Okolice bitwy o Most Korzenny

Tropiciel zdawał sobie sprawę z dwóch faktów, które bez wątpienia znalazłyby swoje miejsce w pieśni. Po pierwsze znajdował się zaledwie o krok od brutalnej bitwy toczonej bynajmniej na słowa, rymy i piękne melodie. Po drugie jeżeli miał wykonać oba założone przez siebie cele - wykonanie zadania dla Czarnej Róży oraz pomoc potrzebującym, nie mógł angażować się w sam konflikt i musiał się trzymać na uboczu. Wszak nawet głupiec wie, że aby ujrzeć cały mur nie można stać tuż przy nim.

Nieszczęśliwie boczna uliczka, którą Basile chciał się przekraść na tyły Akademii Zwycięstwa, by podejrzeć co ciekawego dzieje się u jednej z walczących stron, by później brzegiem rzeki móc podejść pod drugi ze sztabów okazała się być lepiej chroniona niż sądził. Spotkał na swojej drodze co prawda nie żądną krwi bestię o owłosionej twarzy, gniewnym spojrzeniu i niepohamowanej żądzy mordu, lecz żołnierza Zory z czarnym szalem. Mężczyzna miał zamiar się z nim dogadać.

D’orfusilemar nie pomagał w tym jednak. Jakże wyglądał rycerz, co twierdzi, że stawił się na bitewnym polu z bronią godną pieśni, nie chcąc jednak wziąć udziału w samej bitwie? Nawet zbroja chroniąca ręce i nogi nie świadczyła zbyt dobrze o pokojowych zamiarach Basila, a srebrzysty kirys zdobiony umieszczonym centralnie złocistym kołem i rozchodzącymi się od centralnego punktu wąskimi liniami złota - niejako słonecznymi promieniami odbierał wszelkie wątpliwości. Peleryna z białego futra zasłaniała zaledwie część prawego ramienia i połowę pleców, a zatem była za krótka by pozwolić Basilowi na udawanie przypadkowego przechodnia. Wszystko co zostało wyżej opisane to już dość, by Milicjant nabrał podejrzeń, a przecież Lunatyk miał także rapier przy pasie oraz sztylet.

Paladyn widział zaledwie dwie możliwe drogi - od razu odrzucił walkę, uznając ją raczej za swe niepowodzenie niż ewentualność. Po pierwszy mógł udawać ochotnika i liczyć na to, że Zora nie pogardzi uzbrojonym i wyszkolonym wojownikiem, który mógłby wesprzeć ich starania. To rozwiązanie miało jednak swoje wady. Stowarzyszenie miało już swoich ludzi wyznaczonych do obserwacji Zory, a sama Milicja miała medyków. To nie jedna z walczących stron potrzebowała pomocy, lecz niewinni, wbrew swej woli wciągnięci w bitewną zawieruchę. Druga z możliwości to powiedzenie prawdy, choć oczywiście niecałej. Czarna Róża bardzo dbała o dyskrecję i to był jeden z głównym powodów, dla których Basile nie ubrał maski tej organizacji, a wyłącznie dobraną do kapelusza o szerokim rondzie maskę zasłaniającą górną część jego twarzy. Jako członek Stowarzyszenia mógłby budzić zbyt wiele zainteresowania, a jako przypadkowy awanturnik zasłaniający swą twarz niknął wśród setek żołnierzy i najemników. Dzięki temu mógł być oczami zgromadzonego wokół Wieży Zegarowej Stowarzyszenia Czarnej Róży. Basile nie był jednak wyłącznie członkiem Czarnej Róży a także Tropicielem. Łowca Koszmarów potrzebuje swego oręża, by mierzyć się z monstrami z najdalszych czeluści Krainy Snów. Gdyby Milicjant kwestionował jego status - zawsze może pozwolić mu dotknąć D’orfusilemara.

- Jestem skromnym Tropicielem Bractwa, który nie szuka nic więcej jak tylko Koszmarów, które należy zgładzić. - Powiedział unosząc dłonie w góę, lecz nie w geście poddańczym, a tym mającym zapewnić o braku złych zamiarów - choć sam Basile nie zważał jak Mlicjant zareaguje. Zważał by na to jeszcze mniej (gdyby to było możliwe), gdyby tylko wiedział, że w czasie gdy wypowiadał swoje wyjaśnienia w stronę Milicjanta pędziła już doniczka zrzucona przez Niamh. Uderzenie niebieskich kwiatów było zaskoczeniem, nawet większym niż pojawienie się kotki, które nastąpiło chwilę później.
- Dziękuję za ratunek zacny rycerzu Niamh. - Powiedział skłoniwszy się przesadnie. Gdy Basile się wyprostował na powrót założył na głowę swój kapelusz, ściągnięty wcześniej sprawnym ruchem ręki. Złapał za pasek przytrzymujący karabin na jego ramieniu i spojrzał najpierw na kotkę, a następnie na leżącego na ziemi mężczyznę.
- Żyje? - Zapytał robiąc krok do przodu i ostrożnie przechodząc nad nieprzytomnym nieszczęśnikiem.

Czy pojawienie się kotki było wybawieniem, czy może przekleństwem? Mężczyzna nie chciał walczyć ani ranić Milicjanta - wszak Stowarzyszenie nie stało po żadnej ze stron. Ponadto był przekonany, że jego wyjaśnienie byłoby wystarczające. Z drugiej strony jeżeli nie, to być może Niamh nieświadomie pozwoliła mu na kontynuowanie misji. Nie mógłby jej jednak za to podziękować, wszak o jego zadaniu nie mogła się dowiedzieć.

- Nawet kilka ballad, choć żadna z nich króka na tyle, by nasz drogi przyjaciel nie zdążył się obudzić, bądź by nie ściągnęło tu więcej jego szacownych druhów. - Wypowiadając te słowa znalazł się na wysokości, na której stała kotka i przystanął na chwilę. Podniósł głowę - uprzednio skierowana w dół, by przypadkiem nie nadepnąć na Marionetkarza. - Dobrze Cię widzieć. - Powiedział i uśmiechnął się, czego nie ukryła maska zasłaniająca wyłącznie górną część twarzy. W duchu Lunatyk dziękował sobie, że nie miał na sobie munduru Stowarzyszenia, gdyż pomimo pełnej maski NIamh bez problemu rozpoznałaby go po charakterystycznym karabinie. Jednak teraz kotka wciąż nie wie, że mężczyzna pracuje dla Czarnej Róży.

