Punkt Obserwacyjny SCR

Zmagania Zory i rodziny Fyortersoli trwały już od dłuższego czasu i chociaż z perspektywy Upiornego Arystokraty było to ledwie mgnienie oka, nic nie znaczący period w dziejach Krainy Luster, nawet pozostający na uboczu, zamieszkujący Kryształowe Pustkowia książę Aeron Vaele w końcu postanowił zająć konkretne stanowisko.'Nie popierał ani Milicji Zory, uznając ich działania za zbyt... chaotyczne, ani Fyortersoli, którzy chociaż stanowili znaczącą siłę na arenie walk politycznych, pozostawali skostniałą szlachtą, z którą młody Vaele raczej nie chciał mieć do czynienia. A na pewno zamierzał wyrażać otwartego poparcia dla ich poczynań, które sprowadzały się do tchórzliwego prowadzenia wojny nieswoimi rękoma. Być może ich przywiązanie do niewolnictwa, jakim było wykorzystywanie Marionetek na tak dużą skalę można było wytłumaczyć rodzinną tradycją, jednak Aeron miał w tym temacie swoje zdanie. A że niewolnictwa nie tolerował, logicznym było, że nie poprze Fyortersoli, nawet jeśli miałby na tym zyskać, w dłuższej perspektywie.

Kiedy więc dotarły do niego rozkazy płynące od Czarnej Róży i zapoznał się ze stanowiskiem organizacji, był kontent, że Stowarzyszenie nie obrało konkretnej strony, a postanowiło przyglądać się zmaganiom z bezpiecznej odległości. Takie działanie było zdecydowanie bliższe podejściu Aerona, dlatego gdy tylko nadeszły pierwsze meldunki, że oto Zora i Fyortersoli szykują coś większego, bez wahania udał się na pozycję obraną przez Stowarzyszenie, by mieć swój udział w tak zwanych Wojnach Handlowych.

Świt przywitał go pierwszymi promieniami w okolicach rzeki, gdzie przyszło mi wypełniać pierwsze rozkazy. Pełniąc służbę z dwoma członkami stowarzyszenia, przyglądali się terenom spornym Zory i Fyortersoli i zbierali potrzebne informacje. Mimo iż przygotował się na otwartą walkę, zwiad poszedł wyjątkowo gładko i obyło się bez wdawania się ze zwaśnionymi stronami w bójkę. Być może było to spowodowane tym, że zajęli naprawdę dobre miejsca - ukryci między okolicznymi budynkami, prowadzili obserwację w ciszy i bez zbędnego wdawania się w interakcje z okolicznymi mieszkańcami czy żołnierzami jednej, czy drugiej strony.
Senny poranek przeciągałby się w nieskończoność, gdyby nie nowe rozkazy, według których Aeron miał wrócić na miejsce zbiórki. Było jeszcze przed siódmą.

Towarzyszący mu Różani Strażnicy zostali na miejscach i na jego prośbę, mieli składać meldunek w razie zauważenia jakichkolwiek nieprawidłowości. Upiorny Arystokrata nie musiał martwić się ich lojalnością, bo mimo iż objął dowodzenie, sprawa wierności i kompetencji poszczególnych członków nie należała do niego. Jemu pozostawało ufać Róży, że każdy członek SCR to osoba sprawdzona i godna zaufania.

Chociaż każdy członek Stowarzyszenia Czarnej Róży otrzymywał mundur w barwach organizacji, dozwolone było noszenie własnego odzienia czy zbroi, z zaznaczeniem, że odzienie czy pancerz powinno nosić znak, będący sygnałem dla innych członków SCR, że mają do czynienia ze 'swoim'. Obowiązkiem natomiast było noszenie maski.
Służąc Róży dał się poznać jako ten, który niezależnie od misji przywdziewa pancerz z lekkiej, czernionej blachy. W zależności od czynności jakie miał wykonywać, była to albo pełna zbroja, albo kilka wybranych elementów. Dziś, oprócz odzienia które zwyczajowo ubiera się pod pancerz, miał na sobie lekki, zdobiony złotem czarny napierśnik i naplecznik, nagolenniki i zarękawia, czyli nie zdecydował się na cały zestaw. Przekonany, że bardziej przyda się jako jednostka mobilna, zrezygnował z pozostałych elementów, na rzecz wygodnych, wykonanych z miękkiego, elastycznego materiału czarnych bryczesów, wpuszczanych w skórzane oficerki, czarnych rękawiczek i białego płaszcza z futrzanym kołnierzem, który oprócz maski był jego znakiem rozpoznawczym. A maska, dzięki swoim magicznym właściwościom, jak u każdego członka SCR, zakrywała nie tylko twarz ale i najbardziej charakterystyczne elementy - w jego wypadku rogi. Umiejscowiony na czole symbol mógł być jednocześnie gwiazdą jak i kwiatem o ostrych płatkach a opadający na ramiona i plecy materiał, będący również elementem maski, ukrywał skutecznie włosy Arystokraty i jego uszy. Tęczowe oczy, będące cechą po której wielu mogłoby rozpoznać młodego Vaele, zostały dzięki masce zmienione na dwa, srebrne, błyszczące ślepia, widoczne dopiero kiedy Upiorny używał swojej mocy.

Zabrał ze sobą wszystko to, co w jego mniemaniu mogło się przydać: rękawiczki były w rzeczywistości magicznym przedmiotem zwanym Dłońmi Zjawy, w kieszeni spodni przytwierdzona na czas misji łańcuszkiem leżała mała Pozytywka sekretów, na szyi pod pancerzem wisiało Rubinowe serce, przy pasie oprócz rapiera miał natomiast Różdżkę zepsucia, która miała stanowić broń awaryjną.
Miał nadzieję, że nie będzie musiał użyć broni białej, ale jeśli do tego dojdzie, wolał mieć przy sobie broń którą znał i którą fantastycznie potrafił się posługiwać.

Tak wyposażony udał się więc na miejsce do którego został wezwany. Spokojnym krokiem, przez nikogo nie niepokojony, szedł aleją prowadzącą do Punktu Obserwacyjnego, gdy napotkał innych członków Stowarzyszenia Czarnej Róży. Krótki komunikat z Wieży Zegarowej wystarczył, by Aeron był pewien z kim ma do czynienia. Nie czekając więc na zaczepkę, podszedł do zamaskowanych i pochylił głowę w dość oszczędnym powitaniu.
Jeśli ktokolwiek zapytał go o imię, odpowiedział głębokim, zmienionym przez maskę głosem: Fobos.

Jeszcze niedawno Cień rozprawiał o Koszmarach w kategoriach wymysłów i banialuk, straszydeł dla dzieci będących mglistym wspomnieniem minionej epoki, lecz po tym, jak ledwo umknął posyłającym śmierć oczom Yh'Naary, sam przejrzał na swoje. Wcale nie palił się do stawania w szranki z kolejnym monstrum. Nie czuł się weteranem. Miał zwyczajny fart by nie znaleźć się w centrum rzezi, jaka rozegrała się na Ur'nathum. Ta odrobina zdobytego doświadczenia i wsparcie Tropicieli oraz Bractwa stanowiły jedyne pokrzepienie przy majaczącej się na horyzoncie możliwości, że Miasto Lalek wypełni się bezwolnymi marionetkami z krwi i ciała. Wizja ta przepełniała go strachem i odrazą, lecz pchała do działania. Nie było mowy o powtórce z wyspy. Miał zamiar tępić tałatajstwo z razem korzeniami.

Mało go obchodził konflikt pomiędzy starymi Marionetkarzami i pewnie jeszcze starszymi przedstawicielami z Lunis a Milicją Zory. W kuluarach szepty niosły wieść o cennym metalu i potężnej broni, a Kulty Snów nadal przywoływały Koszmary na ten świat. Keera drażniła krótkowzroczność obu stron, mieszanie w wojnę zwykłych mieszkańców, wykorzystywanie ich domów i dobytku w charakterze barykad i tymczasowych sztabów. Zamiast zewrzeć szeregi, otwierali drogę kultystom, szerząc nie mniej chaosu od nich. Dodatkowo on i jego znajomi wcale nie mieszkali tak daleko od tych terenów.
Właśnie z tych powodów nie zastanawiał się ani chwili, gdy otrzymał wezwanie.

Uzbrojony w kuszę, ze starannie wykonaną skórzaną owijką na kolbie, sztylet na lewym udzie i miecz przy pasie, wszedł do "królestwa" Dachowców. Składały się na nie ciemniejące uliczki, kamienice o zapadniętych dachach oraz zapomniane piwnice, które ożywały w umówionych przez sierściuchy terminach. Normalnie nie miałby tu wstępu. Nie dopóki jego była miłostka żyła i zazdrośnie strzegła swojego rewiru. Powiódł wzrokiem za burym kocurem, który zeskoczył z omszałego, murowanego parapetu i szybko zniknął w wąskiej szczelinie między budynkami.
Furor węszył w powietrzu, lecz głównie za jedzeniem. Tropiciele również niczego nie wyczuwali, poza smrodkiem zatęchłej wody w odpływie brukowanej ścieżki. Mimo to pośpieszyli, zanim czujka coś popsuje lub sama wpadnie na niebezpieczeństwo. Koniec końców Koszmarem, a raczej utrapieniem, okazała się banda umorusanych Dachowców, która wszczęła małą, acz efektowną awanturę w postaci syków, groźnych prychnięć i jednego patałacha przypominającego tornado futra. Rozgonił i ostrzegł towarzystwo, by po zaraportowaniu wątpliwego odkrycia, móc wrócić pod Wieżę Zegarową. Przynajmniej szybko poszło.

Poprzednia maska trafiła do konserwacji po ostatniej misji. Nowa okazała się być wygodniejsza, równie surowa, choć bardziej przypominała hełm. Najważniejsze, że nadal nie pozwalała wymknąć się na zewnątrz jego rudym włosom czy zielonkawemu odblaskowi źrenic i zniekształcała jego głos.
Zmiana oblicza pociągnęła za sobą zmianę mienia. Plakietka na ramieniu informowała resztę, że kroczy dziś jako Somnifer. Nie należał do zwolenników używania słów codziennych jako pseudonimów, gdyż mogło to powodować niepotrzebne zamieszanie w czasie operacji, więc bez żalu porzucił Ciszę. Zresztą co cisza zdziała podczas zbliżającej się bitwy?
Pod zbroją strzelczą, na którą składał się kirys pokryty skórą w barwach Stowarzyszenia Czarnej Róży, kolczuga wpuszczona w skórzaną kurtę i lewy naramiennik, na użycie czekała Syrenia Łza i Srebrny Amoralas. Miał szczerą nadzieję nie wpadać dziś do wody, ale niczego nie można było wykluczyć.
Z Animicusa na lewym nadgarstku zerkały na niego wilcze ślepia, lecz Kamienia Żywej Tarczy w pierścieniu nie dało się dostrzec przez rękawice skrywające dłonie. Ramiona Somnifera zdobiła Czarodziejska Wstęga, przemieniona w opończę utkaną z karminowych płatków, że aż dziwnym zdawał się brak kwiatowego zapachu. Prócz efektu wizualnego, mogącego wywierać wrażenie na niektórych, Gawain chciał w ten sposób ukryć brak prawego naramiennika, który normalnie przeszkadzałby mu w naciągnięciu kuszy. Skórzane spodnie miał wpuszczone w oficerki. Czarne nakolanniki i nałokietniki nie odbijały wiele światła, a całości dopełniał ciemny pas z wprawionym Kamieniem Duszy.
Do niedużej sakwy przytroczonej do jednego boku trafił Koncentrat przenikalności i Eliksir Leczo w formie maści, Przeklęta Maska Vin'tharnu oraz Różdżka Zepsucia. Przy drugim zawisł zasobnik z amunicją.
Tak wyposażony czuł się gotów nie tylko do walki, ale i pomocy innym agentom.

