po czym oparłam głowę o bok bestii. Lubiłam tę czerwoną pelerynę, nie tylko za jej magiczne właściwości. Choć niewidzialność mogła mi się zdecydowanie przydać... szczególnie teraz, gdy miałam wątpliwości co do tego, jak skutecznie będę umieć kryć się z własnymi emocjami.
Co jakiś czas marszczyłam nos, kiedy łaskotało mnie miękkie i gęste furo Likyus. Moja głowa kołysał się delikatnie wraz z każdym oddechem bestii.

Ta urocza scenka mogłaby przywołać na myśl postaci z pewnej bajki, dobrze znanej dzieciom ze Świata Ludzi. Chociaż w oryginale Czerwony Kapturek nie miał rogów i był dużo młodszy. A już z całą pewnością nie przyjaźnił się ze złym wilkiem.

Teraz mogłam sobie pozwolić na chwilę odpoczynku, wiedziałam też, że Strażnik nie zjawi się, bez zaalarmowania czułych zmysłów moich pupili a te wybudzą mnie w porę.

Ze snu wyrwało mnie ciche warczenie, które momentalnie przełożyło się w mojej głowie na „Już jest”. Przytomność umysłu wróciła szybko, nawet jeśli wyglądałam na nieco zaspaną. Dało się jednak zauważyć, że spojrzenie mam czujne.
Pogłaskałam bestię po pysku, starając się tym samym ją uspokoić. Likyus od początku nie lubił dachowca, którego uważał za intruza na swoim terytorium. Byłam mocno zżyta z bestią i ewidentnie, bardziej niż reszcie udzieliła się jej moja własna postawa. Nawet jeśli nakazałam moim podopiecznym, by nie atakowały Strażnika, a najlepiej trzymały się On niego z dala, to z całą pewnością nie nakazałam im go szanować czy lubić. Miałam na celu zapobiec sytuacji w której, moi pupile ucierpieliby przez nasz konflikt. To wszystko. Jedynie Luxor, miał inne nastawienie względem postaci Szrona, od początku przyjmował jego obecność za atut, skoro miała prowadzić do tego, że ja jestem bardziej bezpieczna. Bestia skinęła nawet łbem na znak powitania. W przeciwieństwie do wilka, który nadal lekko obnażał kły.

Minęła nieznośnie długa chwila, nim zdołałam podnieść spojrzenie na postać Christophera. Cały wczorajszy wieczór zastanawiałam się, czy nie ułatwić sobie życia i nie przyjść na misję w masce... nie musiałabym się wówczas martwić, mimiką ani cieniem niepewności, którego nie mogłam pozbyć się od tamtego nieszczęsnego poranka. Cała ta plątanina wspomnień, myśli i emocji, pozostawiły po sobie bliznę, z tym że, zamiast na skórze, to na samej duszy... Niestety, zbyt mocno zdawałam sobie sprawę, że ukrycie się za maską powiedziałoby zbyt wiele... A tak, może i uda mi się szybciej dojść z sobą do ładu. Jedno wydarzenie, nie mogło przecież zburzyć porządku świata... i trzeba było dać tego dowód.
Całe szczęście Kocur postanowił mi w tym pomóc, samemu prowokując zaczepkę... Kto by pomyślał, że miesiąc wstecz nadal starał się ignorować moje własne, jasno podkreślając postawę „jestem ponadto”. Ewidentnie mam zły wpływ na ludzi. Tylko dlaczego dawało mi to satysfakcję? Może, dlatego iż konflikt z biernym przeciwnikiem byłby zdecydowanie nudniejszy.
-Mam poszukać dla Ciebie jakiegoś ciepłego szlafroczka, pary wielkich okularów i kłębka wełny do dziergania? Bo jeśli chcesz się trzymać bajkowego klimatu, to do obsadzenia została już chyba tylko rola babci.
Przyzwałam na usta złośliwy uśmiech, który miał skutecznie tuszować braki w postaci niewystarczającej dawki jadu, który zwykle towarzyszył tego rodzaju wypowiedziom. Podnosząc się z ziemi, szybko otrzepałam ubranie z resztek mchu i trawy, może jakiegoś zabłąkanego liścia. Instynktownie sprawdziłam też, czy niczego mi nie brakowało. Bezdenna sakwa, rapier przypięty do pasa oraz cała reszta szczęśliwie były na swoim miejscu. Drzemki na łonie natury bywały dość ryzykowne. Niejednokrotnie, zdarzyło mi się po przebudzeniu spostrzec, iż odłożone na bok buty czy inna cześć garderoby zostały skradzione... zwykle dało się je później odnaleźć w norze Neoliksów... niestety w stanie uniemożliwiającym dalsze użytkowanie.
-Zabrałeś własne kopie map?
Rzuciłam, a po chwili, zatrzymałam się, przy Ra. Zwykle nie stosowałam siodeł ani innych rzeczy, mających poprawić stabilność „jeźdźca”, nie potrzebowałam ich, lecz tym razem na ciele bestii dało się zobaczyć sieć skórzanych pasków, których można było się trzymać w czasie lotu.
-Idąc na piechotę, musielibyśmy poświęcić niemal cały dzień na przemarsz, a potem czekać do świtu z zejściem do kopalni.
Były małe szanse na to, że po całodziennej wędrówce którekolwiek z nas miałoby siły na błąkanie się po podziemnych korytarzach. Zatem cały dzień drogi, rozbicie obozowiska na noc i kolejny dzień poświęcony już na eksplorację. Kolejny dzień powrotu przez las... Przekalkulowałam sobie to wszystko i wniosek był jeden. Było zdecydowanie za dużo czasu w towarzystwie Szrona... tym bardziej po...akcji ze Skrzydeł. Dlatego też, szybko znalazłam sposób na skrócenie owego czasu do niezbędnego minimum.
-Dlatego polecimy. Z góry szybciej powinniśmy też wypatrzyć samo miejsce kopalni, o ile zupełnie nie zarosła.
Podrapałam Ra, po karku i poprawiłam kilka pasków, tak by na pewno nie przeszkadzały bestii podczas lotu. Oparłam się o jej bok, po czym zerknęłam wyczekująco na Srebrnowłosego.
-Wsiadasz? Czy jednak wybierasz spacerek?
Uznałam, że szybkie przejście do działania uchroni mnie od myśli, oraz wspomnień z nocnego klubu, oraz mieszkania dachowca. Niestety, te nadal kuły mnie natrętnie, za każdym razem, gdy na dłużej zatrzymałam wzrok na Strażniku... W dodatku nagle ogarnęło mnie idiotyczne poczucie...że złośliwość jest czymś, co tak jak studnia może pokazać swoje dno, dlatego należy ją miarkować... Jak mogłam się nagle martwić, że zabraknie mi kąśliwej riposty? Teraz kiedy byłam już w pełnej formie i całkiem przytomna... no jak.

Ra był naprawdę sporą bestią i bez problemu poniósłby na grzbiecie naszą dwójkę. Sporą... jednak nie na tyle, w takim układzie  móc się cieszyć wolną przestrzenią osobistą. A konieczność choćby godziny lotu, w którego czasie, musiałabym siedzieć z plecami wbitymi w Strażnika, sprawiała, że choćby dwudniowa wędrówka przez las była tą lepszą opcją...
Stąd też obecność drugiej bestii, mimo iż ta na pierwszy rzut oka nie miała nic wspólnego z podbojem niebios. Ale pozory myliły.
Czekałam, aż Dachowiec wgramoli się na bestię, głównie po to by, wytłumaczyć których części uprzęży należy się trzymać, a gdzie ewentualnie mógł przypiąć swoją torbę. Wbrew pozorom nie było to tak oczywiste, a wątpiłam w umiejętność spadania na cztery łapy z aż takiej wysokości...