Mężczyzna ruszył dalej, w głąb alejki a jeżeli Niamh postanowiła podążyć za nią to nie czekał ani chwili, by wrócić do tematu znanych sobie opowieści. Skoro tylko obrócił by się i ujrzał, że Niamh idzie za nim to powiedziałby:
- Dla przykładu znam taką balladę o dzielnym Sir Rovinie Czarnym, który sławnym był szermierzem na dworze Księcia Makawila i nie miał sobie równych ani na polach bitew, ani też na turniejowych szrankach. Rovin to mężny i prawy był rycerz. Jego cnoty nie podobały się tym, którzy ich nie mieli, bo widzieli w Rovinie jak w lustrze wszelkie swe wady. Najpodlejsi spisek uknuli, by imię Si Rovina splamić. Plan ich tak był podstępny, okrutny i bluźnierczy, że poczciwy władca nie przejrzał go od razu. Uwierzył w winy swego wiernego sługi i niemal Sir Rovina skazał na ścięcie. Jedynie interwencja szlachetnej Sary Makwali - książęcej córki - uchroniła oszukanego rycerza przed marnym losem, na który nie zasłużył. - Mówił bez pośpiechu, zupełnie jakby opowiadał właśnie niezwykle interesującą historię, choć w rzeczywistości jedynie streścił znacznie dłuższą opowieść, pomijając kilka nieistotnych wątków.

Artemis siedziała bardzo spokojnie przy stoliczku, miała cudowny humor wręcz wyśmienity. Szklana oczekiwała ważnej persony, który ma sprzedać jej beczki na wino, które mają ozdobić piwnicę w naszej kamienicy, chciała dzięki temu zrobić niespodziankę dla łasucha winnego Themisa. Poprawiła swój ubiór aby nie wyglądał nagannie, dlatego wolała zrobić pierwsze dobre wrażenie przy rozmowie. Zdała sobie sprawę, że pół godziny zostało do spotkania, to miała ochotę przekąsić dlatego zamówiła z menu przepyszny deser który dostał dość bardzo szybko. W takim momencie z uśmiechem zaczynała delektować się nim. Po chwili usłyszała kroki nowej osóbki, która wstąpiła do Nutki, widać że te miejsce przyciąga chętnych wędrowników na pyszności. Skierowała głowę jedząc dalej deser bez pośpiechu, bo wiedziała że zdąży z jeść go za nim Baśniopisarz przyjdzie chcąc porozmawiać o interesach ze Szklaną. Miała jedynie nadzieję, że narzeczonemu taki kącik mu się spodoba bo poprzedniej rozmowie w hotelu rozmawiali o tym, więc nie zapomniała i zamarzyła o cudownym kawałku azylu w domu. Wyczuła drobne skrępowanie, gdy przybyła szukała wolnego miejsca, ale niestety większość stolików zostało zajętych przez mieszkańców a jedno z wolnych jeszcze krzesełek było przy Artemisowej. Szklana nie miała nic przeciwko aby tu zasiadła i chciała tu coś przekąsić lub się napić czekolady. Na dobrą sprawę, mogła sama zaproponować sąsiednie miejsce ale nie wiedziała jak może zareagować na słowa Shepardowej dlatego siedziała cichutko jedynie obserwując co zrobi nieznajoma.

Ekwipunek:

Lisica nie zdawała sobie sprawy z powagi sytuacji. Dla niej ten dzień był tylko kolejnym dniem – słyszała co prawda szepty, widziała nerwowe zachowana niektórych osób, ale od samego początku walk między gangami wszyscy zachowywali się w ten sam sposób: niepewni tego, czy ich tereny nie zostaną pochłonięte przez kolejne starcia. Nawet nie przypuszczała, że wychodząc z Różanego Pałacu, mimowolnie zostanie wplatana w boje i najpewniej doświadczy traumy, związanej z niewinnymi istotami, które w ogniu starcia stracą życie. A może sama zostanie ciężko ranna lub też polegnie? Pozostawiając swojego brata samego. W końcu kto mógł przewidzieć wir walki i tego, jak potoczą się losy służki?  
Obecnie Violet wracała z Kliniki. Postanowiła zanieść lekarzom upieczone przez siebie ciasta oraz kwiaty, które pozbierała na jednej z polan. Chciała w ten sposób podziękować im za ciężką pracę, jaką wykonują – zwłaszcza, gdy teraz muszą dodatkowo zajmować się ofiarami starć między Zorą a Solą. Nie było to wiele; może nawet nic dla nich nie znaczyło, ale tym drobnym gestem chciała ich upewnić w przekonaniu, że są tutaj istoty, które doceniają wszystko to, co robią.
Blondynka włosy miała zaplecione w gruby warkocz oraz przewiązane złotą wstążką, która idealnie pasowała do złotych cekinów na jej sukience. Biała, zwiewna suknia dachówki sięgała samej ziemi, miała lekkie rozcięcie na lewej nodze, długie rękawy oraz cekinowe wzory, układające się w rozgwiazdy. Do tego miała materiałową torebkę i pasujące do niej buciki na lekkim obcasie.
- Myślisz, że możemy jeszcze wstąpić do Nutki, nim wrócimy do Pałacu? – zapytała z uśmiechem na ustach swoją towarzyszkę: ślicznego Fliksa o dźwięcznym imieniu Rose.
Mała kwiatowa wróżka zawirowała w powietrzu przed pyszczkiem kobiety i pokiwała główką entuzjastycznie. Biały lis zaśmiał się pod nosem, następnie wyciągając dłoń przed siebie. Zachęcona gestem bestyjka usiadła nań, pozwalając się usadowić na ramieniu.
Niebieskooka nie spodziewała się takiego tłumu w kawiarni. Była wręcz zaskoczona ilością osób, które zgromadziły się w Nutce. Niepewna rozejrzała się w poszukiwaniu wolnego miejsca, lecz żadnego nie dostrzegła. Ruszyła w głąb, mając nadzieję, że tam coś się znajdzie. Przechadzała się przez wnętrze, aż dotarła do wejścia na ogródek, ozdobiony barwnymi lampkami, kolorowymi kwiatami oraz uroczymi motykami, fruwającymi nad głowami gości. Niestety, tutaj również wszystkie stoliki były zajęte. Jedynie stoliczek na samym końcu, tuż przy ogrodzeniu miał puste krzesełko, lecz i tak był zajmowany przez inną osobę. W miarę, jak Wyspiarka zbliżała się do nieznajomej postaci; mogła ujrzeć, iż była to przepiękna kobieta o czarnych włosach z lekkim połyskiem fioletu.
Lisica zmiętosiła fałd sukienki w dłoni, zastanawiając się, czy powinna przeszkodzić nieznanej kobiecie. Rozważyła wszystkie za i przeciw i już kiedy miała zrezygnować oraz po prostu poczekać aż ktoś wyjdzie: do jej uszu dotarły słowa ekscytacji. Młoda kobieta entuzjastyczne opowiadała swojemu towarzyszowi o występie jej ulubionego śpiewaka.
- Myślę, że będziemy musiały jej przeszkodzić – cofnęła uszka, mówiąc to do Rose. Teraz już wiedziała, że jeśli chciała napić się czekolady; musiała zapytać, czy może się dosiąść i o ile kobieta nie zajmowała dla nikogo miejsca oraz była na tyle miła, że pozwoliłaby jej na takie działanie – nie miała szansy na znalezienie dla siebie miejsca.
Violetka zgrabnie podeszła do stoliczka. Uśmiechnęła się nie pewnie, grzecznie się witając, a potem pytając: przepraszam, że przeszkadzam panienko, lecz chciałam zapytać, czy miejsce koło panienki jest wolne i – jeśli tak jest – czy mogłabym się dosiąść? – prosząco nań spojrzała.
Jeżeli Artemis wyraziła zgodę, dachówka usiadła na miejscu, wdzięcznie kiwając jej głową.
- Bardzo panience dziękuje – posłała jej uśmiech, następnie zdejmując torebeczkę z ramienia oraz kładąc ją na kolanach. – Nazywam się Violet Ni’ur, a to jest Rose – przedstawiła zarówno siebie, jak i swoją różową bestię. Mała Fliks wciąż siedziała na ramieniu Violetki i po prostu pomachała do Szklanej kobiety.
Do ich stoliczka podszedł kelner. Przyjął zamówienie Violetki na gorącą czekoladę oraz trochę nektaru dla Rose, a także zapytał Shepard, czy życzyłaby sobie czegoś jeszcze.
- Panienka przyszła tutaj na występ? Jak wchodziłam, to słyszałam, że kilka osób o tym rozmawiało – zaczęła pogawędkę, chcąc umilić im obu czas, a także czekania na zamówienie.
- Osobiście wcześniej nie wiedziałam, że ktoś będzie dziś wieczorem występować, więc może sobie panienka wyobrażać, jak bardzo się zdziwiłam, widząc takie tłumy – powiedziała, zaraz jedna dodając – nie, żebym uważała Nutę na nieciekawe miejsce! Wręcz przeciwnie, uważam, że mają tutaj nie tylko śliczny wystrój, ale również przepyszną czekoladę. Miałam raczej na myśli fakt, że zajęte były wszystkie stoliczki, to wszystko – sprostowała, niezgrabnie machając dłonią.
- Dziękuję – podziękowała kelnerowi, który wrócił z ich zamówieniem. Lisica ochoczo zabrała się za picie czekolady, tak samo jak Rose za swój nektar.