Obserwował otoczenie, spokojnie zmierzając ku wieży, gdy dostrzegł innego członka Stowarzyszenia. Nie miał żadnej plakietki, lecz zapytany wyjawił swój pseudonim, który pokrywał się z wytycznymi przekazanymi przez Czarną Różę. Keer odpowiedział mu skinięciem i dołączył do niego.
- Somnifer. Pozdrowiony - rzucił żelazistym głosem w kierunku przybyłego i uniósł głowę, obserwując jak świt powoli odmienia pobliskie fasady. Nigdy nie mógł wyjść z podziwu dla sił przyrody. Były nieustępliwe, obojętne i piękne, niezależne od scen, które rozgrywały się na tych ulicach w przeszłości i które będą dziś.
- U was spokój? Bo u mnie strata czasu. Zamiast Koszmaru wpadliśmy na rozszalałe Dachowce, choć bitwa tuż za rogiem. Powinni szukać schronienia, a wyciągali ku sobie pazury - zagadnął, wskazując bliżej nieokreślony kierunek, po czym pociągnął za sprzączki. Czynił to po części z nudów lub nerwów, po części z przyzwyczajenia. Wszystko musiało pasować, mieć swoje miejsce, działać.

Gdy karmazynowa mgiełka przyjmowała humanoidalny kształt Lord Protektor spojrzał na perłową tarczę zegarka kieszonkowego. Złote smukłe wskazówki wskazywały na kilka minut po godzinie siódmej. Miasto w dole wciąż wydawało się spokojne - przynajmniej na pierwszy rzut oka. Dopiero zwróciwszy uwagę na szczegóły dostrzec można było nerwowe ruchy na uliczkach na zachód od Wieży Zegarowej, czy zgromadzonych po drugiej stronie żołnierzy Zory. W oknach Pałacu Gwiazd i Richardówki dało się dostrzec sylwetki Marionetek Fyortersoli.

To jednak nie była cisza przed burzą, a bitwa już się rozpoczęła. Nie z chwilą, gdy ze Starego Miasta ruszyli Milicjanci mający oczyścić przejście i umożliwić szturm na Pałac Gwiazd dumnie wznoszącym się nad korytem rzeki Ailir, a nawet nie w nocy, gdy niewielki oddział został wysłany by sprawdzić obronę Akademii Sztuk Pięknych i ocenić, czy możliwe jest wykorzystanie elementu zaskoczenia. W ocenie Lorda Protektora prawdziwy początek bitwy należy wiązać z pojawieniem się wojsk obu stron i usytuowaniem swoich sztabów - jednego w pałacowych ogrodach, a drugiego w Akademii Zwycięstwa. W tej chwili bowiem starcie było już nieuniknione.

Zarówno Vincent jak i Eleonora byli osobami, które nie dobywały broni, jeżeli nie miały zamiaru jej użyć. Tylko głupcy, nieudacznicy i aktorzy sięgają po miecz, choć nie chcą nim ciąć. Dwie armie nie były tu po to, by zrobić wrażenie, czy szukać poklasku, lecz by wziąć co uznawały za swoje. Żadna ze stron nie chciałaby opuszczać pola bitwy przed jej rozpoczęciem, a zatem samo pojawienie się sił obu stron statuowało konieczność rozpoczęcia batalii.

Lunatyk dzierżący wietrzny pierścień donośnie przekazał informacje, które zebrali członkowie Stowarzyszenia:
- Vincent Zora zakończył swoje przemówienie i wydał rozkaz do ataku. Milicja atakuje także od strony Starego Miasta.
Zaledwie dziewięć minut po siódmej, a sytuacja staje się coraz bardziej paląca. Zanim jednak będzie można zająć się snuciem rozmyślań trzeba było zatroszczyć się o życia członków Stowarzyszenia zbierających informacje w okolicach Muzeum Marionetek. Choć Arcyksiążę nie sądził, by którakolwiek ze stron świadomie zaatakowała Stowarzyszenie, to nie powinien ryzykować pozostawiając ich w samym środku działań zbrojnych.
- Rozkaż zwiadowcom znajdującym się na trasie ataku przesunąć się na bezpieczniejsze pozycje.
Zjawa, która w końcu przybrała swój kształt poruszyła wąsem rozglądając się po zebranych wokół członkach Stowarzyszenia Czarnej Róży.
- Co za zdechlaki, przegrywy i patałachy, nie zaprosili was na bitkę? Nawet mi was nie żal! Kołku zamiast stać w jakiejś ruderze powinieneś wziąć tych dzielnych kawalerów i miłe damy na mościk niech skosztują nieco życia. A tu? Zębatki będziecie żreć? Gdyby to ode mnie zależało już dawno byśmy Cię wywalili z rodu, bo przynosisz wstyd swemu nazwisku!
Rosarium nie zważając zbytnio na słowa wuja Baltazara spojrzał na Colette, która mówiła o zamieszkach, które rozdzierały Lunis.

- Rozumiem, zatem będziesz mogła nie tylko lepiej poznać specyfikę walk miejskich, lecz także przyjrzeć się im z bliska. - Przerwał w pół słowa ze względu na zrozumienie pewnych faktów, które uprzednio mu umknęły.

Rozpoznanie jest niezwykle istotne podczas walki w terenie tak trudnym jak miasto, gdy wrogowie mogą nadejść z każdej strony - niekiedy nawet spod ziemi, gdy miasto było wyposażone w obszerne systemy kanałów jak Miasto Lalek. Wraz z wycofaniem zwiadowców Stowarzyszenia - najczęściej Różanych Strażników, spowodowało, że część pola bitwy, o której dotąd mieli pełne rozeznanie, stała się teraz znacznie bardziej odległa. Czarna Róża była jednak przygotowana na takie sytuacje, lecz trzeba było wydać odpowiednie dyspozycje.

- Atres, masz okazję przetestować swoje Agmy w warunkach polowych. Roześlij je od granic Starego Miasto, przez Most korzenny, aż do Akademii Zwycięstwa. Ohar jak przebiega wycofywanie zwiadowców? - Pierwsze pytanie było skierowane do jednego z Różanych Czarnoksiężników, który ukłoniwszy się przyjął rozkazy i stworzył chmarę nietoperzy, która pomknęła w dół Wieży Zegarowej, a później wzbiła się nad miasto, by zbierać informacje dla Stowarzyszenia. Następnie Lord Protektor zwrócił się do Lunatyka dzierżącego Wietrzny Pierścień, a ten odpowiedział:
- Jeden ze zwiadowców napotkał trzech ludzi Zory, jednak nie doszło do starcia. Minęli się w odległości około pięciu metrów i każdy poszedł w swoją stronę. Pozostałe raporty nie wskazują na żadne utrudnienia.

- Ja, twój szanowny i genialny wuj Baltazar ci powiem jakie są utrudnienia kołku! Zamiast zwiewać jak tchórze z podwiniętymi kieckami, to powinni się bić jak mężczyźni. Takich słabeuszu jak Ty to powinni z rodu wyrzucić. Wiesz jak się powinny te Twoje harcerzyki nazywać? Stowarzyszenie Zwiędłych Róż. - Baltazar wybitnie chciał być zauważony i sprawnie - na widmowych nogach - przemierzał kładki Wieży Zegarowej szukając kogokolwiek, kto choćby najmniejszym stopniu zwrócił na niego uwagę. Chytre spojrzenia spotykające się za każdym razem z zawodem pokazywały jednak, że to Arcyksiążę był jego prawdziwym celem.

Lord Protektor sięgnął dłonią w kierunku Colette, delikatnie unosząc palcami jej podbródek.
- Głowa do góry, jesteśmy tu tylko gośćmi i o ile wszystko pójdzie zgodnie z planem, to naszym największym przeciwnikiem będzie wuj Baltazar. - I dopiero wspomniawszy o nim Arcyksiążę spojrzał kątem oka na zjawę, która uparcie kręciła wąsem na palcu. Nie poświęcał mu jednak zbyt wiele uwagi.

Zamiast tego kciuk Arcyksięcia dwukrotnie pogładził odsłonięty przez maskę policzek Colette, po czym Lord Protektor wrócił do swych obowiązków jako przywódcy Stowarzyszenia Czarnej Róży i Obrońcy Krainy Luster oraz Szkarłatnej Otchłani. Chciał jednak okazać drobne wsparcie Arystokratce, dla której zaistniała sytuacja mogła być nowa i stresująca.

Szczególnie, że czy przemowa Vincenta Zory nie mogła zostać przez kobietę odczytana jako obietnica wkroczenia Marionetkarzy na Wyspy Księżycowe? To oznaczałoby nie tylko krwawe bitwy miejskie pomiędzy obrońcami Lunis a agresorami, lecz także terror płynący z obu stron. Oczywiście Agasharr nie zakładał - bo byłoby głupotą czynić takie założenia - że myśli Colette pójdą w tę stronę, lecz mimo wszystko uważał, że przyda jej się miły gest mający podnieść ją na duchu.

- Wszystkie zaklęcia ochronne zostały już rzucone na Wieżę? Nie jesteśmy celem, ale nie możemy wykluczyć żadnej możliwości. - Na słowa Arcyksięcia jedna z Ciernistych Wiedźm wystąpiła do przodu na kładce znajdujące się o trzy metry w głąb wieży i ukłoniwszy się powiedziała:
- Lordzie Protektorze, jestem przekonana, że choćby całe Miasto Lalek zostało zrównane z ziemią, to Wieża Zegarowa pozostanie nietknięta a Żaden z członków Stowarzyszenia nie będzie miał nawet zadrapania.
Dość szybko Rosarium odpowiedział, że nie spodziewał się innej odpowiedzi, po czym ponownie spojrzał w stronę pola bitwy, gdzie wkrótce miał rozpocząć się magiczny koncert ofensywnych zaklęć.

Tymczasem wuj Baltazar nie osiągnąwszy jak dotychczas żadnego ze swych celów i dostrzegłszy łagodny gest jaki została obdarzona Colette postanowił, że może jest to dobry sposób, by zwrócić na siebie uwagę. W końcu Zjawa była wściekła, że od dłuższego czasu nikt nawet na nią nie spojrzał - wszyscy członkowie Stowarzyszenia, włącznie z Lordem Protektorem - byli zajęci swoimi sprawami.
- Kołek, czy Ty sobie tu sprowadziłeś nową zabaweczkę na jakąś orgietkę wśród płonącego Miasta, a teraz się boisz zagadać? No debil jakiś z Ciebie! Ja Ci pokażę jak to się robi. - Zjawa, choć niematerialna, zbliżyła się do Colette i ukłoniła w wyjątkowo perwersyjny i niesmaczny sposób, tak że jego oczy znalazły się na wysokości biustu Arystokratki.

Gdyby uczynił to którejkolwiek z Ciernistych Wiedźm, to nie musiałby reagować - świadomy tego, że doświadczenie i znajomość tego typu prostych rytuałów zapewnią im błogosławioną obojętność na skandaliczną postawę wuja Baltazara, bądź innej zjawy stworzonej za pomocą Rytuału Upierdliwego Krewniaka. Natomiast Colette była na kontynencie od niedawna i dodatkowo Agasharr nie wiedział jakie ma ona doświadczenie.
- Jak sama zauważyłaś wuj Baltazar jest niegroźny. W gruncie rzeczy on nawet nie istnieje. - Powiedział do kobiety uśmiechając się łagodnie. Oczywiście jego słowa spotkały się z gniewem samego Baltazara, który wyprostował się nagle i obrócił ku Arcyksięciu.
- Ja nie istnieje?! Ja? Sam nie istniejesz pajacu. Myśli, że skoro wypełzł jakimś cudem z brzucha mojej siostruni, to mu wszystko wolno! Patrzcie go państwo, co za smarkacz niewychowany. Zero szacunku do starszych! - Na zakończenie splunął, choć przez niematerialny charakter blatazarowej zjawy nic nie wyleciało z jego ust, choć sam gest został odegrany bezbłędnie.
- Pamiętam jak przywołałam ciocię Pimariko, co to mi mówiła, że mam już sto dwadzieścia lat i żadnych dzieci, a poza tym szczytem moich ambicji jest zostanie kocią mamą na jakimś zawszonym odludziu. I tak zostałam agmową mamą. - Kilku z członków Stowarzyszenia zaśmiało się, a inni w tym Agasharr uśmiechnęli się słysząc historię opowiadaną przez jedną z Ciernistych Wiedźm.