Gdy Strażnik zajął już swoje miejsce, szybko przyjrzałam się wszystkiemu po czym, skinąwszy głową. Oddaliłam się w kierunku drugiej bestii. Po chwili dało się słyszeć warkot mieszający się ze skowytem. Oboje mogliśmy oglądać, jak bestia nagle rozrasta się, zaś futro na jej grzbiecie porusza się. A dokładniej coś poruszało się pod skórą. Minęło kilka chwil, a z ciała Likyusa wystrzeliła para ogromnych czarnych skrzydeł. Kilkukrotne zamachanie nowymi kończynami było testem dla skuteczności transformacji. Odczekałam jeszcze chwilę, by w końcu wspiąć się na grzbiet wielkiego skrzydlatego wilka o czarnym jak noc futrze. Obie bestie wzbiły się do lotu.
-Lepiej dobrze się trzymaj, resztą zajmie się Luxor.
Rzuciłam jeszcze, na tyle głośno by słowa przebiły się przez świat skrzydeł.

Odrobina spokoju, kiedy wokół słychać było tylko szum wiatru, dała mi nieco czasu do rozmyśleń. Temat, który zaprzątał mi głowę, powodował poczucie winy zmieszane z irytacją. Bo jak tu się nie denerwować, kiedy dochodziło się do wniosku, iż znów trwoniło się czas na analizie niedawnych wydarzeń w porównaniu do obecnej sytuacji.

Ciężkim szokiem była dla mnie chwila, kiedy przyłapałam Dachowca, na okazaniu troski sierpówce. I nie chodziło tu o to, że ten chodzący lodowiec był zdolny do czułości. Nie, z nas dwojga to On posiadał jakieś ideały, a jego kręgosłup moralny zdecydowanie nie był tak powykręcany, jak mój własny. Problem tkwił w tym, że ten widok na moment zapalił we mnie jakieś ciepłe uczucie, pozytywny płomyk względem postaci Strażnika. Ten gest nie miał w sobie nic wymuszonego, co więcej wiedziałam, że bestia dobrze czuła się w jego towarzystwie. Wyczuwałam takie rzeczy, a nie raz spotykałam ludzi traktujących bestie niczym niewolników albo gustowną ozdobę, którą można popisać się przed innymi... dlatego podobne widoki zwyczajnie mnie cieszyły. Jednak świadomość posiadania choćby płomyka sympatii, względem Szrona, sprawiła, że poczułam jakby krew w moich żyłach nagle zamarzła. To po prostu nie mogło być naturalne....
Cholera może faktycznie dosypał czegoś do tego gulaszu albo herbaty... byłam wtedy tak otępiała, że mogłam nie wyczuć... Myśl desperacka, ale stanowiąca jakiś ratunek dla wiary w prawidłowe funkcjonowanie własnego umysłu. Tym łatwiejsze do wmówienia sobie, że miałam to nieszczęście już raz zostać, potraktowana czarem, który wpływał na uczucia...

A żeby ich tak wszystkich ziemia pochłonęła... zaklęłam w myślach, gdy przed oczami stanęły mi wizerunki życiowych mącicieli. Szybko jednak oprzytomniałam, że nie jest to dobre przekleństwo, skoro w towarzystwie jednego z nich właśnie miałam zejść w czeluści starej kopalni... Westchnęłam tylko bezgłośnie i pokręciłam głową. Powinnam skupić się na czymś pożytecznym, takim jak problemy logiczne w formule opracowywanego leku...

Drgnęłam, słysząc słowa kocura, od razu odwróciłam się w jego stronę, posyłając mu złowrogie spojrzenie.
-To nie było do Ciebie...
Oznajmiłam tylko i szybko odwróciłam wzrok w inną stronę. Znów poczułam tamto zmieszanie i zawstydzenie... cieszyłam się, że policzki i tak miałam już zaczerwienione od wiatru, to też nie można by mnie podejrzewać o to, iż nagle spłoniły się rumieńcem.

Nie wiedziałam, ile czasu przyjdzie nam spędzić w kopalnianym labiryncie, to też z bezdennej sakwy wydobyłam dwie potężne misy oraz baniak z wodą, który do nich rozdzieliłam. W pobliżu mogło nie być czystego źródła, a bestie muszą być wypoczęte na drogę powrotną. Pożegnałam się ze swoimi pupilami, po czym ruszyłam w ślad za Strażnikiem.
-Nie miałam takiego zamiaru. Zaczekają, a w razie, gdyby strop runął nam na głowy... Luxor jest w stanie sprowadzić pomoc. A Dawern dobrze radzi sobie z kopaniem.
Wyjaśniłam spokojnie, tym samym dając do zrozumienia, iż wcześniej myślałam o potencjalnym ryzyku oraz jego konsekwencjach. Bestie nie miały stanowić jedynie wygodnego środka transportu, ale również zabezpieczenie.

Kopalnia miała w sobie coś... co wywoływało niepokój. Nie chodziło o to, iż miejsce było ciasne, ciemne i opustoszałe... Bardziej obawiałam się tych wszystkich wzmianek o niestabilności magii w tym miejscu. Według niektórych moce nie działały tu wcale albo też były osłabione, inni zaś twierdzili, że zmieniały swą naturę... Skrycie liczyłam, iż we wszystkich tych raportach było sporo przesady albo że z upływem lat siła oddziaływania tego miejsca znacznie osłabła.
Z kolei raporty twierdzące jakoby kopalnia była nawiedzona, w dalszym ciągu ignorowałam. W takich miejscach nie trudno o to, by wyobraźnia pogalopowała zbyt daleko... a cienie rzucane na nieregularne ściany przybrały kształty upiorów. Plotki, których celem najpewniej było trzymanie obcych z dala od tego miejsca. I tyle.

Gdy już znaleźliśmy się przy wejściu, przez chwilę oswajałam się z nieprzyjemną wonią ziemi, wilgoci oraz stęchlizny. Nagły powiew powietrza sprawił, że przebiegły mnie ciarki. Był niczym wzięty oddech, a to spowodowało poczucie, jakbyśmy nagle mieli wpakować się do paszczy czegoś żywego...
Przewiesiłam przez ramię torbę, którą zwykle zabierałam w wyprawie po zbiory, przy jej boku tym razem tkwiła lampion, miejsce sierpa zajął sztylet. We wnętrzu kryły się pojemniki oraz niewielkie dłuto i młotek.

Ruszając w głąb ciemniejącego przejścia, niespodziewanie na mojej twarzy zagościł triumfalny uśmiech. Już stąd zauważyłam, iż w wielu miejscach strop znakował się dość nisko. Przy moim wzroście nie stanowiło to problemu, jednak Dachowiec będzie zmuszony co jakiś czas do uginania karku. Zawsze drażniło mnie, że bez odpowiednio wysokiego obuwia, byłam zmuszona zadzierać głowę, by móc mierzyć się ze Szronem spojrzeniem. Zatem choć raz to, co uważałam za wadę, miało okazać się zaletą.