Artemis była pewna że tutaj na razie wojna nie dosięgnie w okolicy Nutki. Słyszała gwar tu istot, które głośno rozmawiali na różne tematy, dlatego dobrze, że wybrała dobre miejsce aby móc uspokoić swoje nerwy jak i poczekać na pewną osobę z którą miała w końcu się spotkać. Pogodnym wzrokiem spoglądała się popijając zamówioną czekoladę, bo deser już niedawno zjadła ze smakiem. Miała nadzieję, że nic się tamtemu nie stało i nie zabili go bo przecież trwa bitwa o most korzenny. Na dobrą sprawę, powinna pójść na front a nie leniwić się na tych terenach, ale niestety sprawa wypadła podwójna i musiała sama to załatwić bez narzeczonego. Westchnęła ciężko, niezadowolona z tego powodu ale z drugiej strony ma większe pole manewru do wystroju ich wymarzonego domu w kamienicy. Po chwili zauważyła niebieskooką jakby rozglądała się za miejscem, ze swoją uroczą bestyjką. Zauważyła że zaczęła nieznajoma podchodzić do Szklanej, wtedy lekko uśmiechnęła się do niej.
- Tak trzecie miejsce jest wolne. Bardzo proszę - odpowiedziała spokojnym głosem.
- Miło mi was poznać, jestem Artemis Shepard - była nadal uśmiechnięta do nowo poznanej istotki jak i bestyjki Rose. Na dobrą sprawę nie pomyślała szklana aby znaleźć swoją przeznaczoną uroczą istotkę, która by towarzyszyła w misjach i nie tylko. Potem zobaczyła kelnera, który przyszedł do ich stoliczkach wtedy zamilknęła na chwilę dając chwilę, aby nowo przybyła zdecydowała się coś do jedzenia lub do picia.
- Jeśli chodzi o mnie, po proszę kawę ale bez mleka - dokonała kolejnego zamówienia już po Violet mówiąc to do kelnera.
- Ja akurat tutaj umówiłam się z pewnym baśniopisarzem, z którym mam rozmawiać o interesach, bo chciałabym ładnie urządzić mieszkanko jak i winnicę w piwnicy - odparła pogodnym wyrazem twarzy, widząc że rozmowa pomiędzy nimi zaczyna się miło rozkręcać. - Nie wiedziałam, że tu ma być występ, ale chętnie go obejrzę. Oh tak to prawda, tłum jest ogromny i dużo miejsc zajętych widać, we dwójkę mamy szczęście że jeszcze mogłyśmy znaleźć wolne miejsce - zaśmiała się radośnie, mając uśmiech przyjazny przy Violet.
- Tak czekolada jest wyśmienita, bardzo kremowa i aksamitna, taką jaką lubię - przyznała rację swojej rozmówczyni. Zauważyła kelnera z zamówieniem widząc swoją kawę, wtedy podziękowała przyjaznym gestem.  - A co Ciebie tu sprowadza, w te okolice Violet? - spytała się z ciekawości, bo może dostanie więcej informacji o bitwie o moście korzennym.

Oczekiwania co do stanu Marionetkarza, ściślej mówiąc do faktu jego życia, bądź bycia martwym, były znacząco odmienne. Podczas gdy kotka wyraziła swoje niezadowolenie z faktu, że Milicjant nie dołączył do zaświatów, to Basile odetchnął z ulgą. I to nie dlatego, że czuł się winny całemu zamieszaniu, ani też nie z powodu niechęci do zabijania.