To, co działo się ostatnimi czasy w Krainie Luster, wszystkie te starcia pomiędzy Zorą a Fyortersoli, walki na ulicach, zajmowanie przez jednych albo drugich bardziej lub mniej strategicznych stanowisk i ogólne zamieszanie, to wszystko było mu zdecydowanie nie na rękę. Działania jednej i drugiej strony powodowały zakłócenia w łańcuchach dostaw co generowało niepotrzebne koszty, a czasami nawet doprowadzało do zerwania takowych łańcuchów. Zatem, o ile przepychanki wśród plebsu mógł znosić cierpliwie i przymykać na nie oko, o tyle na wszelkie działania powodujące w mniejszym lub większym stopniu uszczuplenie budżetu Księstwa z wolna zaczynały przepełniać beczkę. Do tej pory starał się zachować bierną neutralność w tak dużym stopniu, jak tylko się dało, ale prawdę mówiąc korciło go, by już teraz zebrać siły wszystkich ważniejszych Arystokratów i rozgnieść to rozdokazywane robactwo, gdziekolwiek by się ono nie chowało. Z drugiej jednak strony zastanawiało go, jak Imć Rosarium, zwący się Lordem Protektorem Krainy Luster, zamierza położyć kres tej hucpie. Co takiego zrobi, a może raczej czego nie zrobi, by uspokoić sytuację?

Wracał właśnie ze Starego Miasta gdzie z ramienia SCRu prowadził obserwację tego co się działo. Maszerujące oddziały i wieści o starciu na pograniczu Starego Miasta, świadczyły o tym, że to co zapowiadało się na zwykłą, można rzec lokalną przepychankę i walkę na bluzgi wzmocnione  patykami z kupą, zaczęło eskalować w stronę poważnego, wewnętrznego konfliktu. Oczyma wyobraźni widział to co lada dzień mogło nastąpić. W najbliższym czasie jedna strona przegra bitwę i przejdzie do partyzantki, rozpoczną się nad wyraz aktywne „polowania na czarownice”, w wyniku których zwolennicy jednych albo drugich dopuszczać się zaczną aktów sabotażu, a może nawet terroru, tym samym zaczną się ataki na ludność cywilną i cholera wie co jeszcze. Wiedział, że nie jest jeszcze zbyt późno, by to wszystko zatrzymać, by płożyć kres całej tej idiotycznej przepychance zgniatając obie walczące strony (tak, by nie miały jak ani za co się podnieść) niczym robaki pod obcasem podkutego, wojskowego buta. Należało wybić dowódców, odciąć całe zbrojne  tałatajstwo od zaopatrzenia i spyży, a potem wyłapać i stracić co aktywniejszych działaczy społecznych w sposób taki, by inni cywile nie chcieli iść w ich ślady. Tym to sposobem po upływie kilku lub kilkunastu lat nikt już nie będzie pamiętał kto, z kim i o co walczył.

Maska, którą miał na sobie, nie była specjalnie wymyślna, ot wyglądała jak zwykłe, blade zwierciadło, ale za to w magiczny sposób zmieniała jego wygląd. Gdy tylko ją założył długie rogi znikały, a głos stawał się bardziej basowy i mroczny. Idealna metoda na zamaskowanie tego, kim się w rzeczywistości było.
Nie zabierał ze sobą nadzwyczaj wiele sprzętu. Miał na sobie zwykły pancerz składający się (poza aketonem) ze stalowego kirysu, solidnych skórzanych spodni, na które nałożono bigwanty, karwaszy i ćwiekowanych rękawic (całość przypomniała zbroję kirasjerską). Na to wszystko, nałożoną miał przepisowa szatę SCR. Do skórzanego pasa przytroczony miał Pałasz, a nieopodal niego, niemal przed sobą skórzany zasobnik z apteczką pierwszej pomocy skompletowaną przez Berę. Po przeciwnej stronie do pałasza, niejako dla równowagi, przytroczył kaburę z rewolwerem Le Matt . Obok broni palnej przywieszoną miał sakwę z kryształowym pyłem (przeźroczysty) i sakiewkę z pieniędzmi. Wszelkie artefakty tj. Kamień tarczy , Różdżkę zepsucia i Rubinowe  serce przytroczone miał pod szatą. Całości dopełniał niemal ikoniczny sztylet w cholewie buta .
Przewidując, że podczas działań może przydać mu się dodatkowa para oczu robiąca za zwiad, Viridian zabrała ze sobą swoją Avi , która na potrzeby działań SCR nosiła groźnie brzmiący pseudonim „Kluska” i spała sobie obecnie w kieszeni szaty.


Na miejsce dotarł prawdopodobnie jako ostatni, albowiem przy punkcie obserwacyjnym SCR kręciło się już kulka zamaskowanych istot. Przez chwilę zastanawiał się czy to z nimi przyjdzie mu pracować, czy tez każdy otrzyma inne zadanie. Przerwał jednak rozważania słysząc to co mówiła jedna z istot o strzelcach Rodericka. A zatem obserwowali to samo …
- Jestem Enyo – powiedział, podchodząc do zebranych. Odczekał chwilę aż wszyscy w odpowiedzi podali mu swoje pseudonimy po czym odszedł na bok i oparł się o ścianę.

- Nowa ma u mnie plusa. - Rzuciła mimochodem Ciernista Wiedźma, która chwilę wcześniej podzieliła się ze wszystkimi swoją historią z rzucenia rytuału upierdliwego krewniaka i nazwała sama siebie Agmową mamą. Tuż po tym wróciła do swoich obowiązków nie wyjaśniając nikomu co jest powodem wyrażonej przez nią afirmacji dla słów, czy też działań wyspiarki.

- Czy są tak duże jak informacje posiadane przez Stowarzyszenie? - Rosarium powtórzył pod nosem słowa Colette przyglądając się maszerującym szeroką Aleją Cynamonową żołnierzom Zory. Oddział Krakenobójców i Cieni Tenebres byłoby łatwo policzyć. Wystarczyłoby oszacować przestrzeń jaką zajmują, by wiedzieć ilu ludzi Vincent wysłał, by szturmować Richardówkę. To jednak nie pozwalało na odpowiedzenie na pytanie ile mieczy może wystawić każda ze stron starcia. Nie pozwalało to nawet na podanie szczegółowych sił Milicji zgromadzonych wokół Mostu Korzennego. Co prawda wywiad Stowarzyszenia Czarnej Róży stał na naprawdę wysokim poziomie, lecz nawet Czarna Róża nie mogła podać konkretnych liczb. Część oddziałów mogło wdać się w przypadkowe potyczki, a inne mające tylko zabezpieczać flanki mogły w wyniku okoliczności włączyć się do walki. Prawdopodobnie nawet Vincent Zora i Eleonora Fyortersole nie byliby w stanie podać dokładnej liczby żołnierzy, których mogą posłać na front.
- Najprawdopodobniej tak. Stowarzyszenie ma najpewniej dane bliższe prawdziwe niż ktokolwiek inny. W tego typu sprawach nigdy się jednak nie ma pewności.

Należy sobie zadać pytanie, czy zniewaga rzucona przez coś, co nawet nie istnieje, może kogokolwiek urazić? Kim trzeba być, by przejmować się nienawiścią płynącą od czegoś jeszcze mniej niż rzecz. Wszak nikt nie wścieka się, gdy automat w wesołym miasteczku mający rzekomo mierzyć siłę nazywa wszystkich wokół słabeuszami, a zatem dlaczego ktokolwiek miałby zważać na słowa czegoś, co jest jedynie czystą magią przybierającą kształt mogący przywodzić na myśl krewniaka rzucającego ten czar. Oczywiście iluzją jaką tworzyła magia rytuału była na tyle dopracowana, że mogła u początkującego Tkacza Magii wywołać złudzenie prawdziwej osoby. To jednak było tylko złudzenie, a zebrani w Wieży Zegarowej członkowie Stowarzyszenia dobrze znali istotę rytuału. W przeciwieństwie do samego wuja Baltazara.

- Tylko tchórze pytają ilu ich jest! Ja, potężny wuj Baltazar spytałbym raczej dlaczego wy, zgrajo błaznów, się nie bijecie! - Ogłosiła gniewnie Zjawa stając obok Lorda Protektora i próbując machać mu przed oczami półprzeźroczystą ręką. - Słuchajcie dziewczyny - Baltazar zaczął słysząc jak Colette mówiła o tym, że powiedziałaby, że przy nim niczym są Marionetkarze, lecz plunął słysząc jej dalsze słowa. - Jestem straszniejszy niż tamte śmieszne żołnierzyki. Wy myślicie, że to jest bitwa? Za moich czasów to były bitwy. Wojska wypełniały wszystko po horyzont, a straty liczono w milionach! Marsz małego oddziału za moich czasów byłby w stanie zrównać całe to śmieszne miasto z ziemią! Co wy wiecie o wojnie. - Zakręcił na palcu swoim długim wąsem. - Ale czego się spodziewać jak teraz na front śle się same panienki. - Dodał jeszcze spojrzawszy na zgromadzone w Wieży Stowarzyszenie Czarnej Róży. Jego komentarz, jak zresztą większość wypowiedzianych słów, nie miał żadnego sensu. Choć Wiedźm było naprawdę dużo, to Czarnoksiężnicy im w niczym nie ustępowali. Choć może wiedziony jakimś dziwnym archetypem męskiej wojny Baltazar pragnąłby prawdziwie męskiego sztabu Stowarzyszenia. Pytanie tylko, czy wtedy, idąc w ślady starożytnych Greków, pragnąłby także wyłącznie męskich orgii?

W tym samym czasie, w którym Lunatyk zajmujący się przekazywaniem informacji zabrał głos, rozbrzmiały pierwsze dźwięki ofensywnych zaklęć rzucanych na północy Mostu Korzennego.
- Kilku niezadowolonych kupców pomimo toczącej się bitwy pragnie sprzedawać swoje towary na zajętym przez nas placu. - Wybrzmiał dźwięk dzierżyciela Wietrznego Pierścienia Czarnej Róży w czasie, gdy Lord Protektor spoglądał na barwne światła i dym ogarniający początek Alei Korzennej w miejscu, gdzie zbiegała się z Aleją Cynamonową i Bazyliową.

- Ciemiężyciele drobnych przedsiębiorców bez grama honoru! - Głos Baltazara zniknął jednak zagłuszony przez Ciernistego Czarnoksiężnika, który pochylił się w stronę, gdzie stał Arcyksiążę i powiedział głośno:
- Proponuję pogrzebać ich żywcem. Osobiście dopilnowałem, żeby wszyscy  wystawiający tu towary kupcy zostali poinformowani i otrzymali słuszną rekompensatę. Jeżeli przyszli tu pomimo tej wiedzy, to nie zasługują na litość.
Agasharr oderwał wzrok od spektaklu świateł i obrócił się, opierając tyłem o metalową barierkę. Słuchał dwóch głosów, które równocześnie rozbrzmiały w Wieży Zegarowej o konkurowały ze sobą. Pierwszy z nich należał do zjawy nazywanej Wujem Baltazarem:
- Pluję na waszą rekompensatę! Precz z tyranią, niech żyje wolny lud Miasta Lalek i jego serce - drobni kupcy. - Niczym prawdziwy rewolucjonista chwycił za swoją koszulę, rozrywając ją na dwie części i ukazując klatkę piersiową widziadła.
- Czworo Różanych Strażników wraca właśnie z zajmowanych pozycji. Po wykonaniu zwiadu przenieśliśmy ich do odwodu, powinni być niedaleko rynku. Proponuję nakazać rozwiązać im problem z kupcami. Najlepiej bez rozlewu krwi i użycia siły. - Brzmiał głos należący do jednej z Ciernistych Wiedźm, dotąd stojącej przy stole, na którym leżał rozłożony plan Miasta Lalek.