Było znacznie zimniej, niż przewidywałam... w czym utwierdziło mnie kolejne tchnienie mroźnego powietrza. Czy to było w ogóle właściwe dla kopalni? Nie miałam pewności... wiedziałam z kolei, iż w tych okolicznościach strój, który dla siebie wybrałam, był zdecydowanie zbyt lekki. Co prawda mogłabym się zatrzymać i w bezdennej sakwie poszukać czegoś, co dałoby mi lepszą ochronę przed zimnem... jednak byłby to jawny przejaw słabości i to na polu, w którym Kocur miał zdecydowaną przewagę. Dlatego jedyne, na co się zdobyłam, to szczelniejsze owiniecie się połami czerwonej peleryny.
-Zaproszenie... nie tak bym to nazwała, ja podałam jedynie informacje, które, tak czy siak, być zdobył... Bo musiałam pisać podanie o zgodę na tę eskapadę. A zatem dane znalazły się w spisach. Zaś przekazanie ich osobiście, pozwoliło mi mieć, chociaż wpływ na czas tego spotkania.
Chciałam dobitnie uświadomić swemu towarzyszowi, że była to tylko i wyłącznie konieczność, do której zmusił mnie los. Dopiero po chwili uzmysłowiłam sobie, że powiedziałam o wiele za dużo... Podsuwając mu pod rozwagę z jak wielu misji, które były potencjalne ryzykowne, ale nie dość by znaleźć się w papierach, zwolniłam go z uczestnictwa, zwyczajnie wymykając się nań samotnie. Nie było to może łatwe i zmuszało mnie do lawirowania między przepisami, a raczej ich ignorowania... ale czasem się udawało.
Całe szczęście Dachowiec szybko podsunął nowy temat na którym, mogłam bardziej skoncentrować jego uwagę.
-Skoro rzekomo są tu jakieś upiory, to niby czemu miałabym obawiać się samotności? No, chyba że okazałyby się na tyle niekulturalne, że nie wyszłyby się nawet powitać...
Teatralnie rozejrzałam się na wszystkie strony, niby to w poszukiwaniu wspomnianych stworów, które moja uwaga mogła skłonić do nagłego ujawnienia się.
Niestety uczucie niepokoju, jakie dopadło mnie już chwilę temu, nadal trzymało się mnie uparcie, choć za żadne skarby świata nie chciałam dać tego po sobie poznać. Mimo wszystko przelotnie zastanawiałam się, jakie wrażenie wywarłaby na mnie wędrówka ciasnym i mrocznym tunelem, gdybym miała go przemierzać samotnie. Ale przecież już nie raz odwiedzałam w pojedynkę miejsca znacznie groźniejsze i równie opustoszałe... a jednak nie czułam się w nich tak jak teraz tutaj... Zagubiona... mimo iż w dłoniach właśnie rozwijałam jedną z map, gdyż zbliżaliśmy się do pierwszego z rozwidleń.
-Ale owszem czytałam raporty. Nie spodziewam się, byśmy mieli wpaść tu na jakieś zmory. A zresztą na mojej liście rzeczy „Najgorsze co może mnie spotkać” zajmujesz całkiem wysoką pozycję... więc skoro już tu jesteś, cóż... szanse na spotkanie w tej dziurze czegoś lub kogoś z samej czołówki listy są naprawdę nikłe.
Postanowiłam odgryźć się Christopherowi, gdyż to ten od początku tego spotkania zdawał się odnosić nade mną pewną przewagę... Nie zapomniałam, czym jest drwina ani też jak z niej korzystać. Niech nie myśli sobie, że otarcie się o śmierć, a co gorsze ratunek z jego rąk... jakoś mnie złamały. Nawet jeśli istotnie nadal nie czułam, że po tamtym wróciłam do psychicznej równowagi... to on nie musiał tego wiedzieć. A wręcz nie powinien. Musiałam zatem lepiej się o to postarać.

Oczywiście Strażnik nie uznał za stosowne ułatwić mi tego zadania.... gdyż w swej kolejnej wypowiedzi, wracał do drażliwego tematu. Momentalnie wyłapałam te nuty niepewności, które zawisły w jego głosie. Coś takiego zwykle było dla mnie jak sygnał do ataku, niczym drgania pajęczyny, wabiące pająka na żer... Mogłam teraz po prostu skłamać, a wiedziałam, że potrafię to zrobić, na tyle wiarygodnie by uwierzył. Jego niepokój mógł wówczas przekuć się nawet w strach... bo to były Jego wrażliwe struny. Stowarzyszenie, obowiązek, pracy oraz autorytet Rosarium. Te wszystkie niewidzialne nici, mogłam mieć w garści i wykorzystać przeciw Strażnikowi, choć przez krótką, acz satysfakcjonującą chwilę...
A jednak... nadal gdzieś z tyłu głowy miałam świadomość, że fałszując raport, Kocur krył bardziej moją porażkę, niż własną. Nie rozumiałam, czemu to zrobił, skoro spełnił własne zadanie, jakim było utrzymanie mnie przy życiu. A liczył się w końcu efekt końcowy, nie zaś wyboje po drodze.
Westchnęłam cicho, jakby na pożegnanie sznurków możliwości, które świadomie właśnie wypuściłam z ręki.
-Nie i raczej się nie skontaktuje. Prowadzę badania, ale nie rozliczam się z tak epizodycznych ich etapów. Rosarium bardziej interesuje efekt końcowy, a co jakiś czas obszerniejsze sprawozdanie z postępów, lub wyjaśnienia co powoduje ewentualny przestój. Tak jak aktualnie powoduje go brak surowca...co właśnie staramy się zmienić.
Znad mapy, posłałam badawcze spojrzenie w stronę białowłosego, chcąc sprawdzić jego reakcje na moją wypowiedź.
-Co więcej, tak długo jak nadal nosisz... hm prawdopodobnie Krwawą broszkę, czy bronisz się jakimś urokiem, tak nie musisz się obawiać, że ktoś dojdzie prawdy z Twoich myśli. A i moje są chronione, więc to też znacznie zmniejsza ryzyko.
Bardzo szybko pożałowałam tego, że zdobyłam się na coś tak absurdalnego jak próba uspokojenia Szrona... po pierwsze co mi w ogóle strzeliło do głowy, by przejąć się tym, że ta kwestia nadal go dręczyła... A po drugie właśnie, przyznałam się, że sama swego czasu próbowałam jakoś wpłynąć na jego umysł. Bo skąd inaczej miałabym podejrzewać istnienie magicznego przedmiotu, którego mężczyzna nie nosił na widoku... czar czy urok tym bardziej zaliczały się do sfer niewidocznych dla oka... Nadal pamiętałam gorycz rozczarowania, jaka ogarnęła mnie gdy na Ochroniarza nie podziałała moc jednej z moich bestii. Mogłam jedynie cieszyć się, że wówczas zadbałam o dyskrecję, dzięki czemu niedoszła ofiara miała mizerne szanse, by odkryć, że miała zostać poddana hipnozie... Wówczas od razu pomyślałam o Krwawej broszce, gdyż znałam jej magiczne właściwości.

Ponownie z ratunkiem, przyszedł mi arkusz mapy, za którym mogłam teraz schować twarz, zdradzającą pewien niepokój...oraz irytację, że właśnie mimowolnie przyznałam się do nieudanego „zamachu” na umysł Christophera. Gdy akurat podniosłam na niego wzrok, by dyskretnie zorientować się, czy zielonooki właściwie połączył fakty... stało się coś, co wyrwało z mojego gardła krótki i nieco przytłumiony śmiech. Miał w sobie, coś z ciepła a rozbawienie było tak wyczuwalne, że aż kłóciło się z ponurą i przytłaczającą naturą miejsca, w którym się znajdowaliśmy.
-Widać kto wróci stąd bardziej zbolały.
Dodałam, z pewną dozą satysfakcji wskazując na tunel po lewej, którym mieliśmy iść dalej. Strop nadal był tu dość niski, dało się również wyczuć, wyraźny spadek w podłożu. Niestety... w tej odnodze chłodny powiew zdawał się jeszcze wyraźniejszy... Ponownie, szczelniej otuliłam się peleryną.

Gdy Strażnik pożalił się na to, że nie ma zbyt wielu okazji na spotkania z przełożonym... sama przypomniałam sobie moje pierwsze spotkanie z Rosarium. Spotkanie podczas którego, nie wiedziałam, kim był... W krótkim czasie zdarzyłam go oskarżyć o próbę morderstwa Hrabiny, która wezwała mnie do Różanego Pałacu... nieco później zagroziłam jego paskudnej służce oraz niechcący spaliłam dywan w jedynym z licznych salonów...
Miałam wtedy ochotę zapaść się pod ziemię i już pozostać w jej czeluściach po wsze czasy...

-Ciesz się, przynajmniej masz dzięki temu mniej okazji, by jakoś podpaść. A Rosarium ma specyficzne poczucie humoru... i spojrzenie na wymierzania sprawiedliwości.
Mówiąc delikatnie...  Rozumiem, że po tym co zrobiłam, należała mi się jakaś nagana, czy kara, ale... wciskanie mnie w kretyński mundurek i zamykanie w ogrodach razem z całą sforą swych lisich pupili.... a nie wspominając o tych paru razach kiedy musiałam ganiać za nim z herbatą! Naprawdę nie raz nachodziły mnie myśli, że siedzenie w lochu byłoby mniej upokarzające... i co to za kara dla czarownicy? Jakby nie można było mi zlecić czegoś użytecznego choćby narobienia zapasów eliksirów albo składników dla Stowarzyszenia, albo uporządkowanie Archiwów. Patrolowanie Lisiego Zakątka, zdawało się marnotrawstwem czasu... nikt o zdrowych zmysłach nie napadłby na to miejsce... a nawet wariaci nie próbowali. Rosarium ewidentnie chciał mi po prostu utrzeć nosa... Mogłam cieszyć się jedynie z tego, że podczas odbywania kary nie udało mi się napotkać na nikogo ze Stowarzyszenia. Gdyby zobaczyli mnie paradującą w czapeczce z parą lisich uszu... nawet nie chciałam myśleć o tym, w jaki sposób by zareagowali.