Najzwyczajniej w świecie był świadomy tego, że nadszedł dzień, w którym zginie wiele osób, a tym samym dokładnie do rachunku strat kolejnego nieszczęśnika byłoby wyjątkowo lekkomyślne. Z drugiej strony Tropiciel zdawał sobie sprawę, że niektórzy odpowiedzieliby, iż przy tak wielu zgonach jeden kolejny nie będzie mieć znaczenia. Wiedział jednak, że popełniają oni błąd albowiem traktują człowieka nie jako podmiot, lecz przedmiot. Nic dziwnego, że nie dostrzegają także napełniającego zachwytem rozgwieżdżonego nieba.

Opowieść zajęła na tyle długo, że zdołali dotrzeć do szerszej ulicy znajdującej się kilkadziesiąt metrów za Akademią Zwycięstwa. O czym mogli wiedzieć dzięki drewnianemu znakowi stojącemu na skrzyżowaniu dwóch dróg. Zamiast jednak wejść na otwartą przestrzeń Basile oparł się o ścianę, poprawiając pasek karabinu.

- W zasadzie to żyli długo i szczęśliwie, lecz nie razem! Księżniczka znalazła męża godnego jej stanu i wyjechała do odległej krainy, a dzielny Sir Rovin umarł spokojną śmiercią jako zasłużony rycerz. - Basile odpowiedział zupełnie szczerze, wszak nie spodziewał się także okrutnego żartu ze strony kotki. Jednakże na jej słowa zamiast gniewu, na twarz jego wstąpiło rozbawienie.
- Jedynie doprawiłem i twórczo zinterpretowałem, wszak po równi nie wszystko jest fikcją, jak i nie wszystko jest prawdą droga Niamh.
Kciuk pociągnął za pasek karabinu, przesuwając się w dół, aż do wysokości przepony Basila, gdy cała dłoń mężczyzny zacisnęła się na cienkiej warstwie skóry.
- Podobnie jak nie jada się mięsa wyrwanego z wciąż krwawiącego ciała, lecz daje się kucharzowi by je odpowiednio przygotował, podgrzał i doprawił, tak i historii nie słucha się takimi, jakie są naprawdę, lecz pozwala się oczyścić ją ze zbędnych zawiłości i doprawić odrobiną literackiej magii.
Ależ nie poczuł się wcale urażony słowami Niamh! Wręcz przeciwnie. Rozbawiła go powaga z jaką do tych historii podeszła wyglądająca niemalże jak dziecko kotka. Tego typu opowieści nikt nie traktuje poważnie, gdyż nie taki ich cel. Mają nieść ze sobą morał, a nie nieść historyczny przekaz.
Nim kotka zadała kolejne pytanie, Basile spojrzał na drugą stronę ulicy, by zorientować się w sytuacji. Oddalał się wszak od pola bitwy i musiał decydować, czy nie warto byłoby zawrócić.
Słysząc słowa Niamh spojrzał jednak na kotkę i na jego twarzy było zdziwienie. Czyżby dziewczę sugerowało, że przybyło tu by gwałcić, rabować i mordować? O ile nie wątpił w to, że z chęcią by kogoś okradła - w końcu zaglądała do kieszeni Milicjanta, a także nie sądził, by zawahała się przed morderstwem - o ile jej wątłe ciałko nie okazałoby się przeszkodą, to nie wyobrażał sobie ją jako gwałcicielkę.
- Droga Niamh, czyżbyś przyszła do miejsca, gdzie przelewać będą krew by na cnotę niewinnych czyhać? Przyznam, że tego się nie spodziewałem, lecz i o tym mam odpowiednią historię - chcesz jej wysłuchać?
Wyciągnął dłoń w stronę Niamh i położył ja na głowie kotki, lecz dość szybko cofnął, widząc jakiś ruch po drugiej stronie ulicy.
- Uprzedzając pytanie historię tę przyrządziłem niczym kucharz przyrządza wyśmienitą pieczeń, czy jak wolisz to nazywać "wymyśliłem na poczekaniu. - W głosie Lunatyka na próżno było szukać jakiejś złośliwości, lekki ton wskazywał raczej na niewinne droczenie, niźli chęć wywołania antagonizmów między nimi.