Lord Protektor zastanawiał się nad przyczyną, dla której kupcy pojawili się na placu zajętym przez Stowarzyszenie Czarnej Róży. Czy byli wiedzeni własną krótkowzrocznością - wiarą w to, że mają swój własny rozum i wiedzą lepiej? Czy rozwiązanie było tak banalne? Agasharr nie wątpił, że wielu ludzi w swej ignorancji było przekonane, że będą mądrzejsi od innych - zyskają dodatkowy zarobek a ich towary będą chronione przez Czarną Różę. Nie było jednak żadnego powodu, by karmić ich wybujałe ambicje. Istniała jednak także inna możliwość. Pojawienie się kupców na placu mogło być próbą nieznacznego, lecz nie pozostającego bez znaczenia, ciosu wymierzonego w Czarną Różę. Gdyby kupcy utrudnili działania Różanych Strażników, czy co gorsze zaczęli sprzedawać swoje towary pomimo Czarnej Róży, to rozeszłoby się to po Krainie jako symbol słabości organizacji mającej być żelazną ręką Arcyksięcia.
- Bez wątpienia nie można pozwolić, by kupcy narzucali Róży swoje warunki. - Przemówił w końcu spokojnym głosem, a tuż po jego słowach rozbrzmiał rubaszny głos Baltazara: - Besfątpjenia nie można tkwić tu jak grzyb czekający na zebranie. bla blabla.
Nim Agasharr kontynuował kątem oka spojrzał na Zjawę, która teraz kręciła się nieopodal Colette, jakby uznała, że ta będzie najłatwiejszym celem. Lord Protektor kontynuował, wiedząc, że poświęcanie uwagi Baltazarowi to zły pomysł w trakcie trwającej bitwy.
- Niech Różani Strażnicy zajmą się tymi kupcami. Najpierw niech przypomną im o obiecanej rekompensacie. Jeżeli to nie wystarczy kupcy powinni zrozumieć, że przychodząc tu występują przeciwko Czarnej Róży. Jeżeli nie odejdą niech usuną ich siłą, nawet jeżeli będzie trzeba - jak to ładnie ujęto - pogrzebać ich żywcem.
Rozkazy Lorda Protektora zostały niezwłocznie przekazane przez Lunatyka Gawainowi, Themisowi, Thornowi i Vyronowi, a sam Rosarium ponownie spojrzał na pole bitwy. Północ mostu była już całkowicie pokryta mgłą - pomimo znakomitej pozycji Punktu Obserwacyjnego Czarna Róża nie widziała zbyt wiele.

Po Krainie Luster, Szkarłatnej Otchłani a nawet po Świecie Ludzi biegało mnóstwo oszustów, którzy podawali się za przedstawicieli więcej niż jednej tylko rasy. Senne Zjawy będące jednocześnie Cieniami, czy Upiorni doszukujący się diabelskiego pochodzenia swych rogów i mylący Koszmary z piekielnymi pomiotami, czy w końcu Lunatycy przekonani o tym, że pradziadek Dachowiec powoduje u nich typowo kocie zachowania jak zrzucanie wszystkich rzeczy z półek. Niewiele było w tym prawdy, wszak niezależnie od tego jakiej rasy byli przodkowie, można mieć tylko jedną rasę. Dla przykładu nawet gdyby wspomniany Lunatyk miał matkę Dachowca, to byłby on wyłącznie Lunatykiem. Niektórzy jednak zrobiliby wszystko dla namiastki oryginalności, której nie potrafili uzyskać własną osobowością. Wuj Baltazar nie był zresztą od nich wcale tak różny. Potrzebował uwagi, tego by ktoś reagował na jego zachowanie. Magiczne widmo stworzone wyłącznie po to, by irytować, potrzebowało cudzej uwagi. Nie potrafiło statuować swojej osoby inaczej, niż wyłącznie przez pryzmat innych. To właśnie świadczy o tym, że nie był to twór inteligentny, a jedynie magiczne widmo stworzone w konkretnym celu.

Lord Protektor spojrzał na Colette, która zaproponowała, by wysłać wuja Baltazara w bój. Wiedział, że kobieta nie działa pod wpływem błędu, lecz jedynie prowokuje zjawę. Toteż uśmiechnął się do niej łagodnie i przymknąwszy lekko oczy zaczął wyobrażać sobie idącego w bój rzekomego krewniaka. Najpewniej Fyortersole i Milicjanci opuściliby pole bitwy tylko dlatego, by nie musieć go dłużej słuchać a przecież nie będąc odpowiedzialnymi za rytuał nie byliby w stanie się go pozbyć. Na twarzy Arcyksięcia pojawił się łagodny uśmiech szczerego rozbawienia.
- Myślę, że ktoś tak dzielny jak mój szanowny wuj na pewno z rozkoszą rzuciłby się w wir walki, skoro tak mu do niej spiesznie. - Mówiąc te słowa Arcyksiążę przyglądał się obłokowi otaczającemu Akademię Sztuk Pięknych. nie spostrzegł więc tego, że wuj Baltazar właśnie uważnie przyglądał się miejscu, w którym za materiałem sukni znajdowały się pośladki Colette. Na dźwięk słów Rosarium Baltazar podskoczył nagle.
- Tchórz! To oczywiste, że wygrałbym tę śmieszną bitewkę w sekundę, lecz nie ruszę palcem. Nie będę dla takich plugawych ogrzych synów i ślimaczych cór ruszał w bój, by rozwiązywać problemy panikujących dzieciątek.

Gdy Baltazar wygłaszał swoją mowę motywacyjną mającą zmusić Stowarzyszenie do wzięcia udziału w nieswojej bitwie Rosarium pochylił się nad Colette i powiedział jej na ucho.
- Szczerze mówiąc spodziewałem się raczej surowego starego Demonicznego Księcia, który będzie ubolewał nad upadkiem starych zasad i nieprzestrzeganiu etykiety. - Była to uwaga szczera, choć nie mająca większego znaczenia. W istocie Rosarium planując rzucić rytuał myślał, że Widmo będzie purytańskim despotą, który nie tylko skrytykuje zbytnią swobodę panującą w Wieży Zegarowej, lecz nawet powie, że nie przystoi przywdziewać maski poza balami maskowymi a bitwa nie jest balem i powinni byli ją traktować poważnie. Gdy jednak Lord Protektor podzielił się swoimi przemyśleniami z Arystokratką wuj Baltazar nie próżnował.

- Dobra krewniak. Jak nie chcesz mi dać tej młodziutkiej, to chociaż pozwól się zająć tą starą od agmów, czy innych papug. - Powiedział wyraźnie zirytowany tym, że jest ignorowany i przechadzając się po całej długości kładki.

Rosarium, który wyprostował się, by spojrzeć w stronę walczących, ujrzał kulę szkarłatnego ognia, która rozpłynęła się w powietrzu przed tarczą zegara. Obrócił się gwałtowanie w stronę Ciernistych Wiedźm i Czarnoksiężników - skąd jak spodziewał się ujrzeć źródło płomienia. Obracając się kątem oka zauważył przerażone oczy Baltazara.
- Ups. - Powiedziała Wiedźma znana jako "Agmowa mama", po czym ukłoniła się nisko, możliwe, że nieco zbyt teatralnie i dodała: - Wasza Wysokość, proszę o wybaczenie, wymsknęło mi się.
Nie tylko Lord Protektor, lecz także kilka okolicznych osób zaśmiało się na widok tego przedstawienia, lecz tylko jeden z Ciernistych Czarnoksiężników skomentował niewiarygodne usprawiedliwienie Wiedźmy.
- Przecież wiesz dobrze, że go nie zranisz.
Matka Agm jednak wyłącznie zachichotała wracając do swoich obowiązków i dodał nieco ciszej, lecz nie na tyle by jej słowa nie trafiły do uszu wszystkich zgromadzonych w Wieży Zegarowej.
- Wiem, lecz było warto. Widzieliście jego minę?
- Zgodzę się z Tobą. - Odparł Lord Protektor z rękoma opartymi na metalowych barierkach ograniczający kładkę, na której monarcha stał. Natomiast wuj Baltazar rozpaczał nad brakiem szacunku dla starszych i złym wychowaniem parszywej młodzieży. Czyżby w ten sposób Rosarium uzyskał to czego się spodziewał?

Niestety luźny nastrój jaki zapanował w Wieży Zegarowej musiał na chwilę zostać odłożony na bok, gdyż pojawiły się wieści gorsze od bratobójczej rzezi Marionetkarzy. Lunatyk poinformował o odnalezieniu Koszmarów w Mieście Lalek - nieopodal pola bitwy. Co gorsze Koszmar ten nie został wygnany, lecz zbiegł przed Różanymi Tropicielami. Koszmary były nieprzewidywalne i dlatego nie można było pozwolić by istota prosto z czeluści Krainy Snów żerowała na ciałach walczących Marionetkarzy.
- Mamy aktualnie dwa problemy. - Rozpoczął Lord Protektor, po czym jak wyjątkowo nieudolne echo wuj Baltazar powiedział: - Macie słabiaki dwa problemy, które bym rozwiązał mrugnięciem. Jesteście kołki, a do tego impotenci. - Słowa Zjawy przeszły jednak bez większego echa, a Rosarium kontynuował.
- Jeden z budynków cywili został trafiony ofensywnym zaklęciem i w przeciwieństwie do bronionej przez potężną magię Richardówki zapłonął. Jako obrońcy mieszkańców Miasta Lalek powinniśmy interweniować, czy mamy kogoś na Alei Bazyliowej, kogo moglibyśmy oddelegować do tego zadania?
Pytanie to było skierowane do wszystkich zgromadzonych członków Stowarzyszenia - tak samo do Colette, jak i do Ciernistych Czarnoksiężników oraz Wiedźmy, a nawet członków innych wydziałów obecnych w Wieży Zegarowej w mniejszej liczbie. Jedynie nie do wuja Baltazara, który wciąż bardzo próbował zwrócić na siebie uwagę.
- Może w tym budynku będzie jakaś niewiasta, która odda się za uratowanie życie. Czyżbyś zaczynał myśleć, czy dalej jesteś głupi? - Mówiąc te słowa stanął dumnie z piersią wypiętą do przodu, jakby oczekując na oklaski, lecz jego słowa nie uzyskały posłuchu.

Tymczasem stojąca nad mapami Różana Wiedźma potarła maskę w miejscu, gdzie powinien być jej podbródek i zabrała głos:
- Wszyscy zwiadowcy wykonują swoje zadania i trudno będzie ich wycofać. Miałam proponować skierować tam Różanych Strażników, którzy zajmują się kupcami, ale widzę, że nieopodal tego budynku jest dwoje członków Stowarzyszenia. - Stojący obok niej mężczyzna o fioletowych włosach i zbroi, która w Świecie Ludzi zostałaby nazwana "elficką" ze względu na jej lekkość i kunsztowne wykonanie dodał: - Jednak ta dwójka jest tu prywatnie. Nie mają żadnego w związku z naszą operacją.

Dla zwierzchnika Czarnej Róży było oczywiste, że wysłanie tam Violet i Artemis było lepszym rozwiązaniem niż skierowanie w to miejsce dodatkowych ludzi. Szczególnie, że wbrew plotkom mężczyzna w istocie chciał wypełniać swoją misję Lorda Protektora - wiedza o tym, że ratunek przyjdzie od Czarnej Róży nie była konieczna.
- Okoliczności zmuszają mnie do zmiany tego stanu rzeczy. - Odpowiedział mając na myśli włączenie dwóch członkiń Czarnej Róży do operacji, jaką Stowarzyszenie wykonuje na terenie Miasta Lalek w związku z toczącą się między gangami Marionetkarzy bitwa.
- Przekażcie im, że mają nieść pomoc mieszkańcom płonącego budynku, lecz mają nie ujawniać swojej przynależności do Czarnej Róży.
Polecenie Arcyksięcia zostało natychmiast przekazane przez Wietrzny Pierścień Czarnej Róży. Szkarłatne spojrzenie wypatrywało postaci, które mogłyby odebrać ten komunikat, lecz nie były ich w stanie dostrzec wśród tłumu krzątającego się na Alei Bazyliowej.