Po zaliczeniu bliskiego spotkania głowa – sufit, Dachowiec zirytował się bardziej niż zwykle. Nieco mnie to zdziwiło, choć nie na tyle, aby przegnać rozbawienie. Lodowate spojrzenie kocura, też na niewiele się zdało. Już naprawdę niewiele z im podobnych miało dostatecznie wiele mocy, bym poczuła przeznie ostrzegawcze ukłucie zimna, każące mieć się na baczności. Smutne było to, że również moje spojrzenia utraciły dawną moc, a w każdym razie nie działały na Ochroniarza, tak jak bym sobie tego życzyła...

Mimo wcześniejszych przemyśleń, zaraz po uwadze na temat przemarznięcia, posłałam w kierunku Christophera mściwy wzrok . A co gorsza Strażnik nawet nie zwrócił na to uwagi, bo właśnie przyspieszył kroku.
Spoglądałam na swego opiekuna, starając się rozgryźć zmianę w jego zachowaniu. Moment później ten odwrócił się nagle, a ja pochwyciłam dziwne spojrzenie, które mi posłał. Zazwyczaj całkiem skutecznie udawało mi się odczytywać Szrona, lecz w tym momencie poczułam konsternację.
-Co?
Spytałam w końcu, nieco mniej pewnie niż należało. A może białowłosy, posądzał mnie o to, że jakimś magicznym sposobem nagle obniżyłam kopalniany strop, tylko po to by ten obił sobie łeb? Nie... w tym spojrzeniu nie było pretensji a w każdym razie tego dobrze mi znanego jej rodzaju.

Prychnęłam cicho i skrzyżowałam ręce na klatce piersiowej, słysząc polecenie Ochroniarza. Było widać jednak, że moje niezadowolenie obejmuje nie tylko fakt, że coś mi nakazano, ale to, że w ogóle ośmielono się spostrzec istnienie problemu.
-Czyżbyś obawiał się, że złapie przeziębienie? Och, sądziłam, że po ostatniej akcji wyczerpałam zasoby troski, na jakieś no nie wiem... do końca swoich dni?
Nastroszyłam się na dźwięk słowa „troska”, które przecież padło z moich własnych ust. Ta wypowiedź miała być złośliwa, ale stała się strzałem w kolano... bo przypomniała mi o nieznośnie realnym fakcie. O tym, że gdy byłam bezradna, ranna a mój umysł tonął w amoku, to On się mną zajął.

Przygryzłam dolną wargę i odwróciłam się napięcie. Zaczęłam się mocować z wiązaniem peleryny, która zsunęła się z moich ramion. Jedną ręką złapałam tkaninę, nim ta omiotła zakurzoną ziemię.
-No niestety... nie wszyscy mieli okazje wychować się w górskiej wiosce a tym samym zahartować na zimno...
Mówiąc to, jednocześnie rozsupływałam bezdenną sakwę, by z jej wnętrza wydobyć drobną czerwoną wstążkę. Gdy oplotłam niepozorny skrawek materiału wokół szyi, ten nagle zaczął się rozrastać i zmieniać. Po chwili stała już ubrana w coś na kształt dobrze dopasowanego kombinezonu, skrojonego z cienkiej ciemno karmelowej skórki. Nie zabrakło również skromnych, acz wyraźnych zdobień, bo w końcu zimno nie zwalniało od tego, by dbać o poczucie dobrego stylu. Gdy przemiana się dokonała, również peleryna wróciła na moje ramiona.

Poprawiłam rękaw i tym razem to ja miałam zamiar skorzystać z wcześniejszego fortelu Szrona. Chciałam wyminąć Dachowca, by iść na czele a tym samym nie martwić się, że ten dostrzeże zakłopotanie, które coraz wyraźniej malowało się na mojej twarzy.
-Zresztą... to nie jest normalne, że jest tu aż tak zimno... nawet jak na kopalnie.
Prosto, potem znowu w lewo... odtwarzałam sobie trasę, którą mieliśmy pokonać. Nie wiedziałam jedynie, jak głęboko będziemy musieli zejść. Ta część kopalni zdawała się zupełnie wyjałowiona. Nie było tu ani śladu interesujących nas kryształów, a nawet żadnych innych. Równie dobrze, można by pomyśleć, że wydobywano tu jakąś rudę metalu, czy węgla.

Gdy Dachowiec zdradził, co takiego było powodem jego konsternacji, naprawdę się zdziwiłam. Moje usta rozchyliły się delikatnie, lecz nie padła z nich żadna odpowiedź. Bo i co miałam na to odpowiedzieć? Moje spojrzenie na świat w pewnej kwestii właśnie zostało zaburzone. Okazywało się, iż kategoria złośliwy chichot nie zalicza się do śmiechu... A przynajmniej nie w oczach Strażnika. Przede wszystkim byłam zaskoczona, że zwracał uwagę na coś takiego... Mimowolnie, sama przebiegłam po wspomnieniach, by odpowiedzieć sobie na pewne pytanie.
-Zapewne... też byłabym, zdziwiona słysząc Twój.
Dopiero po czasie, wpadła mi do głowy lepsza odpowiedź a właściwie pytanie. W końcu nie wiedziałam, czy bardziej dziwił go fakt, że w ogóle jestem zdolna do czegoś takiego jak szczery śmiech. Czy może to, że pozwoliłam sobie na tak spontaniczną reakcję w jego obecności? Byłam niezadowolona z tego jak brzmiały moje słowa... Oboje mówiliśmy za dużo... czy to przez to miejsce? Czy oboje podświadomie chcieliśmy zagłuszyć szmery i gwizdy wiatru, które dało się słyszeć gdzieś w oddali. Pozornie zwykłe dźwięki, lecz gdy dobiegały z nieprzeniknionego mroku... wprawiały w dziwny niepokój.
-Hipotermii...
Zmrużyłam oczy, a w mojej głowie niechciane pojawiło się wspomnienie wspólnego feralnego tańca... a właściwie tego, w jaki sposób się zakończył. Minęło już tyle czasu, a samo echo tamtej chwili wystarczyło, aby dreszcze znów rozbiegły się wzdłuż mojego kręgosłupa. Jakoś wtedy się hipotermią nie przejmowałeś... W porę udało mi się ugryźć w język, dzięki czemu ów komentarz rozbrzmiał jedynie w moich myślach. Jeszcze tego by brakowało, abym przypominała kocurowi o tej małej chwili „triumfu”...

Złamałam się i ubrałam... bo co miałam zrobić? Naprawdę robiło się coraz chłodniej. Gdyby tę samą uwagę zwrócił mi w chwili, gdy szczękałabym już zębami z zimna, byłoby tylko jeszcze gorzej. Żałowałam, że nie przyszło nam odbywać tej misji w jakimś bardziej tropikalnym klimacie. Byłam ciekawa jak Dachowiec, znosiłby takie warunki.
-Naprawdę sądzisz, że jakieś tu spotkamy...
Pokręciłam tylko głową z niedowierzaniem. Naprawdę nie wierzyłam w takie rzeczy. Szczególnie od czasu kiedy w moje ręce wpadł artefakt, dzięki któremu można było powołać martwych do powstania z zaświatów... Oni też zapewne wpisywali się w rangę upiorów. Dla mnie byli jedynie kupą kości, i gnijących tkanek owładniętych magią.
-Mogę się założyć, o co chcesz, że nic takiego tu nie ma. Ci, którzy tu pracowali, po prostu nie rozumieli natury materiału takiego jak magiczne kryształy. To ich moc, musiała wywoływać magiczne anomalie. I pewnie nadal je wywołuje, kiedy już trafi się na większe źródło tego minerału.
Wytoczyłam własną teorię na temat, tego czemu miejsce to zostało uznane za przeklęte. Magiczne Kryształy nadal stanowiły zagadkowy materiał, a gdy kopalnia zaczęła funkcjonować, jej pracownicy oraz inni uczeni, mogli jeszcze tak owej wiedzy zwyczajnie nie posiadać. Niezrozumienie i coś, co z pozoru wydaje się niewytłumaczalne, nawet w tej krainie łatwo jest w stanie przekuć się w strach.