Choć co do zasady Niamh miała racje, iż Basile przyznał się właśnie, że w jego słowach znalazło się kłamstwo, lecz w gruncie rzeczy się myliła. Wszystko polegało na subtelnym rozróżnieniu pomiędzy fałszem wypowiadanym, by miał zostać wzięty za prawdę - czyli kłamstwem, a fałszem, który w intencji mówiącego nigdy nie miał być poczytany za wierny faktom. Kiedy mówi się, że pięknie świeci słońce a niebo spowite jest czarnymi jak noc chmurami, to bez wątpienia jest to fałsz, a jednocześnie trudno charakteryzować to jako kłamstwo. Tak też Basile snując swe historię nie zapewniał nigdy o ich prawdziwości, nie snuł opowieści o swych znajomościach i nie zapewniał o swoich walorach. Można nawet pokusić się o zadanie pytania, czy opowieść Basila może zawierać w sobie logiczne wartości prawdy i fałszu, skoro te od samego początku nie miały odnosić się do rzeczywistości, a raczej miały być nośnikiem wartości - przynajmniej zazwyczaj.
- Droga Niamh, jest mi przykro niezmiernie, że zawiodłem Twoje zaufanie. Moje winy nie sprawią jednak, że przestaniesz wypierać się własnych przewinień i przekonywać mnie, że drogocenne futro jest starą pamiątką po babci, której nawet nie masz.
Wystrzały, które niebawem rozbrzmiały w Mieście Lalek sprawiły, że Basile skierował swoje spojrzenie w stronę, skąd dobiegały dźwięki. Można by rzecz, że kości zostały rzucone. Choć Vincent Zora ze swymi legionami nie przekroczył jeszcze rzeki, to jego rubikonem jest miejsce, gdzie Aleja Cynamonowa staje się Aleją Korzenną, która biegnie ku południu przez most.
- Obawiam się, droga Niamh, że zabór dóbr należących do bogatych i wpływowych Mieszkańców Miasta Lalek oraz dóbr należących do średnio zamożnych obywateli, którzy ciężko pracują na swoje utrzymanie, a nawet zabór rzeczy należących do biedoty, których stać na to, by kupić bochen chleba na cały miesiąc, w celu redystrybucji tych dóbr do kotki potrzebującej zaspokoić swoje, oczywiście ogromnie zasadne, potrzeby tworzenia nowego ładu i przekazania władzy w ręce Niamhletariatu, nie ma nic wspólnego z romantyczną wizją szlachetnego rozbójnika, który walczy z tyranią złego szeryfa i dba o los najbiedniejszych.
Gdy zaczynał mówić wciąż jeszcze patrzył w stronę źródła dźwięku, pomijając na razie "zadanie" o którym mówiła Niamh. W gruncie rzeczy nie interesowało go to, czy kotka przybyła tu by zbierać informacje, kraść, rabować, czy gwałcić. To ostatnie nie interesowało go w szczególności - na samą myśl, że miałby wyobrażać sobie haniebny stosunek seksualny, do którego doszło za sprawą przemocy, z udziałem wyglądającej niczym dziecko Niamh budził w nim zgorszenie. Wraz z kolejnymi słowami spojrzał jednak na Dachowca i dopiero z czasem przeniósł swoje spojrzenie na Marionetkarzy, którzy wyglądali jakby ich ciała połączono z Marionetkami.
Tropiciel nie miał nigdy do czynienia z wyspiarzami, lecz słyszał o nich. Był to niezwykle popularny temat w szeregach Czarnej Róży a do tego słyszał o możliwości pojawienia się Szarlatanów z Lunis na terenie bitwy o Most Korzenny.
- Prawdopodobnie widzę Marionetkarzy z Wysp Księżycowych. Będę ich śledził. - Telepatyczna wiadomość została przesłana za pomocą artefaktu przynależnego Briarowi prosto do Różanej Wieży. Tych słów Basile nie wypowiedział na głos, bowiem nie były przeznaczone dla uszu kotki.
- Droga Niamh, Ci bluźnierczy bękarci Marionetkarzy i ich tworów - Marionetek wydają się być niezwykle podejrzani. Czy mogłabyś śledzić ich - gdzie pójdą, lecz tak by Cię nie spostrzegli? Jeżeli powiesz mi dokąd się udali, to obiecuję wykupić Ci obiady na tydzień. I to nie w jakiejś podrzędnej karczmie prowadzonej w jednym pomieszczeniu z rzeźnickim warsztatem, lecz w najlepszej restauracji Miasta Lalek!
W planach Lunatyka było wykorzystanie biednej kotki, by dowiedzieć się gdzie Marionetkarze z Wysp pójdą. On sam natomiast miał zamiar zbadać uliczkę, z której Marionetkarze wyszli.
To prawda, że powinien donieść Stowarzyszeniu gdzie Marionetkarze się udadzą, lecz Niamh ze swoją kocią zwinnością nadawała się do tego znacznie lepiej. Ubranemu w błyszczącą zbroję Lunatykowi trudno byłoby śledzić kogoś niepostrzeżenie, z czym problemu nie miałaby niesforna kotka - komunistka.
Decyzja mężczyzny nie wynikała jednak z lenistwa, czy niechęci do wykonania swego zadania. Miał zamiar udać się w miejsce skąd Marionetkarze przyszli, by spróbować znaleźć jakąś ich kryjówkę. Spodziewał się tam zastać więcej przybyszów zza morza.
Basile nie wiedział wszystkiego i ten brak informacji był dla niego niezwykle niepokojący. Sądził jednak, że skoro Wyspiarze pomagali jednej ze stron, to mogą to robić pojedynczo lub większa, zorganizowaną grupą. Możliwe, że Ci, których Basile i Niamh widzieli, to wszyscy obecni w Mieście Lalek, lecz istniała także szansa, że było ich więcej i pozostali wciąż przebywali w jakimś dobrze ukrytym punkcie, który Basile miał zamiar odnaleźć.

Członkini Czarnej Róży nie była zadowolona z tej sytuacji jaka teraz nadała się, bo w takim momencie czekała na tego baśniopisarza, który prawdopodobnie a raczej na pewno nie przyjdzie. No cóż na drugi raz z nim się omówi i wtedy spotkanie dojdzie do skutku. Gdy usłyszała nieprzyjemny huk była zaskoczona jak ludzie podnieśli się z miejsc, co uczyniła to samo patrząc na przybyłą towarzyszkę jak i rozmówczynię.
- Jednak nie posiedzimy na spokojnie w Nutce - wypowiedziała poważnym tonem głosu, spoglądając na niebo widząc
smugę nad swoją głową i innych przybyłych w Nutce. Artemis dobrze że miała przy sobie woalkę jak i swoją broń w razie czego. No to trzeba iść na służkę SCR, skończyła się balanga pomyślała sobie przed chwilą Szklana. Pokręciła głową przez chwilę i westchnęła cicho, po chwili dostała telepatyczny rozkaz od swoich zwierzchników. Gdy wyszła natychmiast z restauracji musiała ocenić sytuację jaką widzi w tej chwili, czyli innym słowem płonąca kamienica z rannymi mieszkańcami. Artemis w takim momencie założyła przed wyjściem z budynku swoją woalkę w taki sposób aby nikt tego nie zauważył i swój czarny strój.
- Proszę cofnąć się wszyscy, jest tu niebezpiecznie - odpowiedziała gapiom, którzy obserwowali jedynie tą sytuację, wtedy nie spodobało się że może dojść do kolejnego wybuchu. Ogrodziła teren, aby nikt z przechodniów, mógł przejść. Pokazała im granicę gdzie mają stać, wtedy zabezpieczyła cały teren na tyle ile mogła, mając nadzieję że ktoś z SCR jest w pobliżu aby pomóc ewakuować mieszkańców tego budynku. Artemis nie czekając na pomoc, zaczęła szybko działać aby pomóc poszkodowanym.

Artemis przed wejściem na misję, musiała grzecznie towarzyszkę przeprosić, bo musi pójść do łazienki przebrać się w swój płaszcz jak i wiązaną maskę wtedy wyszła w taki sposób, aby nikt jej nie zauważył i pomóc poszkodowanym mieszkańcom, których dotknęła klęska w trwającej bitwie o most korzenny. Doskonale wiedziała, że musiała szybko wymyślić chcąc jak najszybciej  przedostać się tam do środka, ale wpierw musiała rozejrzeć za kratami, ewentualnie barykadami, które pomogłyby odgrodzić gapiących tu cywili. W takim momencie zauważyła, barykady po lewej stronie uliczki, w takim momencie szybko je przemieściła jak mogła gdzie byli właśnie mieszkańcy.
- Proszę odsunąć się, tu jest bardzo niebezpiecznie — odpowiedziała poważnym tonem głosu. Nie chciała kolejnych ofiar w takiej sytuacji. Po odgrodzeniu barykadami gdzie było niebezpiecznie, nakreśliła bezpieczną granicę, gdzie mają być mieszkańcy w takim momencie usłyszała nieprzyjemny trzask jakby ktoś upadł na ziemię.
- O cholera jasna, nie dobrze — zauważyła ranną młodą mieszkankę. W takim momencie musiała naprawdę działać, dlatego była już gotowa, aby wejść do płonącego budynku. Artemis wiedziała doskonale, że nie będzie innego wyjścia bo może dojść do kolejnych ofiar śmiertelnych, a jako członkini SCR na to pozwolić nie ma zamiaru. Westchnęła ciężko, dlatego zacisnęła lewą rękę w pięść i zaczęła w końcu szukać wejścia do kamienicy. Miała jedyną nadzieję, że tu niedaleko są inni członkowie w okolicy miasta i przypilnują tego terenu, aby żaden szaleniec nie wlazł bohatersko w płonący i niebezpieczny budynek, który może ale nie powinien runąć.