Pozostał jednak także drugi z problemów - o wiele bardziej palący i wynikający z wieści o Koszmarach. Gdyby zbiegła nawet potężna magiczna bestia - nie było to tak istotnym zagrożeniem. Choć mogła dysponować siłą potężniejszą niż Koszmar, który zbiegł - wszak gdyby był naprawdę potężny nie ustąpiłby pola Tropicielom Rosarium, to bestie bywały przewidywalne. Jako dzieci rzeczywistości zarówno istoty rozumne, jak i magiczne bestie, czy inni mieszkańcy Trzech Światów charakteryzowali się pewną dawką przewidywalności. Obserwując ich można było odnaleźć wzorce i przygotować odpowiednie schematy działań. Koszmary nie były jednak tworem rzeczywistości, lecz snu. Sen był czymś podlegającym nieustannej zmianie. Elementy na pozór niepasujące do siebie łączyły się we śnie jakby od zawsze były dla siebie stworzone. Nie liczyła się logika, przewidywalność, czy jakakolwiek stałość. Koszmar niczym wirus potrafił stale ewoluować, bądź też wbrew oczekiwaniom pozostać niezmienny. Wszelkie rozumowanie oparte na logice i racjonalizmie okazywały się być zawodne w starciu z Koszmarami.
- Nie bez powodu Koszmary leżą w kręgu zainteresowań Czarnej Róży. Nie tylko są źródłem mocy, lecz także przekleństwem. Nawet stosunkowo slaby byt z otchłani snu może wprowadzić chaos w tak burzliwym czasie.
Agasharr miał gotowe rozkazy - wytropić Koszmar i dopilnować, by nie wdarł się wśród walczących - bez znaczenia czy zostanie wygnany, czy pojmany przez Różanych Tropicieli. To było jednak oczywiste i bez wątpienia zaangażowani w walkę z tym Koszmarem członkowie Bractwa działający pod Róża już podążyli za tropem sennej poczwary. O wiele istotniejsze było odpowiedzenie na pytanie jak duże może być zagrożenie i czy o Koszmarze trzeba powiadomić walczące strony.
W Wieży Zegarowej byli nie tylko najważniejsi z arcyksiążęcych Tropicieli, lecz także Różana Czarownica - Colette, której rodzina przewodziła inkwizycji służącej Koszmarowi - Lun'narthowi. Możliwe, że ktoś z nich będzie miał coś do powiedzenia.
- Chciałbym zatem usłyszeć od was wszystko, co jest niezbędne, by prawidłowo ocenić problem zbiegłego Koszmaru.
Nie mógł dowodzić, jeżeli nie miał kompletu informacji. Cała struktura Stowarzyszenia - poświęcenie dwóch z trzech regularnych wydziałów na zdobywanie informacji, wskazywało na świadomość Agasharra jak ważne jest posiadanie wiedzy. Toteż zamiast wydawać polecenia, wolał zgłębić problem.

Wuj Baltazar prezentował stanowczo odmienne podejście, czym dał wyraz w absurdalnym akcie desperacji wspierając swoją nogę na metalowej barierce tuż obok Colette.
- Koszmar szmoszmar! Kogo obchodzą te brednie! Jak wy, krnąbrne hultaje, traktujecie poczciwego Baltazara! Przyznajcie, że to wszystko przez moje rogi! - Sięgnął po swą widmową szablę i przystawił jej koniec do swej głowy, zupełnie jakby chciał odciąć sobie jeden z rogów świadczących o imitowaniu przez rytuał przynależności do Upiornej Arystokracji.
- To wszystko przez te przeklęte rogi! Gdyby nie one byście mnie traktowali inaczej! Wy kurtyzanie szczenięta! Zero szacunku dla biednego Baltazara, zero wdzięczności ze strony kochanków jeży i kochanek dzięciołów. Obetnę sobie te rogi! Mówię wam! - Każde jego słowa były coraz bardziej dramatyczne, jakby desperacko pragnął zwrócić na siebie uwagę.

Jeżeli widmo ujrzało, że Colette choćby zerknęła w jego stronę, jego zachowanie uległo diametralnej zmianie. Cofnął ostrze od rogu i oparł na ramię uśmiechając się perwersyjnie i kręcąc palcem długiego, wręcz karykaturalnego wąsa.
- Panienka droga chciałaby się lepiej zapoznać z Baltazarowymi wąsami, które nie  jednej damie już rozkosz przynosiły?
Gdyby Baltazar był prawdziwą istotą, to bez wątpienia nie budziłby sympatii. Jego chęć zwracania na siebie uwagi oraz odrażający sposób bycia zniechęciłby nawet najbardziej przyjazne osoby. Na szczęście to było jedynie widmo, którego celem było to, by irytować. Może nawet Rosarium poświęciłby mu więcej uwagi, gdyby nie waga rozważanych właśnie kwestii.

Zielone oczy uważnie obserwowały otoczenie spod maski szczelnie przylegając do twarzy. Viridian zachodził w głowę, po co właściwie zebrali się w tym miejscu, oraz co takiego planował zrobić Rosarium  narastającym w mieście niepokojem, gdy do jego umysłu napłynęło polecenie rozgonienia kupców.
Szybko przeniósł spojrzenie na kwartet miłośników pieniędzy i wymian wszelakich, po czym spokojnym, dość wolnym krokiem, ruszył w stronę tego, jak mu się wydawało, najbardziej otyłego, który co dziwne sprzedawał broń a nie futra.
Gdy tylko znalazł się w pobliżu, pozwolił sobie na lepszą obserwację celu, który sam sobie wybrał. Kupiec handlujący bronią, otyły (Viridian wstępnie oceniał jego wagę na około 25 kamieni), brodaty jegomość w karakułowym kołpaku na głowie i w obszernej szubie na grzbiecie, opierał się niedbale o koło wozu. W dłoni trzymał prostą, drewnianą laskę, która służyła mu bardziej do wskazywania towarów i wymachiwania nią w poszukiwaniu atencji tłumu niż do podpierania masywnego cielska. Wkoło niego unosiła się nieznośna woń potu pomieszana z subtelną nutą cebulowego odoru.  
- Zabierajcie się stąd. – powiedział chłodno Vyron, podchodząc do otyłego kupca. Woń starego potu i cebuli uderzyła go w nozdrza pomimo osłaniającej twarz maski.
- Hola, hola! Jakie „zabierajcie się stad”, do kogo on myśli, że mówi?! Mnie tu stać i kupczyć wolno! Ja w prawie jestem! Ja pozwoleństwo od samego Wielkiego Burmistrza mam! Patrzcie jak nie wierzycie! - powiedziawszy to, wyciągnął spod szuby kawałek pergaminu z pieczęciami i podpisami, a odór potu zdecydowanie przybrał na sile -  Niech patrzy uważnie co tu jest napisane! „NINIEJSZYM OZNAJMIAM, ŻE KUPIEC FORTUNAT SZMAL – PIENIĄDZOWICZ  NA RYNKACH MIEJSKICH HANDEL PROWADZIĆ MOŻE!”, widzi? To niech idzie w swoje stronę i nie zawraca minie dupy!
Kupiec uśmiechnął się z wyższością i ponownie schował papier do wewnętrznej kieszeni odzienia, a Vyron przez chwilę przyglądał się spaślakowi zastanawiając się czy wypruć mu na miejscu flaki za zniewagę, a zaliż nie wypruć. Otyły kupczyk ewidentnie wziął go za jakiegoś miejskiego draba czy innego strażnika placu i jako takiego potraktował.
- Zostaw towar i odejdź stad. Otrzymasz zań godziwą rekompensatę. – powiedział podchodząc nieco bliżej stoiska, by przyjrzeć się wystawionym towarom.
- Żarty się go trzymają?! Plwam na wasze rekompensaty! - wykrzyknął i splunął na ziemię – Ta „godziwa” rekompensata nie pokryje nawet ceny frachtu! Mieszkańców trzeba uzbroić by sami mogli się bronić w razie potrzeby! Kupuje co, czy tylko brzęczeć mi nad uchem przyszedł?!
Spaślak zaczął działać Vyronowi na nerwy, ale mimo to postanowił sprawdzić jego towar. Może  faktycznie kupiec oferował takie perełki, których wartość zdecydowanie przekraczała wysokość ewentualnej rekompensaty.
Pochylił się nad prezentowanym towarem. Nie był metalurgiem i nie znał się na tajnikach metaloznawstwa, a choć słowa takie jak „austenit” czy „martenzyt” brzmiały dla niego niczym imiona pradawnych smoków, to przez ponad pięćset lat życia trzymał w dłoni niejeden oręż i umiał rozpoznać broń źle wykonaną, albo taką, której głownię degradowała kruchość wodorowa.  
Wziął jeden z mieczy do ręki, wywinął nim kilka razy szybkiego, świszczącego młyńca, po czym uniósł broń do maski i uważnie obejrzał głownię. Cała broń była kiepsko wyważona, ale głownia to była prawdziwa tragedia. Nierównej grubości, wykrzywiona i nierówno wyprowadzona przy ostrzeniu. Zaprawdę, brakowało tylko tego, by w następstwie hartowania, owa była jeszcze pęknięta. Odłożył miecz na miejsce, a w dłoń wziął kolejny egzemplarz. Ponownie zakręcił młynka, ale i tym rzem coś mu nie pasowało. Tym razem, nim dokładnie obejrzał głownię, wykonał jeszcze kilka cięć w powietrzu, a następnie złapał dłonią za sztych, zgiął broń w łuk i puścił. Broń w ręku leżała w miarę przyzwoicie, głownia była tylko nieco zbyt ciężka i zbyt gruba przy sztychu, co przy cięciu zamachowym generowało relatywnie duży moment bezwładności, ale prawdziwy  problem tkwił w sposobie wykonania klingi, albowiem ta, po wygięciu nie wróciła do swojego pierwotnego kształtu. Brak charakterystycznych śladów po młotkowaniu i brak sprężystości wskazywał na to, że broń nie została wykuta, a zwyczajnie wycięta za pomocą prasy i wykrojnika z arkusza stalowej blachy. Wytłoczka. Jej twórca, przed obsadzeniem głowni w rękojeści i naostrzeniu jej, nie zadał sobie nawet tyle trudu, by ową zahartować.
Vyron odłożył badziewny oręż i wziął do ręki leżący nieco z boku miecz o szerokiej głowni. Ten przez chwilę zdawał się dobrze wyglądać i leżeć w dłoni, ale to było tylko pierwsze wrażenie. Przez środek zbrocza, poczynając od miejsca gdzie kończył się trzpień rękojeści a zaczynała głownia, pod jelcem aż do połowy zastawy, biegło niewielkie, podchodzące rdzą pęknięcie. Szczelina była tak wąska, że na pierwszy rzut oka, gdyby nie barwa, mogła uchodzić za głęboką rysę. Ta broń może i wyszła spod ręki przyzwoitego rzemieślnika, ale choroba wodorowa stali sprawiła, że została ona sprzedana za bezcen jako prefabrykat do produkcji gwoździ, noży albo pogrzebacz do kominka. Od niechcenia uderzył płazem ostrza w obwiązany sznurkiem gruby pęk szmat i skór. Broń pękła z głośnym brzękiem, a w ręku została mu jedynie rękojeść z kawałkiem stalowego ogryzka.
- Ejże! Co to ma być do ch....a matki wuja?! Wydaje się mu, że może mi od tak niszczyć towar?! O NIE! JA TEGO TAK NIE ZOSTAWIĘ! JA ...
- Sprzedajesz gówno. – odpowiedział beznamiętnie całkowicie ignorując krzyki kupca - Zostaw towar, zabieraj się z placu i zgłoś się później po rekompensatę, która zdecydowanie przekracza wartość tego co oferujesz.
- Ja … Jam jest Fortunat Szmal – Pieniądzowicz! SZANOWANY KUPIEC! Członek honorowy Gildii Kupieckiej, kupiec orężem wszelakim  działający z ramienia i ex subordinatione Wielkiej Kompanii Foggelów!
- I to oni każą ci handlować tym gównem? Broń którą sprzedajesz wyszła spod ręki jakiegoś partacza albo wiejskiego kowala. Te miecze nie nadają się nawet do machania, że o walce nie wspomnę.
Kupiec, ze złości, aż poczerwieniał na twarzy!
- Tylko nie gównem! Patrzajcie go jaki znawca się znalazł! To jest znakomity towar najprzedniejszego sortu! Chuja się zna na mieczach a mądrego udaje! Niech idzie w cholerę, albo zgłoszę komu trzeba, że mi interes psuje! Że na szkodę Kompanii działa! Że towar psowa! Paszoł won przybłędo!
Tym razem to Vyron nie wytrzymał. Mimo tego, że nakazywał sobie zachowanie spokoju, to bezczelny kupiec wyprowadził go z równowagi. Ignorując smród przysunął zamaskowaną twarz bliżej spaślaka.
- Jak dla mnie możesz sobie tu stać i handlować czym popadnie, ale lada chwila zrobi się naprawdę gorąco. Zobacz, tam … – wskazał głową w kierunku Alei Bazyliowej skąd unosił się dym - … Tam najpewniej już wre potyczka. Tam nikt nikomu nie daje pardonu, krew leje się wiadrami, a walające się po ziemi jelita plączą krok. Tam trwa entuzjastyczna rzeź. Możemy tu sobie tak stać i czekać, aż to wszystko się rozwinie, aż pijani krwią i żądzą mordu maruderzy i żołdacy dotrą tu, na plac. A wiesz co się wtedy stanie? Na widok okrwawionych, pijanych krwią i mordem oprawców wszyscy cywile, nawet ci co jeszcze przed chwilą kupowali od ciebie to żelastwo, jak jeden mąż, czym prędzej rzucą się do ucieczki. Bo jakoś tak już jest, że każdy jest wielkim i dzielnym wojownikiem aż do chwili, gdy rzeczywiście zachodzi taka potrzeba. A zatem nie minie pół pacierza, a ty zostaniesz tutaj sam ze swoim towarem. Jak myślisz, Fortunacie Szmal – Pieniądzowiczu, jaki los cie wówczas czeka? Czy warto jest ginąć za to co oferujesz?
- Ja...Eee … - odparł kupiec, który faktycznie popatrzył najpierw na dym, a potem na pozostałych  kupców, z którymi rozmawiali inni, podobnie odziani jegomoście. Na otyłej twarzy pojawiły się krople potu.
- Jestem tu z ramienia SCR między innymi po to, by kontrolować sytuację i chronić cywili. Bo cywil, nawet z bronią to tylko cywil i nie ma szans z wyszkolonym żołnierzem. Ty jednak ignorujesz moje polecenia i nie chcesz mnie słuchać. Krzyczysz, unosisz się i odganiasz mnie jak uprzykrzoną muchę. A zatem dobrze, niech będzie po twojemu. Niniejszym w twoje własne ręce oddaję twój los. Rob co chcesz. Jeśli chcesz, to giń za to co masz na wozie, albowiem oto przestałeś mnie obchodzić.
Powiedziawszy to odwrócił się bokiem do kupca i patrzył w stronę gdzie teraz trwała potyczka.
- Dobrze, już się zbieram, ale niech wie, że ja tego tak nie zostawię! Ja się zgłoszę po te pieniądze! Ja się powołam na naszą rozmowę!
Vyron odwrócił głowę w stronę kupca, który teraz pokazywał na niego palcem
- Jeszcze tu jesteś? – zapytał po czym odwrócił się do spaślaka plecami i wolnym krokiem ruszył w stronę miejsca w którym wcześniej stał.
Tymczasem otyły kupiec, wtórując sobie posapywaniem, dyszeniem i stękaniem jął pakować na wóz cały towar. Nie minęło pięć pacierzy jak był gotowy do ewakuacji.