Kolejna wypowiedź Strażnika, sprawiła, że niemal stanęłam w miejscu... ostatecznie moje kroki nagle zwolniły, co później starałam się nadrobić. Zapadło milczenie... a ja wpatrywałam się w ciemność przed nami. Korytarz, który teraz przemierzaliśmy, okazał się wyjątkowo długi. Światło padające z latarni miało swój określony zasięg, dlatego też przed sobą jak i za plecami mieliśmy ciemność. Zapatrzyłam się w tę ciemność i ku własnemu zdziwieniu zaczęłam mówić.
-Urodziłam się jako arystokratka... teraz już tak siebie nie mogę postrzegać. Ale gdy udało mi się tu wrócić, szybko przekonałam się, że jeśli masz na głowie rogi i potrafisz tę głowę zadzierać wystarczająco wysoko... inni i tak widzą to co chcą widzieć. Do tej pory nikt nie czuł potrzeby, abym musiała go z tego błędu wyprowadzać... Czemu zatem nie miałam z tego korzystać?

Temat naszej rozmowy zszedł na dziwny temat... Oboje zdecydowanie inaczej interpretowaliśmy pojęcie „upiór”. Dla mnie dziwniejszym od tematu był sam fakt, że rozmawialiśmy... W dodatku owa konwersacja zawierała w sobie śladowe ilości złośliwości... Zdecydowanie było to coś niepokojącego, ponieważ zwykle gdy w swojej obecności otwieraliśmy usta to po to, aby jedno miało okazje zirytować drugie. Innym przypadkiem była wymiana koniecznych informacji, zwykle lakoniczna i ograniczona do absolutnego minimum. Jeśli już musieliśmy toczyć bardziej ożywiony dialog, działo się to z tytułu odgrywanych ról, a zatem sytuacji kiedy znajdowaliśmy się w jakimś szerszym gronie.

To, co miało miejsce teraz, nie pasowało do żadnej z powyższych sytuacji... Może faktycznie byłoby dobrze, gdyby spotkać tu jakieś duchy. Uznać, że oboje zostaliśmy jakoś przez nie opętani i dlatego zachowujemy się tak irracjonalnie. .. A w każdym razie irracjonalnie jak na miarę naszej dotychczasowej wojennej ścieżki.
-Trudno nie wierzyć w istnienie duchów, kiedy można spotkać się z „żywym” przykładem ich istnienia? Bo jak inaczej patrzeć na istnienie Strachów... to w końcu umarli, którzy powrócili do życia. Zatem jakieś echo istnienia musi po nas pozostawać... Ale upiory to dla mnie co innego niż duchy.
Nie kontynuowałam tego tematu... i tak mówiliśmy już zdecydowanie za wiele. Tę nagłą gadatliwość nadal starałam się usprawiedliwiać warunkami, w których się znaleźliśmy. Zapewne gdybyśmy właśnie przemierzali las, w którym oboje czuliśmy swobodę, z całą pewnością szlibyśmy w milczeniu.

I znów zaczęłam żałować wypowiedzianych słów. Tego, że dałam wciągnąć się w dyskusję, która nawet nie powinna się zaczynać... W końcu już uciszyłam swoje wyrzuty sumienia... wtedy kiedy opuszczałam mieszkanie Dachowca. Ostrzegłam go... wiedział już jak mogę się zachować, oraz że nie powinien się do mnie wówczas zbliżać. Nic więcej nie musiał wiedzieć... A jednak nie byłam w stanie ot, tak zignorować jego słów. Domyślił się... przez tę konkretną wypowiedź owładnęło mną wyjątkowo gorzkie uczucie dodatkowo zmieszane z irytacją... Powinnam to po prostu zmilczeć, miast podsuwać mu pod nos kolejne fakty o własnej osobie.
-Domyśliłeś się... zatem gratuluję, mi zajęło to zdecydowanie więcej czasu... Przez większość życia... myślałam, że mam dom... A w tym „domu” wmawiano mi, że jestem chora, że trzeba mnie chronić i się mną zajmować... Że każdy kolejny lek i zabieg są po to bym wyzdrowiała...
Poznałam innych cyrkowców... i zazdrościłam im. Po tych wszystkich latach, wolałabym podobnie jak oni... zostać zamkniętą w białej celi, czy przetrzymywana w zbiorowym ośrodku z sobie podobnymi eksperymentami... Oni wiedzieli co się z nimi dzieje, czego mogą się spodziewać... mogli znacznie szybciej zacząć nienawidzić swych oprawców. Ja żyłam w podwójnym więzieniu, którego mury wzniesiono z kłamstw. I do dziś nie mogę sobie wybaczyć, że kochałam osoby, które widziały we mnie jedynie materiał do spełnienia swych chorych naukowych fantazji...

Słowa, które wypowiadałam, toczyła nienawistna trucizna... Jej obfitą dawkę zawsze rozdzielałam na trzy porcje. Pierwszą dla samej MORII jako całej parszywej instytucji, druga przypadała moim oprawcom, a trzecią zawsze aplikowałam sobie samej. Nienawidziłam się za tamtą naiwność i bezsilność...

W tych słowach było ukryte coś jeszcze, coś, z czego sama często nie zdawałam sobie sprawy, albo nie chciałam przyjmować do wiadomości. Był to powód dla którego, tak bardzo walczyłam z obecnością Christophera u swego boku... bycie chronionym i pilnowanym... potrafiłam to kojarzyć tylko negatywnie... Było to coś, co znów miało mi dać do zrozumienia, że jestem słaba... że sama sobie nie poradzę. A istoty słabe można przecież wykorzystywać wbrew ich woli...

Gdy kocur zrównał ze mną kroku, odruchowo odsunęłam się w bok, niemal ocierając się ramieniem o ścianę tunelu. Dłonie zaciśnięte w pięści drżały. Mimo rękawiczek zaciskałam palce tak mocno, iż czułam w nich ból... Odwróciłam głowę tak, by przynajmniej utrudnić dostrzeżenie emocji, które na nie zamarły. Wściekłość i ból..., twarz zaklęta w maskę, nauczona, by nie okazywać dawnego lęku a przede wszystkim łez. Gdy byłam świadoma, na próżno było ich wypatrywać.

Okazało się, jednak iż przynęta w postaci głupiego pytanie, wystarczyła, abym ponownie podniosła spojrzenie w stronę swego rozmówcy. Przez chwilę mierzyłam go wzrokiem, aż w końcu udało mi się zmusić wargi do ułożenia się w kaleką wersję złośliwego uśmiechu.
-Nie. Ale nie musisz czuć się pokrzywdzony. Jakoś nie mam w zwyczaju się tym chwalić...
Ciemny kształt mignął gdzieś przed nami... dopiero po chwili okazało się, iż czekała na nas przeszkoda w postaci ułamanej belki, niegdyś podtrzymującej strop. Dalej były jeszcze kilka takich i o ile konieczność gimnastykowania się, aby przejść dalej, była uciążliwa, bardziej niepokoił fakt, że w tym miejscu ewidentnie musiało dojść do jakiegoś silnego wstrząsu. Od teraz ściany były mniej regularne i strawiły wrażenie kruchszych. Dopiero po chwili ciszy dokończyłam wcześniejszą wypowiedź.
-I niby po co bym miała? Dla żalu czy litości? Nie potrzebuję ich... a może by czuć do mnie odrazę? Radzę sobie z jej zdobywaniem bez ujawniania tego, kim się stałam...

Powoli przestawałam rozumieć, co właśnie się działo... a dokładniej co działo się ze mną.
Ta rozmowa była dla mnie jak ponowne otwieranie rany, która nigdy nie miała szans w pełni się zagoić. Zawsze bolała... ale kiedy owinąć ją odpowiednią ilością bandaży oraz warstwami tkanin dało się udawać, że jej nie ma... tak działało właśnie spytanie tamtych wspomnień w najczarniejsze zakamarki jaźni... Niestety zawsze działo się coś, co znów budziło wspomnienia.... Lecz prawie nigdy nie działo się to za moim własnym przyzwoleniem... tak jak teraz.
Dlaczego mówię to wszystko i to właśnie jemu... Tej jednej osobie, której zatruwam życie, by w końcu zrezygnowała... bym w końcu znów została sama. Tak jak dawniej. Tak jak zawsze...