Szwagier babki Niamh musiał być tak naprawdę bratem dziadka Niamh - aczkolwiek nie jest to element konieczny. Zatem mogło tu chodzić o żonę brata dziadka, a dokładniej ciotkę stryjeczną tejże żony, czyli córkę brata jej dziadka. Oznaczało to, że wiele pokoleń Dachowców, dachówek i innych elementów wykończenia domu musiało być zaangażowanych w ratowanie psa w celu zdobycia przez Niamh futra, która wszak nie istnieje. To bardzo dużo zachodu jak dla czegoś, czego w sumie nie ma. Z drugiej strony na tyle dużo, by rozwiązywanie tej zagadki zajęło długie miesiące - których w obecnej chwili Basile nie miał. Dlatego też nie próbował poznać odpowiedzi na pytanie: kto, kiedy, jak i z kim, lecz jedynie uśmiechnął się szeroko do niewysokiej kotki.

Basile nie wątpił, że psy mogły utrudniać Niamh życie. Nawet nie dlatego, że przeganiały ją z domów, które chciała okradać. Lunatyk wierzył, że gdzie w zepsutym, przesiąkniętym zgnilizną komunizmu i cynizmu ciele kotki znajduje się etycznie poprawne serduszko. To właśnie ono kazałoby Niamh głaskać te pieski, które przychodzą na zabawę i wesoło podskakują na jej widok czy zapach - ani myśląc używać swych ostrych i morderczych kłów do czegoś innego niż dumne trzymanie szyszki.

- Oj tak! To zdecydowanie wina własności prywatnej i tych wścibskich właścicieli psów. - Powiedział rozbawiony niedorzeczną postawą Dachowca, która była skądinąd urocza. W normalnych okolicznościach zapewne uraczyłby kotkę jakąś opowieścią o nikczemnym księciu Chrumtanie, który w imię pokoju wypowiedział wojnę, która po kilku latach zakończyła jego panowanie na przydrożnym drzewie - gdzie zawisnął po jednej z licznych, przegranych bitew.
- Mógłbym zastanawiać się nad prawdopodobieństwem tego, że okradanie nie-trupów prowadzi do stania się dobroczyńcą, lecz wolę zamiast tego zawierzyć w Twoje dobre serduszko i być dumny, że miałem swój niemały wkład w tym, że dzięki mnie postawiłaś pierwszy krok do świetlanej przyszłości. - Basile myślami był jednak już przy Marionetkarzach z Wysp Księżycowych, a zatem jego wypowiedź zabrzmiała tak, jakby Lunatyk mógł właśnie snuć wizję tego jak stoi wśród wiwatujących tłumów wysłuchując przemówienia Pani Burmistrz Niamh I Tego Mruknięcia, Wielkiej Darczyńczyni i Dobroczyńczyni Niezliczonych potrzebujących. Wyzwolicielki z biedy i niedoli tych, którzy żyli w nędzy. Przynosicielki chleba i oświaty. Najdobrotliwszej z dobrych.

Gdy kotka zgodziła się na wykonanie zadania powierzonego przez Lunatyka, ten jedynie dotknął jej głowy i poczochrał krótko po włosach.
- Uważaj na siebie. - Rzucił jej jeszcze opuściwszy dotychczas zajmowany kraniec ciasnej uliczki i wchodząc na przepastną aleję.

Szedł wolno, trzymając dłoń za pasek, który podtrzymywał D'yorfulilemar. Nie pasował do okolicy - jego pięknie zdobiony pancerz wyróżniał się aż nadto wśród zakapturzonych postaci ubranych we wszelkie odcienie szarości. Gdy dotarł do miejsca pilnowanego przez prawdopodobnie Marionetkarza z Wysp Księżycowych od razu zakomunikował telepatycznie do Wieży Zegarowej:
- Zlokalizowałem miejsce, które prawdopodobnie jest siedzibą wyspiarskich Marionetkarzy. Widzę jednego przy wejściu, spróbuję go minąć i przyjrzeć się pilnowanemu przez niego budynkowi.

Niestety jednak, choć Basile nie podejmował żadnych wrogich działań, to najpewniej jego strój wzbudził podejrzenia. Marionetkarz szybkim, sprawnym ruchem chwycił za swój topór i wykonał krok do przodu.
- Zjeżdżaj! nie chcemy tu takich, jak Ty.
To było ostrzeżenie, które słusznie wzbudziło ostrożność Lunatyka. Skoro ten tylko wykonał kolejny krok, który przybliżył go w stronę budynku zajmowanego przez Marionetkarzy to protetyczna ręka wystrzeliła z siebie kilka błękitnych iskierek, a ostrze topora pomknęło ku Lunatykowi.

Ten był jednak na to przygotowany, jeszcze przed ostrzeżeniem starał się kątem oko obserwować poczynania Marionetkarza. Dlatego też jeżeli był w stanie wykonać unik, to odskoczył najdalej jak mógł po czym wciąż się cofając sięgnął po swój karabin. W innym wypadku, gdyby wykonanie uniku było zbyt ryzykowne zamiast odskoku użył swojej mocy, która pozwoliła mu na szybkie przeniesienie się na maksymalną odległość.

- Zostałem zaatakowany. - Zakomunikował wciąż starając się unikać starcia. Bynajmniej nie ze strachu, lecz dlatego że nie wiedział jak wielu Marionetkarzy czeka za drzwiami okazałego budynku, bądź czai się w ciasnych uliczkach. Ponadto przekazawszy do Stowarzyszenia Czarnej Róży informacje o miejscu, gdzie znajduje się baza Marionetkarzy nie musiał sam jej szturmować - zamiast tego czekał na rozkazy z Wieży Zegarowej.