Widok trzech członków Stowarzyszenia Czarnej Róży początkowo wzbudził jego czujność lecz informacja przesłana przez Wieżę na temat ich tożsamości sprawiła, że mężczyzna mógł poczuć się bezpieczniej. Jako zamaskowany Różany Strażnik nie okazywał strachu, bo w zasadzie nie miał się czego obawiać. Dobrze wyszkolony zarówno przez Gwardię jak i samych trenerów SCR, nie wstydził się swoich umiejętności zarówno jeśli chodziło o walkę prowadzoną w polu jak i potyczki słowne. Problem w tym, że musiał naprawdę bardzo uważać, by nie zostać zdemaskowanym. Jako Książę, był znany w regionie a jego jawne poparcie którejkolwiek ze stron mogło zostać odebrane w różnoraki sposób. A że Aeron nie lubił zamykać sobie dróg czy budować zapór, starał się pozostać neutralnym. O swojej przynależności do organizacji nie chwalił się nikomu, służbie zapowiadał że wybywa załatwiać swoje sprawy.
Takich jak on było wielu, nawet ci, z którymi przyjdzie mu współpracować w czasie najbliższej służby skrywali twarze za maskami, chronili swoich tożsamości jak tylko potrafili najlepiej. Próżno było szukać jakichkolwiek znaków zdradzających pochodzenie.
Wymiana grzeczności odbyła się bez zbędnego przedłużania. Poznawszy pseudonimy, poczuł się pewniej bo chociaż były wymyślone i nie kojarzyły się z żadną żyjącą, znaną mu osobą, Aeron przychylniej spojrzał na swoich towarzyszy. Jak to mówią, nazwij strach a stanie się mniej straszny. A może na odwrót?
Ten, którego mieli zwać Somnifer, zapytał o sytuację na co odezwał się tylko Notos. Upiorny Arystokrata nie rwał się do odpowiedzi, dlatego dopiero kiedy tamten skończył, podszedł bliżej tego pierwszego i patrząc na niego zza zasłony ciemności, za którą skrywała się jego twarz, przeniósł ciężar ciała z nogi na nogę. Metalowe elementy zachrzęściły, co dla niejednego mogło być nieprzyjemnym dźwiękiem.
- Strach stanowi świetną motywację.* - powiedział ciemnym, głębokim tonem, zupełnie nie przypominającym jego własny głos - Gromadzą się, bo się boją, lecz czy mają czego? Wkrótce się to okaże.

Nie dane im było porozmawiać dłużej, bo na horyzoncie zamajaczyła im pierwsza przeszkoda. Z szeroko otwartymi oczami przyglądał się wozom i rozglądał na wszystkie strony, poszukując czegoś, co mogłoby wydać mu się podejrzane. Nie musieli związywać się przyjaźnią, by wiedzieć, że jako towarzysze broni przyjdzie im dbać o siebie nawzajem. Coś podpowiadało mu, że nie miał do czynienia z przypadkową zbieraniną a z doświadczonymi wojownikami. Tym bardziej zachowywał czujność, by nie dać się podejść w najbardziej niegodny sposób - przez zbytnią pewność siebie.
Enyo przeszedł do działania, dlatego też i on zdecydował się interweniować, obierając za cel niewysokiego, siedzącego na wozie wypełnionym narzędziami kupca. Twarz miał tak pospolitą, że gdyby przyszło mu kiedyś opisać jak tamten wyglądał, Aeron nie potrafiłby powiedzieć niczego szczególnego. Było w niej jednak coś, co sprawiało, że Upiorny poczuł się tak, jakby za chwilę miało zdarzyć się coś niedobrego. Czy to intuicja, czy zwykłe przewrażliwienie? Któż to może wiedzieć.
Kupiec, widząc zbliżającego się w jego stronę rosłego, zamaskowanego mężczyznę, zeskoczył z wozu i stanął w miejscu z założonymi rękoma, hardo łypiąc na członka SCR. Fobos, bo takim imieniem teraz posługiwał się Vaele, skłonił lekko głowę w wyrazie szacunku, lecz nie za nisko, bowiem sprawa z jaką przychodził wymagała stanowczości i obrania konkretnej postawy.
Jeszcze zanim się odezwał, kupiec skrzywił się nieładnie i wypluł wykałaczkę, którą memłał w ustach od dłuższego czasu. Wyglądało na to, że rozmowa wcale nie będzie łatwa.
- Darujcie sobie, panie, nie odstąpię. - powiedział głosem zaskakująco wysokim i poruszył nerwowo wystającym spod tuniki, długim ogonem przypominającym ogon jaszczurki. Zęby miał ostre jak igiełki a oczy miały poziome źrenice, co tylko potwierdzało, że miał w sobie mieszankę gatunkową. Czy był Cyrkowce, czy Senną Zjawą... Nie było to w tej chwili istotne.
Fobos zbliżył się jeszcze o krok i górując nad kupcem, zajrzał mu przez ramię by sprawdzić co dokładnie trzyma na wozie i czym zamierza kupczyć. To co zobaczył, chociaż wzbudzało uśmiech politowania, nadałoby się na broń improwizowaną. Wszak w ostateczności da się bronić nawet krzesłem.
- Mimo wszystko nalegam. - dudniący głos był stanowczy i nie znoszący sprzeciwu. Kupiec zawahał się i zrobił krok w tył, opuszczając ręce. Drżenie rąk zdradziło, że wcale nie jest tak pewien siebie, jakby chciał być.
Upiorny Arystokrata przechylił głowę, wpatrując się w rozmówcę jak puszczyk w ofiarę. Złote elementy zbroi błysnęły złowieszczo a metal zachrzęścił cicho. Tak, Aeron poruszał się w ten sposób celowo, bo wiedział jak dźwięk ten działa na co poniektórych.
- P-panie... Nie godzi się... - podjął już mniej pewnym głosem kupiec - Jakże to tak, zostawiać mieszkańców bez opieki...?
- Któż powiedział, że zostali bez opieki? - Fobos przerwał tamtemu wypowiedź i najwidoczniej nie musiał mówić wiele, by kupiec drżał pod tembrem jego głosu.
Im dłużej Arystokrata przyglądał się ogoniastemu, tym znajdował w jego wyglądzie więcej sygnałów, że nie ma do czynienia z tym, za kogo tamten się podaje. A to tylko na powrót wzbudziło podejrzliwość i czujność mężczyzny.
- Toć na ulicach walki... Krew się leje... Jak mamy się bronić? - nie odpuszczał tamten i zaczął się cofać pod naporem zamaskowanego - Tamten to faktycznie robi brudny pieniądz, żeruje na nieszczęściu i sprzedaje oręż za chore kwoty! - wskazał na tego, który miał miecze a przy którym stał już Enyo - Jam jest uczciwy... Ja jeno proste narzędzia. Jeśli nie nadadzą się do walki, to przynajmniej dadzą poczucie bezpieczeństwa...
- Złudne poczucie bezpieczeństwa. - ponownie przerwał mu opancerzony - Czymże jest więc to, o czym mówisz, jak nie uczynkiem niegodziwym? Gorszym nawet od zwykłej chciwości?
Kupiec chciał coś powiedzieć, ale przyparty w końcu do własnego wozu, po prostu otworzył usta i zaraz je zamknął. Zatrząsł się zamykając na chwilę oczy po czym wystąpił na przód, niemal przylegając do piersi Aerona, który nie ruszył się ani o krok.
- Błagam... Niedawno straciłam dzieci. - głos stał się łagodniejszy, bardziej melodyjny a w spojrzeniu pojawiła się rozpacz. Rysy twarzy sprzedawcy złagodniały a nałożona na twarz bardzo mizernej jakości iluzja, zafalowała pod wpływem emocji - Znalazły się w nieodpowiednim miejscu o nieodpowiednim czasie. Bez broni. Bez choćby narzędzia, którym mogłyby się obronić. - kobieta chwyciła płaszcz Fobosa i ścisnęła tkaninę, mnąc ją w ręku - Błagam, panie, miej litość. Nie chcę pieniędzy, chcę tylko by... nikt inny nie musiał ginąć w taki sposób. - zatrzęsła się i prawdopodobnie by upadła, gdyby nie silne ręce Upiornego Arystokraty, który w porę podtrzymał nieszczęśnicę. Aeron pochylił się ku niej, zmniejszając dystans.
- Nie mogę zapewnić wszystkim pełnego poczucia bezpieczeństwa od wszelkiej krzywdy.** - mruknął, nadal ją podtrzymując - A jednak jestem tu by stanąć w obronie niewinnych, gdy nadejdzie odpowiednia pora. I nie jestem jedyny. - dodał, prostując się i patrząc na nią z góry - Zaufaj więc Czarnym Kwiatom, bo postanowiły zakwitnąć wyjątkowo obficie.
Zastraszona, przepełniona smutkiem kobieta spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami i zamrugała kilkukrotnie. Na początku na jej twarzy pojawiło się niedowierzanie, później zmieniło się w coś, co można było nazwać cieniem uśmiechu. Zmęczenie wypłynęło na jej lico i całkowicie zmazało iluzję, ukazując światu to, że nie była mężczyzną. Nie miała się czego wstydzić a jednak przybrała maskę. Jak oni wszyscy, nieprawdaż?

Z chrzęstem, wóz ruszył z miejsca a powożąca nim właścicielka długo jeszcze patrzyła w stronę Fobosa z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. On także odprowadzał ją wzrokiem i chociaż nie mogła dojrzeć jego oczu, w pewnym momencie uśmiechnęła się i skinęła mu głową. Zawierzyła jego słowom.
Aeron poczuł jak ciężar złożonej obietnicy opadł mu na barki i niemal wgniótł w ziemię. Ileż przyrzeczeń przyjdzie mu dotrzymać, a ile złamać? Miał nadzieję, że w godzinie wyborów będzie tak pewien własnych przekonań i słuszności misji, jak był jeszcze przez chwilą, gdy postanowił rozmawiać z kupcem.



*cytat pochodzi z powieści Anioły i demony Dana Browna.
**cytat zaczerpnięty z dzieła o nazwie Mizopogon autorstwa cesarza rzymskiego Juliana II Apostaty.