Czułam na sobie ciężar spojrzenia dachowca.... I tak jak niedawno w jego mieszkaniu, tak i teraz nie wiedziałam, jak sobie radzić w tej sytuacji... Nauczyłam się ignorować albo znosić wzrok, będący niczym przeszywające ciało sople lodu, czy zapowiedź śnieżnej burzy... Teraz zielone kocie ślepia wydawały mi się obce, gdy brakowało w nich nagle tej wiecznej zimy. Obce a mimo to znajome.
Czy powinnam czuć ulgę, gdy zorientowałam się, że nie tylko moja maska znów popękała? Cieszyć się, że w tym pojedynku nie tylko ja staję odsłonięta... Dowodem tego były emocje malujące się na obliczu Strażnika. Takie, których nie miałam okazji oglądać, bo zapewne nie powinnam. Potrafiłam tuszować emocje, podsycając tę jedną, którą opanowałam najlepiej, a właściwie to ona opanowywała mnie. Złość. Szron miał podobną strategię, która jednocześnie kontrastowała z moją. On uciekał w chłodną obojętność. Kiedy oboje chowaliśmy się za swymi maskami, to wszystko było prostsze...

Nie rozumiałam, czemu mimo takiego natłoku emocji i gniewu... nie byłam zdolna przywdziać własnej...

Złapałam jego niepewne spojrzenie... Szybko domyśliłam się, jaki konflikt właśnie rozgrywał się w głowie Christophera... Ten, o którym mówiłam jeszcze chwilę temu. Powinien mnie żałować czy brzydzić się... istoty, której inni byli w stanie odmówić „człowieczeństwa”. A w każdym razie takim jak ja... lecz znacznie bardziej pokrzywdzonym, gdyż nie byli w stanie ukryć tego, w co ich zmieniono. W końcu i ja sama nie byłam w pełni finalnym „produktem”, ojciec zwyczajnie stracił możliwość dalszego rozwijania swej twórczej wizji... Od zwykłej Upiornej różniło mnie drapieżne spojrzenie, zbyt długie kły, paznokcie.... oraz znacznie czulsze zmysły. To wszystko mogłam jednak ukrywać, podobnie jak blizny. Żałowałam, że wyznałam prawdę... licząc na co? Że ta nic nie zmieni? Że gdy te karty zostaną odkryte, wszystko wróci na właściwy tor. Czyli nadal będziemy prowadzić swoją wojnę... która zakończy się w końcu spektakularna klęską Kocura.

Że Dachowiec będzie mnie nie cierpiał za to, jaka jestem... a nie przez to, czym jestem. Ta myśl nie wiedzieć czemu... zabolała mnie. Nie wiedziałam, co z nią zrobić i jak się jej pozbyć... a ta na złość uparcie przyczepiła się mojej świadomości. I właśnie dlatego, pytanie zadane przez Szrona potraktowałam jako ucieczkę... mimo iż wcale nie chciałam na nie odpowiadać. Odpowiedziała po nieznośnie długiej i przytłaczającej chwili ciszy...
-Zapewne wiesz, czym są fobie... W barze... miałam do czynienia z jedną z moich. Ja...
Słowa nie chciały mi przejść przez gardło. Szczególnie że później mogłam ich cholernie żałować... Zresztą już teraz żałowałam. Czułam się, jakbym właśnie podawała Strażnikowi zatrute ostrze, które, którym w przyszłości będzie mógł się przeciw mnie posłużyć...

Myśl o barze i tym, co się stało, powodowały, że w mojej głowie odzywał się inny głos. Myślący bardziej pragmatycznie, karcący mnie za chęć przemilczenia tego wszystkiego.

W końcu ostrzegłam już Christophera... jasno i wyraźnie powiedziałam, że gdyby podobna sytuacja znów miała miejsce, ma się ode mnie trzymać z daleka. Ale nie widział, co może ją wywołać, a ewidentnie obawiał się ataku z mojej strony. Z całą pewnością nie cieszyłby go fakt, że już kilka razy przyłapałam go, na tym, jak się spina... jakby w oczekiwaniu na nadchodzący cios... to nie był przypadek, ani tik...
-boje się aparatury medycznej.... skalpel, szczypce...strzykawka. Co zabawne sama mogę ich używać... ale jeśli zostaną wymierzone we mnie... momentalnie odbiera mi rozum, bo ten zamyka się w tamtym dniu... kiedy poznałam prawdę. I dałam się zatracić...w tym, czym się stałam.
Nie patrzyłam teraz na Dachowca, mogłoby się wydawać, że nie patrzę również przez siebie. Wsłuchiwałam się w bicie własnych serc, niepodważalny dowód tego, że to wszystko dawniej jest rzeczywistością... nie zaś wspomnieniem złego koszmaru.
-To...że tak dobrze rozumiem się z bestiami, jest ICH zasługą. Bo stały się nierozerwalną częścią mnie, dosłownie... i to większą niż mogłoby się wydawać. A jedyne, za co mogę być „wdzięczna” to to, że nadal mam ręce, a nie łapy... albo, że zamiast drugiego serca nie pokusili się o -
Urwałam i energicznie potrząsnęłam głową, jakbym chciała pozbyć się z niej nieprzyjemnej wizji... zdarzało się, iż właśnie to rozważanie stawało się tematem moich koszmarów... tych, które wyrywały mnie ze snu i nie pozwalałyby zasnąć ponownie przez kolejne godziny...
-Nieważne. Skończyliśmy przesłuchanie, czy jeszcze jakoś mogę zaspokoić Twoja ciekawość...
W tej chwili byłam rozchwiana... i dało się to zobaczyć od razu. Czułam się jak stworzenie zamknięte w klatce, które mimo to bez sensu snuje się tą samą trasą, licząc na to, że w końcu pojawią się przed nim otwarte drzwi. Moją klatką stał się umysł, nagle ciasny od natłoku tych wszystkich emocji... również tych, których istnienia nadal nie potrafił wyjaśnić i zrozumieć.

Znaleźliśmy się pod ścianą... dosłownie. Widok zasypanego tunelu wyrwał z mojego gardła zirytowane warknięcie. Nie zastanawiając się długo, zaczęłam wspinać się na stertę kamieni, by u jej szczytu szukać jakiejś luki, czy luźnych przestrzeni. Być może rumowisko nie było tak wielkie, na jakie się wydawało. Wystarczyłaby szczelina... w końcu jedno z nas potrafiło zmienić się w mgłę... ja mogłam za pomocą artefaktu na moment wcielić się w mysz. Mysz... gdzieś w głębi ducha, zaśmiałam się głośno nad ironią sytuacji i tym, że właśnie o tym stworzonku pomyślałam.

Chciałam działać... robić coś, byle tylko uwolnić się od myśli. Do cholery, przybyliśmy tu z konkretną misją... czemu zrobiła się z tego jakaś komnata zwierzeń... w dodatku jednostronnych.
Nagle przypomniały mi się słowa, które Christopher, rzucił mi na odchodne, chwilę przez tym jak opuściłam jego mieszkanie.

Padło dziś zbyt wiele słów... Zastanawiałam się, czy kiedykolwiek między naszą dwójką wywiązał się dłuższy dialog i szybko doszłam do wniosku, że nie.
Nadal dręczyło mnie poczucie, że popełniłam cholerny błąd, zdradzając Dachowcowi prawdę o sobie... Ilość osób, które wiedziały, co mnie spotkało, można było zliczyć na palcach jednej dłoni... a w dodatku jedna z owych osób była martwa.