Jeżeli jednak dostanie przyzwolenie na walkę, to uniesienie broń do oka, jednocześnie używając swych magicznych zdolności do przemieszczenia się, jeżeli będzie to niezbędne by nabrać dystansu do przeciwnika. Następnie strzeli w stronę Marionetkarza. Oczywiście działania te podejmie dopiero wtedy, gdy otrzyma stosowne wytyczne ze sztabu Czarnej Róży, w innym wypadku będzie starał się utrzymać dystans i załagodzić sytuację - wszak Marionetkach, choć drażliwy, nie może wiedzieć, że Basile szuka właśnie jego i najpewniej chce po prostu przepędzić podejrzanie wyglądającego natręta.

Po chwili Artemis weszła do kamienicy, niestety widziała wszędzie gryzące opary i szalejący ogień jednakże nie miała zamiaru cofnąć się do tyłu bo są tu mieszkańcy, którzy potrzebują pomocy, żeby stąd jak najbezpieczniej ich wyciągnąć. Pamiętała przed wejściem jak spadła kolejna ofiara, nie mogła pozwolić na żaden błąd ze swojej strony. W takim momencie miała szczęście, że te opary nie gryzły ją w oczy i nie wdychała tych nieprzyjemnych oparów. Gdy zamknęła oczy wytężając swój słuch usłyszała głuche krzyki, a jedno z nich było nie lada blisko niej. Podążyła w końcu za tym dźwiękiem i zobaczyła mężczyznę rannego kapelusznika.
- Trzymaj się, wyciągnę Cię stamtąd - powiedziała szybko oceniając sytuację, w takim momencie ruszyła na pomoc i widziała co go przygniotło. W takim wypadku  musiała ocenić czy ten mebel jest ciężki, czy nie, jednakże uznała, że powinna sobie dać radę go zrzucić nieprzytomnego mam nadzieję kapelusznika. Jeśli udało się członkini SCR wywalić to podniosła mężczyznę z ziemi biorąc go pod ramię kierując się do holu tego parteru, aby skierować na powietrze. Potem poszłaby po kolejnych rannych nie trącąc ani sekund jak i minut. Na dobrą sprawę, czemu nie ma tutaj do cholery posiłków. Jednakże musi w takim momencie liczyć na siebie i uratować tych, którzy tam są nieprzytomni jak i ranni.

Rozkazy były jasne a dodatkowe informacje jakie uzyskali dzięki pytaniom drużyny, uzupełniały całość szczegółami, które mogły mieć wpływ na przebieg całej akcji. Mimo wszystko Aeron czuł się nieco zagubiony w roli, jaką miał odegrać. Być może było to spowodowane tempem, lub tym, że przecież mieli nie mieszać się do bezpośrednich starć a właśnie to robili. Nie dopytując jednak o więcej, skinął głową potwierdzając swoją gotowość. Nie zgłaszał się na ochotnika, by wziąć złotą perłę, bo nie chciał mieć na głowie tak dużej odpowiedzialności. Swoją sylwetkę w Stowarzyszeniu kreował na istotę stateczną, na której można polegać ale nie zamierzał później odpowiadać głową za błędy które mógłby popełnić. Za bardzo się do niej przyzwyczaił.
Skryty w mroku maski, przyglądał się swoim kompanom. Każdy był inny, każdy grał takiego, jakim chciał być widziany w danej chwili. Być może po wszystkim dane im będzie zamienić parę słów, może wymienić uwagi. Czas pokaże. Jedno było natomiast pewne - wszystkim zależało na doprowadzeniu sprawy do końca.
Przed wyruszeniem poprawił rękawice zwane Dłońmi Zjawy, sprawdził szybko czy wszystkie zabrane ze sobą artefakty są na swoim miejscu i gdy już nic nie było do dodania, przeniósł się za pomocą perły na miejsce zdarzenia.

Najpierw poczuł szarpnięcie, nieprzyjemne i związane z przenosinami ciała do innego miejsca. Nic niebezpiecznego, a jednak kiedy już poczuł grunt pod nogami, zgarbił się odrobinę czując dobitnie ciężar własnego ciała i skrytych pod zaklęciem rogów. Potrzebował chwili by uspokoić rozszalałe zmysły, dlatego przeginając na bok głowę, strzelił karkiem. Futrzany kołnierz zafalował lekko, kiedy mężczyzna obrócił się by ocenić gdzie właściwie się znajduje. A pierwszym co rzuciło się w jego oczy nie było wcale to, co było stałym elementem krajobrazu jak budynki czy rośliny. Zobaczył nieopodal zamaskowanego Lustrzanina z bronią palną w ręku, a jeszcze dalej ciało postrzelonego. Nie był pewien czy dzierżący broń był wspominanym przez dowództwo zwiadowcą, lecz nie można było się tego dowiedzieć po prostu stojąc i mu się przyglądając, prawda?
- Nie czas żałować Róż, gdy płoną lasy.* - powiedział głębokim, ciemnym tonem, zbliżając się do tamtego. Uniósł ręce, pokazując w ten sposób, że nie zrobi mu krzywdy. Jeszcze nie. Nie miał pewności z kim przyjdzie mu rozmawiać, dlatego zachował czujność. Jeśli tamten był członkiem organizacji, rozpozna w elementach stroju Aerona barwy Czarnej Róży, nieoczywiste a jednak wskazujący ty, którzy mieli wiedzieć, kim zamaskowany Arystokrata jest.
Patrząc na strzelca, czekał na reakcje pozostałych i ewentualne potwierdzenie dowództwa, że ten tu napotkany jegomość jest zwiadowcą który wzywał pomocy. Zwrócił się do tamtego wskazówką, która pomogłaby mu określić przynależność przybysza, jednak w obecnych czasach nic nie może być brane za pewnik.


* Juliusz Słowacki, Lilla Weneda

Informacje, które otrzymali, przynajmniej dla Vyrona, były jasne i zrozumiałe. Wewnątrz budynku, który był celem operacyjnym, nie powinno być więcej niż 5 istot, a to znaczyło, że w najbardziej prawdopodobnym wypadku relacja sił będzie wynosiła 5:4. Znośnie, by nie powiedzieć całkiem nieźle. Poza tym, rozkazy mówiły jasno, że dobrze by było, gdyby udało się wziąć kogoś żywcem bez konieczności zmuszania „magików” do magicznego sondowania trupa.
I tyle.
Żadnych dodatkowych zadań, obostrzeń czy wytycznych operacyjnych. Co prawda miał z tyłu głowy to, że nie powinni raczej wpadać do środka jak horda rozszalałych dzikusów, ale też w działaniu nie musieli pokornie spuszczać głów i przepraszać za to, że żyją. Ważnym było to, że jeśli stanie się to konieczne, SCR dopuszcza ofiary po stronie przeciwnika. Potrzebował jednak jeszcze jednej informacji odnośnie zwiadowcy do którego mieli się przenieść, ale nim sformułował pytanie w jego głowie pojawiła się odpowiedź.
Mając wszystkie potrzebne informacje podszedł i zabrał przydzielone mu perły. Początkowo chciał sięgnąć jeszcze po złotą, ale zmienił zdanie. Niech weźmie ją ktoś inny.