Trochę dziwaczny Notos, stonowany Fobos i rzeczowy Enyo przypadli mu do gustu. W przeciwieństwie do poprzedniej misji od jego towarzyszy nie dało się wyczuć sztucznego chłodu i ślepego darwinizmu, a cienką nić braterstwa podtrzymywaną przez wspólny cel.
- Być może. Tak czy siak poświęcili już zbyt wiele, by chcieć lub móc się wycofać - odparł jeszcze Fobosowi nim naciągnął kuszę i nałożył bełt, widząc wozy blokujące szeroką aleję. Szedł teraz kilka metrów za pozostałymi agentami i rozglądał się wokół, gdyż zbiorowisko wozów wyglądało na zalążek zasadzki. Pod futrami mogli skryć ładunki wybuchowe, spod szarej płachty mignęło mu szkło, a broń mówiła własnym językiem, choć jeszcze spała. Dachy były czyste, z bocznych uliczek nikt nie wyłaził. Póki co teren zdawał się być bezpieczny.
Enyo dotarł do wozów pierwszy i chwała mu za to, bo jazgot poruszonego kupca naprawdę działał Keerowi na nerwy. Kolejna dwójka uciekała się do różnych forteli i równie skutecznie została przegoniona przez. Ostał mu się butelczynowy jegomość z zadbanym i wywiniętym w górę wąsem. Niezwykle intensywnie niebieskie oczy odcinały się na tle jego śniadej skóry i krótko przystrzyżonych czarnych włosów. Łypał to na zbliżającego się w jego stronę Gawaina, to na resztę agentów i kupców, złorzecząc i prawie drąc satynową koszulę. Widać było po nim, że na co dzień handlował raczej drogimi trunkami - winami z ciepłych zakątków i egzotycznie pachnącymi nalewkami.
- No co wy, panowie! Gdzie wasz honor kupiecki, gdzie kodeks! Jakże to tak! Do gildii i do miasta paszkwile na was poślę, a oni was do samej Otchłani! Takie cyrografy wam zostaną, że wszystko wydacie na ochronę przed piratami! - machnął ręką w kierunku zawijających się kupców, jakby muchy giganty odganiał. Na poliki wstąpiły mu lekkie rumieńce przez co zdał się jeszcze mocniej muśnięty słońcem.
- A wy po co tu przyszli?! - rzucił ni to do Keera, ni do reszty agentów, spinając wargi w dziób i mrużąc powieki.
- My tu przyszli, by wy sobie poszli... ale najpierw pokaż co tam masz. - odrobinę zakpił z przekupy i poprawił kuszę na ramieniu, odrobinę ją opuszczając, gdy w międzyczasie odsłaniano płachtę.
- Najlepsze wódeczki i spirytus! Dla kurażu, wzmocnienia morale i w celach medycznych! - Kupiec uśmiechnął się niepewnie i złapał za jakąś flaszkę, po czym wyciągnął ją w stronę Somnifera.  
- Proszę! Spróbujcie sami! Słomkę zaraz dam. Gdzie ona... - handlarz prawie się obrócił, gdy Keer mu przerwał.
- Zamilcz i podaj mi inną. Na przykład tamtą. - Cień wskazał flaszkę praworęcznemu po jego lewej. Nie mógł po nią instynktownie sięgnąć, więc mniejsza szansa na użycie podpuchy. Każdy taką miał. Pokazowy trunek dla rozniecenia apetytu i wyobrażenia miłego wieczora, służył do wciśnięcia klientowi czegoś o dziesięć procentów słabszego. Standardowa zagrywka.
- Ale to wszystko to samo, a już wiem, że też wyjdziecie z rekompensatą! Albo wszystko bierzecie, albo nic! Złocisz za butelkę! Nie będę się targował! Wystarczy, że wszystko to szkło przytargałem z daleka. - Kupiec nie dawał za wygraną, splótł ręce na piersi, na co Keer sam sięgnął po wybraną butelkę i sprawnie ją odkorkował. Tamten wyraźnie pobladł, gdy jego rozmówca wylał zawartość butelki oznaczonej jako spirytus na rękawicę.
- Ej! Panie! Co pan! Zwariował?! - Czarnowłosy wskazał otwartymi dłońmi na bruk, gdy płyn obryzgał jego wypolerowane buciki i spodnie w kancik.
- Pij - podsunął mu butelkę. - Pij albo psy będą chłeptały twoją juchę - odczekał aż kupiec pociągnie porządny łyk, po czym wsunął jeden umoczony palec pod maskę i zakosztował wątpliwej jakości trunku. Wyciągnął dłoń spod maski, mlasnął ostentacyjnie, po czym westchnął przeciągle. Bynajmniej nie w poczuciu błogości a zawodu.
- Wyście postradali zmysły, jeśli myślicie, że będziecie upijać SCR na warcie i jeśli sądzicie, że ten kilkudziesięcioprocentowy cienkusz ujdzie za spirytus. Co? W rozlewni pomylili etykiety? Jaką macie wymówkę na zły kolor obwolut na szyjkach i starą pieczęć alchemików? Ten wzór ma z pół roku - postukał palcem o szyjkę uniesionej w górę butelki, na której nic nie współgrało. Niewprawne oko mogłoby wziąć towar za pierwszorzędny, ale Keer jako zielarz i alchemik wiedział swoje. Pozwolenia, akcyzy i certyfikaty swoje kosztowały. Barwy obwolut oznaczały woltaż, pieczęcie aprobatę gildii, a przynajmniej dopuszczonego do oceny mistrza. Ten tutaj kosił więcej za podrzędną wódę, gdy inni próbowali opchnąć spirytus jako coś innego by uniknąć wysokiego podatku. Oba procedery psuły rynek lub zagrażały konsumentom i obu nienawidził.
- Ja, ja, ja jakoś to wytłumaczę! Naprawdę! Zezwolenia mam...
- Wszystkie lewe. - dokończył za mężczyznę. Nachylił się ku niemu, by wystrzelić między jego nogi. Bełt ugrzązł w kole wozu. Kusza i tak nie mogła być zbyt długo napięta. Keer podsunął mu pod nos otwartą butelkę.
- Powinieneś tonąć w kadzi - wycedził. - Za to co braliście na czarno, mogliście opłacić lepszą broń i odzienie. Nie jesteście tu dla mieszkańców, a dla złota. Słuchaj więc, bo złotem potrafią być wyłożone wnętrza trumien. Spieprzaj.
To wystarczyło, by kupiec wziął dupę w troki. Wyjąkał coś pod nosem o niesprawiedliwości władzy i kolesiostwie. Krótkowzroczna opinia. Oplatając sobą wóz, popełzł po jego powierzchni, zanim puścił się szybkim chodem, a potem energicznym biegiem w głąb uliczek Miasta Lalek. Cień skrycie trzymał za niego kciuki, gdyż kara byłaby niewspółmierna do winy, biorąc pod uwagę zbrojny konflikt. Jedni sobie uciekli, a drudzy chcieli się wzbogacić, reszta będzie musiała sobie radzić.
Somnifer spojrzał po towarzyszach i zameldował Różanym Czarownicom o zdobycznym zapasie bimbru lepszej i gorszej jakości. Z pomocą mocy i aparatury będą w stanie doprowadzić mieszaninę do oczekiwanego poziomu. Każda ilość specyfiku poratuje rannych.

Skrzypienie osi i stukot kół wozu o bruk, jaki dochodził zza jego pleców, poinformował Vyrona, że otyły kupiec zaczął, wraz ze swoim towarem, oddalać się z miejsca, które do tej pory zajmował. Tym co sprawiło, że powracający aktualnie na swoje poprzednie miejsce mężczyzna obrócił głowę i spojrzał w ślad za oddalającym się kupcem, był stuknięcie o bruk blaszanego pudełeczka, które wypadło z kieszeni niefortunnego kupca Fortunata.
Odwrócił się i powolnym, można powiedzieć, że ostrożnym krokiem, podszedł do pudełka. Nim się po nie schylił, przez chwilę oglądał je leżące na ziemi. Nie wybuchło, nie wypuściło z siebie żadnego zielonego gazu ani nie rozpyliło białego proszku, a zatem w obiegowej opinii nie wydawało się być niebezpieczne. Co najwyżej wyglądało dziwacznie.
Podniósł blaszane pudełko i zerknął do środka, po czym podniósł wzrok na kupca.
Przez chwilę chciał zawołać imć Fortunata i oddać mu zgubę, ale … po pierwsze nie bardzo mu się chciało zatrzymywać Śmierdziela dłużej niż było to konieczne, a po wtóre nie bardzo wiedział jak ma to zrobić.
Krzyknąć za kimś takim, jak ów kupiec „Hej! Panie Kupcze!” ni jak nie chciało mu przejść przez gardło. Koniec końców po takich „panach” jak spasiony Fortunat, on sam i całe pokolenia Larazironów przed nim, zwykły na koń wsiadać. Podbiegnięcie kawałek i ryknięcie na całe gardło „Hej, ty! Kupcze! Zatrzymaj się!” mogłoby doprowadzić do niepotrzebnego popłochu i odnieść skutek przeciwny do zamierzonego, a zawołanie kupca w sposób mało elegancki, choć, co by nie mówić, niemal zgodny ze stanem faktycznym „Ejże! Świnio otyła i śmierdząca!” albo „Poczekaj no Wieprzu Niemyty!” mogło utrudnić całą operację (brakowało tu tylko rzucającego się jak wesz na grzebieniu, urażonego na honorku kupczyka) i sprawić, że koniecznym stałoby się użycie siły.
Zdecydował się zatem schować zapakowany w pudełko Zegarmistrzowski Przysmak do wewnętrznej kieszeni szaty. Kto wie, może kiedyś przyjdzie czas, że Spaślak upomni się o swoją zgubę (albo raczej zażąda rekompensaty za nią), a wtedy dostanie ją z powrotem.
Ponownie odwrócił się i ruszył w stronę z której przyszedł. Przez chwile przyglądał się temu co robią pozostali, ale nie wyglądało na to, by ktokolwiek z tu obecnych potrzebował pomocy lub wsparcia.
Widząc to, co dzieje się przy wozie z futrami, zbliżył się kolka kroków w stronę pojazdu, by w razie gdyby Themis ruszył w pogoń za kupcem, zabezpieczyć zarówno teren wkoło, sam pojazd jaki i to, co znajdowało się wśród albo pod futrami, a co sprawiło, że kupiec postanowił uciekać.
Pojawienie się osoby z masce SCRu sprawiło, że nieco się rozluźnił i odsunął od wozu, a gdy przyszło nowe polecenie ruszył pod wierzę zegarową, zostawiając wóz i ładunek nowo przybyłej.
Gdy wraz z innymi dotarł pod schody wieży i rozpoczęła się odprawa, nim sięgnął po perłę postanowił dopytać o szczegóły.
- Mamy zachować wobec nich względną neutralność, czy też mamy zgodę na pochwycenie „języka” i pozyskanie odeń „informacji operacyjnych”? – zadał pytanie i popatrzył stronę jegomościa, który przedstawił się jako Los.
Dopiero teraz sięgnął po perłę.
Gdyby to od niego zależało to ….