Sama mi to wszystko powiedziałaś te słowa budziły irytację, bo były prawdziwe. Czy faktycznie chciałam powiedzieć to wszystko... sprawdzić reakcję... czy może tylko zadbać o to, aby nie było już potrzeby więcej wyciągać bolesnych sekretów na światło dzienne, kiedy wszystko zostało już dostatecznie wyjaśnione. Czułam się coraz mniej pewnie, kiedy uświadamiałam sobie, że jakaś część mnie naprawdę chciała wiedzieć, jak Strażnik zareaguje naprawdę o tym, kto znalazł się pod jego opieką...
Dopiero po dłuższej chwili na mojej twarzy odmalowało się zdziwienie, podszyte sporą dawką podejrzliwości. Znów zwróciłam wzrok na kocura, a w mojej głowie zaczęły roić się niemiłe podejrzenia... że w jego wypowiedzi zabrakło słów „Tym razem...”
Czy w moich brakujących eliksirach nie brakowało czasem flakonu z eliksirem prawdy? Nie... lepiej teraz o tym nie myśleć... Bo mogłoby się to naprawdę źle skończyć. Zresztą Strażnik chyba nie był aż tak bezczelny... by ot, tak sobie dopuścić się kradzieży. Wolałam uważać z rzucaniem podobnych oskarżeń, głównie dlatego, że znałam psotną naturę wielu z bestii odwiedzających mój dom. Mały szklany flakonik z kolorową zawartością, mógł okazać się pokusą nie do przezwyciężenia...
Normalna rozmowa... czy faktycznie nie było przeciwwskazań dla czegoś tak dziwnego, a zarazem zwyczajnego? Zdrowy rozsądek nakazywał zrezygnować z takiej formy komunikacji. Podczas takich rozmów, padało zbyt wiele informacji, a rozmówcy zwykle dowiadywali się czegoś o sobie nawzajem. A to było groźne... szczególnie w sytuacji, kiedy jedyne czego oczekiwało się od potencjalnego rozmówcy to, to by zniknął Ci w końcu z oczu... Może faktycznie to wszystko wyglądałoby inaczej, gdybyśmy trafili na siebie podczas jakiejś misji czy w siedzibie stowarzyszenia... My zostaliśmy skazani na swoje towarzystwo... z czego oboje od początku nie byliśmy zadowoleni. Mówić niezwykle łagodnie...

Wzdrygnęłam się, słysząc kolejne pytanie ze strony Christophera. A szczególnie kończące je słowo. Mutant... ten zwrot wydawał mi się brudny, plugawy... ale przecież tym właśnie byłam... Po prostu we własnej głowie używałam innych określeń, takich, które mniej mnie odrzucały...
-Po co to pytanie? Chyba sam doskonale wiesz co czujesz... Jakie znaczenie ma w tej kwestii moja opinia? Tu nie ma powinności, jest emocja.
Odwróciłam się do Strażnika, akurat w momencie, kiedy kolejny odrzucony głaz ukazał niewielką szczelinę przesmyk, którym można było przedostać się na drugą stronę rumowiska. Przez chwilę spoglądałam wyczekująco na białowłosego, zastanawiając się, co w tym wszystkim najbardziej go zaskoczyło... Nie dokończył wypowiedzi, a odpowiedź mogła być ciekawa. Choć dla niego największym zaskoczeniem było pewnie, samo to, że zdradziłam mu swój sekret. Albo to, że nie wyczuł kłamstwa ze słowach, które padły z moich ust.
-Czym?
Spytałam, bo ciekawość jednak przeważyłam... Otrzepałam rękawiczki z pyłu i kurzu. Właściwie mogłam po prostu wypalić kilka z tych kamieni... zamiast tak się z nimi bawić. Cała ta sytuacja tylko mnie rozpraszała.

Na mojej twarzy odmalowało się zmieszanie... będące reakcją na słowa Szrona. Czy może raczej na to, jak podobnie myśleliśmy. Wszak nie zdarzyłam jeszcze podzielić się swym pomysłem. Co gorsza, to nie był pierwszy raz. Rzecz miała się podobnie, kiedy jedno w porę potrafiło rozszyfrować knutą przeciwko sobie intrygę czy podchód. Przez te kilka miesięcy zdołaliśmy w dużym stopniu, opanować to, co innym często zajmowało lata. Każde uczyło się sposobu myślenia „przeciwnika”.
- Animicus...
Za potwierdzenie miał wystarczyć fakt, że miejscu, gdzie stałam teraz, można było dostrzec niewielkie zwierzątko o białym futerku, które miejscami przechodziło w róż. Ta dysfunkcja w kolorystyce była skutkiem niegowskiego uszkodzenia, o które notorycznie zapominałam. Dało się to całkiem łatwo naprawić u jednego ze specjalistów w Mieście Lalek. Gdyby tylko pamiętać o tym drobnym problemie... Jako że mysz byłaby zbyt uwłaczającym wcieleniem, zdecydowałam się na inne niewielkie, a jednocześnie bardzo zwinne zwierzątko, a mianowicie gronostaja.

Będąc już w zwierzęcej formie, wydawała z siebie ciche nieartykułowane piśnięcie, po czym ile sił w krótki łapkach popędziłam ku szczelinie, ciekawa, jaki obraz zastaniemy po drugiej stronie.

Prowadziłam już tę rozmowę... Christopher nie był jedynym, który poznał mój sekret... Za każdym razem wyglądało to inaczej. Za każdym razem było trudno, ale czy wcześniej zdobyłam się przed kimś na taką szczerość? Trudna konwersacja, przywołująca traumy z przeszłości... zwykle była szybko ucinana przez mojego ówczesnego rozmówcę, gdy ten widział jakie emocje na mnie ściąga. Nikt nie drążył tego tematu... Czy dlatego właśnie mówiłam to wszystko? Dlatego, że nadal pojawiały się kolejne pytania? Które w dodatku stanowiły dla mnie zaskoczenie i o które nie posądzałabym Strażnika.
Musiałam zastanowić się dłuższą chwilę, nad tym, o co pytał... W każdym razie nad jego drugą częścią... bo nie wiedziałam, co powinien czuć, a jedynie miałam swoje przypuszczenia. Trudno było mi również uwierzyć, że miał problem z rozszyfrowaniem własnych emocji. Szczególnie kiedy dotyczyły mojej osoby, ich paleta powinna być bardzo zawężona, ale za to konkretna, malująca się od irytacji, przez wstręt i niechęć do nienawiści. Dopiero ostatnie wydarzenia, sprawiły, że mój punkt widzenia na tę sprawę został zachwiany...podejrzenie Christophera o posiadanie emocji w sferach neutralne czy pozytywne nadal było abstrakcją, którą chciałam podciągać pod szok, jaki wówczas oboje przeżyliśmy... I choć minęło już trochę czasu, oboje ewidentnie się po tym nie otrząsnęliśmy. A co gorsza miałam wrażenie, że oboje nadal brnęliśmy w bagno coraz głębiej. Dlaczego żadne z nas nie zawracało, by znów kroczyć swobodnie dobrze znaną ścieżką, ubitą z wzajemnej niechęci i uprzedzeń.
-Tak... gdy wiesz, że jedno nie należało wcześniej do Ciebie. Że zostało odebrane siłą i spowodowało śmierć niewinnej istoty... A gdy wiesz, że lista nie kończy się na dodatkowym sercu, zdajesz sobie sprawę, że ofiar było znacznie więcej.
Szybko odwróciłam wzrok, na którym znów odmalował się cień dawnego cierpienia.
Nigdy tego nie chciałam... ale nie zmieniało to faktu, że pośrednio odpowiadałam za te wszystkie śmierci. W każdym razie właśnie tak to widziałam... i starałam się za to odpokutować, broniąc i lecząc bestie. Bo to one poległy najliczniej przez eksperymenty nad „Poskramiaczem”. Choć wiedziałam też o swoich poprzednikach, innych dzieciach, zwykle sprowadzanych z sierocińców. Ludzkich dzieciach... byłam pierwszym udanym obiektem, prawdopodobnie właśnie przez to, iż pochodziłam z Krainy Luster, byłam Upiorną czystej krwi...