Nie przepadał za tym typem podróżowania, ale lepsze to niż marsz na piechotę. Gdy znalazł się na miejscu, pierwszym co zobaczył, były plecy jednego z kompanów (bodajże Phobosa), następnie zamaskowany jegomość z bronią w ręku, który jak głosiła informacja otrzymana z SCRu, był zwiadowcą do którego mieli się przenieść, a w końcu malowniczo rozciągnięty na ziemi trup jakiegoś nieszczęśnika.
Słowa Phobosa sprawiły, że aż się skrzywił. Jeśli chodziło o pełne dramatyzmu wejście, to jego towarzysz właśnie je zaliczył. „Nie czas ratować róż …” dobrze, że nie „Był las nie było nas, będzie las, nie będzie nas”.
- Enyo, SCR – powiedział, podchodząc do zwiadowcy pewnym krokiem - Dobry strzał.
Odczekał, aż wszyscy towarzysze z SCRu pojawią się na miejscu, po czym ponownie zwrócił się do zwiadowcy
- Dobra, skoro wszyscy już są, to powiedz nam na czym stoimy i jak wygląda sytuacja.

Pięć osób. Ni to dużo, ni to mało - można by było powiedzieć, że tak średnio. W rzeczy samej nie ilość wojsk świadczyła o sile przeciwnika, co ich jakość. Jasnym jest, że tuzin wybornie wyszkolonych i wyposażonych strzelców zmiecie kopę szarżującego nań chłopstwa uzbrojonego w widły i hełmy z łajna jak silny powiew wiatru ostatnie, pojedyncze jesienne listki. Skinął tylko głową na znak, że rozumie przekazane im informacje i dyskretnie rozejrzał się po kamratach, nim jego dłoń zacisnęła się na złotej perle. Nie, nie mógł sobie odmówić tego jakże honorowego zaszczytu i postanowił skorzystać z nadarzającej się okazji, by choć chwilę poczuć się ważnym - nawet, jeżeli tylko przed samym sobą.
Zapewne nie na miejscu byłoby, gdyby Themis wypytywał starszego stopniem kolegę o dodatkowe informacje - znał już miejsce, dowiedział się o przewidywanej liczebności sił przeciwnika. Pozostawało mu tylko poznać spodziewane zdolności przeciwników do pełnego szczęścia - tego jednak zapewne Los nie wiedział mimo prężnej działalności Trzeciego Wywiadu, toteż Szklany nie trudził go żadnymi zbędnymi pytaniami. Bywał już w mniej oczywistych sytuacjach, by przejąć się czającą się w cieniu niewiadomą.
- Nie przeciągajmy więc i chodźmy spotkać się z naszymi kolegami Wyspiarzami. - pożegnał Los i skorzystał z powierzonej mu białej perły.

Był Notos i nie ma Notosa - by po chwili znalazł się niedaleko wielkiego budynku, który wyglądał na opuszczony magazyn, co Themis wywnioskował po rozmiarach pustostanu. Czy byli na czas, czy się spóźnili - trudno było mu orzec. Mężczyzna z magiczną strzelbą musiał być ich zwiadowcą, który to starł się z leżącym trupem na bruku Wyspiarzem - nie potrzebował ich pomocy, zatem Strażnicy nie byli aż tak nie w czas. Obrzucił scenerię uważnym spojrzeniem, nim powrócił wzrokiem do mężczyzny w fantazyjnym kapeluszu.
- Notos, w służbie Jego Arcyksiążęcej Mości. - skłonił się lekko przed mężczyzną w masce i obdarzył go wąskim uśmieszkiem bladych ust - Podobno masz mieć dla nas informacje. - uzupełnił wypowiedź Enyo i splótł smukłe ramiona na wysokości piersi.

Wśród rzeczy niespodziewanych trzeba wskazać atak Marionetkarza. Lunatyk brał pod uwagę możliwość zastania zaatakowanym, lecz nie sądził, że jest to najbardziej prawdopodobna z możliwości.
Z drugiej strony rzeczą ze wszech miar spodziewaną było oddanie celnego strzału. Przynajmniej od chwili, gdy broń Tropiciela została uniesiona w górę i wycelowana w stronę napastnika.
To czego Basile się jednak nie spodziewał to pojawienia się obok niego członków Stowarzyszenia Czarnej Róży. To znaczy miał w głowie, że to się wydarzy. Został poinformowany przez sztab, lecz ze względu na niedawną walkę w pierwszej chwili pomyślał, że jakiś nowy wróg zmaterializował się tuż obok niego. Gdy zdał sobie sprawę z pomyłki oparł się o ścianę sąsiedniego budynku spoglądając na ponury magazyn.
- Owszem, mam informację, choć liczę, że te nie wywołają pożaru. - Powiedział nawiązując tym samym zarówno do wypowiedzi Thorna jak i Themisa.
Odepchnął się dłonią od ściany i zrobił krok w stronę magazynu znajdującego na końcu ulicy. Wskazał dłonią na budynek.
- Nasz drogi przyjaciel, który przedawkował nieco magię, strzegł tego ponurego gmaszyska. Nikt więcej nie wybiegł, więc pewnie jeszcze o nas nie wiedzą, choć nieszczęśliwie się złożyło, że sprawdzić nie miałem okazji. Jeżeli się nie mylę budynek powinien mieć jeszcze co najmniej jedno wejście - gdzieś na tyłach. Jeżeli piwnice są połączone z innymi, to trzeba doliczyć jeszcze jedno.
Obrócił się do członków Stowarzyszenia Czarnej Róży, by sprawdzić czy Ci mają jakieś pytania, po czym zanim na nie odpowiedział spojrzał jeszcze na nieboszczyka i dodał:
- Jeden Marionetkarz z ręką jakoby od Marionetki wyjętą mógłby być przypadkiem - wszak pomysłowy to lud. Nie jest on jednak jedynym, którego to widziałem - dwóch kolejnych poszło na północ. Poleciłem pomocnikowi go śledzić i długo nie wraca. Czym prędzej zatem pośpieszę sprawdzić co z tamtymi, a wam życzę powodzenia w tym nawiedzonym domostwie.