Ledwo puścił w świat obwieszczenie o zdobycznym wozie, usłyszał przy sobie charakterystyczny trzask, świadczący o czyjejś teleportacji. Wzdrygnął się delikatnie, ale wątpił, by ktoś to zauważył. Zamiast roztrząsać to, jak wypada w oczach innych nieznajomych, wolał skupić swą uwagę na przybyszach. Dwójka Lunatyków przedstawiła się jako Oko i Eko i była bardziej niż ochocza do przejęcia transportu alkoholu. Nie, żeby zaraz podejrzewał ich o coś zdrożnego!
-Zbędna aliteracja - przeszło mu przez myśl. Wątpił, by ktoś świadomie wybrał takie pseudonimy, mogące wskazywać na bliźniacze pokrewieństwo. Może działali w duecie od lat i stąd takie ciągoty.
Wymienił podstawowe formuły, obustronnie potwierdzili swoje stopnie i rozkazy, po czym przekazał wóz i tyle widział Lunatyków. Zawsze to trochę lżej, gdy nie trzeba pilnować delikatnego towaru. Niech służy mieszkańcom.
Niezależnie od tego, co Notos postanowił zrobić z handlarzem futrami, Keer pociągnął za płaszcz u dołu. Spod podrabianych soboli, osmalonego niedźwiedzia i kociąt usiłujących udawać zające, dojrzał wazy opatrzone charakterystycznymi malunkami. Ukradkiem obejrzał się na Enyo i jednym palcem uchylił jedną z pokryw. Jego oczom ukazała się zielonkawa maź, która skutecznie przyspieszyła mu tętno, choć jej zadaniem było jego zatrzymanie.
- Dawno nie widziałem tego świństwa - wypluł z siebie te słowa, nie ukrywając emocji. Równie ostrożnie opuścił zamknięcie i odsunął się od wozu, by dojrzeć kogoś, kto przedstawił się jako Nidya. Przez chwilę owładnęła nim wizja szybkiej śmierci w wybuchu, lecz dowództwo potwierdziło tożsamość zamaskowanej agentki.
Odetchnął z ulgą i życzył jej powodzenia. Umiejętności czy nie, miała rację, zachowując dalece posuniętą ostrożność.
Nic tu po nich. Nadszedł czas, by udać się pod Wieżę Zegarową i ciągnąć bal dalej.
Podczas odprawy przyłączył się do pytania postawionego przez Enyo.
- Na ile działamy incognito lub, jak to jego Arcyksiążęca mość woli, jako niezależni obserwatorzy? Wolałbym nie wywoływać dyplomatycznego skandalu zwykłą misją wywiadowczą - w chrapowatym, zniekształconym przez maskę głosie pobrzmiewała kpina. Bynajmniej nie z władzy, czy wojaczki, a ogólnego charakteru operacji. Oraz samego Losu. Jak to mówili? Wy będziecie wypełniać papierki, my idziemy się zabawić. Z takimi partnerami mógł to powiedzieć. Póki co, żaden nie okazał się być nadmiernie pobudzony, agresywny czy w ciemię bity. Żadnego podjudzania, przyjmowania w łapę i podśmiechujek z uciemiężonej ludności.
- Ale na pewno nie chcecie nas z powrotem? - zaśmiał się, sięgając po perłę, po czym zbliżył ją do spiżowych ust maski, by wraz z tym gestem przenieść się ku zapowiedzianemu zwiadowcy.

Chociaż konfrontacja z kupcem ostatecznie okazała się być sprawą nie tak trudną, jaką być mogła, Aeron poczuł, jak na dosłownie niedługą chwilę w jego umyśle wykwitają wątpliwości. Czy ta batalia miała w ogóle sens? O konflikcie dowiedział się już dawno i obserwował zmagania z boku, celowo nie afiszując się z własnym zdaniem. Uciekał w obowiązki związane z własnymi ziemiami, kończył sprawy dotyczące Kła Pustyni i przywiezionych stamtąd istot... Wszystko, by tylko stać z boku i obserwować, jak w piaskownicy zwanej Krainą Luster, grabkami i łopatkami tłuką się dwie zwaśnione strony.
Działanie pod auspicjami SCR było wygodne. Nie dość, że mógł brać udział pozostając nierozpoznanym, to jeszcze dodatkowo w razie problemów miał nad sobą Arcyksięcia Rosarium. Jeśli zajdzie taka potrzeba, to jego wskaże jako tego, który wydawał rozkazy. Czyż nie tak w istocie było?
Po zakończonej dyskusji z kupcem, wrócił do pozostałych i pozostając milczącym, wysłuchał słów Nidyi. Nie znał się na substancjach szkodliwych na tyle, by wiedzieć z czym mają do czynienia. Zdał się na pozostałych towarzyszy, którzy postanowili zadać kilka pytań.
Kiedy polecono im, by udali się do Wieży, młody Vaele nie zwlekał. Pewnym krokiem dotarł na miejsce i z mieszającymi się w głowie jak w kotle emocjami, wysłuchał dalszych rozkazów.
Nie musiał zabierać głosu, Enyo i Somnifer poruszyli najważniejsze kwestie. Oddychając na bok męczące go myśli, sięgnął po jedną z pereł i wsunął ją w mrok maski, by w następnej chwili przenieść się w nieznane.
Co przyniesie los? To się okaże.

Wśród Arystokracji Krainy Luster istniało wiele pradawnych zasad, z którymi Rosarium nie do końca się zgadzał. To jednak nie tak, że wuj Baltazar je reprezentował. Zjawa kierowała się wyłącznie jakimś nieopisanym magicznym przeczuciem jakie działanie mogłyby wywołać irytację przywołującego. Spójność, czy konsekwencje nie były rzeczą pożądaną w rytuale. Wprowadziłyby przewidywalność i znacząco ułatwiły jego zakończenie.

Kierowanie się niewyjaśnionym, wymykającym się logice przeczuciem powodowało, że Zjawa nie widziała problemu w tym, by w ciągu sekundy zmienić całkowicie swoje zachowanie. Zamiast triumfalnych okrzyków popaść w płacz, zamiast melancholijnego smutku roześmiać się.

Rzeczywiste istoty były obciążone przez swoje doświadczenie oraz nie zmieniały swego nastawienia bez powodu, niemalże natychmiast. Toteż były bardziej przewidywalne. Z drugiej strony najpewniej ciekawsze, gdyż tworzyły wielką, spójną całość.

- Widzisz Kołek? Dziewucha dobrze gada. Weź choć raz posłuchaj młodszych i starszych, a nie tylko własnego tyłka. Wtedy może coś osiągniesz. Będziesz zachowywał się jak prawdziwy arystokrata, a nie paproć. - Trudno oczywiście zrozumieć co dla wuja Baltazara byłoby zachowywaniem się jak prawdziwy arystokrata. Jest to raczej wygodny frazes, który ma ugodzić - poprzez zanegowanie tożsamości słuchacza. Agasharr nie poświęcił słowom wuja Baltazara zbyt wiele uwagi. Znał wszak takich, którzy zbyt dosłownie traktowali rogi zdobiące głowy Upiornej Arystokracji i przypisywali im wszelkie złe czyny i wszelką niegodziwość. Zupełnie lekceważąc jak nieuzasadnione i pełne dyskryminacji było to stanowisko. Wuj Baltazar był im zresztą podobny, bo znał się całkiem dobrze na dyskryminacji, nawet wtedy gdy próbował być mily.
- Panienka ładna, słodka. Kompletnie nie pasuje do tej brudnej, brutalnej wojny gdzie krew się leje, flaki tryskają we wszystkie strony jakoby gejzery, a i zapach... Cuchnie tam gorzej niż w stajni. Panienka ślicznie pachnie, więc może i chciałaby się zająć śliczniejszymi rzeczami? Ja to, nie chwaląc się, całkiem przedni jestem kucharz. Pójdzie panieneczka ze mną na stronkę, popichcimy odrobinkę. Raz dwa a będą gotowe pyszne bułeczki z nadzieniem. Mówię panieneczce palca lizać! Nawet kołek będzie zadowolony. Kołek, jeżeli będziesz zadowolony to nic nie mów!

Wuj Baltazar nie był zatem za bardzo przejęty odmową. Bez wątpienia chciał porozmawiać z kimś, kto będzie zwracał na niego uwagę i zajmował się jego dziwnymi, niezbyt sensownymi ofertami. Choćby w ten sposób, że będzie je odrzucał. To dla niego lepsze niż chłodne i bolesne milczenie.

- Ranek już dawno minął, a więc noc - pora zjaw za nami. Jakbyś chciała się pozbyć wuja Baltazara, który nie wie, że Arystokratki rzadko zaglądają do kuchni, bo piece niezbyt się lubią z długimi sukniami i włosami, to mów. Mam już pewien plan. - Powiedział uśmiechnąwszy się łagodnie do wyspiarki. Czym przy okazji wywołał gniew wuja Baltazara.
- Ty gadzie! Miałeś milczeć! Ty wiesz kim ja jestem?! Wujem Baltazarem! Mnie nie można się tak po prostu pozbywać! - Po czym Zjawa rzuciła jeszcze kilka mniej cenzuralnych przekleństw w kierunku Lorda Protektora.

Musiała jednak przestać wypowiadać swe przekleństwa, albowiem temat odsunął się od wuja Baltazara i znów trzeba było umieścić się w centrum rozmowy.

- Księżycowi, śmięcizycowi. Też mi wielkie halo! Choćby przybyli i ze słońca, to ich to problem. Czy wy wiecie co potężny Wuj Baltazar niegdyś wyczyniał z takimi księżycówkami? Nie? To ja wam opowiem! - Lecz zamiast opowiadać zaczął się rozglądać. Bez wątpienia szukał publiki.

Jednak to nie on a Colette znalazła członka Stowarzyszenia, który zwrócił na nią uwagę. Ciernisty Czarnoksiężnik zwrócił się do kobiety, lecz tak wprawdzie mówił do wszystkich - dzieląc się posiadaną wiedzą:
- Najprawdopodobniej przybyli tutaj wraz z Lae'phelem, czy wcześniejszą delegacją Lunis. Wyspiarze zaprzeczają, lecz to oczywiste, że nie przyznają się, że gdy tylko postawili stopę na kontynencie to część ich lekarzy i służby gdzieś zniknęła. Kazałem sprawdzić, czy doszło do nietypowych aresztowań, lecz wieści z Lunis nie płyną tak szybko, jakbyśmy tego chcieli.

Arcyksiążę zastanawiał się nad tym wszystkim w milczeniu, spoglądając na toczące się w Richardówce walki. Choć pozycja Stowarzyszenia była znakomita, Czarna Róża nie mogła stwierdzić kto wygrywa starcie. Mieli jedynie poszlaki. Wciąż wielu czarnych weteranów Zory pozostawała na zewnątrz. To stwarzało dla nich zagrożenie i świadczyło, że nie osiągnęli swego celu w postaci zmiażdżenia oporu Fyortersoli. Nie wykluczało jednak możliwości niechybnego załamania się obrony. Przywódca Stowarzyszenia spojrzał na Colette i wyciągnął ku niej dłoń zwróconą wnętrzem ku górze, by zaprosić do ujęcia jej przez Upiorna. Jeżeli odpowiedziała na ten gest, to przyciągnął ją o dwa, może trzy kroki w swoją stronę.
- Zarówno my, jak również Marionetkarze z Lunis znają wagę naszego odkrycia. Nie możemy lekkomyślnie liczyć na to, że będą chcieli z nami rozmawiać. Musimy być gotowi na to, że obok bitwy gangów, my stoczymy kolejną, nieco mniejszą, lecz nie mniej istotną. Przekażcie naszym, że ich celem jest zebranie informacji i pochwycenie jeńców, lecz wolno im użyć wszelkich dostępnych środków. Jeśli nie będzie się dało ich pochwycić - z ciał również da się uzyskać pewne informacje.
Nie było czasu na konsultacje i słuchanie doradców, a więc tym razem Lord Protektor nie zwrócił się do swoich ludzi. Słowa Lunatyka dzierżącego pierścień wiatrów utwierdziły go tylko w tym przekonaniu.
- Już przekazuję. Poinformowałem też naszego zwiadowcę, że może odpowiedzieć na atak, którego doświadczył ze strony strażnika magazynu - Marionetkarza z Wysp.
Agasharr kiwnął tylko głową, że akceptuje poczynania Lunatyka i zwrócił swą twarz ponownie w stronę bitwy. Choć ta nagle przestała mieć takie znaczenie, jak jeszcze chwilę wcześniej.
- Koliber, podejdź. Chcę mieć możliwość obserwacji tego co dzieje się w magazynie zajętym przez wyspiarzy. - Jedna z Ciernistych Wiedźm zajęta stojąca dotychczas w ciszy, jakby nieobecna, spojrzała najpierw w stronę mówiącego do niej Lorda Protektora, a potem ukłoniwszy się szybko ruszyła w stronę Tyka i Colette.

- Wiesz co Kołek, popatrzeć to i ja lubię. Ale wziąłbyś nie tchórzył i sam poszedł. Ja obiecuję się zaopiekować paniami. Zobaczysz będzie, że mucha nie siada. Przyjdziesz i sam stwierdzisz, ze no nie siada. Tak będzie cudnie. Ja tu wszystko przygotuję. Zobaczysz! Przyjdziesz na gotowe. Tylko weź się rusz i zrób coś. No zrób, bo Ty nic nie robisz!