Słysząc odpowiedź srebrnowłosego, odwróciłam się w jego stronę, jednocześnie posyłając mu dość zagadkowe spojrzenie. W końcu wzruszyłam ramionami.
-To chyba oczywiste, że jeśli chce się kogoś do siebie skutecznie zniechęcić, nie będzie mu się pokazywać z dobrej strony. Sądzisz, że gdybym faktycznie dysponowała jedynie tym zajmowałabym takie a nie inne stanowisko?
Zdecydowanie nie podobała mi się perspektywa, kiedy to Dachowiec górował nade mną, gdy tkwiłam w formie niewielkiego stworzonka. W tej formie instynkty łatwiej brały górę, a w świecie zwierząt (przynajmniej jego przeważającej wielkości) to, co większe należy brać za silniejszego drapieżnika. Czułam, jak białe futerko zjeżyło mi się na grzbiecie... całe szczęście Kocur przemienił się już w mgłę i oboje skupiliśmy się na pokonaniu przeszkody.
Przedostanie się na drugą stronę kamiennej zapory, znacznie sprawniej poszło Strażnikowi. Ja chwilę dłużej skakałam z kamienia na kamień, moja forma była niezwykle zwinna, jednak krótkie łapki były pewnym ograniczeniem. Gdy wróciłam do swej prawdziwej postaci, musiałam otrzepać się z pyłu i kurzu. Chyba nawet udało mi się wpaść w jakąś pajęczynę...
Nagły rozbłysk światła zmusił mnie do przymrużenia oczu. Gdy wzrok już przywykł do zmiany oświetlenia, również rozejrzałam się po tunelu.
-I być może chciano, by tak pozostało... tamta blokada na całkiem naturalną.
Zsunęłam rękawiczkę i gołą dłonią przesunęłam po kamiennej ścianie. Nawet faktura kamienia zdawała się tutaj inna. Wzdrygnęłam się mimowolnie, kiedy opuszki moich palców natrafiły na jedną z tajemniczych żył. Było w niej coś... co trudno było mi określić słowami. I do diaska gdzie podziewały się te cholerne kryształy? Czy kopalnia naprawdę została tak bardzo wyeksploatowana? A może nadal znajdowaliśmy się zbyt płytko...
Nieco zwolniłam kroku. Moje spojrzenie znów zawisło na postaci Strażnika. Znów zerkał w moją stronę, ponownie spojrzeniem, którego natury dalej w pełni nie pojmowałam. Badawczym, podobnym do tego, którym omiatał mnie, gdy dochodziłam do siebie po ataku, zalegając na kanapie w jego mieszkaniu...
-Co dokładnie miałeś na myśli... wtedy gdy wychodziłam?

Nie takiej odpowiedzi się spodziewałam i może przez to czułam się dziwnie. Choć wiedziałam, że tak naprawdę Dachowiec nie całkiem zrozumiał, o czym mówiłam... a w każdym razie jego spojrzenie na sprawę było odmienne od mojego. To o czym mówił, zdawało mi się czymś naturalnym. Zaś własny przypadek oraz mi podobni, stanowiliśmy wypaczenie natury samo w sobie. Nie skupiłam się jednak na tym... lecz na drugiej części jego odpowiedzi. Obrzydzenie. To, że czuło się je do Cyrkowców, choć nie było sprawiedliwe, zawsze zdawało mi się oczywiste... Kiedy zaprzeczenie czegoś tak jasnego, padało z ust osoby, w której miało się wroga... w myślach tworzył się bałagan. Uczucie konsternacji, ostatnim czasem towarzyszyło mi zdecydowanie zbyt często... Przez chwilę naprawdę poczułam się zagubiona, odnośnie do tego co powinnam czuć i myśleć.

Odnalazłam się w momencie, kiedy Ochroniarz postanowił podzielić się swoimi przemyśleniami na temat tego, w jaki sposób zajęłam swoją pozycję w organizacji.... Już samo słowo „ulubienica” zdołało mnie rozdrażnić, zaś grymas niesmaku, jaki pojawił się na twarzy Dachowca, tylko utwierdził mnie w swym przekonaniu... Kręcenie się w pobliżu Rosarium niosło za sobą pewne konsekwencje... kara, którą mi narzucił, również nie pomagała. Mimo iż pełniłam służbę w jego rezerwacie, to samo to, że pojawiałam się tam, regularnie mogło sprawić, iż ktoś zacznie mylnie to interpretować. Z kolei moja swoboda w kontakcie z Przywódcą Stowarzyszenia, wynikała jedynie z dziwnego zaczątku naszej znajomości. Ciężko znów zatracić się w formalności, kiedy pamięta się, jak krzyczało się na własnego Szefa i groziło mu pojmaniem przez Strażników... Dobrze, że rogacz był tamtego dnia w dobrym nastroju... bo mogło się to dla mnie skończyć znacznie gorzej.
-Co właśnie próbujesz mi insynuować...
Nagle ton mojego głosu zrobił się ostry. A powietrze wokół moich dłoni nieznacznie zafalowało, od nagłego uderzenia gorąca.
-Gdyby awanse były tu rozdawane ze względu na „sympatię”, a nie umiejętności, to byłby tu jeden cholerny burdel nie organizacja.
Przyspieszyłam kroku i skupiłam się na ostudzeniu emocji... zdecydowanie, nie chciałam pokazywać, że tego rodzaju opinie coś dla mnie znaczą. W ogóle nie powinnam się unosić a zwyczajnie to zignorować... w tym momencie odsłoniłam się, zdradzając własną obawę... Jak na Czarownicę byłam wyjątkowo młoda, a jednak w moje ręce trafił ważny dla Stowarzyszenia projekt. Była to jednak tylko i wyłącznie zasługa mojej pracy. W dłoniach nadal czułam nieznośne gorąco... ale udało mi się zapanować nad zaklęciem. Robiłam w tej kwestii postępy. Ap ropo ciężkiej pracy...

Nie sądziłam, że dostanę odpowiedź na swoje pytanie. I najpewniej bym jej nie otrzymała, gdybym wcześniej sama nie powiedziała tego, co chciał usłyszeć Strażnik. To pytanie mąciło mi spokój... jednak wypowiedź Christophera potwierdzająca moje domysły na temat naszego podobieństwa, zmąciła je jeszcze mocniej. Zatem oboje wpadliśmy w łapy MORII, z tym że zielonooki miał w tej kwestii więcej szczęścia. Nadal był przedstawicielem, własnego gatunku a w każdym razie wszystko na to wskazywało.
-Kiedy tam trafiłeś? I na jak długo...
Chciałam jeszcze dopytać, w jakim charakterze, ale zrezygnowałam z tego pytania. To, co działo się z Dachowcem, zależało w głównej mierze od tego, jakim projektem zajmowała się wówczas MORIIa. Czy potrzebowali dawców, a może królików doświadczalnych... było naprawdę wiele możliwości.
-Nie miałeś wyboru... A teraz masz? Czy trzyma Cię tu cokolwiek z wyjątkiem „poczucia wdzięczności”?
Podobno mnie również szukano... za sprawą prośby ze strony dziadka. Ale nie odnaleziono... Do stowarzyszenia należał jedyny członek mojej rodziny, który zaakceptował mnie po powrocie... ale to nie on trzymał mnie w Stowarzyszeniu. Byłam tu, bo organizacja dawała mi realne szanse na dokonaniu zemsty na MORII...

Co jego tutaj trzymało? Szron od kiedy tylko nieszczęsny los skrzyżował nasze ścieżki, sprawiał wrażenie pracoholika całkowicie oddanego Stowarzyszeniu. To dziwne oddanie, którego nie dało się dostrzec u mnie... czy własną służbę, traktował jako dług, który musiał spłacić?

Niespodziewanie jakakolwiek dalsza dyskusja została ucięta... coś było nie tak. Zmrużyłam oczy, które zdołały zarejestrować nagłe zmiany w rozbłyskach światła, na chwilę przed tym jak w tunelu tuż przed nami pojawiła się dziwna świetlista postać. Zamarłam w bezruchu, wpatrując się bez słowa w jaśniejącą postać... nie cofnęłam się jednak ani o krok. Takie nagłe wycofanie mogło tylko oznajmić potencjalnemu przeciwnikowi, że się go obawiano... a tego nie chciałam. Nawet jeśli było tak w rzeczywistości... gdyż nie miałam pojęcia, z czym właściwe przyszło nam obcować. Miałam jednak pewność co do jednego... nie była to bestia.